Παράκληση για
τον καινούργιο χρόνο
Ας ήταν Θεέ μου να ‘φερνε χαρές ο καινούργιος χρόνος
με την ελπίδα πλάι του με ολόλευκα φτερά,
να ρίξει μες στα έγκατα της γης τον κάθε πόνο
να ‘ρθει το γέλιο και η χαρά μην τρέξουνε άλλα δάκρυα πικρά.
Συγχώραμε που στο ζητάει η ανάξια ψυχή μου
και ρίξε αν θέλεις κεραυνό και θειάφι και φωτιά,
ή ρίξτο μες στην κόλαση να κάψεις το κορμί μου
ή πνίξτο μες στην θάλασσα, βαθιά, πολύ βαθιά.
Με τα φτερά ολόλευκα να φέρει την ειρήνη,
απόστασαν να στο ζητούν τα ορφανά παιδιά,
να σβήσει όλες τις φωτιές που καίνε σαν καμίνι
να κελαηδήσουν λεύτερα στους κάμπους τα πουλιά!
Να μη χαθούν άλλα κορμιά μες στο υγρό το μνήμα
ψάχνοντας να ‘βρουν σ’ άλλη γη φως και γλυκό ψωμί
στις έρμες στράτες να γυρνούν με κουρασμένο βήμα
να κλείσουν όλες οι πληγές στο δόλιο τους κορμί.
Και δώσε φώτιση σ’ αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο
να δουν πως μοιάζει με πληγή η όμορφή μας Γη,
να φέρει η Άνοιξη πολλά λουλούδια και το δυόσμο…
Δείξε σημάδια Πλάστη μου από την πρώτη Αυγή!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Ασπασμός χαράς
με τον καινούργιο χρόνο
Εισπνέω το οξυγόνο του ανέμου και
τα πνευμόνια μου φωσφορίζουν.
Ύστερα, έρχεται ο καπνός, σαν βάλσαμο
να κλείσει τις πληγές.
Αποκαλύπτομαι στους ανθρώπους αργά,
αλλά σταθερά.
Ποθώ την κόκκινη μούσα μου με την Αρχαιοελληνική
ομορφιά, που τώρα γεύεται ξένα φιλιά.
Τραγουδάω μαζί με τα cd, σωπαίνω
παρακολουθώ τους χτύπους της καρδιάς μου.
Μόνιμα πιεσμένος, φέρελπις νέος
προμαχώνας με υδράργυρο, χιόνι από φελιζόλ
και λευκά ενδύματα.
Στην καμπή των 35, εκεί που η κυρτότητα
της συνάρτησης χαρακτηρίζει το κενό,
η μονοτονία αλλάζει και τα πρωτότυπα δώρα
ξεπηδούν σαν ηφαιστειακή λάβα
από τους πίδακες του ονείρου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Στη Μανιουδάκη Βαγγελιώ
Η Μανιουδάκη Βαγγελιώ που ‘φυγε τσι προάλλες
ήταν «Αρχόντισσα» σωστή, από τσι πιο μεγάλες.
Μια γερακίνα πέταξε απ’ τα Λευκά τα Όρη
που κράτα την παράδοση τση Κρήτης όσο ‘μπόρει.
Έδωσε δείγματα γραφής, μελετημέν’ ανθρώπου
ιστορικός ερευνητής ήταν αυτού του τόπου.
Από τσι Κάμπους Κεραμιών κι από μεγάλο τζάκι
έλκυε την καταγωγή, γένος Νικολακάκη.
Από παιδί αφουγκράζονταν, γερόντων ιστορίες
και τύπωνε εις το μυαλό, αλλοτινές πορείες.
Ύστερα μεγαλώνοντας επέρασ’ απ’ το νου τση
να γράψ’ όσα στον καφενέ άκουγε του κυρού τση.
Γνώμες επήρε ειδικών, Μουσεία επεσκέφθη
εγγόνια βοηθήσανε κι υπέρβασ’ επετεύχθη.
«Οι Εραστές τση Λευτεριάς» τόμος πολύ μεγάλος
είν’ άθλος που δεν πέτυχε, ίσως κανένας άλλος.
Μέσα σ’ αυτόν υπάρχουνε συμβάντα, γεγονότα
από τα χρόνια τα παλιά, ως των Ναζί τη μπότα.
Όπως ο άθλος Καμπιανού, Γέρο Ξηρά Μιχάλη
που Γερμανούς ταπείνωσε, έχοντας μια σκανδάλη.
Έφυγε μια γερόντισσα πραγματική Κυρία
που σ’ ένα τόμο τύπωσε δική μας ιστορία.
Και θ’ απομείνει αθάνατη, μαζί με τόσους άλλους
που γέννησ’ η πατρίδα μας παράδοσης δασκάλους.
Περαστικοί ‘μαστ’ όλοι μας, θέση θα πάρουν άλλοι
όμως στο διάβα ντου καθείς έχει σφραγίδα βάλει.
Αιώνια η μνήμη σου Αρχόντισσα, κυρία
το πέρασμα σ’ απ’ τη ζωή, άφησε ιστορία.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
Παλιά πληγή…
Σαράντα ψυχές, ανήσυχες ψυχές τυρρανισμένες,
Από ισάριθμες μαρμάρινες κλίνες των χωμάτων,
Και σαράντα δρομείς, ταχύτατοι και της άμιλλας
Έμπειροι, αλλά και σαράντα κύματα ακόμη,
Πολυταξιδεμένα και δυναμικά, κίνησαν ένα χάραμα…
Ολοι αποφασισμένοι, πήραν το δρόμο τους, ουράνιο
Χερσαίο και θαλασσινό,
να ψάξουν λέει και να βρουν την παλιά πληγή…
Και με δρόμο και με χρόνο και με κόπο πολύ,
Τα κατάφεραν επιτέλους!
