Δύο μάνες
Δυο Μάνες ανεβαίνουνε,
στου Γολγοθά τα μέρη
κι ο πόνος ο ανείπωτος,
κοντά θε να τις φέρει.
Η μια πηγαίνει στο Σταυρό
κι άλλη στη κρεμάλα
διάφορους δρόμους πήρανε
τη Μεγαλοβδομάδα.
Είναι η Μάνα του Χριστού
το γιό της πούχει χάσει
και κλαίει απαρηγόρητα
και πώς να σιωπάσει
Η άλλη του Ιούδα η Μάνα
το γιό της έχει χάσει
πώς να μην κλαίει η άμοιρη
και πως να μη ξεσπάσει
Μόνο εκείνος που πονεί,
και μοιρολόγια λέει
μοιάζει της Μάνας πούχασε
το σπλάχνο της και κλαίει
Η Μια τον είδε στο Σταυρό,
να είναι Σταυρωμένος
Κι άλλη στ΄ αψηλό δεντρί,
να είναι κρεμασμένος.
Κι δυο μανάδες ήτανε
κι ίδιο καημό περνούσαν
αφου στο κόσμο έχασαν
το γιό που αγαπούσαν
Κι όπως το ψάρι στη στεριά,
που ξέρει ο καθένας
έτσι εσπάραζ’ η ψυχή
μιας Μάνας Μιας Παρθένας..
Η Παναγιά κατέβαινε,
παρέα με τη ζάλη
μα στάθηκε σαν άκουσε,
το ίδιο κλάμα απ’ άλλη.
Εστάθηκε κι ερώτηξε,
άλλη ποια μάνα κλαίει;
κάποιος της αποκρίθηκε ,
και με φωνή της λέει
Σκοτώνεται και σέρνεται,
για το μοναχογιό της
του Γιούδα η Μάνα ,
που ητανε το καταφύγιό της
Στο δέντρο εκρεμάστηκε,
πολύ μετανιωμένος
γιατί Χριστόν επρόδωκε,
από οχθρούς βαλμένος
Του Γιούδα η Μάνα έκλαιγε,
μα σαν ροή στροβίλου
άκουσε μες το κλάμα της,
«Σήμερα Κρεμάται επί Ξύλου»
Ο λοϊσμός της σάλεψε ,
δεν βλέπει πού να πάει
και ξαφνικά στο δρόμο της
μια Νέα συναντάει.
Είμαι η Μάνα του Χριστού
κι εσύ Ιούδα η μάνα
και δυό μανάδες είμαστε,
τον ίδιο πόνο ζούμε,
Έλα μες στην αγκάλη μου ,
να παρηγορηθούμε
και σαν μανάδες και οι δυο,
να σφιγγαλιαστούμε
Γινήκανε μια αγκαλιά
και πάψανε το κλάμα
για μια στιγμή σιωπήσανε
για το δικό τους δράμα.
Η Μάνα είναι σιωπηλή
εις τη μεγάλη οδύνη
έτσι παλεύει τη ζωή ,
έτσι κουράγιο δίνει
Αγάπη και συγχώρεση,
η Μάνα πάντα σπέρνει
δεν τηνε νοιάζει στη σπορά,
ποιός άνεμος τη δέρνει….
Νίκος Φλεμετάκης
Χριστός ανέστη!
Ανέστη σήμερο ο Χριστός γκρεμίζοντας τον τάφο
και στα ανήλιαγα γκρεμνά βαθιά ρίχνει τον Μαύρο.
Ανέστη σήμερο ο Χριστός που οι πασχαλιές ανθιούνε,
κυλά το δακρυοπόταμο και οι καρδιές μιλιούνε.
Ανοίχτε τα φυλλόκαρδα, σχίστε το μαύρο ‘φάδι
να ευλογηθεί κάθε σκιά με του Φωτός το χάδι.
Φτιάχτε στρωμνή, θέστε σιμά, ανοίχτε Του την πόρτα,
για τη συχώρεση ο Χριστός ποτέ Του δεν ερώτα.
