Σημεία συνάντησης…
Σημείο συνάντησης μες στην αφάνεια,
μες στην αντάρα μας, ειν’ η ευπρέπεια,
σημείο Σταυρού φωτεινό στα ουράνια,
να ανταμώσουμε ‘κει με συνέπεια…
Στου μαρτυρίου τους τόπους η συνέχεια,
κει που σιμώνουν ψυχές των μαρτύρων
μπρος στων Ελλήνων το φρόνημα με εύνοια,
σε αναπαράσταση στων γύρω ηπείρων…
Μας μαρτυρούν των προγόνων ευγένειας
στης οικουμένης τα θεμέλια που σείονται,
Πατρίδα, Πίστη, στήτη Οικογένεια,
τις συνειδήσεις ζητούν να εγείρονται…
Απ’ τους αγίους τερπνό προσκλητήριο
να συνορέψει η γωνιά μας με το άπειρο,
σημείο συνάντησης το προσωπικό μας μαρτύριο,
να καταλύσουμε τον χρόνο τον άκυρο!
Τις διαφορές, τον θύμο να εξατμίσουμε
μπρος στου Σταυρού το Σημείο, και θυμίαμα
της μετανοίας σε ουρανό να αναδύσουμε,
και τα στοιχεία θα ζαρώσουν σαν φρύγανα!
Πεδία πύρινα, σημεία συνάντησης
θα εξαϋλώσουν παντού ματαιότητες
και στων δακρύων τις στέρνες της εξάντλησης,
θα αναφανούν οι ζήσεις μας πρότυπες!
Ξεμακρυσμένες ανθρώπων οντότητες,
αμαρτωλοί, ερημίτες, στην άντληση
της κοινής Πίστης, κι Ανάστασης κοινότητες,
μες στα κοινά μας σημεία η συνάντηση!
Λένα Αλυγιζάκη
Έργα των Ναζί στην Κρήτη
Στον Κακόπετρο Κισσάμου, Γερμανοί ξαπλώσαν χάμου,
τέσσερις τον αριθμό,
αδελφούς μιας μάνας γέννα, πέρασαν τα εσκεμμένα,
σε υπέρτατο βαθμό.
Όχι σε πολέμου μάχη, που θα στέκανε σαν βράχοι,
στου εχθρού την απειλή,
μα με τιποτένιους τρόπους, που δεν στέκουν σε ανθρώπους,
που φοράνε και στολή.
Αξημέρωτα τους πιάσαν και με σφαίρες τους κεράσαν,
πριν ροδίσει η αυγή
και στο σπίτι τους κατόπι, άρχισαν το φαγοπότι,
με φονιάδων διαταγή.
Λίγο πριν να μαθ’ η μάνα, τα παιδιά της πως πεθάναν,
ετοιμάζει το βραστό, για να φαν’ οι δολοφόνοι
και την τράπεζα τους στρώνει
κι ευχές κάνει στο Χριστό.
Τα παιδιά της να γυρίσουν, μοναχή μην την αφήσουν
κι έρημη στη γειτονιά
και μετά καταλαβαίνει, ότι στο εξής θλιμμένη,
θα περνά σε μια γωνιά.
Πριν την πόση και τη βρώση, όλα τα ‘χανε σκοτώσει
και γλεντίζανε μετά, μέσα στο δικό τους σπίτι,
μέχρι τον αποσπερίτη,
τα δικά τους φαγητά.
Έργα των Ναζί στην Κρήτη, συναντάς σε κάθε σπίτι,
σε ηρώων φαμιλιές,
π’ αντιστέκονται στο χρόνο, παρά τον βαρύ τους πόνο
κι έχτισαν ξανά φωλιές.
Εννιαχωριανός
Ετσά ’γινε η Μουσική
Πλάστης Μεγαλοδύναμος πούφιαξε τον πλανήτη
πλάσματα ζεύγη άφθονα, επλούτησε τη φύση.
Σ’ ούλα τα πλάσματα τση γης, ήχος, φωνή, υπάρχει
απούνε όφελος γνωστό στη ζήση μας και άρχει.
Ετσά το κάθε ζωντανό πλουταίνει τη ζωή ντου
άηχα γη αδύναμα ως θέλει το κορμί ντου.
Τσι ήχους απού βγάνουνε, τα πλάσματα στη ζήση
Θεός τσι έδωκε κι αυτούς καθείς να ευτυχήσει.
Στον άνθρωπο ήχος αυτός είναι τρανός μεγάλος
κάνει τη συνεννόηση που δεν την έχει άλλος.
Ό,τι αν βγάνει θόρυβο μες στη ζωή χτυπά το
ετσάγινε το όργανο που παίζει κι αγαπά το.
