Εικόνες μιας άλλης εποχής
Η μορφονιά
Ρίχνει με χάρη η λυγερή τη σκάφη της στον ώμο
να πάει κάτω στη ρεματιά να πλύνει τα προικιά της,
σαν τη λαφίνα, ανάλαφρη, περπάταγε στο δρόμο
ενώ στον ήλιο έλαμπαν τα μακριά μαλλιά της.
Μύρια πουλιά στην στράτα της με χάρη κελαηδούσαν,
άλλα ορφανά, ολομόναχα κι άλλα ζευγαρωμένα
κι ενώ τα μοσχολούλουδα θαρρείς τη χαιρετούσαν
όλα τα δέντρα έμοιαζαν σαν νύφες στολισμένα.
Έφθασε η κόρη στην πηγή, κάτω στη ρεματιά,
κι έβγαλε από τη σκάφη της τα πλουμιστά προικιά της
για να τα πλύνει και τους έριξε μια τρυφερή ματιά
ενώ στο νου της έπλεκε τα ώρια όνειρά της!
Παρέκει η λεύκα κούναγε τα δροσερά της φύλλα
σαν να την καλωσόριζαν, κι η κόρη, στο κορμί της,
μιαν ανεξήγητη ένιωσε γλυκιάν ανατριχίλα,
ενώ μιαν αγαλλίαση απαλή τύλιξε την ψυχή της!
Κι έπλενε η κόρη τα προικιά και σιγοτραγουδούσε
σαν να ‘λεγε στην μοίρα της να στείλει τον καλό της,
να φτιάξει ήθελε φαμελιά και σπιτικό δικό της…
ενώ τ’ αηδόνι πλάι της σεκόντο της κρατούσε.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Με τον Ερμή και την Ακάλη
Βιβλίο που εξέδωσε, Βασίλης Χαρωνίτης
αρχαίες πόλεις μελετά, στα όρια της Κρήτης.
Περίσσια το στολίζουνε, θρύλοι και παραδόσεις
κι άγνωστα περιστατικά, που μοιάζουν διά ζώσης.
Πόλεις π’ ακμάσανε παλιά, σε προ Χριστού αιώνες
κι ελεύθερες κρατήθηκαν, με επικούς αγώνες.
Τη δόξα διατήρησαν, για χιλιετηρίδες
και ‘γράψαν αξεπέραστες, ηρωισμού σελίδες.
Φαλάσαρμα στα Δυτικά, με τ’ αρχοντόπουλο τους,
που το νερό τους έφερε, στον τόπο τον δικό τους.
Ο της Κισσάμου πρίγκιπας, πιο έξυπνος εφάνη,
από τους ανταγωνιστές κι έβαλε το… στεφάνι.
Κοντά κι η Πολυρρήνια, σε ύψωμα επάνω,
με τις μεγάλες κι ισχυρές, πόλεις τση Κρήτης βάνω.
Το πόνημ’ αναφέρεται, σ’ Ακακαλλίδα κόρη,
που έσμιξε με τον Ερμή και του ΄κανε αγόρι.
Λύκαινα το μεγάλωσε, με το δικό τση γάλα
κι έκανε κατορθώματα, απίστευτα μεγάλα.
Την Κυδωνία έχτισε, οι παραδόσεις λένε,
κι όποιος τυχόν αμφισβητεί, οι θρύλοι τονέ καίνε.
Ιδαίον Άντρον σε σπηλιά, πάνω στον Ψηλορείτη,
και πόλεις στ’ Ανατολικά, που δόξασαν τη Κρήτη.
Χάλκινος γίγας στην Κνωσό, γνωστός με τ’ όνομα Τάλω
τρεις της ημέρας τριγυρνά, Λασίθι μέχρι Μπάλο.
Ο πλάτανος στη Γόρτυνα, τα ίχν’ Επιμενίδη,
που ύπνο δεν εχόρτασε, πενήντα χρόνια ήδη.
Βερέκυνθο δεν γνώριζα, πως λέγαν τη Μαλάξα,
π’ έλκομε την καταγωγή, μ’ οι τόποι μας αλλάξαν.
