Ένα βιβλίο διάβασα
Ένα βιβλίο διάβασα
κι ομολογώ πως δάκρυσα
όχι μονάχα μια φορά,
αλλά ακόμα πιο πολλές
έτσι καθώς το διάβαζα…
Πρόσφατα κυκλοφόρησε
-μνήμη στα εκατόχρονα
του τραγικού ξεριζωμού
απ’ την πατρίδα τη γλυκιά,
τη Σμύρνη την αξέχαστη!-
Της Ιωνίας τα χώματα
αίμα και δάκρυα πότισαν
σαν του Κεμάλ ο στρατός
την αχαλίνωτή του οργή
πάνω σ’ αθώους ξέσπασε…
Ο Συγγραφέας ακούραστος
και χρόνου μη φειδόμενος,
ψάχνει την κάθε μια πηγή
που στην αλήθεια οδηγεί
όσο κι αν είν’ επώδυνη!
Τέλεια με ξενάγησε
εκεί π’ ανθούσε κάποτε
ένας λαμπρός πολιτισμός
πέρα για πέρα Ελληνικός
μέχρι που ξεριζώθηκε…
Στην ήττα αυτή πώς φτάσαμε
και πώς τα πάντα χάσαμε,
μ’ υπομονή κι επιμονή
από πηγές αυθεντικές
τις απαντήσεις άντλησε…
Ένα βιβλίο διάβασα
κι όλα εκείνα π’ “άκουσα”
για τον πικρό ξεριζωμό,
μες στην ψυχή μου, στην καρδιά,
μνήμη ιερή τα φύλαξα!
* Μικρασιατική τραγωδία, τόμος Β’
Συγγραφέας Χρήστος Μαχαιρίδης
Εκδότης Κέντρο Μικρασιατικών και Ποντιακών Ερευνών
Συνεκδότης και επιμελητής έκδοσης Χρήστος Μαχαιρίδης
Από τις εκδόσεις “Έρεισμα”.
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Έχει ο Θεός…
Τη Γη εδιάλεξε ο Θεός να οικοδομήσει “Σπίτι”!
παράδεισο τον ήθελε, να μην ανοίγει μύτη..
Το Οξυγόνο ενώθηκε με δύο υδρογόνα
και αυτά εσχηματίσανε νερά, τα ζωογόνα
Φύτεψε πρώτα τα φυτά, νεράκι να ξοδεύουν,
να γίνεται ανακύκλωση όλα να ζωντανεύουν,
με λουλούδια και καρπούς στον κάθε τους τον κλώνο,
την ευλογία του, έδωσε να κάνουν κάθε χρόνο!
Την ευκαιρία βρήκανε ζώα, πουλιά και ψάρια
στη Γη εμφανιστήκανε με του Θεού τα χνάρια!
Κτίστηκε ένας παράδεισος όλα να ζούνε μέσα
εγίνηκε και ο άνθρωπος νάχει ψυχή και μπέσσα,
μα εκείνος εξεστράτησε να μοιάσει στο Θεό του,
και αντι Θεό στο δρόμο του βρήκε το διάβολο του…
Δυνάμεις αντιμάχονται ποιά θα υπερνικήσει
και κύκλος φαύλος η ζωή, ποιός θα την κατακτήσει…
Έχει ψυχή ο ανθρωπος έτσι είναι προικισμένος
ψάχνει να βρεί το δρόμο του, να είναι κερδισμένος
θέλει να ζήσει ελεύθερος και όχι φυλακισμένος!!
Παράδεισο έκανε ο Θεός κι ο διάβολος ξωπίσω,
να τον χαλάσει ορέγεται
σου λέει τίποτα όρθιο δεν πρέπει να αφήσω…
Παράδεισο έκανε ο Θεός τη Γη και έτσι πρέπει να μείνει,
εις πείσμα όσων πονηρών που αρέσκονται καμίνι…
Όσοι τας χείρας τους κινούν για το καλό του κόσμου,
μοιάζουνε του βασιλικού,του γιασεμιού,του διόσμου,
τα αγκάθια που εμποδίζουνε θα τα εξολωθρεύσουν,
δρόμο προς τον παράδεισο, προς την Δικαίωσην
θα ανοίξουν όσοι πιστοί… προσέλθουν,
οι δίκαιοι και τίμιοι για να μακροημερεύσουν!
