Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Το μαγικό φίλτρο (Κορωνοϊός)
Είμαστε σε καραντίνα και βαστά ίσα με μήνα
για ένα νιο που ‘ρθε από πέρα, γέννημα χωρίς πατέρα.
Τον γεννήσαν οι Κινέζοι που δεν πίνουν πετιμέζι
στη Χουάν, τη Χουανίτσα, κλαίει τώρα μια νυφίτσα.
Γιατί ποντικό γυρεύει, τα μικρά της να ταΐσει
μα οι πονηροί Κινέζοι τση τον έχουν τηγανίσει,
με πολλή φωτιά τον ψήνουν και τον τρώνε μάνι μάνι.
Πιάσανε να σιάξουν φίλτρο μαγικό με νυχτερίδες
και για να το δυναμώσουν βάλανε και κατσαρίδες.
Μα η συνταγή μπερδεύει και τα φέρνει άνω κάτω
κι από γιατρικό το φίλτρο έφερε κακό μαντάτο.
Βγήκε φίλτρο αιμοβόρο, που χτυπάει στα πνευμόνια
με μπουρί πίνει το αίμα που δε χύνουνε κανόνια.
Το εμβόλιο γυρεύουν για να τονε κουλαντρίσουν
οι γιατροί όλου του κόσμου και να τονε ξεγεννήσουν.
Εργαστήρια ανοίγουν κι όλα εξετάσεις κάνουν
είπανε στα δυο μέτρα τους ανθρώπους για να βάνουν
και διαταγή εδώσαν εις το σπίτι κλειδωμένος.
στσοι γερόντους να μην πιένεις, λες και είσαι μαλωμένος.
Πάντα γάνθια μίας χρήσης εις τα χέρια να φορούμε
και πολύ συχνά τσι μάσκες απ’ τη μούρη να πετούμε.
Κορωνοϊέ σε σιάξαν τη ζωή μας να αλλάξεις
αλλά δε θα καταφέρεις την ψυχή μας να πετάξεις.
Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά.
Πέτρος Τσακιράκης

Καλιτσουνάδες γιοκ
Την πι’ όμορφη την εποχή, κλεισμέν’ είμαστε μέσα
λόγω του κορωνοϊού αχ βρε ζωή μπαμπέσα.
Άνοιξη μπήκε για καλά, λουλούδισε η φύση
μ’ από το σπίτι δεν μπορεί κανείς να ξεπορτίσει.
Ελάχιστη η κίνηση που βλέπεις εις τους δρόμους
σήμερ’ ακόμα κι πεζοί τρέμουν τσι… τροχονόμους.
Γραφτή χρειάζεσ’ άδεια μια βόλτα για να κάνεις
αλλά το σκέφτεσαι και συ, πολλά στο νου σου βάνεις.
Εις ο λιμάνι των Χανιών τέτοι’ εποχή του χρόνου
γινόταν το “έλα να δεις” παρέες δεν τελειώνουν.
Γυμνάσια και λύκεια απ’ όλη την Ελλάδα
ερχότανε εις τα Χανιά πέντ’ έξι τη βδομάδα.
Ως και Χανιώτες όπου γης, φτάνανε για το Πάσχα
μα σήμερα για να ‘ρθουνε πρέπει να βάλουν μάσκα.
Τα καλιτσούνια που ‘τρωγαν θα στερηθούν οφέτος
ένεκα κορωνοϊού ρητώς κι ανυπερθέτως.
Ίσως να ‘ρθουν αργότερα στις δεκαπέντ’ Αυγούστου
και ν’ ανεβούνε στο Τρουλί τση Ρόκκας χάρη γούστου
Να δούνε την Πανσέληνο στη ρόδα το φεγγάρι
και τσι γιορτές εις την Κερά που ‘χουνε άλλη χάρη.
Ν’ επισκεφθούν Φαλάσαρνα, Μπάλο και Λαφονήσι
που με περίσσιες ομορφιές τα ‘χει στολίσ’ η φύση.
Είθε να φυγ’ ο κορωνοϊός που τώρα κάνει θραύση
και την υγειά μας να ‘χομε εν περιπτώσει πάση.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων

