Ουκρανία 2022
(Στον Ιωάννη)
Κάποιοι δεν έχουν μάθει να σκέπτονται με εικόνες.
Γνωρίζουν μόνο να σκέπτονται
με βάση λέξεις
λέξεις υπερφίαλες, μισαλλόδοξες,
λέξεις που οδηγούν στο βάδισμα της χήνας
και σε μεγαλειώδεις παρελάσεις θριάμβου
κάτω από αψίδες αυτοκρατοριών
σε τόπους αδιάκοπου Χειμώνα.
“Ο Χειμώνας είναι το σπίτι τους, το καταφύγιό τους”
είπε κάποιος νέος και άσημος φιλόσοφος.
“Ο Χειμώνας είναι το όπλο και η πατρίδα τους”.
Αλλά έρχονται κάποια στιγμή τα μικρά κυκλάμινα
να ξαφνιάσουν τους πάγους με την τόλμη τους
-να μια εικόνα που
δεν υπάρχει οβίδα να τη συνθλίψει.
Επίσης, ο χειμώνας περικλείει
τον αντίλαλο τόσων μύθων
βασισμένων σε πάθη της ανθρωπότητας.
Έτσι ο ανήμερος λύκος
και η εξαγριωμένη αρκούδα
ίσως κάποτε νοσταλγήσουν
-εάν στ’ αλήθεια γνώρισαν ποτέ-
το μέγα προνόμιο
να μπορούν να νιώθουν τον άλλον.
Τότε ο χειμώνας δεν θα ανήκει σε κάποιον.
Θα είναι και πάλι για όλους
με φιλόξενα τζάκια και παραγώνια
με πυροστιές όπου βράζει ευωδιαστό τσάι
και με ρυτιδιασμένα στόματα
που αδιάκοπα λαλούν παραμύθια
ικανά να συντροφεύουν τις μεγάλες νύχτες.
Τότε οι μήνες όλοι,
του θέρους και του χειμώνα,
θα κυκλώνουν, σαν παιδιά ενός πατέρα,
το ίδιο τραπέζι
για να γευτούν το ίδιο ψωμί
φτιαγμένο
από σπαρτά μόχθου και ονείρων
θα τραγουδούν με ψυχή
έπη γεμάτα αλήθειες
και θα μπορούν πάντοτε να κεντούν, με το βλέμμα τους,
πλήθος αστέρια
σε όλη την έκταση ενός σκοτεινού ορίζοντα.
Πηνελόπη Ντουντουλάκη
Αμφιβολία
Μια μαργαρίτα κράτησα στο χέρι
αν μ’ αγαπάς κρυφά να τη ρωτήσω
μα η σκέψη πως θα πρέπει να μαδήσω
τα πέταλά της, λύπη μου ‘χε φέρει.
Της ομορφιάς γιατί να καταστρέψω
λευκόχρυσο ένα ωραίο “αστέρι”;
Αν μ’ αγαπάς, στ’ αλήθεια, πού το ξέρει;
Κι αν τάχα να μου πει, να το πιστέψω;
Χαϊδεύοντας λοιπόν τα πέταλα της
χωρίς να τα μαδώ, μετρώ ένα- ένα
το ναι και τ’ όχι, γύρω απ’ την καρδιά της.
Μ’ αν κι είπε ναι, με τόση ευκολία
το τελευταίο πέταλο σ’ εμένα,
την ίδια έχω ως πρώτα αμφιβολία!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Η Αγία Λαύρα της Κρήτης
Στην Παναγιά τη θυμιανή, που είναι στσοι κομητάδες,
όρκο βαρύ εδώκανε ούλοι, πολεμιστάδες.
Τα όπλα να σηκώσουνε, του Τούρκου να βαρούνε
γη θέλει φέρουν λευτεριά γη ούλοι σκοτωθούνε.
Άπαρτο κάστρο τα Σφακιά που οι Τούρκοι δεν πατούνε
τον τόπο αυτό διαλέξανε για να οργανωθούνε.
Αγία Λαύρα απόμενε στην Κρήτη και δρηκάτε
η Παναγιά η θυμιανή και διπλοπροσκυνάτε.
Ιφιγένεια Μπομπολάκη Βουρδουμπά
Ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος και οι πίθηκοι!!!
…Δεν έχουμε ακόμη το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι·
πρέπει να μας λένε μεταπιθήκους.
Κινήσαμε από τον πίθηκο να φτάσομε στον άνθρωπο·
Βρισκόμαστε ακόμα μεσόστρατα…
Ν. Καζαντζάκης (Αδελφοφάδες)
…………………………………
Αγαπητοί μας πίθηκοι συγγνώμη σας ζητούμε
γιατί εις τον πολιτισμό θαρρώ σας αδικούμε.
