Στο Δάσκαλό μας των χρόνων του Δημοτικού Σχολείου Βασίλη Ιγγλεζάκη
Γενάρης, εικοσιεννιά, Σάββατο μεσημέρι
κι έφερε το τηλέφωνο απρόσμενο χαμπέρι
ακούω φωνή απ’ της καρδιάς τα τρίσβαθα βγαλμένη
κι απόμεινα να τη γροικώ, βαθειά συγκινημένη
Ο Δάσκαλός μας ήτονε, που μας ευχαριστούσε
για τις στιγμές τις όμορφες που είπε πως χρωστούσε
σε όλα του Τότε τα παιδιά, μέγα μαθητολόι
που κουτελώσαμε γερά του Χρόνου το ρολόι
κι ωσάν τα Χτες το Δάσκαλο στο Σήμερα θωρούμε
μπροστάρη μέσα στις στιγμές που πάντοτε κρατούμε.
Δάσκαλε πολυσέβαστε, τα λόγια τα δικά σου
είν’ ένα ακόμα μάθημα στα μαθητόπουλά σου.
Ναι, είν’ αλήθεια, ο καιρός περνά κι εμείς ζητούμε
να πούμε αυτά που νιώθουμε πως είν’ καλό να πούμε.
Μα έχει τόση δύναμη και τόσο μεγαλείο
ετούτο το αλλιώτικο, αυθεντικό σχολείο!
Ανέσπερο αχτιδοβολεί το μήνυμα το μέγα
πανώριο γλυκοχάραμα απ’ τση καρδιάς τη φλέγα.
Ο άξιος και ταπεινός απ’ όπου κι αν διαβαίνει
πάντα ομορφίζει τη ζωή κι ο χρόνος ας πηγαίνει.
Ας φεύγει ο χρόνος στο καλό, ο άξιος θα ορίζει
το θρόνο τση ταπείνωσης, οπου ψηλά βγορίζει.
Και σήμερο έδωσες με μια παραβολή μεγάλη
μάθημα οπού κάθε νους πρέπει ν’ αναθιβάλλει.
Πάντα να βλέπει σε ο Θεος και χρόνια να σου δίνει
για την αγάπη να μιλάς και την ευγνωμοσύνη!
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Ο χιονιάς
Είκοσι τέσσερις Γενάρη,… είδαμε χιονιά,….
χάρισε θέα κατάλευκη,… σε ξηρά, στα βουνά.
Όλα αμέσως κάτασπρα,… λαγκάδια, πλαγιές,….
δέντρα αυλές,πλατείες,… λευκές όλες οι στεριές.
Θέαμα εξαίσιο,… λευκό με γαλάζιο,….
όπως η σημαία μας,… ονειρώδες, θαυμάσιο.
Το άσπρο συνεχίζει,… προβλήματα παίρνουν δρόμο,….
με θέα τον θείο νόμο. Με μία δέηση,….
Θεέ μας είθε ο χιονιάς,…
να δώσει τέλος,… γι’αφάνιση της πανδεμιάς.
Όλοι να δούμε,… όπως λιώνουν χιονάνθρωποι,….
από την νέα μάστιγα,ν’απαλλαγούν οι άνθρωποι.
Ανάβυσσος 26.1.2022
Θεόδωρος Δ.Ηλιάκης
ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Του έρωτα οι αναστεναγμοί
Του έρωτα οι αναστεναγμοί που φέρνουν τρικυμία
βαθειά μέσα στα σπλάχνα μας και ρίγος στο κορμί,
αυτοί στολίζουν τη ζωή με χάρη κι αρμονία
και γαληνεύουν τη ψυχή που αβάσταχτα πονεί.
Μύριες ψυχούλες καρτερούν τ’ αγγελικό τους χάδι
που κλαίν’ τις νύχτες έρημες στην κρύα τους φυλακή,
ως σαν το γκιώνη μοιάζουνε που κλαίει κάθε βράδυ
και ψάχνει μες στις ρεματιές τ’ αδέλφι του να βρει.
Όποια καρδούλα, η αύρα τους ανάλαφρα την τυλίγει,
μαγεύεται και σκλάβα τους την κάνουν μπιστικιά,
την κλείνουν στα παλάτια τους και δεν μπορεί να φύγει
ώσπου μια μέρα απ’ το κορμί πετάξει μακριά.
Κι όποιον οι πικροστεναγμοί της μοναξιάς τον πνίγουν
και καιν’ τα φυλλοκάρδια του σαν φλόγα από φωτιά,
όταν τον αγκαλιάσουνε δροσούλα του χαρίζουν
και βλέπει την ζωή γλυκά, με χάρη κι ομορφιά.
Ω! πολυπόθητοι, ακριβοί, του έρωτα στεναγμοί,
σ’ αυτούς που δεν το νιώσανε το θεϊκό άγγιγμά σας
και το απαλό που φέρνετε τρέμουλο στο κορμί,
μια νύχτα κλείστε τους σφιχτά μες στην θερμή αγκαλιά σας.
Δίχως τους αναστεναγμούς του έρωτα, η ζωή μας
ανούσια θα διάβαινε και σαν χολή πικρή,
και σαν στο δάσος το χλωρό θα ‘μοιαζε το κορμί μας,
με το ξερό και τ’ άχαρο, δίχως καρπούς δεντρί.