Η χωριάτα
Παλιά που τηνε δάγκωσα κι εγώ τη λαμαρίνα
για μια ευτραφή μαθήτρια, από χωριό, τη Ρίνα
που πήγαινε γυμνάσιο μα ήταν εικοσάρα
γιατί πρέπει πως ήτανε στα γράμματα μουσκάρα.
Πήγα και της την έστησα εις του χωριού τη στράτα
για να βρεθούμε τετ – α τετ, να της τα πω σταράτα.
Και μόλις επλησίαζε για να την πλησιάσω
εσκέφτηκα πως έπρεπε με ξόμπλια* να την πιάσω
κι είπατζη πως τα κάλλη της στον κόσμο δεν τα ‘χει άλλη.
Μα μου ‘πε πως τση το ‘πανε κι άλλοι με το τσουβάλι…
Είπα τζη πως την αγαπώ μα μου πε: Πρόβλημά σου.
Είπα τζη να την παντρευτώ και μου ‘πε: Άντε χάσου.
Είπα τζη να συμμεριστεί τον πόνο μου για κείνη
και μου ‘πε όντε θα πονώ να παίρνω ασπιρίνη.
Είπα τζη: Δε φαντάστηκα ζωή χωρίς εσένα
και μ’ απαντά χωριάτικα: Κι ίντα με νοιάζει εμένα.
Είπα τζη αν δε με παντρευτείς θα κακοθανατίσω
και μου ‘πε: Απ’ το Γκίγκιλο** να πάω να τσουρήσω
Είπα τζη και που ‘ναι φτωχιά καθόλου δε με μέλει
μα μου ‘πε: Με τα πάχη της θα πάρει όποιον θέλει.
Είπα τζη να σκεφτεί καλά ετούτα που της είπα
και μου ‘πε: “Τα μπουρμπούτσαλα;” χωρίς ευγένειας τσίπα.
Είπα τζη ως τον Ιούνιο θα τηνε περιμένω
μα μου ‘πε : Οι δυο να μείνουμε στον κόσμο δε σε παίρνω.
Και τότεσας μ’ ανάψανε και μένα τα λαμπάκια
και τση ‘πα: Δε σ’ αγάπησα χοντρή για τα παχάκια
μα γιατί σε φαντάστηκα με ευγένεια και τρόπους,
στοργή και συμπαράσταση σαν τους σωστούς ανθρώπους
που όφειλες αν δεν το μπορείς στο πλάι μου να ζήσεις
για την τιμή που σου ‘καμα να με ευχαριστήσεις.
Μα συ έπραξες γαϊδουρινά γιατ’ είσαι γεννημένη
χωριάτα, ακοινώνητη, χαζή και φαντασμένη.
Λύκος
Απόστολος Κουγιτάκης
Ρέθυμνο – 7ο βραβείο 6ου Παγκ. Διαγωνισμού “Παύλος Πολυχρονάκης”

Ο κορωνοϊός
Αχ αυτός ο κορωνοϊός τον κόσμο άνω – κάτω
τον έχει κάνει δυστυχώς και δεν το βάζει κάτω.

Απ’ την Ελλάδα θα το βρεις γιατί η Επιστήμη
κανένα ατιμώρητο ιό δεν τον αφήνει.

Έχουμε πρώτους ευτυχώς γιατρούς σ’ ούλο τον κόσμο
Έλληνες που ‘χουνε πολλές περγαμηνές και μόνο.

Ασκληπιό κι άλλους Σοφούς, μαζί και Ιπποκράτη
εβγάλαμε και δώσαμε φώτα σ’ ούλα τα κράτη.

Θα κάτσουνε με σύνεση και προσοχή μεγάλη
για να το βρουν το φάρμακο στην κρίση να μας βγάλει.

Θα είναι φάρμακο για μας, για τον ιό φαρμάκι
που θα το πιει με μια ρουφιά σα να ‘χει καλαμάκι.

Και θα το πει απ’ το σώμα μας με μια ρουφιά μεγάλη
τόσο μεγάλη που γι’ αρχή θα τονε πιάσει ζάλη.

Και ευτυχώς για όλους μας μα δυστυχώς για κείνο
δεν θα τον σώζει τίποτα, ούτε και το κινητό.

Και έτσι το κορόιδο μόλις το πιει θα σβήσει
κι έτσι ‘στορία τέλειωσε προτού καλά ν’ αρχίσει.

Να φύγεις στον αγύριστο πήγαινε μη γυρίσεις
φύγε μακριά κι έξ’ από δω να πας και να ψοφήσεις.

Δε θα ξεχάσουμε ποτέ πως Πάσχα στην οικία
εκάναμε χωρίς παπά και δίχως εκκλησία.

Δε θα ξεχάσουμε ποτέ πως μέχρι του μπακάλη
βαστούσαμε ταυτότητα, χαρτί και καλαμάρι.

