Η απόδραση
Φυλακισμένος στην Αγιά τον τρόπο συλλογάται
Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης που Τούρκους δε φοβάται.
Πως θ’ αποδράσει σύντομα μεσ’ από το κελί ντου
που Τουρκαλάδες τον κρατούν μα κόβ’ η κεφαλή ντου.
Η μάνα ντου του έφερνε δυο τρεις φορές το μήνα
ρούχα και χρειαζούμενα μέσα σε μια κοφίνα.
Στη πλάτη της την κράτουνε, στους ώμους περασμένη
σα να ‘τανε σακουλικό, η μάνα ντ’ η καημένη.
Δρόμο μεγάλο έκανε από τσι Λάκκους να ‘ρθει
μα δεν παραπονιότανε στα βάσανα ‘χε μάθει.
Έλεγχο της εκάνανε στων φυλακών τη πύλη
για να περάσει κάποτε εδέχτηκε σκαμπίλι.
Ώσπ’ έγινε συνήθεια το πέρασμα της μάνας
δεν βάραγε συναγερμός, ούτ’ ήχος τση καμπάνας.
Οι φύλακες την γνώριζαν κι έλεγχο δεν της κάναν,
ίντα κρατά κάθε φορά, καιρό μ’ αυτήν δε χάναν.
Όμως ο γιος τση στο κελί σχέδια καταστρώνει
πως θ’ αποδράσει από κει και τσι τα φανερώνει.
Η μάν’ ανταποκρίθηκε και του ‘δωσε κουράγιο
μα ‘καμε κι ένα τάσιμο εις τον Θεό τον Άγιο.
Κι όταν με λεπτομέρειες οργανωθήκαν όλα
ήρθ’ ο καιρός να… γέψουνε, στους φύλακες τη φόλα.
Τη κόφα της εγέμισε και μπήκε εις το δρόμο
η μάνα η χαλκέντερη, χωρίς κανένα τρόμο.
Σαν έφθασε εις την Αγιά, επέρασ’ όπως πρώτα
δίχως κανένα έλεγχο, τση φυλακής τη πόρτα.
Τα ίδια και στην έξοδο, χαμπάρι δεν επήραν
τι είχ’ η κόφα βγαίνοντας των φυλακών τη θύρα.
Χαιρέτισε τους φύλακες και βάζ’ ομπρός τη στράτα
δίχως κανείς ν’ αντιληφθεί τι στην κοφίν’ εκράτα.
Μέσα σ’ αυτήν βρισκότανε, μ’ άπλυτα σκεπασμένος
ο Κυδωνίας αρχηγός πολύ καλά κρυμμένος.
Πιο πάνω δύο άλογα μαζί με συνεργάτες
πήρανε τον Οπλαρχηγό απ’ της μαμάς τις πλάτες.
Της Ηρωίδας που ‘καμε τ’ απίστευτο ρεσάλτο
και στης Αγιάς τσι φυλακές φέρνει τα πάνω κάτω.
Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης έφθασε στο χωριό του
και ύστερα συνέχισε στο καταφύγιό του.
Είν’ ιστορί’ αληθινή που μοιάζει παραμύθι
και πρέπει να καταγραφεί πριν τη σκεπάσ’ η λήθη.
Κι εφόσον ο Πολέμαρχος ήταν και ριμαδόρος
τ’ αξίζει περισσότερο και της τιμής ο φόρος.
Εννιαχωριανός
Κάποια ρόδα μαραίνονται
Στο στερνό τους ξεψύχισμα, δειλινού μυρωμένου,
Κάποια ρόδα μαραίνονται, κάποια ρόδα πεθαίνουν.
Κάποια ρόδα π’ ανθίσανε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη,
όλα τούτα μαράθηκαν στης αυγής τ’ αγριοκαίρι.
Ωραία λούλουδα π’ άνθισαν μια αυγούλα τ’ Απρίλη,
ξεφυλλίζουν και σβήνονται στο μαγιάτικο δείλι.
Ένα ρόδο τινάζοντας τ’ ανοιχτά πέταλά του,
ένα φύλλο που τού ‘μεινε για στερνό στόλισμά του.
Με φτερούγισμ’ ανάλαφρο το τινάζει μπροστά του
φυλαχτό της αγάπης μας, του δειλινού του δροσάτου.
Πού τραβάς ανθοπέταλο, τη ζωή σου να σβήσεις;
Πάω να φέρω την άνοιξη σε μια χώρα άλλης ζήσης.
Μή με κλαίς. Σ’ άλλα χώματα τον Απρίλη θα φέρω,
θα σκορπίσω το μήνυμα μιας αλήθειας που ξέρω.
Νύχτα – νύχτα το μήνυμα το τρανό θα κηρύξω,
του Χριστού τη Ανάσταση στου νεκρούς που θα σμίξω.
