Λιμάνι μου Χανιώτικο
Λιμάνι μου Χανιώτικο και τι δε μου θυμίζεις.
Είναι στιγμές που της ψυχής, ψιλές χορδές αγγίζεις
Πόσες φορές περπάτησα, στα παιδικά μου χρόνια,
τα καλντερίμια ,τα στενά, που θα θυμάμαι αιώνια.
Ήμουν μικρός κι ακάτεχος, οντ’έκανα τη βόλτα
Μα η καρδιά μου εκτύπησε, του έρωτα την πόρτα.
Στο σιντριβάνι το παλιό, εκεί ετραγουδούσα
σα το Ρωτόκριτο κι εγώ, να ‘κούσ’ η Αρετούσα.
Μέσα στον ύπνο τσ’ άκουσε ,το όνομα σαν είπα
Στο παραθύρι φάνηκε, σαν όμορφη τουλίπα
Χάρισα στην αγάπη μου, ερωτικό τραγούδι
Κι απ’το κήπο της καρδιάς, μαζί κι ένα λουλούδι.
Μα στο λιμάνι το’ ριξε, το πρώτο μου λουλούδι
Μα δε με νοιάζει τσήγνεψα, «μικρό μου μαθητούδι».
Περνοδιαβαίνω σε συχνά, με ίδιο το τραγούδι
μήπως και ιδώ στα κύματα να πλέει το λουλούδι.
Μα ο χρόνος πρωτοπέρασε κι’άρπαξε το λουλούδι
στον ουρανό σου τόφερε «μικρό μου μαθητούδι»
Αντίκρισα στο δρόμο σου, λιμάνι αγαπημένο
Το φως της νιότης τ΄’ άγουρο, λιμάνι αγιασμένο.
Λιμάνι μου Χανιώτικο, ποτέ δε σ’ απαρνιούμαι
Ως τη στερνή μου τη πνοή, εγώ θα σε θυμούμαι .
Νίκος Φλεμετάκης
Όταν ξυπνήσω το πρωί – “Kαφές”
Όταν ξυπνήσω το πρωί θέλω να ισορροπήσω
ψάχνω πώς την ημέρα μου θα αντιμετωπίσω..
Φτιάχνω μια κούπα με καφέ και ένα ποτήρι γάλα,
για να μπορέσω να σταθώ να κάνω δύο ζάλα..
Βάνω την τηλεόραση να δώ πώς πάει ο κόσμος
και αναλόγως τον καιρό, μου ανοίγεται ο δρόμος!
Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι καλλιά πώς θα περάσω,
είναι ταξίδι η ζωή που πρέπει να απολαύσω!
Ότι αγαπώ τα σέβομαι και ότι λειπεί το διώχνω,
να μη χαλάσει η μέρα μου, τα κατακάθια σπρώχνω…
Αν είναι ο Ήλιος λαμπερός, χαίρεται η ψυχή μου
δόξα να έχεις Κύριε! λέω στην προσευχή μου!!!
Αν ο Ήλιος κρύβεται, θα έχει κάποιους λόγους
παιγνίδια με τα σύννεφα, ρώτα τους ψυχολόγους..
Αν ο καιρός είναι μουντός, βρέχει ή και χιονίζει,
φταίει ο κύκλος της ζωής που αλλάζει και χρονίζει.
Όταν ξυπνήσω το πρωί είμαι ευχαριστημένος
γιατί εξαναξύπνησα και είμαι ερωτευμένος……
Τι να σου είναι ο Έρωτας, μηδέν έως τα πάντα,
ότι βλέπουν τα μάτια σου και ακούεις με τα αυτιά σου
φίλτρα άμα τους βάλουμε κεντρίζουν την καρδιά σου!
Ένας καφές χρειάζεται το πρωινό να αρχίσει,
να μπεί μπροστά η μηχανή να ξαναξεκινήσει
κι αν είστε ΅δυό΅ καλύτερα, αφού συντονιστείτε,
στρώσετε την ημέρα σας, ξαναερωτευθείτε!!