Μόνο αν ήθελε κανείς να πα να κατουρήσει
δεν έπρεπ’ ούτ να το πει, ούτ’ άδεια να ζητήσει.
Κουνδουράκης Δημήτριος

Η αρχαία Ελλάς
Όντεν εδημιούργησε ο Πλάστης την Ελλάδα
σε ούλη την υφήλιο έλαμπε σα λαμπάδα.
Απού την αρχαιότητα πολιτισμό ελάλιε
στσ’ άλλους λαούς πολιτισμό έδουδε κι εκουβάλιε.
Σοφοί, φιλόσοφοι τρανοί, υπήρξανε στη χώρα
φωτίσανε, διδάξανε, λαούς ελπιδοφόρα.
Βασιλογιός Αλέξαντρος ήτανε του Φιλίππου
τ’ Αριστοτέλη μαθητής, στρατάρχης επί ίππου.
Ευθύς ο Μεγαλέξαντρος Ανατολή εθώρια
και τσοι λαούς που γνώριζε δίδασκε κι επροχώρει.
Πολιτισμό απού ‘φταξε στα βάθη τση Ασίας
αποδεχτός εγίνηκε σαν νέος Γαλαξίας.
Αρχαίων ο πολιτισμός, άπλωσε γύρω πήγε
ξεπέρασε τα σύνορα, φίλους καινούργιους ηύρε.
Μη λησμονούμε σίγουρα αρχαία Ολυμπία
που στσοι αγώνες έδωκε και δούδει την αξία.
Να μην ξεχνούμε σήμερο Ολυμπιακούς αγώνες
μένουνε πάντα θαυμαστοί σε ούλους τσοι αιώνες.
Για όσους μάθανε σωστή αρχαία ιστορία
το έθνος μας οδήγησαν να ‘χει καλή πορεία.
Μαδαρίτης

Δύο μάνες
Δυο Μάνες ανεβαίνουνε,
στου Γολγοθά τα μέρη
κι ο πόνος ο ανείπωτος,
κοντά θε να τις φέρει.

Η μια πηγαίνει στο Σταυρό
κι άλλη στη κρεμάλα
διάφορους δρόμους πήρανε
τη Μεγαλοβδομάδα.

Είναι η Μάνα του Χριστού
το γιό της πούχει χάσει
και κλαίει απαρηγόρητα
και πώς να σιωπάσει

Η άλλη του Ιούδα η Μάνα
το γιό της έχει χάσει
πώς να μην κλαίει η άμοιρη
και πως να μη ξεσπάσει

Μόνο εκείνος που πονεί,
και μοιρολόγια λέει
μοιάζει της Μάνας πουχασε
το σπλάχνο της και κλαίει

Η Μια τον είδε στο Σταυρό,
να είναι Σταυρωμένος
Κι άλλη στ΄ αψηλό δεντρί,
να είναι κρεμασμένος.

Κι δυο μανάδες ήτανε
κι ίδιο καημό περνούσαν
αφου στο κόσμο έχασαν
το γιό που αγαπούσαν

Κι όπως το ψάρι στη στεριά,
που ξέρει ο καθένας
έτσι εσπάραζ’ η ψυχή
μιας Μάνας Μιας Παρθένας..

Η Παναγιά κατέβαινε,
παρέα με τη ζάλη
μα στάθηκε σαν άκουσε,
το ίδιο κλάμα απ’ άλλη.

Εστάθηκε κι ερώτηξε,
άλλη ποια μάνα κλαίει;
κάποιος της αποκρίθηκε ,
και με φωνή της λέει

Σκοτώνεται και σέρνεται,
για το μοναχογιό της
του Γιούδα η Μάνα ,
που ητανε το καταφύγιό της

Στο δέντρο εκρεμάστηκε,
πολύ μετανιωμένος
γιατί Χριστόν επρόδωκε,
από οχθρούς βαλμένος

Του Γιούδα η Μάνα έκλαιγε,
μα σαν ροή στροβίλου
άκουσε μες το κλάμα της,
«Σήμερα Κρεμάται επί Ξύλου»

Ο λοϊσμός της σάλεψε ,
δεν βλέπει πού να πάει
και ξαφνικά στο δρόμο της
μια Νέα συναντάει.

Είμαι η Μάνα του Χριστού
κι εσύ Ιούδα η μάνα
και δυό μανάδες είμαστε,
τον ίδιο πόνο ζούμε,

Έλα μες στην αγκάλη μου ,
να παρηγορηθούμε
και σαν μανάδες και οι δυο,
να σφιγγαλιαστούμε

Γινήκανε μια αγκαλιά
και πάψανε το κλάμα
για μια στιγμή σιωπήσανε
για το δικό τους δράμα.

Η Μάνα είναι σιωπηλή
εις τη μεγάλη οδύνη
έτσι παλεύει τη ζωή ,
έτσι κουράγιο δίνει

Αγάπη και συγχώρεση,
η Μάνα πάντα σπέρνει
δεν τηνε νοιάζει στη σπορά,
ποιός άνεμος τη δέρνει….
Νίκος Φλεμετάκης