Γ.Βερίτης
Συμπλήρωμα και σύνθεση ποιήματος από τον Καθηγητή Ηλία Μετοχιανάκη
Όμως θά ‘ρθει η άνοιξη και θα λιώσουν τα χιόνια,
θα σημάνει Ανάσταση, έρχονται όμορφα χρόνια.
Με λουλούδια αμάραντα όλη η γη στολισμένη,
Φεύγει ο πόνος, το δάκρυ μας, η ζωή ομορφαίνει.
‘Ω Πανάχραντε Δέσποινα, ώ γλυκειά Παναγιά,
χάριζέ μας ομόνοια, παντοτεινή ευτυχία.
Σύνθημα πανανθρώπινο η χαρά, η ειρήνη,
του Χριστού θείος έρωτας η αγάπη θα γίνει.
Ω φιλάνθρωπε Κύριε, Φως, Αγάπη, Ελπίδα,
όλον τον κόσμο Σου λύτρωσε, τη γλυκειά μας πατρίδα.
Κατερίνα Μετοχιανάκη
Τα Θοδωρού
Ένα νησί απούχωμε κοντά εις τα χωριά μας
όνομα έχει και πρεπιά πλησιαίνει τη χαρά μας.
Κάθε χρονιά θυμούμαστε Θόδωρο Στρατηλάτη
πάμε ανάβουμε κεριά πολλά στ’ Αγιού τη χάρη.
Κόσμος μαζώνεται πολύς απ’ τα χωριά τα γύρω
ως συνηθίζεται θαρρώ στσί εορτές Αγίω.
Ντόπιοι το καμαρώνουμε καθημερνή και σκόλη
και ξένοι το ξανοίγουνε σα νάτανε περβόλι.
Καθημερνά με τα πλωτά τα Θοδωρού γυρνούνε
τουρίστες καμαρώνουνε πολλοί φωτογραφούνε.
Μερκές φορές ξανοίγουνε τσί Κρητικούς αιγάγρους
απούνε πάνω στο νησί στσι βράχους γη στσι θάμνους.
Αρχαίοι λέγαν Θοδωρού ήταν θεριό μεγάλο
όξω αν ήθελε να βγει κιανείς δεν κάνει ζάλο.
Μέγας Θεός εγλίτωσε ούλη την επαρχία
για τούτο έχτισαν εκειά θαυματουργή εκκλησία.
Εδά το καμαρώνομε χαιρόμαστε νησάκι
τριγύρω ντου ψαρεύουνε όσοι ‘χουνε μεράκι.
Μικιό νησί είναι κοντά χωριά μα και Χανιά μας
πλησιαίνει δούδει μας χαρά και είναι η πρεπιά μας.
Αγιά Μαρίνα Πλατανιάς τον αγιασμό μυρίζουν
με σέβας και καλή καρδιά πάντοτε μακαρίζουν.
Μαδαρίτης
Καΐκι άνοιξε πανιά..
για Μπάλο και Γραμβούσα
Καΐκι άνοιξε πανιά απ’τα όμορφα Χανιά
για να πάει γύρω-γύρω να κάνει των Χανιών το γύρο.
Ξεκινά απ ´το σαντριβάνι της καρδιάς του το λιμάνι,
για να πάει Μπάλο-Γραμβούσα όπως τραγουδεί και η μούσα.
(Στης Γραμβούσας τ´ακρωτήρι εγλεντούσα μια φορά
με ένα γέρο καπετάνιο πούχε βάρκα τη χαρά)
μέρη ξακουστά και βραβευμένα, σμαραγδοστολισμένα!
Επιστρέφει με αναμνήσεις και ερωτοαπαντήσεις
εκεί νεράιδες θα ζούνε που τις νύχτες ξενυχτούνε
και χορεύουν πεντοζάλι στο μυαλό σκορπούνε ζάλη
με ανατολή κοιμούνται και τον ήλιο τον φοβούνται.
Ο Έρωτας εδώ έχει στέκι παραπέρα και παρέκει.
Το καΐκι βάνει πλώρη και έχει επάνω του μια κόρη
ονειρεύεται στον Μπάλο, πως στον κόσμο δεν είναι άλλο!
Στης Γραμβούσας τα νερά είναι σμαραγδονερά
και όπως φεύγει το καΐκι κάνει ντούκου-ντούκου – ντίκι-ντίκι.
Στην Κίσσαμο όπως περνάει και πάει προς τα Ροδοπού,
κάστρα ομορφιές κοιτάζει, με τους γλάρους πού και πού.
Και την πλώρη του γυρίζει να κοιτάζει προς Χανιά
που ο φάρος σημαδεύει στα νερά τα σκοτεινά.