Πιές το πρωί ένα καφέ κέρασε άλλους δέκα
και θα σου στείλει ο Θεός, πολλούς χιλιάδες δέκα!
—————————————————————————
Θέλω να πίνω τον καφέ και νάναι μυρωδάτος !
ολημερίς και ολυνυχτής να αισθάνομαι κεφάτος….
—————————————————————————-
Μια καφετζού ερώτησα που ξέρει το φλυτζάνι
μούπε πως τον καλό καφέ τον κάνει το χαρμάνι…..
—————————————————————————-
Μιχάλης Παπαδερός
Κατοχικά δάνεια
και αποζημιώσεις
Μίλησ’ ο Έλλην υπουργός ντόμπα και διά ζώσης
για οφειλές των Γερμανών και αποζημιώσεις.
Πως είν’ ακόμα ενεργές από τα χρόνια κείνα
τση κατοχής που ο λαός πέθαιν’ από την πείνα.
Δοσίλογοι πρωθυπουργοί ανοίξανε τις πόρτες
κι έδωσαν όλο το χρυσό, του Έθνους μας προδότες.
Μα και κατοχικό στρατό τάιζε η Ελλάδα
με ντόπια αιγοπρόβατα κι όχι με… φασολάδα.
Τα ζώα μας κατάσχεσαν, μουλάρια και γαϊδούρια
στον Άι Δικιό ν’ ανεβούν στη κατοχής τη φούρια.
Χωριά κατέστρεψαν πολλά κι αθώους εσκοτώσαν
Κάντανος και Μαλάθυρος το αίμα τους εδώσαν.
Κακόπετρο, Κοντομαρί και Σίσαρχα και Βιάννο
πως έκαναν εγκλήματα και το σταυρό μου κάνω.
Όμως κατάφεραν μετά κι εγκλήματα πολέμου
δεν χαρακτηριστήκανε και πήγαν κατ’ ανέμου.
Τα χρόνια επεράσανε και τώρ’ η Γερμανία
κρατά γι’ ακόμα μια φορά τσ’ Ευρώπης τα ηνία.
Μήπως επέστη ο καιρός και έφθασε η ώρα
πολεμικά χρωστούμενα να μασε δώσουν τώρα;
Η χώρα μας που βρίσκεται στου ξυραφιού την κόψη
δεν έχει πιθανότητα, αλλιώς για να προκόψει.
Τα δισεκατομμύρια θα βάλουν το θεμέλιο
στου Έλληνα το πρόσωπο να ξαναρθεί το γέλιο.
Εννιαχωριανός
Κόλαση ανακαλύφθηκε
Δεν το ανήμενε κιανείς ετούτονέ να δούμε
αδερφικά, γειτονικά δυο κράτη να σφαχτούνε.
Κατέχω πως ένας Θεός που έπλασε τη φύση
δεν το πιστεύω πως Αυτός εδά θα μας αφήσει.
Βαστούμε μια απόσταση απ’ τσοι πλανήτες τσ’ άλλους
είμαστε στο στερέωμα απ’ ούλους τσι μεγάλους.
Η σημερνή κατάσταση εχάλασε τον κόσμο
λίγα τα περιθώρια εις τσι ζωής το νόμο.
Απής εγεννηθήκαμε σε τουτηνέ την πλάση
ποτές δεν ανημέναμε ο κόσμος να χαλάσει.
Με τουτανέ που γίνουνται εχάσαμε το θάρρος
μειώθηκε η αθρωπιά έχουμε χάσει βάρος.
Λαοί αγωνιζόμαστε για ειρήνη, Λευτερία
πάει εδά τη χάσαμε δεν έχουμ’ ευκαιρία.
Στον κόσμο εδά φωνιάζουμε ένας Θεός μας βλέπει
ποτές σταυρό μην κάνουμε σαν χάνεται η σκέπη.
