Πέρα στον μέγα κάμπο
Παν τα πουλάκια την αυγή στο μέγα κάμπο πέρα
να πιούν νερό, να βρουν τροφή, πάνε να ζευγαρώσουν
κι αλαφροφτερουγίζουνε και παίζουν όλη μέρα
και στις φωλιές τους λιόγερμα γυρίζουν μη νυχτώσουν.
Έτσι κι εμείς πηγαίναμε πιασμένοι χέρι – χέρι
και τ’ ορκιστήκαμε κι οι δυο στον πλάτανο από κάτω
δεν θα χωρίσουμε ποτέ και μόνο το μαχαίρι
θα κόψει την αγάπη μας στα δυο γλυκό μου ταίρι.
Και με ματιά περίλυπη με τήραγες στα μάτια
κι ανάλαφρα μ’ αγκάλιασες, με φίλησες στα χείλη
και μου ‘πες μ’ αναφιλητά να γίνεις δυο κομμάτια
κι έσκυψες και τ’ ορκίστηκες στ’ όμορφο χαμομήλι.
«Κι αν μείνει ο κάμπος έρημος δίχως πουλιά κι αηδόνια
και να στερέψει κι η πηγή που πίνομε νερό
κι αν δε φέρουν την άνοιξη ποτέ τα χελιδόνια,
εγώ πάλι θα σ’ αγαπώ, χώρια σου δε μπορώ!»
Τώρα πηγαίνω αγάπη μου εκεί στον κάμπο πέρα
πριχού να πάνε τα πουλιά και τ’ άστρα πριν να σβήσουν
και καρτερώ με υπομονή πότε θα φέξει η μέρα
μήπως σε δω με τα πουλιά όταν θα ξαγναντίσουν.
Γιατί τους όρκους πάτησες κι έφυγες μακριά μου
και τρίζει ο γέρο – πλάτανος στον ίσκιο του όταν πάω
γιατί καίνε τις ρίζες του τα πικροδάκρυά μου…
μα όσο ζω αγάπη μου εγώ θα σ’ αγαπάω!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Eνας γλάρος πέταξε
Ένας γλαρος πέταξε για να πάει να ζωγραφίσει
άσπρη πινελίές ν ´αφήσει ,άσπρες εκκλησιές ,σπιτάκια ,
πέτρινα σκαλοπατάκια
Ένας γλάρος πέταξε για να πάει να ζωγραφίσει
μενεξέδες , καντιφέδες, και αυλές παραμυθένιες
Με της θάλασσας μελάνι που στο ράμφος του το πειάνει
κάνει πόρτες παραθύρια κι ότι φανταστείς τα μύρια
Ένας γλάρος πέταξε για να πάει να προσκυνήσει
τάμα στην Παναγιά να αφήσει
να φυλάει τις ομορφιές του, πούνε μες τις ζωγραφιές του
μια κοπέλλα ρομανζάρει και κοιτάζει το φεγγάρι
την κοιτάζουνε οι γλάροι και μια βάρκα που σαλπάρει
ένας πίνακας μια λέξη που ο γλάρος έχει πλέξει
σ´αγαπώ πάνω του γράφει και κοιτάζονται οι ζωγράφοι
Μιχάλης Παπαδερός
Ειντά ’ναι η αγάπη
Εδά τον ύστερο καιρό είμαστ’ αναλωμένοι
πολλούς θανάτους είδαμε πούταν ερωτευμένοι.
Πολλοί ‘χουνε συνήθειες απού δεν τσέχουν άλλοι
για τούτο παντρευόμαστε σαν είμαστε μεγάλοι.
Στοιχείο πρώτο και τρανό απούχει κάθε γάμος
είν’ η αγάπη η σωστή εδά γίνεται άμμος.
Εδά μιλούμε έρωτες αγάπες σα λουλούδια
θωρούμε και σκοτώνουνται νέες και κοπελούδια.