Τα Λευκά τα Όρη λένε, καλώς ήρθετε παιδιά
το ταξίδι σας πώς ήταν πώς χτυπούσε η καρδιά;
“γυρίζουμε με αναμνήσεις και μια γλύκα στην καρδιά”
Το καΐκι πάει λιμάνι και επιστρέφει στα Χανιά
ρίχνει άγκυρα και δένει και μαζεύει τα πανιά.
Μιχάλης Παπαδερός (φίλος Σελινιώτης)
Άνοιξη είναι…
Όταν η ανθοφορία ανταμώνει
την Ανάσταση από ‘δω,
΄κει που η πλάση ετοιμάζει
και βάγια βάζει στην οδό…
Τ’ αρώματα για τον Σωτήρα,
λεμονανθοί απ’ τις βραδιές,
για Κείνον πλήθος μύρα
πούναι πλημμύρα απ’ τις καρδιές…
Που απ’ το επέκεινα των κεκοιμημένων
τα μύρα φτάσαν ως εδώ
με τις χιλιάδες προσευχές,
σ’ Ανάσταση με τις απανταχού ψυχές!
Εδώ, που η Μεγάλη Μέρα των σωσμένων
σ’ Ανάστασης τη λειτουργία,
είναι η μέρα αυτή των εγερμένων
στην ιερή αργία, τι ευλογία!
Άνοιξη απ’ τον Παράδεισο ξεκινάει
κι εδώ σπάει κάθε φυλακή,
κι η μετάνοια εύφημη μνεία,
το μνημόσυνο από δω ως εκεί…
Άνοιξη είναι σ’ άνεμο λυτρωτικό,
εαρινό, των αγαθών μας λογισμών,
ως αποτύπωμα στη σφαίρα του καιρού
των ζωογόνων συνειρμών…
Σε άγια αμεριμνησία, πες Άνοιξη σ’ είδα!
Αν συγκροτήσεις το μυαλό
με λειτουργίες σ’ ένα σώμα από πηλό
και κοινές αισθήσεις μας σε τούτη την κοιτίδα…
Με ανθισμένη Πίστη, αγάπη, ελπίδα
σε ολάνθιστο μας τόπο κι ασημί γιαλό,
νάχεις, και νάχω τρόπο να μιλώ
σε μια ελεύθερη Πρωτομαγιάς Πατρίδα.
Άνοιξη στα χαλάσματα σκιρτά
κι ο γκρεμισμένος τοίχος ανθισμένη ζαρντινιέρα,
της νύχτας ευωδιά και ήχος, φως στη μέρα,
πάντων Φως Ουράνιο πάνω στα σπαρτά!
Άνοιξη αιώνια και παντοτινή
κάτω από την κάθε εποχή,
και σαν φύλλο αν σηκώσεις τον καιρό,
θα είναι εκεί όπως η ζωή!
Άνοιξη κει που αναστήνεται ο Χριστός,
στην Πέτρα π’ αποκύλησε και Φως πραγματικό
ανέτειλε στον κόσμο οικουμενικό,
κι η προσωπική γωνιά σου μέσα σε αυτό!
Λένα Αλυγιζάκη
Γυναικοκτονία
Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Στην κουζίνα που με αγάπη
τόσο πιστά υπηρέτησα.
Εκεί με σκότωσε.
Το πρωί κάναμε έρωτα.
Αυτός έκανε δηλαδή.
Ήρθε από πίσω μου
και τέλειωσε γρήγορα.
Στο τέλος μου είπε «σ’ αγαπώ»
κι η ανάσα του μύριζε από το τσιγάρο.
Σηκώθηκε βιαστικά,
σηκώθηκα κι εγώ.
Και ήθελα τόσο να κοιμηθώ!
Μέχρι να βγει από την τουαλέτα,
το πρωινό του ήταν έτοιμο.
Καφές, ψωμί με τυρί φέτα
κι από δίπλα, η χθεσινή εφημερίδα.
Διάβαζε δυνατά και μονότονα.
Εγώ, δεν ήμουν εκεί.
Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Στην κουζίνα, εκεί με σκότωσε.
Είχα μόλις σερβίρει το τραπέζι.
Δεν πρόλαβα να χαρώ
το καινούργιο τραπεζομάντιλο,
τις φρέσκες ντομάτες
από το χωράφι μας.
Τα γεμιστά ήταν το αγαπημένο του φαγητό.
Κάποτε, τα παιδιά
επέστρεψαν από το σχολείο.
Εγώ, δεν ήμουν εκεί.
ποιΈκανε ζέστη εκείνη τη μέρα.
Στα δελτία ειδήσεων
ενημέρωναν για τον επερχόμενο καύσωνα.
Τίποτα δεν εμπόδισε τη διαδήλωση,
για τις δολοφονημένες γυναίκες.
Οι φίλες μου ήταν εκεί.
Εγώ, ήμουν εκεί.
Ειρηναίος Μαράκης
Χανιά Κρήτης, 24/6/2022
