Αξέχαστες φιλίες
Μια ευλογία του Θεού και με περίσσια τύχη,
επήραν σάρκα και οστά, οι λογισμοί μ’ οι μύχιοι.
Ευτύχησα και γνώρισα κι είχα στενή φιλία,
μ’ ανθρώπους χαρισματικούς, χωρίς αμφιβολία.
Σαν τον Νικόλα τον Ψαρό, ριζίτη λαογράφο
κι ως άνθρωπο ξεχωριστό, που ‘χα πολλά να μάθω.
Όμως τον χάσαμε νωρίς, το φίλο μου το Νίκο,
αφού μας εγκατέλειψε, για του Θεού τον οίκο.
Και τση Γραμπούσας τον Αητό, Θανάση τον Δεικτάκη,
εγνώρισα από κοντά, σ’ τση ρίμας το σοκάκι.
Καντόνι του πολιτισμού, σ’ τση Κίσσαμος τα μέρη,
που με σονέτα μιλούνε κι ήταν σ’ αυτά ξεφτέρι.
Τ’ ανάστημα ντου έδωσε, ώθησε στη Γραμπούσα,
κι είναι στα πολιτιστικά, τα δρώμενα παρούσα.
Φίλος μου και καθηγητής, κοινωνιολογίας,
μ’ ενήμερος δεν ήμουνα, για θέματα υγείας.
Κι έπεσ’ από τα σύννεφα, σαν είδα τα “σαράντα”
του φίλου του ξεχωριστού, που μοίραζε… λεβάντα.
Ξεχωριστή ‘χαμε φιλιά, με Γιώργο Καμβυσέλλη,
π’ άδολη τη βαφτίσαμε, μια μέρα στο Καστέλι.
Με τ’ όνομα τση βγάλαμε, βιβλίο όλο ρίμες,
αθάνατες να μείνουνε, οι θύμισες κι οι μνήμες.
Αδερφοχτοί γινήκαμε, για μιας φιλιάς τη χάρη
και επερνούσαμ’ όμορφα, σε Βλάτος και Σφηνάρι.
Ώσπ’ ύπουλα ο χάροντας, ήρθε να μας χωρίσει,
μ’ η θύμιση τ’ αδερφοχτού, ποτέ τση δεν θα σβήσει.
Δεν θέλω περισσότερα, να γράψω ‘γω για φίλους,
που ‘χασα κάπως πρόωρα, δίπλα μου τσ’ είχα στύλους.
Με την εικόνα τους θα ζω και δεν θα τους ξεχάσω,
για δεν τσι βρίσκεις εύκολα, πιάνουνται με το λάσο.
Αιώνια η μνήμη σας, αξέχαστοι μου φίλοι,
άσβηστο πάντα θα κρατώ, τση μνήμης το καντήλι.
Ας είν’ ένα μνημόσυνο, η ρίμα που σας γράφω
και την ξεχωριστή φιλιά, με τούτη καταγράφω.
Εννιαχωριανός
Ροδόμορφη γυναίκα
Οι στίχοι έρχονται σα φάρμακο να μου απαλύνουν τον πόνο.
Σε γυρεύω στους λαβυρίνθους της Αθήνας, στα στέκια των ποιητών, στις καλοκαιρινές καφετέριες.
Αφήνω τους ίσκιους των πουλιών να ζωγραφίζουν τη μορφή σου
πάνω στο τσιμέντο.
Σε μια γωνιά του παγκόσμιου χάρτη είσαι εγκλωβισμένη και
ζεις εκεί στη φυλακή των ονείρων σου.
Θέλγομαι από το γαλάζιο της θάλασσας και ανατέμνω
το μπλε στην οθόνη του υπολογιστή.
Τη χαρά του σπασμένου καθρέφτη,τη νιώθω να πάλλεται
πάνω στο σώμα σου.
Τα ενδύματα που φοράς υπογραμμίζουν τη δίψα σου για έρωτα. Στα πόδια,στις απαλάμες και στους αστραγάλους, νιώθω τον πειρασμό της σάρκας και σκέψεις θεολογικές μού κατακλύζουν το μυαλό.
Θα πλησιάσω προς το μέρος της καρδιάς, για να προσεγγίσω
το μυστήριο της ύπαρξης.
