Επανένωση
Από ένα σύννεφο
που συναντήθηκε με τον Ιξίωνα
έμελλε να αρχίσει
η αρχή του γένους των Κενταύρων.
Τα διφυή, δασύτριχα όντα
έγραψαν τη δική τους ιστορία
περίοπτη ως προς τις αρετές
ή αξιοσημείωτη
ως προς την πανουργία.
Άγνωστες πάντοτε οι βουλές των θεών
άγνωστες ήταν και όταν
ο βασιλιάς των Λαπιθών Πειρίθους,
γιος του Ιξίωνα και της Δίας,
προσκαλούσε,
στον γάμο του με την Ιπποδάμεια,
τον συγγενή του κένταυρο Ευρυτίωνα.
Όμως εκείνος
αφέθηκε στην ακατάσχετη οινοποσία
που τον οδήγησε σε βαρύ ατόπημα.
Τότε οι Λαπίθες
τον έδιωξαν απ’ το γαμήλιο γλέντι
αφού πρώτα απέκοψαν τη μύτη και τα αυτιά του.
Αυτό ήταν, λένε,
η αφορμή για τη μάχη
ανάμεσα στους Κένταυρους και τους Λαπίθες.
Εκείνη η σύγκρουση,
που έκανε τα γύρω όρη να βοούν,
έδωσε έμπνευση
σε άξιους γλύπτες και ζωγράφους.
Σε μια μετώπη του Παρθενώνα,
που κάποτε με πολλή βία
αποκολλήθηκε
και παραμένει, ακόμα σήμερα,
ακρωτηριασμένη στον τόπο του απαγωγέα,
μπορεί κάποιος να δει το αποτύπωμα
της Πνοής.
Κοίτα τον Κένταυρο που έχει λυγίσει
τα μπροστινά πόδια του.
Το εναγώνια ανοιχτό στόμα του
αποτυπώνει την επιθανάτια στιγμή
καθώς ο Λαπίθης
που αναρριχάται στη ράχη του
κρατά σφιχτά τον λαιμό του
με το ζερβί χέρι
και με το διπλωμένο του γόνατο
πιέζει δυνατά τα πλευρά του.
Δες τις οπλές από τα πόδια των αλόγων
που μοιάζει να έχουν σωριαστεί καταγής,
ένα άνδρα νέο, ίσως κάποιο θεό,
καθισμένο σε θέση ανάκλισης.
Δες τις ακέφαλες φιγούρες
δύο καθήμενων γυναικών
και εκείνη
που μοιάζει να προχωρά
ενώ ο άνεμος διευθετεί
το πολύπτυχο του χιτώνα της
με τον δικό του τρόπο.
Εικόνες και ιστορίες του ανέφικτου
πλασμένες για να καταδείξουν
τη ματαιότητα του εφικτού
σμιλεύτηκαν πάνω στο λευκό μάρμαρο
με αφοσίωση στην αξία της λεπτομέρειας
και τώρα, από χέρια αρπακτικά λαβωμένες,
προσμένουν την επανένωση
την ένταξή τους στο αχανές ψηφιδωτό
του αρχαίου Μύθου
που ανακτά το πλήρες νόημά του
μόνο στον τόπο
από όπου όλα ξεκίνησαν.
Πηνελόπη Ντουντουλάκη
Ναυτικό Μουσείο Κρήτης
Ναυτικό Μουσείο Κρήτης έδρα έχει τα Χανιά
το Ενετικό λιμάνι την παλιά μου γειτονιά.
Μόλις μπεις από την πύλη εις το φρούριο Φιρκά
έχουν συγκεντρώσει φίλοι του πολέμου υλικά.
Εις τις αίθουσές του βλέπεις να εκτίθενται πολλά
απ’ των προγονών τα όπλα που καθένα σου μιλά.
Πλοίων και αεροπλάνων, περασμένων εποχών
ομοιώματα υπάρχουν και κανόν’ επί τροχών.
Ναυτικές στολές και βόλια μα και φιλοτελισμού
αίθουσα θα δείτε μέσα απ’ αρχής Ελληνισμού.
Όπως κι έκθεση οστράκων διαφόρων μεγεθών
μα και κράνη κι εργαλεία όλ’ από το παρελθόν.
Τη Ναυτική παράδοση τσ’ Ελλάδας αντικρίζει
ο επισκέπτης που περνά κι όλο πισωγυρίζει.
Να δει ακόμα μια φορά ότι τον ενδιαφέρει
και να γνωρίσ’ από κοντά κάτι που δεν το ξέρει.
Ιστορίες σου θυμίζουν τούτα τα εκθέματα
από επικούς αγώνες και ποτάμια αίματα.
Μικράς Ασίας βλέπουμε Ελληνικά εδάφη
σε χάρτες προγενέστερους κάθε Ρωμιός να μάθει.
Αλλοτινά κειμήλια το μάτι αντικρίζει
και από τη συγκίνηση φλέγεται και δακρύζει.
Εργαστήριο θα δείτε στον επάνω όροφο
π’ ανεβάζει το Μουσείο εις το κατακόρυφο.
Όμως επιχορήγηση δεν παίρν’ από το κράτος
εθελοντές δουλεύουνε και πρόεδρος… κεφάτος.
Εύγε στον Αρχιπλοίαρχο, Πετράκη το Μανώλη
π’ ηγείται του Μουσείου μας εις των Χανιών τη πόλη.
