Έκθεση Κρασάκη
Εις την αρχή της Χάληδων, τριώροφο υπάρχει,
που τσι Χανιώτες προσκαλεί, σαν τύχει και σα λάχει.
Μέσα σ’ αυτό στεγάζεται, Δήμου Πινακοθήκη,
που εκδηλώσεις γίνονται, άσος εις το μανίκι.
Στον πολυχώρο σήμερα, αυτόν φιλοξενείται,
έκθεση που πραγματικά, αξίζει να τη δείτε.
Ο λόγος για τη συλλογή, γίνεται του Κρασάκη,
που χθες ξεναγηθήκαμε απ’ τον Ανδρεαδάκη.
Το κάλεσμα εδιάβασα εις την εφημερίδα
κι από τους πρώτους έτρεξα, την έκθεση και είδα.
Έργα ζωγραφικής πολλά, βλέπεις εκτεθειμένα,
από την Επανάσταση και το εικοσιένα.
Όπλα των προγόνων θα ‘δεις, μπιστόλες και κουμπούρες
μορφές των επαναστατών κι ηρωικές φιγούρες.
Τον Γκούρα στην Ακρόπολη, τη νεαρή Ελληνίδα,
τση Πάτρας την παράδοση, στις αίθουσες τα είδα.
Και πρότυπο του Έλληνα, του Ήρωα υπάρχει
που δεν το ‘χει σε τίποτα, να πέσει εις τη μάχη.
Τη Μπουμπουλίνα θαύμασα, σε υδατογραφία
κι άλλες μορφές αγωνιστών, με σκούφιες και λοφία.
Άποψη της Ερμούπολης, της Σαμαριάς φαράγγι,
που να το περπατήσουμε, όλ’ έχουμε ανάγκη.
Ο φάρος εις το Ρέθυμνο, τση Σούδας το λιμάνι
για να το απολαύσετε, τρέξετε μάνι μάνι.
Εικόνες μιας Πατρίδας μας, επαναστατημένης,
αν ενδιαφέρεσαι να δεις, διόλου μην περιμένεις.
Οι θησαυροί π’ εκτίθενται, ως τέλη Απριλίου,
πως είναι ανεκτίμητοι, φαεινότερον Ηλίου.
Κι αν λίγα μον’ εκθέματα, στη ρίμα αναφέρω,
η μνήμη μου με ξεγελά και την ευθύνη φέρω.
Εννιαχωριανός
Μαντινάδες για του κρητικού το χόμπυ
Ο κρητικός τον πόνο του τραγούδι τονε κάνει,
φάρμακο είναι η χαρά, αυτή που θα τον γιάνει.
Τσι ώρες τση παρηγοριάς για να τσι βρει ξετρέχει,
το θάρρος της υπομονής για συντροφιά το έχει.
Με το τραγούδι προσπαθεί να κρύβει κάθε λύπη
και μοναχός του να περνά το κάθε καρδιοχτύπι.
Δε θέλει να γνωρίζουνε τι κρύβει η καρδιά του
και το τραγούδι διάλεξε να το ‘χει συντροφιά του.
Ακόμα και τα βάσανα απού ‘χει περασμένα,
με το τραγούδι τα ξεχνά που είναι πικραμένα.
Ακόμα και εις τη χαρά το ‘χει για μεγαλείο,
να τραγουδά το χαίρεται σε όλο του τον βίο.
Κι όταν στο δρόμο πορπατεί, θέλει να τραγουδάει,
τη κούρασή του στο κορμί έτσι τηνε ξεχνάει.
Καμιά φορά το πρωινό θέλει να τραγουδήσει,
όταν βρεθεί χαρούμενος προτού να ξεκινήσει.
Αρολιθιανάκης Γ. Ανδρέας
Αργεί να σβήσει
Την πόρτα της καρδιάς μου αυτά τα χρόνια
την έχ’ ολάνοιχτη και περιμένω
κάθε συνάνθρωπο μας πονεμένο
να μπει να βρει αγάπη και συμπόνοια.
Τίποτε άλλο δεν μπορώ να δώσω
αφού το πνεύμα μοναχά λατρεύω
και μόνο αυτή την «πείνα» θεραπεύω
πιο πάνω απ’ την ύλη αν τον σηκώσω.
Τα βάρη που η ύλη μάς φορτώνει
και τη ζωή αβάσταχτη την κάνει
σιγά σιγά το πνεύμα τ’ αλαφρώνει!
Ο στίχος στα φτερά του όποιον πάρει,
ανάλαφρη η καρδιά του θ’ ανασάνει
λεύτερη απ’ του καιρού τα τόσα βάρη.