Με νεύματα και τραγούδια,θα γίνω κουρσάρος για να σε κατακτήσω κι όταν πια ωριμάσω,θα σου χαρίσω το τριαντάφυλλο που δροσερό ανθίζει μες στα βάθη της ψυχής μου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Η πηγή
Ο νους ακίνητος στιγμή δε μένει
μα όλο βρίσκεται να ταξιδεύει
λες κάποια μυστική πηγή γυρεύει
σε χρόνο και σε τόπο ξεχασμένη…
Να ‘ναι η πηγή εκείνη που κινάει
απού το παρελθόν να ‘ρθει στο τώρα
να φέρει στους θνητούς τ’ άυλα δώρα
που το καθ’ ένα ξέχωρα μετράει;
Να ‘ναι η πηγή της γνώσης, της αλήθειας,
ή μήπως είν’ εκείνη της αγάπης
γλυκύτερη απ’ το μέλι μιας κερήθρας;
Όποια κι αν είναι, ο νους δε σταματάει
το μυστικό να ψάχνει ανάβρυσμα της
και σαν το βρει, κοντά της να με πάει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Πώς πρέπει νάναι κάθα είς
Ένα απού τα πλάσματα απούμπεψ’ ο Θεός
πάντοτε είν’ ο άθρωπος απούχουμε ομπρός.
Μιτσός ποτές δεν πορπατεί ούλοι τόνε κατέμε
σε κούνια τόνε θέτουμε κι εκειά τονέ νταντέμε.
Απού ξαρχής το μητρικό γάλα είν’ η τροφή ντου
αγάλι αγάλι ετσά ντηρώ σιάζεται η ζωή ντου.
Φαΐ που τρώει κάθα εις μα πια καλό το μέλι
εις τη ζωή ντου πάντοτε διαλέγει ότι θέλει.
Εδά που οι καλοί γονιοί νοιάζουντ’ αναθροφή ντου
για την υγειά ντου τρέχουνε και τρόπους στη ζωή ντου.
Αναθροφή του κάθε νιούς και ότι συνηθίζει
είναι το δώρος στη ζωή πάντα καλά μυρίζει.
Γονιοί που αναθρέψανε κάμαν μεγάλο κόπο
εκάμανε τρανό καλό σε τούτονε τον τόπο.
Καθ’ ένας όντε ξεκινά μέσα στην κοινωνία
βάνει θεμέλιο στη ζωή μην έχει αγωνία.
Όποιος τη βλέπει τη ζωή ετσά σύντομη πούναι
δεν πρέπει νάναι πονηρός ούτε τεμπέλης νάναι.
Κιανείς δεν πρέπει άθρησκος, άπιστος γη προδότης
νάναι γνήσιος Χρισιανός φρόνιμος σαν πατριώτης.
Αγάπη και καλή καρδιά καθένας πρέπει νάχει
αν θέλει να περνά καλά φίλους τσαθρώπους νάχει.
Και ο πολύς εγωισμός καλό δεν μάσε κάνει
τον μερακλή ταλαιπωρεί ακόμη κι αν ποθάνει.
Καλιά σε τούτη τη ζωή να κάνεις ότι πρέπει
και να βαδίζεις ήσυχος με του θεού τη σκέπη.
«Μαδαρίτης»
Κώστας Μουντάκης 31-1-1991
Σπάσαν τση χώρας οι χορδές μια νύχτα του Γενάρη,
‘γίναν πουλιά και πέταξαν και πήγαν εις τον Άδη.
Λυπητερά επαίζανε στον Άδη τα Καστέλια,
και οι ψυχές ταράχτηκαν γέροι και νιοι, κοπέλια.
Κάμετε τόπο άρχοντες και ‘σεις οι λυραντζήδες
κι χορευτάδες οι καλοί κι ούλοι οι μερακλήδες.
Στρώστε τάβλες αργυρές στρωμιά μαλαματένια,
και ‘ρχεται τση Κρήτης ο Αητός, ο βασιλιάς τση λύρας,
ριζίτες και Ρουμαθιανοί να τονε συνοπάρουν
να λένε τση στράτας τσοι σκοπούς να μη βαροκαρδίσει,
να κάμει φίλους μπιστικούς ως έκαμε στη ζήση,
να ‘ρθουνε και λυράρηδες παίζοντας τραγουδώντας,
Νίκος Ξυλούρης, Σκορδαλός, Λαγός και Μαρκογιάννης
και ο Ανδρέας Ροδινος και ο Ντερμιτζογιάννης.
Να δασκαλεύουν ούλους τσοι νιους να γίνουν λυρατζήδες
να παίζουν του χάρου κοντυλιές στο κέφι να τον φέρουν.
