Δεν την ακούτε;
Λογάριαζα να γράψω πρώτα τα τραγούδια
για τις έγνοιες του καιρού μας
κι ύστερα με χρόνο και μ’ υπομονή
μ’ ανάλαφρη καρδιά να τραγουδήσω
την αγάπη, την ειρήνη και το φως,
μα ο Κύριος περνά και οι έγνοιες δεν τελειώνουν
να πάρουν θέση τα τραγούδια της χαράς…
Ω, σεις σκληροί διαφεντευτές του κόσμου τούτου
όπου δε νοιάζεστε για δίκιο και για φως!
Σκληροί της ύλης και του κέρδους κυνηγοί,
που πάντα μ’ οδηγό τον άπληστο σας νου
πασχίζετε να πάρετε τον πιο μεγάλο κλήρο
στων όποιων αγαθών της γης το μυστικό παζάρι!
Υπάρχουν όμως οι αγρυπνούντες όπου Γης
οι εραστές του δίκιου, της αλήθειας, του φωτός
που με στεντόρεια φωνή, επίμονα κραυγάζουν:
Αφήσετ’ επί τέλους στην ελπίδα ένα παράθυρο ανοιχτό!
Αφήστε να φυτρώσουνε λουλούδια πα στη γη!
Αφήστε μας να ζήσουμε σαν Άνθρωποι!
Την οργισμένη αυτή κραυγή, δεν την ακούτε;
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Λάβαρα και ιδανικά
Ιδανικά και λάβαρα, θρησκείας και πατρίδας,
όσο κρατούνε στου Ρωμιού, τα στήθι’ αμπαρωμένα,
θα παραμένει άσβεστη, η σπίθα της ελπίδας
κι έχουμε για παράδειγμα, τρανό τ’ εικοσιένα.
Υπόδουλο του Έλληνα, το σώμα είχαν μόνο,
οι Τούρκοι και οι Ενετοί, για κάμποσους αιώνες,
όμως το πνεύμα άντεξε, αλώβητο στο χρόνο
κι άνθισε παλ’ η λευτεριά, μ’ ατέλειωτους αγώνες.
Τώρα και πάλι προσπαθούν, να μας ποδοπατήσουν,
αλλόθρησκοι και ύπουλοι, με διαβόλου δράση,
Ελληνοχριστιανικά, ιδανικά θ’ ανθίσουν
και άτρωτοι θα μείνουμε, ο κόσμος να χαλάσει.
Η ψυχική η δύναμη κι η πίστη η μεγάλη,
είν’ αρετές ελληνικές, που στέκονται για πάντα
και σαν ανάγκη το καλεί, θ’ αντισκαρώσουν πάλι,
θέλημα είναι του Θεού, Αυτός γνωρίζει γιάντα.
Εννιαχωριανός
Τση Κρήτης τα βοτάνια
Οι προηγούμενες γενιές που ζούσανε στην Κρήτη
λίγες φορές εφέρνανε φάρμακα εις το σπίτι
Λίγες φορές επιένανε γιατρό να πισκεφτούνε
αφού στα σπίθια είχανε βοτάνια για να πιούνε
Βοτάνια που μαζώνανε απ’ τα βουνά χωράφια
φροντίζανε να τα ‘χουνε ολοχρονής στα ράφια
Κάθε βοτάνι απ’ αυτά είχε τη μυρωδιά ντου
απού τα ίδια πίνανε και ούλα τα παιδιά ντου
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ίντα κάνουν στην υγειά
ετουτονά κατέχανε σε ούλα τα χωριά.
Κάνουνε αδυνάτισμα καθάρισμα στο σώμα
για τούτο εμαζώνανε πολλά θαρρώ ακόμα
Τα φαγητά που ψήνουνε και φτιάχνουν οι κεράδες
τα νοστημίζουνε πολύ ως και μακαρονάδες
Στον τόπο μας είναι γνωστά τόσα πολλά βοτάνια
τα πήραν τα φυτέψανε στ’ Ελλάδας τα μποστάμια
Βοτάνια προμηθεύουνται μεγάλες εταιρείες
εκάμανε τα φάρμακα, οι βιομηχανίες
Κιανείς δεν είδε τοσανά καλυντικά ποτές του
όσα κι αν του προσφέρανε πλούσιοι εραστές του.
Τα φυσικά τα βότανα ηύρε η επιστήμη
χρόνους πολλούς τα δούλεψε άριστη έχουνε φήμη
Μια φύση έκαμ’ ο Θεός για όποιον έχει πίστη
πού’νε γεμάτη φάρμακα όποιος την ψάξει βρήστει
Η αλλαγή που λέμ’ εδά πως έπρεπε να γίνει
νάμαστε ούλοι Χριστιανοί να μη γενούμε χτήνη.
