Κρητικές Μαδάρες
Σύλλογος που βάσταξε τσι Κρήτης τα τραγούδια
Μαδάρες τον συστήσανε γέροι και κοπελούδια.
Τη σύναξη ξεκίνησαν Μάντακας – Βενιανάκης
μαέστρο εδιαλέξανε Κούτουλο – Αναστασάκη.
Εκάμανε τη σύναξη ριζίτικων με κόπο
μ’ ήχους σκοπών και τραγουδιών παλλαϊκών αθρώπων.
Μαζώξαμε ορθόφωνους αδυνατούς αθρώπους
απού χωριά και συντροφιές Χανιώτικους τσοι τόπους.
Δίχως την υποχρέωση πρόβας καθ’ εβδομάδα
εγίνηκε επίσκεψη σε ούλη την Ελλάδα.
Σιγά σιγά απλώσαμε πιάσαμ’ ούλη τη χώρα
ριζίτικα να μάθουνε σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Όξω απού την Κρήτη μας ήτονε οι στρατώνες
πολλά τραγούδια είπαμε καλοκαιριές χειμώνες.
Ακόμη και στην Κύπρο μας πήγαμε καλεσμένοι
‘πο Λευκωσίας δήμαρχο εις την καρδιά μας μένει.
Σ’ ούλο τον κόσμο είναι γνωστή έκθεση Σαλονίκης
εκειά πρωθιά επήρανε τραγούδια μας τσι νίκης.
Πολλά τραγούδια είπαμε και σ’ άλλες πολιτείες
παντού μεταδοθήκανε τση Κρήτης οι αξίες.
Τραγούδια και ριζίτικα ιδρύσαμε και σ’ άλλες
περιοχές στο Ρέθεμνο μιτσές μα και μεγάλες.
Ετσά εκαταφέραμε εκείνανά τα χρόνια
πρωτεία πάντα είχαμε πρωτού να ‘ρθούνε χιόνια.
Ένα μεγάλο φχαριστώ ΑΝΕΚ πρέπει να πούμε
Μεσόγειο μας γάειρε τα μέρη τζη να δούμε.
Ούλα τα παραλιακά με πλοίο Βενιζέλος
τα καμαρώσαμε κοντά πριχού να ‘ρθει το τέλος.
Μαδαρίτης
Φως
Φως, φωτίζει τις καρδιές μας
δώρο είναι θεϊκό,
έχει δύναμη μεγάλη
έρχετ’ απ’ τον ουρανό.
Των προγόνων μας λαμπάδα
φωτεινή και παναρχαία,
με το φως φωτίζοντ’ όλα
γίνοντ’ όμορφα κι ωραία.
Φως, γαλήνη της ψυχής μας
δίνει θάρρος και φωτίζει,
τα σκοτάδια διαλύει
και τον κόσμο μας στολίζει.
Έλα φως και φώτισέ μας.
Έλα φως σε καρτερούμε.
Είν’ ο πόθος μας μεγάλος
λαχταρούμε να σε δούμε.
Έλα, σβήσε το σκοτάδι
που απλώθηκε κοντά μας,
μα ανάψει θεία δάδα
να φουντώσει τη χαρά μας.
Έλα, φως κι όλος ο κόσμος
περιμένει το δικό σου,
απ’ τα ύψη, απ’ τα ουράνια
τον γλυκό τον ερχομό σου.
Φως ας λάμψει πέρα ως πέρα
εις τα πέρατα του κόσμου,
να φωτίζει και να δείχνει
την οδό κάθε ανθρώπου.
Να χαρεί η ανθρωπότης
και να βγει απ’ το σκοτάδι,
που ‘μαθε να ζει αιώνες
και να έχει όλο βράδυ.
Δασκαλάκης Δημ.
Συνταξιούχος δάσκαλος
Εύθυμο ποίημα
(Το αμίλητο νερό)
Κάποιο βραδάκι με μεράκι και συμπόνια
πήγα στη βρύση για να φέρω το νερό
κείνο τ’ αμίλητο που λεν τα παραμύθια
για να γεμίσω τα ποτήρια – μέχρι πάνω
χωρίς να βλέπω – πόσο χύνω –
πόσο βάνω του καθενός.
