Η Ένωση
Πάθη και πάθη αβάσταχτα, της Κρήτης μας τα πάθη
ανθρώπου γλώσσα πως να πει, χέρι πως να τα γράψει
που το μολύβι δεν μπορεί και το χαρτί δεν φτάνει
να παίρν’ από τους Κρητικούς το αίμα αντίς μελάνι
Γενιές τ’ ονειρευτήκανε γενιές τ’ αξιωθήκαν
κι είδαν το μισοφέγγαρο στη θάλασσα να πέφτει
την ώρια γαλανολεύκη στο κάστρο του Φιρκά
την Κρήτη την πολύπαθη λαμπρή κι αναστημένη
Σ’ έναν αλλιώτικο χορό πιάστηκε όλ’ η Κρήτη
τον έσερναν αμέτρητοι Καλλίνικοι νεκροί
Ήταν οι απροσκύνητοι πατέρες και παππούδες
που ‘ρθαν από τα μνήματα για τη μεγάλη μέρα..
Το φλάμπουρο που υψώθηκε δεν ήτανε πανί
ήταν το αίμα της καρδιά ήτανε οι φωτιές
ήταν το γαλανόλευκο πεθύμιο των αιώνων
ήταν το γάλα των παιδιών και των νεκρών η δόξα.
Το φλάμπουρο που υψώθηκε κι ανέμισε στα νέφη
κρυφοί καϋμοί το διάστηκαν, το ύφαναν οι πόθοι
το κέντησαν τα όνειρα, το έθρεψε η ελπίδα
κι ο Βενιζέλος το ‘φερε στο κάστρο του Φιρκά
Χαρείτε κι ήρθ’ η λευτεριά! Την ένωση χαρείτε!
Γιορτάστε την, γιορτάστε την τη μέρα τη μεγάλη
Η λύρα παίζει και γλεντά η Κρήτη πέρα ως πέρα
και λάμπ’ η γαλανόλευκη επάνω στο Φιρκά!
Ποίηση Βασίλη Χαρωνίτη
Μελοποίηση Γιάννη Μεντζελόπουλου
Ζυγιάζεσαι ψυχή μου…
Ζυγιάζεσαι ψυχή μου
στα μέλη μου, στα πόδια και στο νου,
και τείνεις προς τα στρώματα του πρώτου ουρανού…
Και μες στην ιαχή μου
η κατάκτηση σαν φεύγω για αλλού,
που δίχως να το ξέρω αν είναι αντανάκλαση γυαλού…
Το φως αυτό αγνάντια που σκορπούν
οι ουρανοί και οι ψυχές αρπούν,
ωσάν χρυσό, πέλαγο γαλανό,
μαζί μ’ αυτές όμως για εκεί κινώ.
Κι ο αγώνας στη σιωπή μου,
στα χέρια μου, στα πόδια και παντού,
τα βάρη ν’ απαλλάξω που κρατούν.
Τα πάθη απ’ τη ζωή μου
κι απ’ τις ζωές ολόγυρα που δρουν,
κι ανάλαφρες τους ουρανούς να βρουν!
Μέσα στο καλοκαίρι πρόσφορου καιρού
και μες στην αντανάκλαση νερού,
στεριές απόμακρες που αγαπώ,
κι αγώνας για βασίλειο υπαρκτό.
Κι αν γύρει αυτό το σώμα μου κυρτό
σε ένα κόσμο εφήμερο, κτιστό,
που τα υλικά αυτού το συντηρούν,
μες στις συντεταγμένες που τηρούν…
Θέλω και τείνω, με φτερά πετώ,
το Άκτιστο κι αιώνιο αποζητώ
στο νέφος των αγίων που το ζουν
κι αιώνες τώρα λένε, και θα πουν…
Λένα Αλυγιζάκη
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι
Η Κανιτσάκη Αθηνά, στο πρώτο της μεγάλο,
ταξίδι μασέ ξεναγεί, σε ένα κόσμο άλλο.
Τελείως διαφορετικό, από τον εδικό μας,
που στην Αγγλία γνώρισε, ένα παιδί δικό μας.
Εκεί που βρέθηκε μικρή, στα δεκοχτώ της μόλις
και στα βαθιά κολύμπησε, ύδατα ξένης πόλης.
Και μόνο η απόφαση, ν’ αλλάξει κατοικία,
ήθελε δύναμη ψυχής, σε νεαρή ηλικία.
Καθόλου δεν είν’ εύκολο, μονάχο το παιδάκι
σε ξένο τόπο να βρεθεί, ιδίως κοριτσάκι.
Ο ελλοχεύων κίνδυνος, σε μια χώρα ξένη,
ήταν και τότε υπαρκτός, θύματα περιμένει.
Όμως η οικογένεια, το έχει προνοήσει
και τη δασκάλεψε σωστά, προτού αναχωρήσει.
Από παρέες άγνωστων, κρατά τις αποστάσεις
και μην ανοίγεσαι πολύ, εις τας διασκεδάσεις.
Ετούτο είχε κατά νουν και το τηρούσε πάντα,
όσο βρισκόταν μακριά κι ήταν μεγάλη αβάντα.
Έτσι επέρασ’ ο καιρός και στα Χανιά γυρίζει
και γνώρισε τον σύζυγο, που βέρα της χαρίζει.
Αφήνει τα μαθήματα, στη Γηραιά Αλβιώνα
και εις την Κρήτη μας μετρά, σχεδόν μισό αιώνα.