Τα όργανα που βγάλανε ήταν κάποιες χιλιάδες,
αλλά τα είπαν κλασικά και μερικά μπουρμάδες.
Θα χρειγιαζόμαστε θαρρώ επά πολλές σελίδες
ν’ αναφερθούν τα όργανα που παίζουν μερακλήδες.
Εδά καθιερώθηκαν σκοποί σ’ ούλους τσι τόπους
για να γεμίζουνε χαρές να φτιάχνουνε τσ’ αθρώπους.
Η μουσική εγίνηκε καμάρι στη ζωή μας
να ‘χουμε γλέντια και χαρές σε κάθε εορτή μας.
Κάθε του τόπου ομορφιά τραγούδι την εκφράζει
ν’ ακούει κόσμος γενικά καρδιές ν’ αναγαλιάζει.
Τραγούδια για τσι θάλασσες πολλοί λεβέντες λένε
τα χαίρουνται θαλασσινοί πούναι μακριά και κλαίνε.
Επά στην Κρήτη μας πολλοί είναι οργανοπαίχτες
απούναι του Ρωτόκριτου των ποιημάτων ρέχτες.
Μαδαρίτης
Η άτυχη μηλιά
Σύρθηκε το σκουλήκι πάνω στο χώμα
κι ανέβηκε στην αφράτη τη μηλιά
κι έγινε ο χυμός της και ο κορμός της γιόμα
και δεν το βλέπουν να το σκοτώσουν τα πουλιά.
Κι άρχισαν να μαραίνονται τα φύλλα
γιατί δεν έπιναν το νάμα της ζωής
κι έγιναν τα κλαριά της μαραμένα ξύλα
και μια(ν) αυγή απόγειρε ξερή στη γης.
Τη βρήκε η άνοιξη στο χώμα ξεραμένη
και στάλαξε ένα δάκρυ της πικρό
κι είπε στην ιτιά την ανθισμένη
«ω, να της δώσω τη ζωή δεν το μπορώ!»
Και ο κορμός της γίνηκε των ερπετών φωλιά
κι άρχισαν να της τρων τα σωθικά της,
την έβλεπαν και γύρω της πετούσαν τα πουλιά
σαν να θρηνούσαν έμοιαζε την χαμένη ομορφιά της.
Κανένας δεν γνωρίζει πως θα φύγει
από ετούτη τη σύντομη στη γη ζωή,
ο Πλαστουργός, μόνο αυτός ορίζει
όταν την αγία του μας χαρίζει την πνοή.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Τίποτα
Τι κι αν πατήσαμε πα στο φεγγάρι
κι αφού με ζήλο το ερευνήσαμε,
σώοι στη Γη μας ξαναγυρίσαμε;
Τι κι αν θα φτάσουμε περ’ απ’ τον Άρη;
Με τον υπέροχο πολιτισμό μας,
τι κι αν τα πάντα έχουμε δαμάσει;
Τι πιο ψηλά ο άνθρωπος κι αν φτάσει;
Δούλος κατάντησε ο εαυτός μας!
Αφεντικά, το χρήμα, το συμφέρο,
και στο βωμό τους ακριβή θυσία
η Ανθρωπιά μας· ό,τι πιο ωραίο!
Την Ανθρωπιά του ο άνθρωπος σα χάσει,
τίποτα δεν του μένει να ‘χει αξία,
όσο ψηλά, όσο μακριά κι αν φτάσει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Lost in translation
Λιθάρια, γνώριμοι παλιοί φόβοι, πρόσωπα που αγάπησα.
Παρακολουθώ τα βήματα σου, διακριτικά σ’ αποχαιρετώ
μ’ ένα φιλί και πολύ πόνο.
Βελτιώνομαι κοντά σου, σπουδάζω τα παλάτια της καρδιάς μου
κόβω το νήμα του παραλόγου και τα παλιά, γνωστά μου, πάθη.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι σαν έμβρυο, αποκοιμιέμαι και ‘γω
σε σκεπάζω με το λευκό, ζεστό σου στρώμα.
Περιπλανόμαστε στους δρόμους της πόλης, διαλεγόμαστε
με τα παιχνιδοφάναρα και τους ουρανοξύστες.
Εκεί που η τεχνολογία πεθαίνει, γεννιέται η ταπείνωση
κι η κατάδυση στα βάθη των ψυχών μας.
Κατεστραμμένα αλσύλια και φανταχτερά θησαυροφυλάκια
ομολογούν το υλιστικό πνεύμα της εποχής.
Η άνεση κι η ξεκούραση, δε μ’ αναπαύουν.
Η ευτυχία έχει ερωτικό δεσμό με την εργασία.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
