Ο κορωνοϊός δάσκαλος
(Βρήκαμε θαρρώ τον Δάσκαλο μας)
Μας έμαθε το όμικρον,
το “πι και φι” θωρούμε,
κι όλες θαρρώ τις τάξεις μας
μ’ ενέσεις θα περνούμε!!!
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Ταξιδεύοντας με τη σκέψη
Μακάρι και να μπόρουνα, το χρόνο που μου μένει,
να ζήσω ταξιδεύοντας, σ’ όλη την Οικουμένη.
Ότι δεν γνώρισα παιδί, ογδόντα χρόνια τώρα,
ν’ ανακαλύψω σήμερα, που ‘μαι στην κατηφόρα.
Σβάρνα να πάρω θάλασσες κι Ωκεανούς και χώρες,
άγνωστα μέρη για να δουν, των αμαθιών μ’ οι κόρες.
Βόρειο μα και Νότιο, Αμερική να φθάσω
διώρυγα του Παναμά, να δω και να θαυμάσω.
Γιούτα και Καλιφόρνια, μία βόλτα να κάνω,
που ‘χω ξαδέρφια και δικούς κι όλο στο νου τσι βάνω.
Μα στο Λας Βέγκας σίγουρα, πόδι δεν θα πατήσω,
γιατί αν με… μαδήσουνε, πίσω πως θα γυρίσω.
Περνώντας από το Περού, μια στάση θε να κάνω,
στων Ίνκας το Βασίλειο, εις τα βουνά επάνω.
Μα και τον Αμαζόνιο, θα ‘θελα να γνωρίσω,
τον πιο μεγάλο ποταμό, μ’ όχι να κολυμπήσω.
Εις τη Γαλλία να βρεθώ, στου Άιφελ τον Πύργο
και Σηκουάνα ποταμό, αν έχω χρόνο λίγο.
Με σιδηρόδρομο περνώ, τα Πυρηναία όρη
και στο Τολέδο βρίσκομαι, π’ Ελλάδας έχει στόρι.
Στη Γερμανία ύστερα, Άουσβιτς και Νταχάου,
στρατόπεδα τση Κατοχής, που μυστικά φυλάουν.
Στη Νορβηγία τα φιόρδ, το πολικό το Σέλας
κι Άγιο Βασίλη Φιλανδό, με άρμα πασαρέλας.
Σ’ ούλου του κόσμου τα παιδιά, ένα δωράκι κάνει,
μπαιν’ από τον ανηφορά και φεύγει μάνι μάνι.
Μα θα περάσω σίγουρα και από το Λονδίνο,
που ‘χομε δούνε και λαβείν, απ’ τον καιρό εκείνο.
Π’ αρπάξανε τα «Μάρμαρα» από τον Παρθενώνα
και τα κρατούν παράνομα κι ας κάνουμε αγώνα.
Από την αγανάκτηση, τη ρίμα μου αφήνω,
στη μέση και διά νυκτός, φευγ’ από το Λονδίνο.
Ούτε στ’ αξιοθέατα, δεν πρόκειται να πάω,
που εχ’ η πόλη αρκετά, όλα τα προσπερνάω.
Εάν δεν μας γυρίσουνε, τα κλοπιμαία πίσω,
στην Αγγλική πρωτεύουσα, δεν θα ξαναπατήσω.
Εννιαχωριανός
Μοναχος ακτήμων-
Αετός υψιπετής
Τα φτερά σου είναι η αγκαλιά σου·
σχίζεις τους αιθέρες με υψηλό φρόνημα
ενθουσιάζεσαι κι απογοητεύεσαι.
Μετά την πτώση, το ράμφος σου
μεταλλάχτηκε σε κοφτερό τρυπάνι
τα μάτια σου αγρίεψαν, τα μαλλιά σου
πύκνωσαν κι άσπρισαν.
Σε ζηλεύω που πετάς ψηλά, γιατί
εγώ κάτω στη γη, σέρνομαι σα
γυμνοσάλιαγκας.
Σε φοβάμαι· σε θαυμάζω· σε σέβομαι.
Όταν ωριμάσω, θα τ’ αφήσω όλα
και θα σ’ ακολουθήσω.
Τώρα, θα σωπάσω και θ’ απολαύσω
την ομορφιά της φύσης.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Disticha Moralia
Δὲν κλαίω αὐτοὺς ποὺ φεύγουνε καὶ ἀπολησμονιοῦνται.
Κλαίω γι’ αὐτοὺς ποὺ μιὰ ζωὴ τὸν θάνατο φοβοῦνται!
Φεγγάρι Αὐγουστιάτικο τὴ νύχτα κι ἂν χαράζῃ,
ἂν τὸ ξανοίξῃς πιὸ καλὰ ἥλιος τῆς μέρας μοιάζει!
Τὰ λόγια τὴν καρδιὰ ποτὲ μ’ ἀγάπη δὲν γεμίζουν
γιατὶ τσ’ ἀγάπης τὸ δεντρὸ οἱ πράξεις τὸ ποτίζουν!
Ποτὲ δὲ βλέπω ὄνειρα στὸν ὕπνο μου ἀπάνω
γιατὶ ὀνείρατα πολλὰ στὸν ξύπνο μόνο κάνω!
Γιὰ τὶς ζωὲς ποὺ ἀφαιρεῖς Χάρε θὰ σὲ μισήσω
γιατὶ ὅ,τι δωρίζεται δὲν ἐπιστρέφει πίσω!