Υποσ. Επίσκεψη του κάναμε με το ΚΑΠΗ το τρίτο
κι ήρθε μας σα να λύσαμε της Αριάδνης μίτο.
Εννιαχωριανός
Ετσά ’ναι η ζωή
Μια αστραπή είν’ η ζωή σε τούτο τον πλανήτη
ήλιος που βγαίνει το πρωί και χάνεται στη δύση.
Χαρούμενη τα πρωινά προβαίνει με τον ήλιο
διαβαίνει ολόκληρη τη γη χάνεται στο βασίλειο.
Το πρωινό ξεκίνημα το πια πολύ ετσά ‘ναι
όντε περνούν τα βραδινά σκοτάδι και βρουχιάνε.
Πορπάτημα, ξεκίνημα είναι ευτυχισμένα
είναι τα φρούτα περβολιού απούναι ωρμασμένα.
Ανέ πολυωρμάσουνε η φύση τα ξιδιάζει
πάνω στη γη σαν πέφτουνε κιανείς δεν τα κοιτάζει.
Αγάπες έρχουνται πολλές μιτσές μα και μεγάλες
είναι μερκές ευνοϊκές αλλές γεμάτες ζάλες.
Τα χρόνια όμως προχωρούν σταθμό δεν κάνουν ένα
ασπρίζουν λίγο τα μαλλιά φαίνουνται δουλεμένα.
Αν έκαμες καλή ζωή παιδιά εγγόνια ήρθαν
σου ομορφαίνουν τη ζωή απού εσένα πήραν.
Όσο τα χρόνια προχωρούν πολλά τα βάσανα σου
μα και τα καλιμέντα σου, σαν βρίσκουνται σιμάσου.
Τα έργα που κατάφερες σε ούλη τη ζωή σου
θα τα κληρονομήσουνε εδά και τα παιδιά σου.
Ετσά ο κάθε Χρισιανός οτίκαμε στο βίο
θα έχει ανοιχτό να δουν ζωής του το βιβλίο.
Ο Πλάστης που μας χάρισε ετούτονε τον κόσμο
ίσως εδά μάσε θωρρεί δε μας προσφέρει τρόμο.
Θα μάσε πάρει ποια ψηλά, ύψος του Παραδείσου
κι όντε θα έρθει η ώρα μας τότες θα πει, κοιμήσου.
Μαδαρίτης
Λόγια της αλήθειας
Ποτίζω της ψυχής μου το περβόλι
με δάκρυα πικρά για τον χαμό σου,
να γίνει ένα πολύχρωμο βραχιόλι
με τα λουλούδια του να γράψω τ’ όνομά σου.
Να μου τυλίξει την καρδιά να μην πονάει
και να πιστέψω πως μια μέρα θα σε βρω
σε κάποιο αστέρι μες στ’ απέραντα τα χάη…
αυτή αγάπη μου την ώρα μόνο καρτερώ!
Μ’ αυτή τη σκέψη η ζωή μου προχωράει
δίχως να πλέκω όνειρα με της ζωής τον αργαλειό,
ο νους μου στην εικόνα εκείνη σταματάει…
που φώναζα να ζήσω αλλά δεν το θέλω πλιο.
Στο στεναγμό μου το Θεό παρακαλάω
με τη δροσούλα στα λουλούδια σου να στάζει
κάθε πρωί να σκύβω ευλαβικά να τα φυλάω
ο πόνος μες στα στήθια μου ν’ απαγαδιάζει.
Και καρτερώ με υπομονή τη μέρα εκείνη,
που δεν γνωρίζω όμως πότε θε να ‘ρθει
και την πνοή του χάρου που όπου ακουμπά όλα τα σβήνει
και το ώριο περιβόλι μου κι αυτό θα ξεραθεί.
Όμως, μια μυστική φωνή συνέχεια μου λέει
τα λόγια της αλήθειας κάθε αυγή,
«δεν ωφελούν το κλάμα και το μοιρολόι
κι ότι γεννιέται θα πεθάνει κάποια μέρα εδώ στη γη».
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Όταν…
Η καρδιά μου ξεχειλίζει από συμπόνια
για όλους ‘κείνους που υποφέρουνε στη γη
από πείνα, από δίψα, απ’ αρρώστια,
από κάθε μια του είναι τους πληγή.
Στη σκληρή την εποχή αυτή που ζούμε
όπου η ύλη και ο νους πρωτοστατούν
και το πνεύμα ουραγός ακολουθάει
κι οι αξίες πάνε πια να ξεχαστούν,
αποκούμπι πού θα βρει η δυστυχία
στον πλανήτη μας, εκείνων που πονούν,
όπ’ αγάπη κι αθρωπιά δεν περισσεύει
στους Μεγάλους, όπου γι’ άλλα μεριμνούν;
Στην απάνθρωπη, την πλούσια εποχή μας
που την ύλη τη λατρεύει σα θεά,
το συμφέρο έχει τώρα τα πρωτεία
και το δίκιο το ‘χει διώξει μακριά!
Δυστυχία στον πλανήτη βασιλεύει.
Χρόνια τώρα υποφέρουν οι φτωχοί
γιατ’ εκείνοι που τα πάντα εδώ ρυθμίζουν,
είναι ανάλγητοι! Δε νιώθουν ενοχή!
Όταν όμως το ποτήρι ξεχειλίσει
και του πόνου το ηφαίστειο εκραγεί,
με σφιγμένες τις γροθιές θα ξεχυθούνε
να λυτρώσουνε ολάκερη τη Γη!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