Έγινε λογοτέχνιδα και έχ’ εκδόσει τόσα,
βιβλία και πονήματα, στην… εδική τση γλώσσα.
Που τα χαρίζει μοναχά και δεν πουλά κανένα,
κάποιες απ’ τις εκδόσεις της, δώρισε και σ’ εμένα.
Υγεία να ‘χει πάντοτε κι όσο μπορεί να γράφει,
χρόνια πολλά για να κοσμεί, δημιουργών συνάφι.
Εννιαχωριανός
Η Κιβωτός της Σωτηρίας
Όποιος δε θέλει σήμερο
στη φτώχεια να βουλιάξει
μια κιβωτό για τση… φτωχούς
πρέπει κι αυτός να σιάξει!!!
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Παιδί στον Πόλεμο (5.12.2022)
Δεν ήλθες μόνος σου ή εκών·
σε φέραν σαν τους Αχαιούς στην Τροία
και πανοπλία σου φόρεσαν
τους εχθρούς να πολεμήσεις,
το αίμα σου να χάσεις,
το είναι σου να δώσεις.
Παιδί ήσουν, αμούστακο·
με νιόφαντο κλωνάρι έμοιαζες
τόσα έχοντας ζιζάνια γύρω σου…
Κι οι βασιλείς και οι στρατηγοί,
γλεντοκοπώντας
στο μνημούρι σου επάνω ,
εκείνοι όσα εσύ πίσω σου αφήνεις
θα νέμονται και θ’ αγάλλονται
στης ζωής παίζοντας τη σκακιέρα…
Γεώργιος Η. Ορφανός
Έλα
Έλα και πάλι να μας φέρει τη χαρά
ω, μην αργείς· σε καρτερούμε θείο Βρέφος
μες στης καρδιάς μας τη σπηλιά να γεννηθείς
και να σκορπίσεις όποιας θλίψης μας το νέφος.
Εσύ για χάρη μας κατέβηκες στη γη
σαν άγιο Βρέφος, λυτρωμό για να μας φέρεις.
Πόσο μεγάλη η αγάπη Σου για μας,
αφού μονάχα καλοσύνη μας γυρεύεις!
Είσαι μακρόθυμος και τόσο σπλαχνικός,
που κι αν μας λείψει, μήτε τότε μας αφήνεις
μα περιμένεις με γαλήνια υπομονή
και σαν θα ‘ρθει, αμαρτιών άφεση δίνεις!
Έλα να μπεις σε κάθε ανθρώπινη καρδιά
τα τόσα μέρη ανάμεσα μας να σκορπίσεις.
Έλα ουρανέ της αγάπης βασιλιά,
έλα μ’ ελπίδα την ψυχή μας να γεμίσεις!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Άνεμος
Εγώ μαι σαν τον άνεμο
τση Κρήτης τον αντάρτη
και φεύγω κι όλο χάνομαι
απ’ του ματιού τον χάρτη.
Και μη με ψάξεις φίλε μου
απάνω στον ντουνιά
εγώ όλο απλώνομαι
σ’ αγέρων τα σκαριά.
Εγώ μαι σαν τον άνεμο
που δεν χωρεί ποθές
είμαι σαν άγρια θύελλα
στης μπόρας τις πνοές.
Και μη με ψάξεις φίλε μου
στα κάτω τα λημέρια
εγώ πετώ σαν αετός
με ανοιχτά τα χέρια.
Εγώ μαι σαν τον άνεμο
που δέρνει τις κορφές
είμαι μπερμπάντης του ουρανού
σε αστεριών χορδές.
Και μη με ψάξεις φίλε μου
στον ίδιο πάντα δρόμο
γιατί δεν κάθονται οι αετοί
ποτέ στον ίδιο τόπο.
Κι αν έπρεπε να κατεβώ
να πιω νερό στη βρύση
θα διάλεγα να δροσιστώ
μόνο στη γη τση Κρήτης.
Εύα Ε. Μαζοκοπάκη
Θήκες και παρακαταθήκες
Η ζωή τα έχει όλα
και δεν είναι πάντα βιόλα
πρέπει νάσαι Καπετάνιος
ο εαυτός σου και όχι άλλος..
Ο αέρας μην σε παρασέρνει
και όπως θέλει να τα φέρνει
κάνε του αντίσταση
και κατά περίπτωση
και άμα βρέχει και χιονίζει
να κρατάς στο μετερίζι !
Η Ζωή δεν είναι βιόλα,
ζήτα λίγα, πάρτα όλα
τις πυξίδες του μυαλού σου
να τις έχεις του χεριού σου
πού Βορράς και πούναι Νότος
Καπετάνιος να ´σαι πρώτος !
Η Ζωή τα έχει όλα
και άμα θέλεις είναι βιόλα!
ανέβαινε, μην κατεβαίνεις
κοίταξε να προλαβαίνεις
τις αξίες μην ξεχάσεις
πρόσεχε να μην τις χάσεις
βάλτεις στης καρδιάς τις θήκες
να ´ναι παρακαταθήκες !
Μνηστήρες ποτέ να μην ζηλέψεις
να μην ρεζιλευτείς, μην ρεζιλέψεις
υπερήφανα ! να ταξιδέψεις
και όταν φθάσεις στην Ιθάκη
να πείς τι Ωραίο το ταξιδάκι !!
Η ζωή τα έχει όλα
ζήτα λίγα, πάρτα όλα
κι η Πηνελόπη σου, αν σ ´αγαπά και επιμένει
μαζί με εσένα, Παραδείσους θα υφαίνει !!
Μιχάλης Παπαδερός
