Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Μαντινάδες της πανδημίας

ΣΕΙΡΑ Α

Σαράντα μέρες μέτρησα κλεισμένοι μες στο σπίτι
Σκέφτομαι τον αυγερινό και τον αποσπερίτη

Ένα σώμα δυο πρόσωπα, η νύχτα και η μέρα
Αλήθεια λένε και τα δυο, τσ’ υπομονής μητέρα

Υπομονή με τους δικούς και θα ξημερωθούμε
Μιλώντας σπάει η σκοτεινιά, ξανά θ’ αγκαλιαστούμε

Όμορφα να ‘σαι συντροφιά και μόνος έχει αξία
Τ’ άστρο μονάχο χύνει φως και βλέπεις γαλαξία

Κι αν μακριά είσαι, κορμί, πάντα οι καρδιές κοντά ‘ναι
Οι άνθρωποι που αγαπούν σκέφτονται και μιλάνε

Παιχνίδια η φύση έπαιξε και διόλου δεν τη νοιάζει
Αν σκοτεινιάζει, αν πονάς ή αν γλυκοχαράζει

Μπαμπέσης κορωνοϊός κορόιδο δε με πιάνει
Να τρέχω εκεί που κρύβεται κι όποιος τον βρίσκει χάνει

Ο φόβος και ο λογισμός κι αν μας κρατάνε χώρια
Η τέχνη κι η υπομονή νικούν τη στενοχώρια

Πριν βρει η χημεία φάρμακα, αντίδοτο όχι χάπι
Το μίλημα, η συντροφιά, τ’ αστεία κι η αγάπη

Αναποδιές και βάσανα, αγώνας και κουράγιο
Στις μαντινάδες μας σα μπουν μας κάνουν κι έχουμ’ άγιο

Γυρνούν οι κύκλοι του καλού και του κακού αντάμα
Δε σκιάζομαι σ’ αναποδιές, στο δρόμο είναι το θάμα

ΣΕΙΡΑ Β

Μέρες αργούν μέρες περνούν και η Λαμπρή σιμώνει
Ψυχή μου, τι κλεις μέσα σου καιρός το φανερώνει

Τοίχοι δένουν τα βήματα μα οι καρδιές κατέχουν
Στους π’ αγαπώ και νοιάζομαι μυαλό και χείλη τρέχουν

Γύρω μου φράχτης σκοτεινιά να μην αγγίζω πλάι
Μα ‘γω κοιτώ τον ουρανό πάνω η ψυχή μου πάει

Τ’ άστρο καθώς κάθε νυχτιά αναστημένο βγαίνει
Η λεβεντιά απ’ τα βάσανα κι απ’ τις πληγές προβαίνει

Λαοί του έρημου καιρού ώρα κοντά να ‘ρθούμε
Κι αν είν’ το φώς τρεμάμενο πάλι θα φωτιστούμε

Το άγιο φως δεν τρέφεται με λάδι και βενζίνη
Μόν’ με τη γλύκα της καρδιάς και με την καλοσύνη

Νίκος Σιδέρης,
ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας

Ριζίτικα της τάβλας

Πέστε το οι γι άντρες πέστε ντο,
γη πέστε το γη να το πω, της τάβλας το τραγούδι,
γιατί η τάβλα θέλει το κι η συντροφιά καλεί το.
Καλά καλή ντο κι ο νοικοκύρης του σπιθιού
χαρά μεγάλη τόχει, να πουν τραγούδι του σκαμνιού
την τάβλα να πρεπίσουν, την τάβλα και την συντροφιά.

Μαντινάδες

Πάντα μ’ αρέσει να γλεντώ με άντρες που γλεντούνε
μαθαίνουνε κι οι νέοι μας εκειά να πορπατούνε.

Μα ‘γω θωρώ την τάβλα μας κι ‘ναι καλά στρωμένη
με μόσχους και με ζάρες και με τα κυπαρίσσια.
Ο μόσχος είναι το κρασί, η ζάχαρη ‘ναι το ψωμί
τα κυπαρίσσια οι λεβεδιές, χαρές στον νοικοκύρη.

Ο Κρητικός γνωρίζεται με τα αισθήματά ντου
έχει ανθρωπιά το ζάλο ντου, μεράκι η καρδιά ντου.
Σε τούτονε τ’ Αρχοντικό εμέναν αντρειωμένοι
σε κάθε περιστατικό εβγαίναν κερδισμένοι.

Πάντα μ’ αρέσει να γλεντώ με άντρες που γλεντούνε
μαθαίνουνε κι οι νέοι μας εκειά να πορπατούνε.
Από τους παλιούς παλιό

Το λένε κούκοι στα βουνά κι οι πέρδικες στα πλάγια
το λένε τ’ αηδονάκια κάτω στα ρέματα, κάτω στα ρέματα,
πως σ’ αγαπώ καλή μου, δεν είναι ψέματα, δεν είναι ψέματα.
Κι έλα να σε φιλήσω να μη σε λησμονήσω
κι ανε σε αγαπώ αγάπα με κι εσύ κι ανε το μαρτυρήσω
μαρτύρα το και συ, μα ‘γω για το χατήρι σου τη νύχτα κάνω μέρα.

