Εμείς, τα έργα μας…
Φρέσκος ο τόπος μας, πάντα αναγάλλιαζε
κι εγγύς στα σύνορα του Υψίστου,
πέλαγο ο χρόνος μας, το κύμα του άδειαζε
εμπρός στους ορίζοντες του Ακτίστου…
Ο έγκυρος λόγος μας ήταν συμβόλαιο
της εντιμότητας, βάθους και ύψους,
κι ήταν το άτυπο και το πρωτόλειο
των συγγραφέων μας να ιστορήσουν.
Ο βίος κατάσπαρτος από τους λόγους Του
μες στις καρδιές μας για να ευδοκήσουν,
χωράφια εύφορα μες στην απλότη τους,
ζωές ολόγυρα να καταστήσουν.
Παντού τα έργα μας όπου ακούμπησαν,
προσεταιρίστηκαν στη Δύναμη Του,
στεριές ολόκληρες όπου προσάρτησαν
κι αφομοιώθηκαν στη νέα Γη Του…
Παύλος ο Απόστολος που μας προσάραξε
ως κορυφαίος στου Θεού τη θέα,
Πέτρος η Πέτρα όπου οικοδόμησε
ο Χριστός Σωτήρας μας σ’ όλη τη Γαία!
Λένα Αλυγιζάκη
Η Παρασκευή του καλοκαιριού
Διψάω για το φως που φέρνει ελπίδα στην καρδιά.
Με τα χείλη, εργάζομαι ακατάπαυστα και γεμίζει
γαλήνη η ψυχή μου.
Συναντάω ανεμώνες μελωδικές, καθώς σα γλάρος
φτερουγίζω στους δρόμους της πόλης.
Η καταχνιά του αγέρα, διασκεδάζεται από τον ήλιο·
το μπλε των υδάτων καταποντίζει τη μελαγχολία.
Περιεργάζομαι τα γυναικεία σώματα, αναδεύω τα μαλλιά
ενώνω τη σκιά των τριγμών της αβύσσου με το κύμα.
Διστακτική η πίκρα, ξεπροβάλλει απ’ τη γωνιά των νεκρών κυττάρων.
Με τις δύσκολες στιγμές, πληρώνουν οι προσκυνητές
τον πόθο τους για προσευχή.
Ο καφές γλυκός, παγωμένος με καλαμάκι και παγάκια.
Τα περιστέρια που φιλιούνται στα περβάζια, μου δίνουν το δικαίωμα
να σε κοιτάζω.
Το όνομα σου, δε μ’ αρέσει γι’ αυτό θα σε βαφτίσω αλλιώς.
Κούκλα παραδεισένια με μάτια πράσινα, σκουλαρίκια
στους κροτάφους,
δάχτυλα σεμνά και στήθη που μού υπόσχονται
ατέλειωτα, ερωτικά
καλοκαιρινά βράδια.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Το δίκαιο του Πολέμου
Οι εμπόλεμοι ας θυμούνται,από αρχαίων χρόνων,
και με ρίζες Χριστιανίκες,ισχύει σειρά νόμων.
Το δίκαιο του Πολέμου,Τμήμα Διεθνούς δικαίου,
ορίζει κανόνες προστασίας,του κάθε ωραίου.
Και Διεθνείς συμβάσεις, Στρατιωτικοί Κώδικες,
λεπτομερώς ορίζουν ποινές,προβλέπουν συνέπειες.
Ο Οργανισμός Εθνών, Συμβούλιο Ασφαλείας,.
ο Ερυθρός Σταύρος,Ε.Ε στα μέσα προστασίας.
Πρεσβείες και Γραφεία, Πρόξενοι και ιατρεία,
ανθρωπιστική αλυσίδα, προσφέρουν βοήθεια.
Παγκόσμια διαχρονικά,. δράστες απολογούνται,
από Δικαστήριο της Χάγης, δίκαια τιμωρούνται.
Είθε ο πόλεμος να λήξει,δίκαιο να ισχύσει,.