Ένα βιβλίο κόσμημα, για την παλιά τη Κρήτη,
που πρέπει να ‘ναι πρόχειρο, μέσα σε κάθε σπίτι.
Από καρδιάς ευχαριστώ, το φίλο Χαρωνίτη
το λαογράφο δάσκαλο, πέρ’ απ’ τον Ψηλορείτη.
Που στέριωσε εις τα Χανιά, απ’ τα μικρά του χρόνια
κι έδωσε δείγματα γραφής, που θα κρατούν αιώνια.
Εννιαχωριανός
Αφιερωμένη αυτή η προτροπή
Πριν τα σύννεφα
να ‘ρθουν
Τώρα που ο ήλιος, τα μάτια σου φωτίζει
και το αεράκι νιώθεις μέσα στην ψυχή
κι όλη σου η λαχτάρα, τα όνειρα σου αγγίζει
τη μελωδία νιώσε στο σύμπαν που ηχεί.
Αγκάλιασε τη μέρα που ‘χει φέξει τώρα.
Με όλο σου το είναι να κάνεις μια ευχή
πριν να έρθει σύννεφο, σύννεφο και μπόρα
λάτρεψε το χάραμα και στείλε προσευχή.
Πάτησε επάνω καλά σε ηλιαχτίδες.
Μα φύλαξε το φως τους, για χρόνια παγερά.
Βγάλε απ’ την ψυχή σου ό,τι κακό είδες
και πέτα στα ουράνια, μ’ αετού φτερά.
Κι αν κάποιο σύννεφο μπορεί να σε μαγέψει
και θλίψη απ’ την καρδιά, περάσει μια στιγμή
πες πως είν’ μπουρίνι, π’ αμέσως θα μερέψει
σα θα δείξεις άφοβα μες τη ζωή πυγμή.
Την περηφάνια δες, που έχουνε οι γλάροι.
Όταν πετούν, φλερτάρουν το μακρύ γιαλό
στα σκοτάδια αγέρωχοι, τους γελούν οι φάροι.
Με φτερούγες διάπλατες κι αυτοί χαμογελούν.
Κι όταν η νυχτιά το πέπλο της απλώσει
και χίλια μύρια άστρα θε να φανούν ψηλά
μια παραμυθένια αίσθηση θα σου δώσει
και το λαμπρό φεγγάρι, για σένα θα μιλά.
Κύλησε το σώμα σου στην καυτή την άμμο.
Πάρε βήμα βήμα την ακροθαλασσιά.
Σήκωσε το βλέμμα σου που ‘χεις τώρα χάμω
και θα ‘ρθει στην ψυχή, του ήλιου ζεστασιά.
Προτού φτάσει καιρός και προχωρήσ’ η δύση
και σκυθρωπά τα μάτια σου θα κοιτούν θολά
ζήσε κι έτσι τ’ όνειρο ποτέ δε θα σ’ αφήσει
όσο κι αν τα χρόνια σου περάσουνε πολλά.
Μαίρη Σκαμνάκη Κουτρούλη
ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας
μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών
Δημιουργών Χανίων
Μια νύχτα καλοκαιρινή
Μια νύχτα καλοκαιρινή τον ουρανό κοιτάζω,
πόσο ελάχιστοι είμαστε, λέω και αναστενάζω!
Βαθειά σκοτάδια από παντού και οάσεις από άστρα,
στολίζουνε τον ουρανό και του Θεού τα κάστρα!
Αν έχει και Πανσέληνο υπάρχει πανδαισία
νομίζεις πως επέρχεται δευτέρα παρουσία…
Μια νύχτα καλοκαιρινή με τ´άστρα κουβεντιάζω
και με αυτά που περπατούν πίνακα σχεδιάζω!
Αποσπερίτη συναντώ πριν πάει να βραδιάσει
και η μέρα ετοιμάζεται το φώς της να αδειάσει!
Το ίδιο άστρο συναντώ, πριν η αυγή ροδίσει,
το όνομά του Αυγερινός, αυγή θα μας μυρίσει!