Πάντα χαρούμενοι
Ο Ριζίτης Μ.Τ.

Δίκταμος ή έρωντας

Πολλ’ αρωματικά φυτά, ευδοκιμούν στη Κρήτη
απ’ τση Μαδάρας τσι κορφές μέχρι τον Ψηλορείτη.
Μα και στα Λασιθιώτικα βουνά έχουνε ρίζες
και δεν υπάρχουν στο νησί για κείνα ζώνες γκρίζες.
Στον Ομαλό, στη Σαμαριά, στου Γκίγκιλου τσι ράχες
εκεί της επιβίωσης τσι δίνουνε τσι μάχες.
Κι ο άνθρωπος τα κυνηγά εκτός από τα ζώα
και σύνεση χρειάζεται για ν’ απομείνουν σώα.
Τα κόβουν επιτήδειοι χωρίς φειδώ καμία
κι ελάχιστοι μπλέκουν μετά με την Αστυνομία.
Κόσμος μαζεύει και πουλεί, ύστερα σε ματσάκια
κι έχουν σχεδόν αφανιστεί αυτά τα βοτανάκια.
Για τούτο προστατεύονται με τη συνθήκη Βέρνης
είδη προς εξαφάνιση είναι και μην τα… γδέρνεις.
Όσοι τραβάτε στα βουνά για συλλογή βοτάνων
σκεφτείτε τον αφανισμό των μυρωδάτων νάνων.
Ολίγα να μαζέψετε γι’ ατομική σας χρήση
να μην αλλάξ’ ότι κρατεί από παλιά στη φύση.
Πλήθος τα αρωματικά που ενδημούνε είδη
πάνω στ’ απάτητα βουνά πολλούς αιώνες ήδη.
Έν’ απ’ αυτά κι ο Δίκταμος, που λέγεται και έρως
που ντούρος ξαναγίνεται όταν τον πίν’ ο γέρος.
Αφού αφροδισιακό είν’ το βοτάνι τούτο
μα το το συστήναν οι παλιοί ως και εις το… σκορβούτο.
Ερωτευμένοι το ‘βρισκαν εις του γκρεμού την άκρη
μα γκρεμιζόταν κι έτρεχε κορόμηλο το δάκρυ.
Στα φύλλα εστιάζεται η πολλαπλή ντου δράση
για αρκετές ασθένειες κι είναι γνωστό τοις πάσι.
Πόνους κοιλιάς, πονόλαιμο, βήχα και ατονία
μα και κρυολογήματα τα βάζει στη γωνία.
Άρωμα δίνει σε ποτά και φαγητά επίσης
σε χώρες έγινε γνωστό Ανατολής και Δύσης.
Σελίδες άμα ήθελα μπορούσα να γεμίσω
για του Δικτάμου τα καλά μα ‘δω θα σταματήσω.
Πολλά ‘μαθα σαν διάβασα Πλυμάκη τα βιβλία
που ‘ναι γνωστά σε όλους μας, χωρίς αμφιβολία.
Εννιαχωριανός

Σεβασμός στη φύση

Όσοι στη φύση είμαστε κοντά σ’ αυτήν και ζούμε
έχουμε υποχρέωση να τηνε συντηρούμε.
Καθ’ ένας όπου κι αν βρεθεί ζει μέσα εις τη φύση
καθήκον κι υποχρέωση έχει να την τιμήσει.
Κάθε στιγμή απού περνά σε ό,τι κι αν του λάχει
πρέπει σε ούλη τη ζωή αν θέλ’ υγεία να ‘χει.
Απού μιτσός, απού παιδί έπρεπε να γνωρίζει
ότι οφείλεται σ’ αυτήν άνθρωπος ότ’ ορίζει.
Ύπαιθρος χώρα γενικά και πολιτείες μέσα
δε ζούνε, δεν υπάρχουνε, όσα κι αν έχουν μέσα.
Στα όη όξω στα βουνά, χαιρόμαστ’ όντε βγούμε
την ομορφιά, το πράσινο θαυμάζουμε υμνούμε.
Σε πολιτείες, στα χωριά, όσοι ακόμη μένουν
πολλά σκουπίδια κι άχρηστα στη φύση αποθέτουν.
Θάλασσες, κάμποι, ρεμαθιές, σκουπίδια ‘ναι γεμάτες
αδέ βρεθούνε μερικοί, π’ αδειάζουνε τσι στράτες.
Η χώρα μας τελείωσε για τουρισμό δεν κάνει
κόσμος δε θα ‘χει πια δουλειά, στη φτώχεια θ’ αποθάνει.
Ούλοι να μη ρυπαίνουμε γιατ’ έχουμε ευθύνη
η φύση νάναι καθαρή γιατ’ ούλα μας τα δίνει.
Να ‘χουμε φύση καθαρή που πάντα δίν’ υγεία
καλή καρδιά εις το λαό και θεία ευλογία.
Η φύση είν’ απ’ το Θεό πάντα ευλογημένη
ούλα τα σφάλματα τση γης αυτή τα ομορφαίνει.
Μαδαρίτης