Να πιάσει πρώτος στο χορό, ν’ αφήσει το σπαθί του
να ξεθαρρέψουν οι ψυχές να μην τονε φοβούνται
και μια απάνω στο χορό να κάμουν τον γιουρούσι.
Ιφιγένεια Μπομπολάκη – Βουρδουμπά
ΗΡΘΕ ΣΙΜΑ ΜΑΣ Η ΘΕΑ
21/3 Παγκόσμια ημέρα ποίησης
Ήρθε σιμά μας η θεά, πανέμορφη, σπουδαία,
και εισχωρεί μες το μυαλό, παντοτινή παρέα.
Ανάσα φέρνει στη ψυχή, Άγγελοι τραγουδούνε,
πουλιά χιλιάδες εν χορό, για εκείνη κελαηδούνε.
Είναι αφέντρα της καρδιάς, τα πάθη τιθασεύει,
κι’ όλα τα συναισθήματα, μπορεί να γαληνεύει.
Γνωρίζει τ’ είναι έρωτας, αγάπη, πόνος, δάκρυ,
χαρές πολλές και χωρισμοί, σ’ όλης της Γης τα μάκρη.
Όλους πολύ τους σέβεται, δεν κάνει διακρίσεις,
κίτρινους, μαύρους, και λευκούς, σου λέει ν’ αγαπήσεις.
Μεγάλ’ αδυναμία της, του ήλιου χρυσαχτίδες,
τ’ άστρα, φεγγάρι, ουρανός, μπόρες και καταιγίδες.
Του κόσμου όλα τα πτηνά, με τέχνη ξεχωρίζει,
στα κύματα της θάλασσας, πολύ συχνά γυρίζει.
Άνοιξης αγρολούλουδα, συλλέγει με μανία,
αγάπης πλέκει στέφανα, που έχουνε αξία.
Διαβαίνει και στους ποταμούς, σε ριζιμιά χαράκια,
δρόμους, πλατείες και στενά, πόλεις και χωριουδάκια.
Συχνά κάνει περίπατο, σε κάποιο γυρογιάλι,
λατρεία για τη θάλασσα, έχει πολύ μεγάλη.
Την αγαπάμε όλοι μας, και την υπηρετούμε.
τα μυστικά που κρύβουμε, θα της εμπιστευθούμε.
Είναι υπέροχη, αγνή, φίλη αγαπημένη,
ξέρει ν’ ακούει ότι λες, γι’ αυτό ναι λατρεμένη.
Τ’ όνομα της ξεχωριστής, κυρίας που γιορτάζει,
καθένας που την αγαπά, ΠΟΙΗΣΗ την φωνάζει!
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Επίκαιροι στίχοι: Στον όλεθρο του πολέμου
Έβαλε στόχο η οργή τον αργαλειό να σπάσει
της ανθρωπιάς, της προκοπής και της γλυκιάς ειρήνης
και η ελπίδα αιματοστάλακτη αγκομαχά να φθάσει
και εκλιπαρεί μα πνίγεται στον δρόμο της οδύνης.
Σίδερα, ατσάλι και φωτιά στο διάβα τους ορθώνουν
και δίχως έλεος προσπαθούν να σπάσουν τα φτερά της
και τρέμουν τ’ άστρα τ’ ουρανού, της γης που φαρμακώνουν
τις ομορφιές της κι η δροσιά κι αύρα κλαίει και ο μπάτης.
Κορμιά ηρώων γίνονται βορά στους γυπαετούς,
των κορακιών συμπόσιο, φωλιά των ερπετών,
θρηνούν οι μάνες κι οι αδελφοί κλαίνε τους αδελφούς τους
και μοιρολόγια αντιλαλούν στα πλάγια των βουνών.
Και τρέμει η γης που της ανοίγουνε πληγές που αιμορραγούνε
και γράφει με το αίμα της «τα μύρια μου αγαθά
φθάνουν για όσα γέννησα τη χόρταση να βρούνε
και μην τα καίτε, έλεος, στη δύνη της φωτιάς.
»Και μην ξεχνάτε δυνατοί θα ‘ρθει εκείνη η μέρα
το ματωμένο χώμα μου και σας θα σας σκεπάσει
και δεν θα ξανακούσετε το θρόισμα τ’ αγέρα
και ο χρυσαφένιος θρόνος σας τη λάμψη του θα χάσει.»