Η πούλια με τα εφτά παιδιά τρέχει για να τα θρέψει
και της καρδιά μας τον ανθό εβγήκε να κλαδέψει!
Το φεγγαράκι έρχεται να μας καλησπερίσει,
γεμάτο μέλι και χρυσό για τις καρδιές να αφήσει…
Ο έναστρος ο Ουρανός μοιάζει σαν μια βεντάλια,
με τ´αστρα του τα φωτεινά και απέραντα κανάλια!
Τα πάντα εδώ τρέχουνε, τρέχει και το μυαλό μας
και ψάχνουμε στο άπειρον να βρούμε το Θεό μας!
Το άπιαστο το όνειρο είναι που μας ελκύει,
μαγνήτης είναι η καρδιά τ´άστρο της προσελκύει!
Το φεγγαράκι έρχεται και η καρδιά ραγίζει
θα της κρατάει συντροφιά μέλι θα την ποτίζει..
Μια νύχτα καλοκαιρινή με τ ´άστρα κουβεντιάζω
και πίνακα ονείρων μου θέλω να σχεδιάζω!
Στα άστρα θα πώ τον πόνο μου στα άστρα και τη χαρά μου
και όλα τ´άστρα του ουρανού χωρούν στην αγκαλιά μου…
Τα άστρα κατεβαίνουνε και κολυμπούν στο κύμα,
σαν βάρκες αρμενίζουνε και πάνε πρίμα πρίμα!
Ο ήλιος ο αυτοκράτορας, την μέρα πλυμμυρίζει,
κοιμούνται τ´άστρα του Ουρανού ουδένα ξεμιτήζει!
Θα πλέκω το εγκώμιον τ´ άστρου της Βερονίκης,
με την μακρυά την κόμη της πούνε Ουρανομήκης!
Μια νύχτα με Πανσέληνο είναι μια πανδαισία
φωτιά μπαίνει στη θάλασσα, αυτή είναι η ουσία
νομίζεις πως επέρχεται Δευτέρα παρουσία…
——————————————————————
Μιά νύχτα καλοκαιρινή μου πλεύρησες τη βάρκα,
τις σημαδούρες έψαχνες μα είχες χαμένη στράτα,
μια νύχτα καλοκαιρινή εμπήκες στην καρδιά μου
και το φεγγάρι έβαλες μέσα στην αγκαλιά μου!
——————————————————————
Μιά νύχτα καλοκαιρινή επήγα στο φεγγάρι
και στην καρδιά μου έκανα πολύ μεγάλη χάρη…
——————————————————————
Μιχάλης Παπαδερός
Θα ‘ρθει ένας καιρός…
Ελάτε όλης της Γης οι πονεμένοι
χέρι το χέρι τώρα να πιαστούμε
το δύσκολο ανηφόρι ν’ ανεβούμε
τι άλλος δρόμος πια δεν απομένει…
Πλατιά η ζωή δεν είναι λεωφόρος
ακούραστα να περπατάς σ’ εκείνη
μ’ ανάκατα χαρές και πίκρες δίνει
τ’ είναι της άσκησης ο μέγας χώρος!
Εμείς οι ταπεινοί του κόσμου τούτου
στης ανθρωπιάς το δρόμο ας πορευτούμε
ντροπιάζοντας τους άκαρδους του πλούτου!
Θα ‘ρθει ένας καιρός που θα το νιώσουν
εκείνα που μας κλέβουν πως ζητούμε
κι όσα σ’ εμάς ανήκουν, θα τα δώσουν!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Ποιητές
Αναζητώ την χαμένη έμπνευση.
Την ψάχνω σε ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα,
Στους παφλασμους των κυμάτων,
Στο κελάηδημα των πουλιών
Στο γαλάζιο του ουρανού
Στο θρόισμα των φύλλων
Όμως αυτή κρύβεται
Στις θάλασσες των ματιών σου
Στο παιδικό χαμόγελο σου
Μα εσύ δεν μένεις πια εδώ
Και οι σελίδες παραμένουν λευκές.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
