Ο περίπλους της Κρήτης
Από την άκρη των ακριώ μέχρι να πάς στην άκρη
η Κρήτη είναι όμορφη σε όλο της το χάρτη
στολίζεται με τα βουνά, λατρεία και καμάρι
και στο παγκόσμιο γίγνεσται γίνεται ένα σαφάρι..
Ταξιδεύει η Κρήτη μας σε όλο τον πλανήτη
την ξέρουνε όπου γής τα πλάτη και τα μήκη…
Καταμεσίς της θάλασσας μοιάζει σαν την γοργόνα
που δεν φοβάται κεραυνούς και μάτι του κυκλώνα…
Την στολίζουνε ομορφιές από την ιστορία
περγαμηνές που έλαβε στού χρόνου την πορεία!
Του Μίνωα ο πολιτισμός είναι μεγάλη λέξη,
που η Αριάδνη σε αργαλειό και μίτο έχει πλέξει…
Και ο Χριστός ευλόγησε την γοργόνα Κρήτη,
αθάνατη και όμορφη να είναι στον πλανήτη!
Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε στην Κρήτη
και ο Κορνάρος τόγραψε να μπεί σε κάθε σπίτι!
Τα ´μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
ο κύρης σου με ξώρισε στης ξενιτιά τη στράτα…
Την Κρήτη την στολίζουνε οι μαντιναδολόγοι
απ´την ψυχή τους βγαίνουνε της μαντινάδας λόγοι..
Ένας μεγάλος γίγαντας είναι ο Καζαντζάκης,
ο λόγος σάρκα και πνοή πήρε για νάναι αυτάρκης!
Ήρωες τη στηρίξανε την Κρήτη στους αγώνες
και την σηκώσανε ψηλά να λάμπει στους αιώνες!
Ο Βενιζέλος ήτανε ένας αετός της Κρήτης,
που στην Ελλάδα πέταξε κι έγινε Ψηλορείτης!
Την Κρήτη την στολίζουνε οι τέσσερεις νομοί της,
καθένας τους ξεχωριστός μετέχουν στην τιμή της!
Βουνά, πανήψηλα βουνά κι όμορφες παραλίες
οι γλάροι τις στολίζουνε με άσπρες κιμωλίες..
Οι αετοί από ψηλά βρίσκονται στις επάλξεις
σε δύνη η Κρήτη μην βρεθεί και σε αναταράξεις..
Ελιές και αμπέλια. είναι παντού πεύκα και κυπαρίσσια
είναι ένας κήπος της Εδέμ με θύμους και μελίσσια!
Οι Κρητικοί περήφανοι είναι για το νησί τους
μες την ψυχή τους τόχουνε πάνω στην κεφαλή τους!
Εδώ είναι τα ριζίτικα εδώ είναι οι μαντινάδες
την Κρήτη προφυλάσουνε μην μπεί σε συμπληγάδες…
Από την άκρη των ακριώ μέχρι να πάς στην άλλη,
η Κρήτη είναι Πεντάμορφη με διαλεχτά τα κάλλη!!!
————————————————————————
Κρήτη με τους αετούς και Κρήτη με τα αγρίμια
όλου του κόσμου τα γυαλιά τα κάνετε συντρίμια…
Μιχάλης Παπαδερός
Παραμερίστε σύννεφα
Παραμερίστε σύννεφα, μην κρύβετε τον ήλιο,
ν’ ανοίξει τα παράθυρα να δει κι εκείνος φως
που τώρα ζει στ’ ανήλιαγο της μοναξιάς βασίλειο
να πει πως ήρθε η άνοιξη κι εκείνος ο φτωχός.
Κανένας δεν πηγαίνει στο γιαπί του,
την πόρτα του ν’ ανοίξει να του πει
τα βάσανα που κρύβει στην ψυχή του
για ν’ αλαφρώσει από το βάρος το πολύ.
Κανένας τ’ όνομά του δεν το γνωρίζει
και ποια είναι η αγαπημένη του πατρίδα
τον βλέπουν πως ρακένδυτος γυρίζει…
να ψάχνει άραγε να βρει που κρύβεται η ελπίδα!
Τις νύχτες τάχα να μιλάει με τ’ αστέρια
και να τους λέει τα όνειρα που πλάθει
ή να σταυρώνει μοναχά τα ροζιασμένα χέρια
μετρώντας της ζωής που πέρασε τα πάθη;
Παραμερίστε σύννεφα, ο ήλιος να ζεστάνει
το παγωμένο και τ’ αδύναμο κορμί του,
η λύπηση μονάχα δεν του φτάνει
σίμωσε αγάπη και συμπόνια να τον δεις στην κάμαρή του!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Η γιορτή
Όλο το σύμπαν μια γιορτή,
Την ώρα αυτήν του αποχωρισμού σου από το άδικο, το πονηρό, το άσχημο.
Όλο το σύμπαν μια γιορτή να σηματοδοτήσει νέα αρχή,
Με τύμπανα, φλογέρες και βιολιά!
Όλο το σύμπαν αντηχεί την εσωτερική την άδολη χαρά κι ευδαιμονία.
Το άσπρο του φωτός το σκότος αντιμάχεται κι όταν νικάει τι χαρά,
Που η καρδούλα σου αιχμάλωτη πια,
Σαν σε κελί δεν θα΄ναι στο εξής.