Παράδεισο θέλει ο Θεός να μην ανοίγει μύτη,
να χαίρεται ο άνθρωπος σε ετούτον τον πλανήτη!
Πολύ δουλειά χρειάζεται και χρόνος και σοφία,
όλα να αλλάξουν επί της Γής
και να γευτεί ο άνθρωπος Θεού την Πανσοφία!!
—————————————————————————
Πολέμους και καταστροφές ο διάβολος τις σπέρνει,
Χριστός ξανασταυρώνεται στο Γολγοθά ανεβαίνει !
Για κοίτα γύρω τα παιδιά που κλαίνε και φοβούντε,
Ηρώδης τα στιγμάτισε, οι ψυχές τους θα εκδικούντε…
Αδύνατον ο διάβολος να επικρατήσει
όσο λουλούδια ανθίζουνε, μέλι δεν θα τρυγίσει !…..
εφόσον θέλει πόλεμο -μηδέν- θα καταντήσει……
Τι ψυχή διάβολε έχεις να παραδώσεις
να παίρνεις μόνο θές, δεν έχεις για να δώσεις…..
Μιχάλης Παπαδερός
Κάλεσμα
Ψυχὴ ποὺ χύνεσαι στὸ φῶς κι ἀστράφτεις σὰν τ’ ἀστέρι,
στὸ πέρασμά σου σταματᾶ καὶ τῆς καρδιᾶς ὁ χτύπος!
Ἀπόψε ποὺ μὲ τυραννᾶ τ’ ἀστραποφόρο ἀγέρι,
ρωτῶ ἂν τούτη ἡ ψυχὴ εἶναι Ἀγάπης Κῆπος!
Μὲ τῆς ἀγρύπνιας τὰ φτερὰ ἀπόψε θὰ κινήσῃ
ἡ κουρασμένη μου καρδιά, ποὺ ἔχει πολὺ παλέψει,
τὸν κῆπο αὐτὸν τὸν μυστικὸ κρυφὰ νὰ τριγυρίσῃ·
ὦ νύχτα, πόσα θάματα ὁ κῆπος θὰ μοῦ πέμψῃ;
Δεχτεῖτε με γλυκὲς βωδιὲς ποὺ τόσο ἔχω ἀγαπήσει
καὶ κλώνια ποὺ δὲν σᾶς ψηφᾶ ὁ γήινος ὁ ρύπος
κι ἐσὺ ψηλό, καμαρωτό, μονάχο κυπαρίσσι!
Ὦ νύχτα, τούτης τῆς ψυχῆς δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ Κῆπος;
Κωνσταντίνος Βελίνης
Διθυραμβικό λίκνο
Με γητέματα μαγικών αυλών, προσπερνάω τον χρόνο ψιθυρίζω λέξεις ηχηρές, κατάλοιπα αιθουσών και μνήμες υπόκωφες πλοιαρίων που βουλιάζουν στο τίποτα.
Αγγίζω με αιδώ το σεντόνι σου και θωπεύω άναρχα τα μαλλιά που γοητευτικά λούζουν το μέτωπο. Σουραύλια, νότες ήχων,σύννεφα ελέους, ποτάμια ηδονών, γκρίζοι κρόταφοι σιαμαίων.
Το τραγούδι σου,ψαλμός του Δαυίδ,το στήθος σου, αμπέλι καρποφόρο,με κίτρινες,ζουμερές ρώγες από σταφύλι. Κοιτάζω τα λεία σου πόδια κι ανοίγω τον ασκό του Αιόλου καθώς τυλίγομαι στην αγκαλιά σου.
Πυρίτιδα,άνθρακας χρυσού αφημένος στο σκοτάδι,γεύεται τους καρπούς των δροσερών φυλλοβόλων πετρωμάτων.
Στη σπηλιά μου,σε χαϊδεύει ο ίσκιος των βουνών κι ο μίτος που ξετυλίγεται στο μυαλό μου,αρχίζει και καταλήγει σε ‘σένα.