Την βρήκαν την παλιά πληγή του κόσμου!
Την βρήκαν και μάλιστα επολυωμένη!!
Μα, τί θρίαμβος ήταν αυτός;;
Ωστόσο, καθώς έσκυβαν καθιδροι και κατασυυγκινημένοι,
Να την προσκυνήσουν κι’ απέ να ξαποστάσουν,
Το είδαν! Το είδαν δίπλα της, ακουμπισμένο το μαχαίρι!
Η “lamina” του, η ένοχη λάμα του, δεν είχε στομώσει.
Ηταν κοφτερή, λαμπερή, και πανέτοιμη,
Για το όποιο χέρι ήθελε φέρει την προθεσή του
Στην ασημένια λαβή…
Φωτεινή Σεγρεδάκη
Όταν ο Θεός ! έκανε την Κρήτη…!
Όταν ο Θεός εφιλοτέχνησε, την γοργόνα Κρήτη
εσκέφτηκε δεν γίνεται, θέλει τον Ψηλορείτη!
Είπε στο κέντρο της, θα κάνω βουνό, ψηλό, Μεγάλο,
καταμεσίς στη θάλασσα να μην υπάρχει άλλο!
Μετά εξανασκέφτηκε, χρειάζεται άλλο ένα,
που νάχει φαράγγια ξακουστά και τα γρεμνά κομμένα!
Λευκά Όρη το ονόμασε και του έδωσε μια χάρη
το αγρίμι νάχει δόξα του, λατρεία και καμάρι.
Και πάλι δεν ησύχασε και είπε χρειάζεται άλλο ένα,
να είναι σαν αντίβαρο και να κρατά τα φρένα!
Όρη Δίκτη τα ονόμασε και είπε εδώ τελειώνω
και σε κάθε όμορφο βουνό θα κάνω και ένα θρόνο!
Μετά εφιλοτέχνησε την Κρήτη, από άκρη σε άκρη
να μοιάζει σαν Νεραϊδα, Κορώνα μες το χάρτη!
Και πάλι ξανασκέφτηκε και είπε, θα κάμω εδώ ανθρώπους
που νάναι ιδιότροποι με τους δικούς τους τρόπους
για χάρη τους τους ευλογώ να λένε μαντινάδες
και τη ρακί να πίνουνε και πού και πού επιτρέπονται
καμιά-δυό κουζουλάδες…
Είπε στον τόπο τούτονέ να γίνονται πολλά γλέντια
λύρα, λαγούτο και βιολί και απ´τους χορούς τους δυνατούς
να αστράφτει και η πέτρα. Μοναδική πατέντα!!!
Στον Ψηλορείτη έδωσε δυό μέτρα παραπάνω (2456)
στα Λευκά Όρη (2454) παραπονιούνται στα Χανιά
με ένα καλό, γερό μάστορα θα βγούνε και πιό πάνω…
Όταν ο Θεός εφιλοτέχνησε τη γοργόνα Κρήτη
είπε πως το έργο του, είναι Φάρος! στον πλανήτη
και όλοι ας συμβουλεύονται το γέρο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ
που είδε και που άκουσε! από το κάθε σπίτι.!
Για δείτε το φουστάνι της που είναι ντυμένη η Κρήτη
δείτε τα στολίδια της! δείτε τα δαχτυλίδια της!
νύφη ασυναγώνιστη, Νεραϊδα Γοργόνα του πλανήτη!!!
Για δείτε γύρω-γύρω της, πως αετοί πετούνε
για δείτε πως χορεύουνε! λαγούτα πως λαλούνε!
Άντε εβίβα! είπε ο Θεός σαν τέλειωσε την Κρήτη
την ευλογία του, έδωσε, πάνω απ´τον Ψηλορείτη !!
————————————————————————
Μια μαντινάδα θε να πώ πάνω στον Ψηλορείτη
ΥΓΕΙΑ και ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ σε όλο τον «Πλανήτη»
————————————————————————
Μια μαντινάδα θε να πώ ,πάνω στα «Λευκά Όρη»
την Κρήτη να λατρεύουμε σαν των ματιών την κόρη!
————————————————————————
Μιχάλης Παπαδερός
“Λιβαδιανόμαδαρίτης”
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Σαράντα ψυχές, ανήσυχες ψυχές τυρρανισμένες,
Από ισάριθμες μαρμάρινες κλίνες των χωμάτων,
Και σαράντα δρομείς, ταχύτατοι και της άμιλλας
Έμπειροι, αλλά και σαράντα κύματα ακόμη,
Πολυταξιδεμένα και δυναμικά, κίνησαν ένα χάραμα…
Ολοι αποφασισμένοι, πήραν το δρόμο τους, ουράνιο
Χερσαίο και θαλασσινό, να ψάξουν λέει και να βρουν την παλιά πληγή…
Και με δρόμο και με χρόνο και με κόπο πολύ,
Τα κατάφεραν επιτέλους!
Την βρήκαν την παλιά πληγή του κόσμου!
Την βρήκαν και μάλιστα επολυωμένη!!
Μα, τί θρίαμβος ήταν αυτός;;
Ωστόσο, καθώς έσκυβαν
καθιδροι και κατασυυγκινημένοι,
Να την προσκυνήσουν κι’ απέ να ξαποστάσουν,
Το είδαν! Το είδαν δίπλα της, ακουμπισμένο το μαχαίρι!
Η “lamina” του, η ένοχη λάμα του, δεν είχε στομώσει.
Ηταν κοφτερή, λαμπερή, και πανέτοιμη,
Για το όποιο χέρι ήθελε φέρει την προθεσή του
Στην ασημένια λαβή…
Φωτεινή Σεγρεδάκη