η Ειρήνη να πανηγυρίσει.
Θεόδωρος Ηλιάκης
Στη γιορτή της Άνοιξης
Κουβέντα έπιασα προχθές με την ομορφοκόρη.
Την Άνοιξη τη λυγερή με τσι πολλές τσι χάρες.
Κι ερώτηξά τη να μου πει, πού βρίσκει τα λουλούδια,
και μας στολίζει τη ζωή μ’ έτσα λοής καλούδια.
Και σαν εσκέφτηκε καλά, μου λέει με τρυφεράδα:
Ετούτα ούλα που θωρείς, δεν είν’ από δικού μου.
Θέλημα είναι του Θεού, που πρόσταξε το νου μου
κι έσειαξα μ’ επιμέλεια τούτα τα μεγαλεία,
που θα γεννήσουνε καρπούς με Θεία ευλογία.
Να θρέψουν πλούσιους και φτωχούς!
Γαβριήλ Φλεμετάκης
Ιστορικό Αρχείο Κρήτης
Το Ιστορικό Αρχείο, που εδρεύει στα Χανιά,
Ιωάννου Σφακιανάκη και τη Γιάνναρη γωνιά,
Είναι παραμελημένο, από όλους γενικά,
τους φορείς και υπευθύνους και Χανιώτες ειδικά.
Μεταξύ μας μάλλον ότι, δεν φορούν ακουστικά
και χρειάζονται καμπάνες, για ν’ ακούσουν τελικά.
Ο Πλυμάκης το ‘πει γράψει, όχι μια και δυο φορές
και φωθιές έχουν ανάψει, οι δικές τ’ αναφορές.
Μα σε χρόνο παρελθόντα, ρίμες έγραψα και ’γώ
κι ας μου λείπανε τα φόντα, φανερά ομολογώ.
Είναι πολύ το υλικό, που σε σακιά μουχλιάζει,
μα σύγχρονο πολιτικό, ετούτο δεν πειράζει.
Ο Κυριάκος και η Ντόβα, τα παιδιά του Μητσοτού
άνετα μπορούνε τώρα και με χρήση κινητού,
Εντολή ρητή να δώσουν, στους αρμόδιους φορείς,
το Αρχείο να στελιώσουν, πριν του πιάσει ο … Σουρής.
Υποχρέωση μεγάλη, θα ‘χ’ η Πόλη των Χανιά,
σ’ όποιον τα θεμέλια βάλει, έστω και με το στανικό.
Θα φανεί και τ’ όνομα του και με γράμματα χρυσά
και θα χαίρε’ η καρδιά του, αιωνίως περισσά.
Για το λόγο τούτο μόνο, η παρέα μας ζητά
κι απαιτεί αυτό το χρόνο να βρεθούν τα μετρητά
Νέο σπίτι ν’ αποκτήσει, το Ιστορικό Αρχείο,
την κακομοιριά ν’ αφήσει, γιατί μοιάζει… πειθαρχεί.
Κι ο Κωστής ο Φουρναράκης, ο εκεί αρχειονόμος,
που δουλεύει με μεράκι, να δικαιωθεί συντόμως.
“Εννιαχωριανός”
Μαθήματα θάρρους
Στη νια γενιά απούχουμε που γίνετ’ και πάλι
εδά δεν τσι χρειγιάζουνται αλλοτεινοί δασκάλοι.
Μουδέ καινούριο μάθημα θέλει η κοινωνία
καθημερνό παράδειγμα παίρνει με αγωνία.
Εδά πούχουμε ούλοι μας νέα, τηλεοράσεις
άνε ξανοίξουμε καλά βλέπουμε καταστάσεις.
Παιδιά, γερόντοι γή λαοί που ζούνε και θωρούνε
ξανοίγουνε τσι συμφορές που γίνουνται και σκούνε.
Εκείνονα που χτίσανε σπίθια και πολιτείες
νιώθουνε καθημερινά πως γίνουνται οι βίες.