“Μαδαρίτης”
Γιάννης Κ. Κουτουλάκης
Μετάρσια Γη
Όπως σ’ αιώνων- παγετώνων πρόσκρουση,
των αγαθών μας λογισμών η ενέργεια
σ’ αποτροπή των βδελυρών η απόκρουση,
και φαίνονται της νέας Γης λημέρια!
Από προβάτων μουσική υπόκρουση
στη Γη διαχέεται απ’ τα κουδούνια,
κι η ειρηνική από παντού απόκριση
απ’ των λαών που σπεύδουνε μιλιούνια!
Μετάρσια* η Γη στην καταξίωση,
στον περιβάλλον χώρο όλ’ η σκέψη μας,
απ’ τη θυσία Του στη Μετουσίωση*
στη σωτηρία μας κι άνωθεν στέψη μας.
Μέσα στην έρημο χιλιάδες βήματα,
κι απ’ τους καιρούς ζητούμε εύνοια,
μα εδώ ο κόσμος, Άμπελος και κλήματα,
και ψεύτικων θεών ζητούμε ευμένεια!
Στην ερημιά αναζητάς τον άνθρωπο,
μα πλάι σου η αγιασμένη έρημος,
το έργο σου στο πυρ κορμάκι κέρινο
κι ό,τι βδελύσεται ο Θεός απάνθρωπο!
* Μετάρσια Γη, μεταρσιώνω, μτφ. Εξυψώνω πνευματικά
Η Μετουσίαση: εκκλ. Η μετατροπή του ψωμιού και κρασιού σε Σώμα κι Αίμα του Χριστού.
Λένα Αλυγιζάκη
ΚΡΗΤΗ
Το νησί μας, όπως το περιέγραψε μια Χιώτισσα
Η Χρυσούλα Μπουρλώτου
Του Νίκου Φλεμετάκη
ΚΡΗΤΗ
Νησί της φλόγας, πεισματάρικο, παλικαρίσιο
ΚΡΗΤΗ
που στα πόδια σου κάθεται αγέλαστη κι αδάκρυτη
η ευθύνη, όπως πρέπει, για να μη σε ντροπιάζει…
ΚΡΗΤΗ
με τους Θεούς σου, τους πολιτισμούς σου, την ομορφιά σου…
ΕΣΕΝΑ,
διάλεξε ο Θεός την ώρα που ήθελε να σχεδιάσει την ομορφιά
και σ’ έκαν’ αλυσίδα ανάμεσα στα κύματα και στον ουρανό…
Και κατοίκησαν εδώ άνθρωποι ωραίοι, δημιουργικοί, ρομαντικοί,
που άφησαν βαριά, ασήκωτη κληρονομιά σ’ όσους ήλθαν μετά.
ΞΥΠΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΗΤΗ,
να δεις πως σε χαϊδεύουμε με θύμισες νοσταλγικές και πως
προσπαθούμε να σου πούμε: Θα σε κρατήσουμε μέσα στο χώρο,
μέσα στην απεραντοσύνη, μέσα στο χάος, πάντα ακέραιη.
Χρυσούλα Μπουρλώτου
Του χρόνου
Χρόνε που φεύγεις κι έρχεσαι, στο Σύμπαν στρατηλάτης
δεν είσαι απατηλή σκιά κάποιας οφθαλμαπάτης.
Είσαι φιγούρα της ψυχής, της νόησης ιδέα
στον κύκλο οπου γυρίζουνε παλιά μαζί και νέα
κι όλο συναπαντήχνουνται το Σήμερα και Τώρα
με σχήματα που είναι του Χτες στου Αύριο τη Χώρα.
.
Πάντοτε σε δεχόμαστε με λάμψεις και με κρότους
που αποδιώχνουν φόβητρα και πλάσματα του σκότους
όπως στην Ίδη αδιάκοπα κροτούσαν οι Κουρήτες
το βρέφος να φυλάξουνε από πανούργους θύτες.
Μικρό παιδί μας έρχεσαι κι ώσπου να πεις “αλάτι”
γέροντας φεύγεις του χιονιά με κυρτωμένη πλάτη.
Όμως θα έρθεις πάλι εσύ, νιος ωριοπλουμισμένος
την πρώτη επόμενη στιγμή, με δώρα φορτωμένος.
Ποτέ δεν είναι μπορετό ανθρώπου νους να φτάσει
τους νόμους όπου κυβερνούν ολάκερη την Πλάση.
Ξαναγεννιέται η ζωή, πανώρια πάλι θάλλει
τα δύσκολα όλα χάνονται στης λήθης την αιθάλη.
Έφυγες κι ήρθες άλλη μια, πάντα καλώς να ορίζεις,
Υγεία μόνο μην ξεχνάς κι Αγάπη να χαρίζεις!
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