Ανέ γιαγείρ’ η σκέψη μας κι ο νους στην κεφαλή μας
τότες θα δούμε να ‘ρχουνται καλά εις τη ζωή μας.
Μόνο αν καταλάβουμε και ζούμε με ομόνοια
τότες θα έχουμ’ ούλοι μας Υψίστου τη συμπόνια.
Πιστεύω τότες πως η γης θάναι λευτερωμένη
λαοί θα ζουν χωρίς σκλαβιά θα ζουν ευτυχισμένοι.
Ετσά θα έχουμ’ ούλοι μας γνήσιες δημοκρατίες
ποθές δε θα προβάλουνε διχτάτορες βλακείες.
Μαδαρίτης
Τ’ αστέρι σου
Η λύρα π’ όλες τις καρδιές μπορεί να τις διαβάζει
κι από καρδιά σ’ άλλη καρδιά το λόγο να σταλάζει,
και τη δική σου την καρδιά, σε τεντωμένο νήμα
την έβλεπε ν’ ακροβατεί, σα διαβάζες το ποίημα.
Το ποίημα κείνο το ζεστό, γι’ αγάπη που μιλούσε
και μέσα σου ένα γλυκό συναίσθημα ξυπνούσε…
Κάτι όμορφο κι απόκοσμο νιώθεις να σε γεμίζει
κι όλο το μέσα κόσμο σου, με φως να πλημμυρίζει!
Ανοίγει η σκέψη σου φτερά, τους στίχους ως διαβάζεις
μπαίνεις να πλάθεις τ’ όνειρο και στο χαρτί βουλιάζεις…
Σβήνουνε όλοι γύρω σου και πέρα ένα μένει
σάμπως αστέρι φωτεινό, π’ εσένα περιμένει…
Τρέχεις, περνάς τις θάλασσες και δρασκελάς τα κάστρα·
δίχως το βάρος του κορμιού, πετάς ίσαμε τ’ άστρα!
Λούζεσαι μέσα στ’ αστροφώς, πάλι στη γη ζυγώνεις
κι ίσα κατά τ’ αστέρι σου, σαν αετός ξαμώνεις…
Φτάνεις! μ’ ορμής ανασασμό, τα δυο σου χέρι’ ανοίγεις
να το κλειδώσεις μέσα εκεί, να μη μπορεί να φύγει!
… Μα πριν προλάβεις να χαρείς το που ‘χες πεθυμήσει,
πέσαν της σκέψης τα φτερά και τ’ όνειρο είχε σβήσει!…
Βρέθηκες πάλι αμοναχός, κι αντί για τ’ ώριο αστέρι,
το ποίημα που διάβαζες, κρατούσες μες στο χέρι!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Ο λόγος της δυνάμεως
Με τον λόγο μπορείς να εκφράσεις
όσα ξεπερνούν την πραγματικότητα.
Κεντάς στο πεντάγραμμο νότες,
φτιάχνεις λέξεις και γιτιές.
Η φυλλορροούσα δροσιά του ποταμιού
γεμίζει μ’ ελπίδα τις νεανικές ψυχές.
Χαμηλωμένο το βλέμμα, βυθίζεται
στην καρδιά και στην ευχή του Χριστού.
Πλατανόφυλλα σε συντροφεύουν, καθώς πίνεις
τον καφέ σου, στο αναψυκτήριο του χωριού.
Στην Κριμαία, στην Ουκρανία και στην κατακερματισμένη
Σοβιετική Ένωση, γεννιούνται ψυχές σκληρές
με γκρίζα νεφελώδη χρώματα και πισώπλατες
μαχαιριές, που αντέχουν στον χρόνο.
Όταν σταθείς στα πόδια σου, εγώ δεν θα
χρειάζομαι πια, γιατί εσύ θα είσαι ήδη ποιητής.
Στυλιανός Ξενάκης