Γίνανε παρανάλωμα βίαιων αισθημάτων
εκείνανα που φτιάνανε γίναν τροφή αρμάτων.
Χάνουνε τσι γονέους των ανήλικα παιδάκια
τα σπίθια π’ ανατρέφουνταν καίγουνται σαν κεράκια.
Καταχανάς εφάνηκε τόπους και πολιτείες
απού εζούσανε καλά με κόπους και θυσίες.
Μπόμπες αέρινες φωθιές μεγάλες επιθέσεις
εξεσηκώσαν το λαό να πάρει κάποιες θέσεις.
Αγάπη και καλή καρδιά είχανε οι αθρώποι
απού ξεσηκωθήκανε δε τζί χωρούν οι τόποι.
Εδά τρέχουν και φεύγουνε να παν’ αλλού γυρεύουν
ποτές να μη γαΐρουνε σε τόπο που λατρεύουν.
Ματσά δεν είναι πρόοδος μουδέ δημοκρατία
είναι του κόσμου μπάχαλο με θλίψη κι αγωνία.
Μαδαρίτης
Ερωτικοί στίχοι
Γλυκιά προσμονή
Λουλούδια, θάμνοι και πουλιά ραχούλα αγαπημένη
θυμάστε που έφυγα μι(α) αυγή με θλίψη στην καρδιά
γιατί στον ώριον κήπο της δεν είδα καθισμένη
την πολυαγαπημένη μου κάτω από τη ροδιά.
Ρώτησα τα λουλούδια της και μου είπανε θλιμμένα
πως άλλη αγάπην έπιασε κι έφυγε μακριά
κι όλα ήταν μισόξερα με φύλλα μαραμένα
γιατί έμειναν απότιστα κι έρημα τα φτωχά.
Ξέρω σεις με προσμένετε για να ‘ρθω κάθε μέρα
ώρες να μένω πλάι σας να σας γλυκοθωρώ
να δίνουμε γλυκά φιλιά στον δροσερόν αέρα
να τα πηγαίνει απέναντι σαν τον καλό καιρό.
Το παραθύρι δείτε το τώρα ‘ναι σφαλισμένο
ω, λουλουδάκια μου όμορφα και δεν ανοίγει πια
γι’ αυτό πάλι με βλέπετε χλωμό και πικραμένο
έχω πληγή στα στήθια μου που αιμορραγεί βαθιά.
Θυμάστε τότε που ‘βγαινε κρυφά στο παραθύρι
όταν κοντά σας μ’ έβλεπε κι έλαμπε από χαρά
τώρα δείτε μισόξερη η ροδιά της έχει γύρει
και με λουλούδια απόμεινε ο κήπος της ξερά.
Από τη μέρα που ‘φυγε τα δάκρυα μου όπου σταλάζουν
τη γη τη φαρμακώνουνε και γίνονται πληγές
που φίδια εκεί φαρμακερά πηγαίνουν και φωλιάζουν
κι όπου με δουν με οχθρεύονται βουνά και λαγκαδιές,
γιατί τα φίδια όπου συρθούν χορτάρι δε φυτρώνει
και σ’ όποιες πίνουνε νερό στερεύουν οι πηγές
και με μαλώνει η ροδαυγή κι η άνοιξη μου κακιώνει
που στέρεψαν και ξεράθηκαν όλες οι ρεματιές.
Μα εψές στον ύπνο μου όνειρο είδα πως θα γυρίσει
κι ο πόθος μου κι η αγάπη μου μ’ έσπρωξαν για να ‘ρθω
κοντά σας πάλι να με δει, πάλι να μ’ αγαπήσει
να λυτρωθώ απ’ τα κρίματα ο δόλιος μη χαθώ.
Λουλούδια, θάμνοι και πουλιά κι εσύ όμορφη ραχούλα
παρακαλέστε τ’ όνειρο να βγει αληθινό
τον Πλάστη μας ω! και μαζί να δούμε την αυγούλα
την πολυαγαπημένη μου κι άλλο να μην πονώ.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