Καθημερνά μαθαίναμε αγάπες που χωρίζουν
αυτοί που αγάπη γνήσια ειντάναι δεν γνωρίζουν.
Χάρισμα είναι του Θεού η γνήσια η αγάπη
αυτή που ‘ρχεται ξαφνικά λιώνει σαν το αλάτι.
Ζευγάρια που χωρίζουνε στην πρώτη ευκαιρία
κατάντησε να βλέπουμε εδά σ’ αυτή την κοινωνία.
Αγάπη οντεν έχουμε πρέπει να εχτιμούμε
τσι λόξες και τα σφάλματα ενιούς να συγχωρούμε.
Αγάπη είναι αρετή που ‘δωκε ο Θεός μας
τιμά και θρέφει τσοί λαούς πάντοντε για καλό μας.
Όπου κι αν ευρεθεί κιανείς χρειγιάζεται ακόμη
δε γίνεται να εκραγεί και όποια βρει σκοτώνει.
Χωρίς αγάπη αθρωπος στον κόσμο δε γεννιέται
όσο υπάρχει πια πολλή ο κάθα εις κραθιέται.
Ειρηνικά και ήσυχα περνά τη ζήση ούλη
ακόμη και προς τα ωζά που ζούνε σε πεζούλι.
Χριστέ που βγήκες στο Σταυρό και άντεξες τα πάθη
δώσε αγάπη εις τη γη μην κάνει τόσα λάθη.
Μαδαρίτης
Το βοσκοτόπι
Με ένα μα τεράστιο, φαντάζ’ η Γη μας τόπι,
που το ‘χει για προσωρινό ο κόσμος βοσκοτόπι.
Όλ’ είμαστε περαστικοί, κανείς δε ζει αιώνια,
ελάχιστ’ είναι που περνούν, τα εκατό τα χρόνια.
Πλούτη κι αν αποκτήσουμε, καλά γνωρίζουμ’ ότι,
όλα τ’ αφήνουμε εδώ, τα πάντα ματαιότη.
Πως τίποτα δεν παίρνουμε, Γήινο και φθαρμένο,
σαν φύγουμε οριστικά, αυτό ‘ναι δεδομένο.
Τα υλικά τα αγαθά, μικρή ‘χουνε αξία
και σφάλλουν όσοι δίνουνε, σ’ αυτά υπεραξία.
Η καλοσύνη μοναχά, τ’ ανθρώπου παραμένει,
μέσα στα βάθη τση ψυχής κι ανάσταση προσμένει.
Για τούτο να μην κάνουμε, αγώνα για τα πλούτη,
παρά για τ’ απαραίτητα, εις τη ζωή ετούτη.
Άρτον τον επιούσιον, ν’ επιζητούμε μόνο
κι όχι για να πλουτίζουμε, να κάνουμε και… φόνο.
Εφόσον Θείες εντολές, ακολουθήσουν όλοι,
η Οικουμένη θα γενεί, ολάνθιστο περβόλι.
Θα σταματήσουν τα κακά, θα πάψουν οι πολέμοι
και θα φυσούνε ούριοι, πάνω στη Γη ανέμοι.
Μυαλό και γνώση ο Θεός, έδωσε στον καθένα,
άνθρωπο του Πλανήτη μας, σωστά, μελετημένα.
Ελεύθερο του άφησε, το πνεύμα και τη σκέψη,
να πράττει όπως θελ’ αυτός κι όπως ο νους του τρέξει.
Μ’ ανάλογα των έργων του, θα πληρωθεί στο τέλος
και στην πορεία θα φανεί, που οδηγεί το βέλος.
Ο Παντοδύναμος Θεός, αλλά και Παντογνώστης,
δεν θ’ απομείνει σ’ άνθρωπο, για τίποτα χρεώστης.
Όλοι μας θα περάσουμε, απ’ τη δική του κρίση
κι απλήρωτο δεν πρόκειται κανένα μας ν’ αφήσει.
Εννιαχωριανός