Καλλιόπη Ιωσήφ Πολενάκη
O κόσμος σε αναταραχή καλή Ανάσταση
Ο κόσμος σε αναταραχή, πολέμους, πανδημία,
ταλαιπωρείται ο άνθρωπος δεν έχει ηρεμία
και όλα αυτά γίνονται προς χάριν συμφερόντων
γιατί αρέσει μερικών να μοιάσουν των λεόντων…
Ήλθε και μίλησε ο Χριστός για επί γής ειρήνη
και ορμήσαν γύπες και ταγοί να στήσουνε καμίνι…
Για κοίτα γύρω οι άνθρωποι πόσο πολύ υποφέρουν
και μετά βίας, δύσκολα, άγονται και τα φέρουν.
Σαν τα λουλούδια τα παιδιά και στον ανθό της νιότης,
θυσιάζονται προς το βωμό πάσης ηλιθιότης…
Άσπροι, μαύροι και λευκοί και όπου γης ανθρώποι
γεννούνται με διάθεσην, γίνονται απα-ανθρώποι…
Φαρισσαίοι υποκριτές τον κόσμο αυτόν σταυρώνουν
μετά νίπτουν τας χείρας τους, το έργο αποτελειώνουν…
Πάνω ψηλά στο Γολγοθά ληστές και αθώοι είναι
και αίμα τρέχει ανθρώπινο ασχέτως τίνος είναι
ο όχλος ονειρεύεται ψεύτικους παραδείσους
και την ελπίδα τιμωρεί, συντηρητής του μίσους…
Η πυξίδα χάλασε, λάθος οι κατευθύνσεις,
πρέπει να λείψουν μαχαιριές και απάνθρωπες προκλήσεις…
Πρέπει οι φάροι της ζωής να ρίξουνε ελπίδες
και να μην πέφτει ο άνθρωπος σε νάρκες και παγίδες
Ο άνθρωπος στο Γολγοθά με το σταυρό ανεβαίνει,
τον σταύρωσε ο συνάνθρωπος που δεν καταλαβαίνει…
Θα έλθει η Ανάσταση ο κόσμος θα αλλάξει,
και απ´ τα δεσμά τον άνθρωπο ο Χριστός θα απαλλάξει!
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω, θάνατον πατήσας
για να μπεί στην θέση του κάθε καταπατήσας!
Ο κόσμος αυτός ο όμορφος είναι του παραδείσου,
μα κάποιοι τονέ σπρώχνουνε στο χείλος της αβύσσου…
Ο άνθρωπος σταυρώνεται καθημερνή και σχόλη,
ας έλθει ειρήνη και χαρά να την γευτούνε όλοι!
Οι δυνάμεις του καλού…… ας επικρατήσουν
και όπου ζιζάνια φυούν να τα καταπατήσουν…
—————————————————————————
Στον κόσμο αυτό υπάρχουνε απάνθρωποι και ανθρώποι
διαφορά τα έργα τους – οι πράξεις τους -και οι τρόποι
………………………………………………………………….
Πάσχα να έχουν οι καρδιές να βγάζουνε λουλούδια
και να γεμίσει ο ντουνιάς αγάπες και τραγούδια…..
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με Υγεία και χαρά
Μιχάλης Παπαδερός
Ανάσταση
Με της ψυχής μας την ολάσπρη φορεσιά
και με του είναι μας την πλέρια καλοσύνη,
στην εκκλησία πάμε ν’ ανάψουμε κεριά
πλημμυρισμένοι απ’ αγάπη και γαλήνη.
Τη νύχτα τούτη θα ‘ρθει πίσω στη ζωή
από το θάνατο, του Σύμπαντος ο κτίστης
και θ’ ανοιχτεί για μας ο δρόμος π’ οδηγεί
μες στον αιώνιο Παράδεισο της πίστης.