Τι ομορφιά, τι χάρη το είναι σου τροφοδοτεί,
Κι εσύ μαζί με τα πουλιά αναρωτιέσαι πως και τι…
Κι ακόμα, οι κόρες των ματιών σου ορθάνοιχτα διαστέλλονται, στο ολόφωτο μονοπάτι μπρος σου,
Που στρωμένο κι όχι κακοτράχαλο, ξεχύνεται, όπως παλιά!
Με αρώματα και χρώματα, από των λουλουδιών τα πέταλα,
Του ουράνιου τόξου τις γραμμές και της ελιάς το πράσινο.
Σαν τις πευκοβελόνες αιχμηρές της λύπης τα τσιμπήματα, δ ε ν έχουν χώρο πια στα πλάτη της καρδιάς.
Τι σου΄κανα καρδούλα μου…
Πόσο πολύ, πόσο βαθιά, να αφήσεις το κορμί μου δεν μπορείς,
Η στήριξη σου αιώνια συντροφιά,
Καλή και ταπεινή, δεν άφησες ποτέ και πόσο σε θαυμάζω, την άσχημη του βέλους την αιχμή να ματώσει την πληγή!
Ως που να φτάνει το έλεος του Θεού ακόμα αναρωτιέσαι, τόσο μεγάλο και τρανό το έργο του θα δεις,
Που αμφιβολία πια στο νου δεν θα υπάρχει.
Ροδακινί το χρώμα σου της όψης το πανώριο και θαλασσί το βλέμμα σου, καθάριο τ΄ ουρανού!
Ευωδιαστό το άρωμα του βήματος, του σταθερού κι ολόφωτου την ένδειξη ζητάς!
Ουράνια η ομορφιά της θέας που ανατέλλει, πορτοκαλί ζεστή ματιά, τον πόνο θεραπεύει!
Ελένη Δασκαλάκη
Ο μονόλογος
του Δροσουλίτη
Εδώ που είμαι αμυδρό το φως.
Λίγα ζευγάρια μάτια μ’ αντικρύζουν.
Πολλά, γεμάτα φόβο ψάχνουν.
Επιλέγω που θα φανερωθώ.
Βοηθός μου ο Ήλιος .
Η πρωινή δροσιά συνθέτει την εικόνα μου.
«Δροσουλίτη», είπαν το όνομά μου.
Ψιλόλιγνος πολεμιστής καβάλα στο άλογό του.
Δεν έφυγα μονάχα εγώ…
Τότε, πολλοί μαζί το συμφωνήσαμε.
Θυσία για τη λευτεριά, το χώμα το ιερό, τα ιδανικά, για ιδέες.
Ο τόπος σε κάθε εκατοστό ποτίστηκε με αίμα…
Η φύση αντιδρά, ευωδιάζει, χρωματίζει κάθε σπιθαμή.
Οι άνθρωποι θαρρείς πως ζουν δίχως αγάπη.
Ζωές και ζωές συντηρούν τον πόλεμο,
κύκλοι ατέρμονοι, πικροί.
Λιγοστοί αφουγκράζονται, κατανοούν,
μετουσιώνουν πόνο και θλίψη μ’ αγώνα εσωτερικό.
Η συλλογική αλλαγή χωρίς βιασύνη εκπληρώνεται…
Συμβόλαιο των ψυχών μας ο προορισμός,
γι’ αφύπνιση νεκρών και ζωντανών.
Μίσος κ’ εκδίκηση ν’ απελευθερωθεί.
Λεπτό το πέπλο των δυο κόσμων
και εμείς ανάμεσα.
Απόλαυση καμιά.
Μόνο κλεφτές ματιές εκατέρωθεν.
Ξαναγυρίζουμε,
τις φυλακές της βίας να διαλύσουμε,
Ειρήνη, Αγάπη και Χαρά να διαλαλήσουμε!
Προσμένουμε η γη να μπουμπουκιάσει,
ελπίδα για αναγέννηση.
Σκιές εγκλωβισμένες,
τριγυρνάμε στον λουλουδιασμένο τόπο αναπολώντας έρωτες.
Αναζητώντας τις αγαπημένες μας,
μ’ ανείπωτη λαχτάρα, να ζήσουμε τη θεία ένωση!
Έρωτας, από τις πιο γλυκές χαρές που ζει η ψυχή πάνω στη γη!
Η μόνη που ομοιάζει με θησαυρούς του Ουρανού!
Ο θρύλος μας, ακολουθεί γενιές.
Προσευχή μας ν’ αγγίζει καρδιές,
κύτταρα πυρηνικά, ανήσυχων υπάρξεων, πνευματικών αναζητητών.
«Ανά-σταση, τα καταφέρνουμε αδέλφια! Η Αγάπη φανερώνεται»,
φωνάζει η ύπαρξή μου.
Ορμητικό ποτάμι ο αντίλαλος,
κατακλύζει το φαράγγι, σαρώνει το κάστρο, ξεχύνεται στο πέλαγο.
Ναι, κάποιους ο άνεμος τους έσπρωξε στη θάλασσα.
Δροσοσταλίδες που ενώθηκαν με τον ωκεανό.
Επιστροφή στο Όλον.
Άλλοι αναμένουν… ακαθόριστη η ώρα τους.
«Σκληρούς πολεμιστές» μας χαρακτήρισαν.
Εμείς γενήκαμε «Εργάτες του Φωτός»!
Μ’ ένα σκοπό μοναδικό,
του κόσμου οι ψυχές να οδηγηθούν στο Φως,
την Αιώνια Άνοιξη να πραγματώσουν!
Ελένη Ράπτη
