Στίχους καρδιάς διαλέγοντας, έγραψα τ’ όνομα σου
απόσταγμα τσ’ αγάπης μου, τιμή στην προσφορά σου
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Βαθιά μου ψάχνω με περίσκεψη πολλή
Απλές, αληθινές, γεμάτες λέξεις,
Για να μπορέσω απλά κι αληθινά,
Γόνιμα, Βαγγέλη, να σε υμνήσω
Ετσι όπως σ’ αξίζει, όπως σου ταιριάζει!
Λαμπροί του πνεύματος σου οι καρποί
Η άυλη καθημερνή συγκομιδή σου
Στους πολλαπλούς τους χώρους που δουλεύεις!
Καθ’ ένας μας μπορεί να τους γευτεί
Αρκεί από καρδιάς να το θελήσει,
Καθ’ ένας, απ’ αυτούς να διδαχτεί
Αρκεί μες στην καρδιά του να τους κλείσει…
Τούτος ο νέος, ο πολύχυμος καρπός*
Στα δυο μου χέρια τώρα που κρατάω,
Αισθήματα συγκίνησης βαθιά μου που ξυπνά,
Κυριεύουν την ψυχή καθώς τον γεύομαι, και πλήθος
Ηρωες Τουρκομάχοι, Κρητικοί απροσκύνητοι,
Σαν οπτασίες μακρινές με συντροφεύουν!…
*το νέο του βιβλίο: Πότες θα κάμει ξεστεριά…
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Ένα Όχι
Μια κυρά μέσα στο σπίτι
μας τραβάει από τη μύτη
όλους μας, μικρούς- μεγάλους
να μας κάμει… παπαγάλους.
“Καρφωνόμαστε” μπροστά της
στα κανάλια τα πολλά της
μ’ ανοιχτά μάτια κι αυτιά μας
και κλειστά τα στόματα μας.
Κείνη λέει, κείνη ορίζει,
το μυαλό μας “πιπιλίζει”
τόσο πια, που δεν μπορούμε
ένα Όχι να της πούμε!
Τα “κουμπιά” μας έχει βρει
όλα η κύρα- Ντιβί
και με μαστοριά πιτήδεια
μας σερβίρει… τα “σκουπίδια”.
Πρέπει δύναμη να βρούμε
ένα Όχι να της πούμε!
Είναι η μόνη σωτηρία
σ’ όλη αυτή την ιστορία…
Ένα Όχι νέτο σκέτο
αν της πέψουμε πακέτο,
σίγουρα θε να το νιώσει
ότι δεν μας λείπει η γνώση!
Κι από φόβο μη μας χάσει,
τα παλιά θα τα ξεχάσει!
Νέα τακτική θ’ αρχίσει,
φίλους της να μας κρατήσει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Βαρθολομαίος λόγω ημερών
Λιβάνι και ροδόσταμο,
κι άνθη από τη γη της Κρήτης
στρώνω στο δρόμο που περνάς,
στήριγμα εσύ της πίστης.
Απ’ τη γλυκάδα του Χριστού,
έχει και σε η θωριά σου,
μελίρρυτη η γλώσσα σου,
απαντοχή η σκιά σου.
Χαράς τη Μάνα, απού ‘καμε
για του θεού τη χάρη, έθρεψε
και γαλούχησε το πιο ακριβό βλαστάρι.
Πλούτη δεν έχω ούτε χρυσά,
μα μια καρδιά που ορίζω
για το χατίρι του Χριστού
μ’ ευλάβεια σας χαρίζω.
Ιφιγένεια Μπομπολάκη- Βουρδουμπά
(επίσκεψη του Πατριάρχη στην Κρήτη
20-10-1992 πέρασε από το χωριό μας)
Ούλ’ είμαστε ανεύθυνοι;
Στην κοινωνία τουτηνέ απούμαστε ταγμένοι
καθημερνά μαθαίνουμε στον κόσμο ίντα συμβαίνει.
Μερκά σαν φαίνουνται καλά σάϊκα μας αρέσουν
οσάναι ξενερίσματα αλάργο μας ας πέσουν.
Όντε θάν’ έρθει τίβοτσι απούνε κελεπίρι
ξανοίγουμε τον ουρανό και κάνουμε σεΐρι.