Έχουν τα χέρια του σημάδι από καρφιά
-πικρή ανάμνηση απ’ ανθρώπινη κακία-
αλλά μακρόθυμος, μ’ αγάπη μας κοιτά
απ’ τον Παράδεισο, την πρώτη μας πατρίδα…
Άφησε πίσω του διδάγματα πολλά
κι όποιος θελήσει το “Σταυρό” του να σηκώσει
και μέχρι τέλους να διαβεί το “Γολγοθά”,
κάποτε ανάσταση και ‘κεινου θα του δώσει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Χριστός ανέστη!
Μεσάνυχτα Aνάσταση
χτυπά το σημαντήρι.
Αχός Θεού διαλάλημα
χαράς το ξυπνητήρι.
Σ’ όλες τις ρούγες αντηχεί
σε όλα τα σοκάκια.
Ορθοί με μιας σηκώνονται
γερόντοι και παιδάκια.
Ήρθε του Πάσχα η γιορτή
γλυκά η καμπάνα κράζει
κουλούρες, κόκκινα αυγά
καλός Χριστός μοιράζει.
Παιδιά, ξυπνήστε βάλομε
όλοι τα γιορτινά μας
έτοιμο κρέμεται τ’ αρνί
πλούσια τα φαγητά μας.
Πλήθος αστέρια λάμπουνε
στου ουρανού το θόλο
τρέχουνε όλοι χαρωποί
κανείς μη μείνει μόνος.
Τ’ αηδόνια ψάλλουνε γλυκά
στα δέντρα, στα λαγκάδια
«Χριστός Ανέστη» αντιλαλεί
στο ρέμα, στην κοιλάδα.
«Χριστός Ανέστη» ψάλλουνε
μ’ ευλάβεια οι παπάδες
«Χριστός Ανέστη» ψάλλουνε
καμπάνες και ψαλτάδες.
Δημ. Δασκαλάκης συνταξιούχος δάσκαλος
Βοτάνια τση γης
Απού μιτσός ο καθά εις έπρεπε να μαθαίνει
πως είναι δύσκολη ζωή τυχαία σαν πηγαίνει.
Ούλοι μέσα στη ζήση μας να ‘χουμε εξυπνάδα
απού τα χρόνια τα παλιά να μάθουμε Ελλάδα.
Δε λέω να μαθαίνουμε αρχαία ιστορία μας
αλλά τσι γης τα βότανα που τρέφουν την υγεία μας.
Οι πια παλιοί κατέχανε το χώμα ίντα βγάνει
τα μάζωναν και τ’ άπιναν αρρώσια μην τσι πιάνει.
Μαζώνουνε και έχουνε σ’ ούλους τσι γης τσι τόπους
βότανα θεραπεύουνε γη γιαίνουνε τσ’ αθρώπους.
Ήτονε πάντοτε γιατροί σε κάθε τόπο ένας
κάθε κακό γιατρεύανε και κίντυνους τσι γέννας.
Τότες οι πόλεις είχανε λίγα τα φαρμακεία
σιάζανε μύρια φάρμακα απού τσι γης στοιχεία.
Ψηλά δυσδιάβατα βουνά εβγάνανε λουλούδια
κοπέλια τα μαζώνανε και λέγανε τραγούδια.
Εδά ισιάδες και βουνά βότανα ξεφυτρώνουν
όσα υπάρχουνε εδά καταστροφές γλυτώνουν.
Όσες αρρώσιες ήρθανε επά στη γη ετούτη
ούλες εμείς τσι φέραμε με στόχο μας τα πλούτη.
Οι επιστήμονες σήμερο που ‘χουνε προοδέψει
πολλούς ετοιμοθάνατους μπορεί να τσι γιατρέψει.
Πλάστης απού ‘ναι στα ψηλά ούλους μάσε ξανοίγει
θωρεί τροφές που κάνουμε κιανένα δε ζορίζει.
Ούλα τα βότανα τσι γης στον άθρωπο καλά ‘ναι
αδέ γενούνε άχρηστα ετσά που καταντάνε.