Λίγες στιγμές εκεί θα τον κρατήσει
όσο μια γρήγορη αστραπή, μα φτάνει
τι η αναγάλλια ‘κεινη, αργεί να σβήσει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Άγιοι Δέκα Μάρτυρες 23 Δεκέμβρη
Θεόδουλε, Σατορνίνε, Ευνικιανέ,
Εύπορε, Γελάσιε εκ Γόρτυνας,
Αγάθοπε εκ του Μυλοποτάμου,
Ευάρεστε, Πόμπιε εξ Ηρακλείου,
Βασιλείδη εκ Κυδωνίας των Χανίων
και Ζωτικέ εκ της Κνωσού του Ηρακλείου!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Ιδού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός
στον έσχατο καιρό ανάβει πάλι
εσάς Άγιοι Δέκα, γλώσσες του Φωτός
πάνω στην Κρήτη ως μανουάλι!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Στην Πίστη και στον ζήλο διακριθέντες
και στη διάδοση του Ευαγγελίου,
στην οδό του Χριστού πορευθέντες
στην δικαιοσύνη του νοητού Ηλίου!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Με διάταγμά του στις επιτροπές
να προσκυνούν τα είδωλα κι αυτόν,
“όχι” είπατε στων χρόνων τις παρακμές
και προσκυνάτε Κύριον Ιησούν Χριστόν!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Σαράντα μέρες πάνω στην κοπριά
εσύροντο τα άγια σας κορμιά,
χρυσάνθεμα μας μες στη χειμωνιά
και των αιώνων μας λαμπρή χροιά!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Απ’ του Δεκίου Επάρχου την οργή
σε πέτρα καρατομηθέντες,
ως Δέκα Μάρτυρες του Ιησού Χριστού
με Κρητικό ηρωισμό πεσθέντες!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Η πέτρα βούλιαξε στον αποκεφαλισμό
και στο σημείο εγέρθηκε εκκλησιά,
βυζαντινή με Φως ιλαρό
που ανάβει του Δεκέμβρη τα κεριά!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Των ειδώλων το ψέμα ρύεται ηχηρό
μες στων αυτοκρατόρων τον ξεπεσμό
κι ο αυτοκράτορας χάνεται στο νερό!
Η νίκη ανήκει στον Χριστό!
Χαίρετε Άγιοι Δέκα Μάρτυρες!
Λένα Αλυγιζάκη
Στυφό κυπαρισσόμηλο
Στυφό κυπαρισσόμηλο κι αγκαθωτό περίσσια
ζήλευγε τσ’ άλλους τσοι καρπούς πάνω στα κυπαρίσσια.
Ζήλευγε τα φασκόμηλα, ζήλευγε τσι κουμάρους,
εζήλευγε τα βάτσινα, ζήλευγε τσ’ αγκισάρους.
Από το κλάμα πλάνταζε στην παραπόνεσή του
που τάχα δεν αξιώθηκε πολλά εις τη ζωή του:
“Εγώ δεν έχω ομορφιές και αλλονών τα κάλλη
μα έχω το νου στη θέση του και μια καρδιά μεγάλη…”
έλεγε και ανήμενε την εύκολη συμπόνια
κι ωστόσο εκείνο μοίραζε χλεύη και καταφρόνια.
Χείμαρρος διάβαιν’ ο καιρός κι όλα τριγύρω αλλάζαν,
την Πλάση αλλες εποχές χτυπούσαν και χειμάζαν.
Μα το κυπαρισσόμηλο, στον κλώνο καθισμένο,
ακόμα παινευότανε, τάχαμου λυπημένο:
“Λυπούμαι τη φασκομηλιά π΄αντεχε το λιοπύρι
και τώρα η βαρυόμοιρη ‘τοιμάζεται να γείρει.
Λυπούμαι και τη λυγαριά, που ‘χασε τα φτερά τση,
και τον παλιό τον πλάτανο που έπεσε σιμά τση.
Λυπούμαι δω, λυπούμαι κει, μα πιο πολύ με σκιάζει
μήπως αυτή η λύπη μου κανένα δεν τον νοιάζει!
Γιατί με τη σοφία μου, τη φρόνηση και κρίση
πολλά δεινά προμάντεψα και έχω βοηθήσει.
Άραγες θα συντρέξουνε οι άλλοι και εμένα
ή θ’ απολησμονήσουνε τα έχω κανωμένα;”
Κι απάντησε η λυγαριά: “Mη σκούζεις, μην κοπάζεις,
πάψε να βαρυοθλίβεσαι και να αναστενάζεις.
Κοίταζε μπλιο το δρόμο σου, στράφου στα σωθικά σου
ν’ αναθιβάλεις και να πεις ποια ήταν τα μιστά σου.
Ψάξε να βρεις όσες χρωστείς να δώσεις απαντήσεις
κι ίσως μπορέσεις, κάποτε, συγνώμη να ζητήσεις…”
(ζήλευγε=ζήλευε, βάτσινα=βατόμουρα
αγκίσαροι=αγκαθωτοί θάμνοι, κοπάσσω ή κοπάζω=οδύρομαι, κλαίω και χτυπώ το στήθος μου,
στράφου=κάνε στροφή προς μιστά=άγαθοεργίες)
Πηνελόπη Ντουντουλάκη