Πιθήκους δεν ακούσαμε ποτέ να βομβαρδίζουν,
ούτε τους άλλους πίθηκους με λύσσα να ξεσκίζουν!!!
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Γιορτή της γυναίκας
Γιορτή γυναίκας σήμερα
άντε να τις χαρούμε
για σκέψου αν δεν ήτανε
έπρεπε να τις βρούμε !
Χωρίς γυναίκα θάτανε
ένα μηδέν ο κόσμος
και < πρός την ζωήν>
θα ´ταν κλειστός ο δρόμος!
Το ένα ……δύο έγινε
το δύο τρία …δέκα…
…………………………..
δις εκατομύρια δέκα
και το γλυκό καλά έδεσε
άντρας με τη γυναίκα !
Για όλα η Εύα ευθύνεται
που δάγκωσε το μήλο
και το έδωσε και στον Αδάμ
και ζούμε σ ´ένα μύλο !
Γυναίκα μάνα αδελφή
σύντροφος ερωμένη..
είσαι Άρωμα Ζωής
πολύχρωμη ανθοδέσμη !
Μιχάλης Παπαδερός
Πρωτόλεια μέρα
Με τα σημάδια, του καιρού της σχήματα,
με αγνά υλικά της η πρωτόλεια μέρα
προβάλλει ατόφια, ανεπιτήδευτα,
γωνιές καλύπτει στην υδρόγειο σφαίρα…
Με τα σημεία των καιρών, μηνύματα
μας μεταφέρει στον καθάριο αέρα
απ’ τον Πατέρων τη θωριά τα σήματα,
σινιάλα, Φώτα απ’ άκρη έως πέρα…
Πλάσματα ουράνια και υδρόβια
στην προτροπή των ουρανών, καλημέρα,
των ελαιών τα δέντρα αιωνόβια,
μας περιγράφουν την πρωτόλεια μέρα.
Στα ριζωμένα σπιτάκια τα ισόγεια,
της πρότυπης ζήσης οι καλές συνήθειες
που ξεπεράσανε χρόνια και ρολόγια,
στο νέο χρόνο περισσεύουν ως προμήθειες…
Μέσα στου νου την έκταση, η άμποτη
παντός γυαλού άφησε “βότσαλα”
καθώς περίμενε εκείνη ανάκατη
για τα καλά της ζωής μας, τα σιόκαλα.
Οι αλκυονίδες του καιρού λιακάδες μας
απ’ την αυγή σε ατέρμονη εσπέρα,
τα πανηγύρια και οι σχολάδες μας
που σε μια μάζωξη όλους μας φέραν.
Στης άσπρης μέρας το φόντο περίμεναν,
Πατρίς και Πίστις, υπάρξεις και σώματα,
και λειτουργώντας με τ’ αντικείμενα,
ως υψιπέτες στα ουράνια δώματα!
Λένα Αλυγιζάκη
Εκαταντήσαμ’ άσωτοι
Το πρώτο που φροντίζουμε απής θα γεννηθούμε
να βαφτιστούμε Χρισιανοί τσ’ αρχές νακολουθούμε.
Κάθε χρονιά απούρχεται έχει τσοί εορτές τσι
τσί ψάλλουμε και τσίχουμε παράδειγμα στσι σχέσεις.
Τσι σχέσεις απού έχουμε με τον Τρανό προστάτη
ζητούμε τη βοήθεια οντέ μας λείψει κάτι.
Όσοι απόμειναν πιστοί και παρακολουθούμε
είμαστε πάντα Χρισιανοί και το θεό θωρούμε.
Βέβαια είν’ αδύνατο πολλοί παραστρατούμε,
σύντομα συνερχόμαστε δρόμο καλό τραβούμε.
Ανέ το παραστράτημα είναι πολλά μεγάλο
εγίναμ’ άσωτοι εμείς, χτυπά ο γείς τον άλλο.
Θαρρώ πως είν’ ελάχιστοι όσοι καταλαβαίνουν
να επιστρέψουν στο Χριστό όντε το προλαβαίνουν.
Για τούτο να γυρίσουνε μ’ υποταγή στον Πλάστη
που μας εδημιούργησε και δέχεται τη στάση.
Ετσά θαρρώ πως φέρνεται σε ούλους η θρησκεία
σ’ όποιον πιστεύει πάντοτε με συνεχή λατρεία.
Θρησκεία είναι και βαστά εδά πολλούς αιώνες
έκαμε για τσι Χρισιανούς ατέλειωτους αγώνες.
Εδά επά που φτάξαμε μια πρόοδο ξανοίγει
Ζάλη έχει ο κοσμάκης μας καθ’ εις αλλού γυρίζει
Άσωτοι καταντήσαμε σε τούτονε τον κόσμο
ο Ύψιστος απού ψηλά θα μάσε σώσει μόνο.
Μαδαρίτης