Σαν έρχουνται απάνθρωπα γή πρόστιχα συνάμα
ποτές δεν τα δεχόμαστε, δε φταίμε ‘μεις για πράμα.
Κανάλια, ράδια, γραφτά, ότι λένε και γράφουνε
ότι κι αν λένε σίγουρο εμείς παντού απέχουμε.
Ετσά που γίνηκε εδά άχρηστη η κοινωνία
κιανείς δε φταίει τίποτε στένουνται με αγωνία.
Πολλές κλεψιές και κατσικλιές γίνουνται κάθε μέρα
μερκά ζευγάρια σφάζουνται σά νάπεσε χολέρα.
Ο κόσμος απού βρίστεται χωριά γή πολιτεία
έχει μιά τέθια έκφραση σαν νάτονε αγρία.
Αγάπη απού έπρεπε να δένει τον κοσμάκι
έχει χαθεί δε βρίσκεται σά νάτονε φαρμάκι.
Ένας θεός που έμπεψε στη γη μας τον υγιό ντου
χιλιάδες χάθηκαν πιστοί στο θεϊκό Σταυρό ντου.
Μια η θρησκεία των θνητών στον κόσμο και λατρεία
εκομαθιάσανε τηνε του κόσμου τα θηρία.
Ούλοι θαρρούνε πώς κιανείς γνώσεις σωστές δεν έχει
και περιμένουνε να δούν άθρωπος τι αντέχει.
Πιστεύω πως στη ζήση μας θεός είναι μεγάλος
μας χάρισε αυτή τη γη και δεν υπάρχει άλλος.
“Μαδαρίτης”
Με κριτική ματιά
στα τεκταινόμενα
Τα λόγια που ήρθαν στον ποιητή
στην πλώρη ενός πλοίου·
τα λόγια που γράφω καθώς
το ένστικτο μού υπαγορεύει.
Η αυτόματη γραφή, το ασυνείδητο
η επανάσταση και η ψυχανάλυση.
Το σκοτάδι που είναι έτοιμο
με μια ριπή φωτός να αυτοκαταστραφεί.
Κι η μέρα να ‘ρχεται αργά αλλά σταθερά
να σου γεμίζει με φαιδρή μανόλια
τον νου, ξεφυλίσσοντας ποιητικές συλλογές
και μελετώντας θεολογικά λόγια,
που ασταμάτητα παράγουν
οι απαστράπτοντες νόες.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Βίος λειτουργικός
Με τις πέτρες κτιστά
αναφαίνει χωριό,
με τα σπιτάκια σιμά
με όλα να βρίσκουν ειρμό…
Συγκοινωνούντες αυλές
κι η ζωή συνεργατικά,
έτσι απλά στις ζωές
τα χέρια εργατικά…
Δίπλα μας η παραστιά,
κατοικώντας εκεί,
σιμά κρατά η φωτιά
κάθε οικία ζεστή.
Δίπλα μας η παραστιά,
κατοικώντας εκεί,
σιμά κρατά η φωτιά
κάθε οικία ζεστή.
Δίπλα μας από παλιά
ένας φούρνος κτιστός
ψήνει φαΐ και ψωμιά,
μες στα παρόντα υπαρκτός!
Δίπλα ελιάς ο καρπός
κι αναθάλλει βαθιά
κάθε σπόρος κρυφός
και σπαρτά μυστικά!
Απ’ τα ποτάμια κινά
κι όλη ποτίζει τη γη
και τα χωράφια πλατιά,
νερό που ο Θεός ευλογεί…
Από πηγάδια βαθιά
αναβλύζει ο κρουνός
κι η ζωή ξεδιψά
κι ο μέγας κόσμος αυτός!
Στα πατητήρια ξανά
σταφύλια, πλούτος, σωρός,
και πανηγύρι, χαρά,
κι άφθονος ρέει ο ληνός…
Κι όλα αβίαστα αυτά
κι ο βίος λειτουργικός,
κι η γη αναφαίνει αγαθά
μες στα πλήθη το βιος…
Κι ως αμέριμνος δρα
των ανθρώπων ο νους,
μα δεν είναι αμυδρά
τα τεχνικά απ’ τους σοφούς!
Λένα Αλυγιζάκη