Έλα να πιούμε με τα μάτια θολωμένα
με γκρίζο χρώμα – όλα γύρω είναι βαμμένα,
κάπου υπάρχει και λευκή λαδομπογιά
Στείλε και φώναξε
να έρθουν τα παιδιά.
Εκείνα ξέρουν να διαβάζουνε τα λόγια
και να μιλούνε – αφού δεν ήπιανε νερό
με τις φωνές τους
να γεμίσουνε το σπίτι
κι εμείς να δώσουμε
τουλάχιστο το χρώμα,
κι αυτά να στήσουν το δικό τους
το χορό.
Ουρανία Γιατρομανωλάκη – Κουτουλάκη
Ακρωτήριο και πάρκο
Τ’ Ακρωτήριο της Σπάθας π’ ομοιάζει με σπαθί
ονομάστηκε Ειρήνη, άλλο αίμα μη χυθεί.
Ιωάννου του Προδρόμου πάνω βρίσκεται Μονή
σε ερημικό τοπίο που συρρέουν Χριστιανοί.
Όπως και το Πάρκο Βλάτους στου Κουτρούλη τσι πλαγιές
τ’ όνομα τσ’ Ειρήνης πήρε για να γιάνουν οι πληγές.
Που ανοίγουν οι πολέμοι σαν ξεσπούν εδώ και κει
για συμφέροντα μεγάλων που δεν πάνε… φυλακή.
Ακρωτήρι μα και πάρκο, όνομα ‘χουνε κοινό
τους το χάρισ’ ο Δεσπότης που ‘φυγε στον Ουρανό.
Ειρηναίος και εκείνος π’ αναφέρομαι συχνά
γιατί μύριζε σαν κρίνος κι ο λαός δεν τον ξεχνά.
Και θα πρέπει ν’ απομείνουν στους αιώνες των αιώνων
για να τα γνωρίζουν έτσι οι γενιές των απογόνων.
Εννιαχωριανός
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Η ψυχή στα μάτια ενός παιδιού!
Ένα παιδί με ρώτησε : Πού βρίσκεται η ψυχή μας ;
Κι απάντησά του αυθόρμητα : Είν’ η αναπνοή μας !
Φιλοσοφίας λεξικό μα δεν εβρήκα άλλη
αυτήν μας παραδώσανε φιλόσοφοι μεγάλοι.
Δεν βρήκα λέξη πιο απλή, άλλη για να απαντήσω
σ ένα παιδί με αναπνιά ψυχής, πρέπει να εξηγήσω
Κι είπα του… δίχως την πνοή, το σώμα δεν θα ζήσει
δίχως ψυχή-αναπνοή, τον κόσμο θε ν’ αφήσει
Δισταχτικά με ρώτησε : Ειν’ όργανο και εκείνη;
Όχι !! Μοιάζει με ρεύμα ηλεκτρικό, που ενέργεια μας δίνει.
Σαν το διακόπτη που πατάς, το φως του να μας δώσει
έτσι ενεργεί και η ψυχή, το νου μας να εμψυχώσει
Μέσα στα μάτια σου θα βρεις, καθρέπτη της ψυχής σου
κι αν είν΄΄ μεγάλη κι ήρεμη, στολίδι της ζωής σου.
Έχει η ψυχή αισθήματα ,πολλά για να σου δώσει
κι αν δεν την βλέπεις προσπαθεί , κοντά σου να σιμώσει.
Δως΄’ της τη σημασία της και βάλτην στην αγκάλη
γιατί η αξία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλη !!
Μόνο η ψυχή την ηρεμεί ,να’ ναι γαληνεμένη
σαν μοιάζει η ζωή με θάλασσα αφρισμένη
Μη βασανίζεις άνθρωπο και τη ψυχή του βγάνεις
σε λένε και κακόψυχο και την αξία χάνεις
Και το παιδί μ’ άκουσε με προσοχή μεγάλη
γιατ έμαθε πως η ψυχή έχει έδρα το κεφάλι.