Ἂν ἦταν ροῦχο τ’ ἄδικο σ’ αὐτὴ τὴν οἰκουμένη,
θὰ ἦταν οἱ πολλοὶ γυμνοὶ καὶ λίγοι οἱ ντυμένοι!
Σὲ ὅποια μέρη κι ἂν βρεθῇς, δικοὺς ἢ ξένους τόπους,
ἄλλαζε δρόμο καὶ στρατὶ ὅταν ἀκοῦς ἀνθρώπους!
Σὲ κοιμητήρι ἂν βρεθῇς καὶ ἡ ψυχὴ τ’ ἀντέχει,
ἐκεῖ θὰ νιώσῃς ἡ ζωὴ πόση ἀξία ἔχει.
Βουνοκορφὴ εἶν’ ὁ ἔρωτας ποὺ σὰν τὴν κατακτήσεις
ἢ θ’ ἀντικρύσῃς τὸν Θεὸ ἢ θὰ κατρακυλήσῃς!
Στὰ ὀνείρατά μου ἐγὼ θωρῶ τὸν ξύπνιο μου γιὰ λίγο
καὶ ὅταν εἶμαι ξυπνητὸς ὀνείρατα ξανοίγω.
Τὰ γηρατειὰ εἶναι στὸ μυαλὸ καὶ ἂν δὲν τὰ θυμᾶσαι
ποτὲ ἐσὺ δὲν θὰ γερνᾷς ὅσο χρονῶν κι ἂν θάσαι!
Στοὺς Ἅγιους ἄναψε κερὶ καὶ φίλα τὰ ποδάρια
γιὰ νὰ γεμίζουν τῶν ναῶν μὲ χρῆμα τὰ παγκάρια.
Ὅσοι κοιμοῦνται ἀνάσκελα θαρρῶ πὼς δὲν μετριοῦνται
περσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὄρθιοι κοιμοῦνται!
Κωνσταντίνος Βελίνης
Θεοφάνεια
Ταχιά Θεού Φανέρωση πάνω απ΄τον Ιορδάνη
και θα κινήσει ο παπάς Μέγα Αγιασμό να κάνει.
Θ΄αγιάσει δρόμους, ρεματιές,ξέφωτα και ραχούλες
σπίτια καινούρια και παλιά, μοναχικές πεζούλες
θ’ αγιάσει κήπους, λιόφυτα, περβόλια κι ορνιθώνες,
στάνες, μαντριά, κουμόσπηλιους χωράφια κι αμπελώνες,
τον ποταμό, τη γέφυρα, όπου ‘ναι εικονοστάσι,
τις βρύσες και τα τρίστρατα, κακό να μην περάσει.
Ως θα ραντίζει αγιασμό σε κάθε αυλής το γύρο
βασιλικοί και ροδαρές πλούσιο θα δίνουν μύρο
κι απ’ άκρη σ’ άκρη ο ουρανός μ’ ολάνοιχτη αγκάλη
τον Ιωάννη Βαπτιστή και το Χριστό θα ψάλλει…
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Το Πλανητικό μας σύστημα
Κοίταξε στον έναστρο Ουρανό μια Πανδαισία
μου λές εσύ, ποιός βλέπει και τους δίνει σημασία?
Ο Ήλιος Αυτοκράτορας γυρίζει….
και τα παιδιά του, τους Πλανήτες του, φωτίζει!
Η Γή είναι το αγαπημένο του αστέρι,
ζωή να έχει…,τη φροντίζει πρωϊ-βράδυ, μεσημέρι..
Τη σμηλεύει, την προσέχει δισεκατομύρια τα χρόνια
από το χάος, τη φωτιά, βγήκανε νερά, ζωή και χιόνια…
Όλοι οι πλανήτες στον Ήλιο τους , στριφογυρίζουν
κρύβουν μυστικά που ανθρώποι δεν γνωρίζουν…
τα προσπαθούν και οι ψυχές τους φτερουγίζουν…
από το μηδέν ξεκίνησαν, στο μέλλον ατενίζουν….
Κάθε πλανήτης έχει μιά δική του παρουσία,
είναι πλασμένοι όπως της Γή μας την ουσία
όμως ζωή δεν ξέρουμε αν είχανε, ή αν θα έχουν,
αυτήν την Ώρα ταγμένοι είναι την Γή μας να προσέχουν
Ο Ήλιος είναι ο μέγας Ζωοδότης…
χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ανθρωπότης…
παράξενα πράγματα συμβαίνουν σε τούτον τον πλανήτη
όλα όμως ακολουθούν τους νόμους
κάτω απ´ το απέραντο λογισμικό, Θεού του Κοσμοκτίτη
Αστρονόμοι ψάχνουνε στο Υπερπέραν
είναι όμως εκ Θεού, του λογισμού ανθρώπου πέραν
όμως τα επιτεύγματα είναι πολύ, πολύ μεγάλα
και ο άνθρωπος προς τον Θεό, έχει κάνει δυό-τρία- πέντε…ζάλα
Η Γή μας είναι τυχερή και ευλογημένη
παράδεισο την έκανε ο Θεός και επιμένει
τον άνθρωπο εδιάλεξε να την προσέχει
και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι κι εκείνος να μετέχει..
Το Πλανητικό μας σύστημα είναι μια αλυσίδα,
η Γή μας είναι μια Όαση, της ερήμου μια νησίδα,
νερό έχεις να πιείς, να δροσιστείς, να ξεδιψάσεις
τον δημιουργό του Σύμπαντος και της Ζωής,
να μην ξεχάσεις!
Τρέξε όσο μπορείς… πορείς να τον προφθάσεις…
Μιχάλης Παπαδερός