Αδυναμία της καρδιάς μου και περιβόλι ονείρων στην κουπαστή ξαπλωμένος, χορταίνω με τον άνεμο που βίαια και μαγικά ανατέμνει το λίκνο της ψυχής μου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Με τον καιρό εχαλάσαμε;
Απόψε είδα τ’ όνειρο που δεν μπορώ να βγάλω
γιάντα στη γη δεν αγαπά πάντα ο γεις τον άλλο;
Ο κάθα εις γεννήθηκε επά με την ελπίδα
θυσία πως θα γίνεται παιδιά, ζωή, πατρίδα.
Όντε συμβαίνουν ούλ’ αυτά η ζήση μας μακραίνει
κι αν είναι άρρωστος κιανείς Πλάστης τον ανασταίνει.
Εδά δοθήκανε μαθώς μαθήματα στον κόσμο
όι αυτά που κάνουμε, πούχουμε λίγο χρόνο.
Διδάχτηκε κάθε λαός ίντα θα πει αγάπη
μαθαίνει τον προορισμό και Πλάστης πως υπάρχει.
Ούλο τον κόσμο κυβερνά Εκείνος τονε βλέπει
Αυτός θωρεί τσι πράξεις μας ξανοίγει όπως πρέπει.
Εδά όσ’ είναι Χρισιανοί Θεό παρακαλούνε
όσα ζητούνε στη ζωή εκεινανά να βρούνε.
Θεός απού μας έμπεψε σ’ ευτή τη γη απάνω
αγάπη μόνο μου ζητά εις τη ζωή που κάνω.
Όπως τελειώνουμε ζωή σε τούτονέ τον κόσμο
ετσά θα είμαστ’ ευτυχείς στου παραδείσου θρόνο.
Μόνο αγάπη θησαυρός εις τη ζωή ετούτη
ετούτανα τα κέρδη μας όι τα μαύρα πλούτη.
Μαδαρίτης
Επιτιθέμενα Εθνη
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη που δημιουργούν ερείπια με όπλα την δική τους ελπίδα να κτίσουν
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη
που στήνουν αψίδες θριάμβων .
Σε ζωές ανθρώπων πατήσαν θεμέλια.
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη που στις φλόγες ονείρων άλλων εθνών όνειρα κτίζουν δικά τους .
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη που ο πλούτος τους
μυρίζει σάρκα και φτώχια άλλων εθνών .
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη που με εμπόριο όπλων οικονομίες κτίζουν.
Δικά τους παιδιά, και εχθρών τεμαχίζουν.
Δεν κατοικεί ο πολιτισμός στα έθνη
που με την επιβολή των όπλων παλάτια χτίζουν.
Δεν κατοικεί η ελευθερία στα έθνη που
στις πληγές άλλων εθνών το αίμα γλύφουν.
Ω! μάταια έθνη..
Ω! μάταιοι άνθρωποι που σπλάχνο
των εθνών αυτών λογίζεστε .
Ω! μάταιοι άνθρωποι που τα ινδάλματά μας τα έθνη αυτά ορίζουν.
Ανδρέας Τσιριντουλάκης
Τση Ερήνης περιστέρι
Άνοιξε τις φτερούγες σου, τς’ Ειρήνης περιστέρι
να πας μακριά στα ρούσικα, στου Πούτιν το λιμέρι.
Κρατά και ‘να κλαδί ελιάς, ρίξε το στα κανόνια
ν’ ανθίσουν σπόρο ειρηνικό, που να κρατά αιώνια.
Σταμάτησαν οι αναπνοές, τα μάτια εθαμποθήκαν,
τα χείλη εμαθαθήκανε, τα πόδια εκοπήκαν.
Πόλεμος πάλι ακούστηκε, κι όλοι τα όπλα πιάνουν
και την ειρήνη από παντού εις το σημάδι βάνουν.
Κι αυτή στη μέση στέκεται, τα χέρια πάει ν’ απλώσει,
άστε τα όπλα μη χαθώ πριχού ο ήλιος δώσει.
Στους ώμους της καθότανε κάτασπρο περιστέρι
κρατώντας το κλαδί ελιάς μήνυμα για να φέρει.
Μα πέφτει πρώτη μπαταριά και σπούνε τα φτερά του
πέφτει και το κλαδί ελιάς στον κουρνιαχτό κι εχάθη.
Παίρνουν μανάδες τα παιδιά στης προσφυγιάς το δρόμο
κι αφήνουν πίσω χάλασμα τ’ όνειρα τόσων χρόνων.