Σ Ευχαριστώ που μού’ μαθες για της ψυχής τη στράτα
που φλόγα μοιάζει δυνατή και λάμπει από τα νιάτα.
Nικόλαος Φλεμετάκης
Ένας πίνακας Πικάσσο….
αιγαιοπελαγίτικες διαδρομές
Ένας πίνακας Πικάσσο στο Αιγαίο ως την Θάσσο
που δοξάζουνε τον άσσο και σου λένε πάω πάσο
καλντερίμια, σκαλοπάτια, εκκλησίες και σοκάκια,
δώσε λίγο σημασία στην ωραία παρουσία !
Να την πάω ως τη Ρόδο, να της πάρω ένα ρόδο,
να την πάω ως την Νάξο και το κέφι της να αλλάξω,
πάμε Νιό και Σαντορίνη και αξέχαστα να μείνει
και να πάμε ως τη Πάρο να της πώ πως θα την πάρω,
με παππά και με κουμπάρο τη νησιώτησσα τη Μάρω..
Φύγαμε για Μυτηλήνη κι ότι σπάσει κι ότι μείνει
και να πάμε ως την Κρήτη πούχει και τον Ψηλορείτη,
για συρτό και πεντοζάλι κι ότι έρθει κι ότι βγάλει
στου Αιγαίου τα σοκάκια να κάνουμε γαιτανάκια
να χορεύουν τα σπιτάκια, τα λουλούδια τα σκαλάκια!
Να μπούν όλα τα νησιά στο κέφι, να δοξάζεται το ντέφι,
για τη Μάρω από την Πάρο πού της είπα θα την πάρω!
Ένας πίνακας Πικάσσο, ψάχνω το σπαθί τον άσσο,
αν τον βρώ θα πάω πάσο, το φεγγάρι να προφθάσω
και να πάμε ως τη Σύρο και τον Ησαϊα να σύρω,
με κουμπάρους απ´ την Κρήτη που αγαπούν τον Ψηλορείτη,
πίνουνε ρακές για ζάλη και χορεύουν πεντοζάλι
και πετούντε ως τα άστρα και χορεύουν και τα κάστρα!
Ένας πίνακας Πικάσσο απ´την Κρήτη ως τη Θάσο,
που δοξάζουνε τον άσσο και σου λενε πάω πάσο.
Όλα τα νησιά στο πάρτυ, να τιμήσουμε τον χάρτη
απ´ την Μήλο ως την Τήλο, σε στενό, σε κάθε μύλο,
με μπροστά τον Ψηλορείτη στο χορό νησιά και Κρήτη!
Μιχάλης Παπαδερός
Το καλοκαίρι
Ό,τι και να ‘χεις ζήσει και πάλι η ζωή
σου φαίνεται λίγη.
Ακούς διαγνώσεις, διαβάζεις ιατρικές
συνταγές και μπερδεύεσαι.
Ο έρωτας προσεγγίζει την αιωνιότητα
και ‘συ τον ακολουθείς σε κάθε του βήμα.
Με λευκές ποδιές σε πλησιάζουν, ενίοτε
για να σε επιπλήξουν και κάποιες φορές
για να σου δώσουν κουράγιο.
Βαθιά, η ψυχή το ξέρει, πως ο θάνατος
καραδοκεί.
Κι όμως ελπίζεις, γράφεις, διαβάζεις και
στοχάζεσαι σαν να ‘σουν αθάνατος.
Γαλάζια θάλασσα του Αυγούστου
παρηγόρησέ μας, για να αντέξουμε
τον επερχόμενο δύσκολο χειμώνα.
Δώσε μας πνοή κι ελπίδα κι εμείς
σαν παιδιά, θα σε φυλάξουμε βαθιά
μες στις καρδιές μας.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
