Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Ριζίτικο
Εγώ θα κάμω την αρχή πρώτος να τραγουδήσω
και την καλή παρέα μας να την ευχαριστήσω.

Κάτω στη μπέρα γειτονιά στην παρακάτω ρούγα
μ’ ερχόταν οι συμπεθέροι μας, οι καλοί οι συμπεθέροι μας.
Σιγά σιγά ερχότανε κι όμορφα ετραγουδούσαν
σιγανά σιγανά κι όμορφα μα και καλά που το λέγανε
ναι, οι καλοί οι συμπεθέροι μας.

*** * ***

Μαντινάδες
Σήμερα ‘μαι καλύτερα που βρίσκομαι κοντά σας
με την καλή παρέα σας την καλή συντροφιά σας.

Χριστέ μου πώς τα χαίρομαι τα δέντρα όντεν αθιούνε
και τω μανάδω τα παιδιά όντε μονομεργιούνε.

Ο Ριζίτης Μ.Τ.

Η σημερινή κατάσταση του αθρώπου
Στην κοινωνία τουτηνέ που είμαστε και ζούμε
καθημερνά διαβάζουμε γη στην TV θωρούμε.
Το κάθε τι που γίνεται απάνω στον πλανήτη
δίχως να πιάσουμε χαρτί μολύβι ή διαβήτη.
Θαρρώ πως ήτονε καλιά να μη θωρούμε πράμα
παρά να συμμετέχουμε στου κόσμου ούλου το δράμα.
Δε θα μαθαίναμε νωρίς στον κόσμο τι συμβαίνει
ήσυχοι θα ν’ εζούσαμε φτωχοί κι αγαπημένοι.
Η επιστήμη σήμερο πολλά παρουσιάζει
γίνεται εύκολ’ η ζωή το κάθε τι αλλάζει.
Όντε ξανοίγω γύρω μου, πράμ’ άλλο δεν προσέχω
μόνο τα ελαττώματα των αλλωνώ τα βλέπω.
Ετσά θωρώ και συζητώ εύκολα σχολιάζω
όμως δικά μου για να δω, καθρέφτη δεν κοιτάζω.
Ο κάθα εις από εμάς πριν σχολιάσει τσ’ άλλους
για δε ξανοίγει δεν κοιτά, τσοι εδικούς του κάλους;
Καθένας που ‘ναι εις τη γη έχει ένα κουσούρι
κιανείς δε μοιάζει τ’ αλλουνού στσοι τρόπους ή στη μούρη.
Ο κάθα εις από εμάς πριν σχολιάσει κάποιο
τον εαυτό ντου σα θα δει πράμα δε βρίστει σκάρτο;
Μαδαρίτης

Στείρα αντιπολίτευση
Λέει η αντιπολίτευση στον κάθε ψηφοφόρο:
Φίλε εμένα να ακούς (μ΄ύφος που κάνει ντόρο)
διότι η κυβέρνηση δεν είναι ικανή
να λύνει τα προβλήματα να τα μετακινεί.
Κι αν ήταν πριν Κυβέρνηση, ξεχνάει την ουσία
πως τ’άλυτα προβλήματα τα΄χε σαν εξουσία.
Και αν απ΄την κυβέρνηση αυτά μεταφερθούνε
εις τη Βουλή με αρκετές ελπίδες να λυθούνε
τούτη η αντιπολίτευση θα τα καταψηφίσει
και τον σπουδαίο ρόλο της θα τονε μηδενίσει.
Μια τέτοια αντιπολίτευση την ονομάζουν στείρα
και δεν βοηθά τη χώρα μας τη μαυροκακομοίρα
Σαν την αντιπολίτευση του Παπαναστασίου
που συμφωνούσε επί σωστού πάντα νομοσχεδίου.
Παύλος Πολυχρονάκης

Μια βόλτα στα Χανιά
Πλεούμενα τση θάλασσας τον φάρο σα θα δείτε
στο σαντριβάνι των Χανιώ φτάξατε και να μπείτε.

Αφτει και σβήνει  αδιάκοπα, σου δείχνει το λιμάνι
έμπα, δέσε τσι κάβους σου μέσα στο σαντριβάνι.

Δέσε τσι κάβους σου γερά απάνω εις το μόλο
κατέβασε τσ’ ανθώπους σου να δουν τον κόσμο όλο.

Να περπατήσουν στα στενά, μέσα στο σαντριβάνι
να δουνε τόση ομορφιά που ο νους τους δεν τη βάνει.

Να πάρουν απ’ τη Χάληδων την πόλη να γυρίσουν
να μπούνε στη Τριμάρτυρη μέσα να προσκυνήσουν.

Κι από τα στιβανάδικα, ψουνίσετε στιβάνια,
χορέψτε κρητικούς χορούς γεμάτους περηφάνια.

Και μπείτε εις την Αγορά, δείτε με τι μεράκι
μοστράρουνε τσι πραματειές σε κάθε μαγαζάκι.

Πέρνα από τον Κήπο των Χανιών, κάτσε να καμαρώσεις
τον αίγαγρο τον κρητικό, δεν θα το μετανιώσεις.

Αμε στα Δικαστήρια, χαιρέτα τον Λεφτέρη
που ζύγωξε απ’ τον τόπο μας το τούρκικο ασκέρι.

Μα άμε και στον τάφο του, κάτσε να οβγορίσεις
κι άλλαξ’ το εισιτήριο τον τόπο να γνωρίσεις.

Ο,τι γυρέψεις θα το βρεις, γκρεμνά ή παραλία
στην Κρήτη έδωκεν ο Θιος τση γης τα μεγαλεία.
Πέτρος Τσακιράκης

Με βρίζουν μάνα στο σχολειό
Με πήρες μάνα μια γλυκιάν αυγούλα από το χέρι
και μου ‘πες μ’ ανήσυχη φωνή: «Πάμε σε ξένη χώρα
να μη σε βρουν οι γυπαετοί αθώο μου περιστέρι
και πάλι θα ξανάρθουμε όταν κοπάσει η μπόρα».

Με τρόμαξαν τα λόγια σου και στην θερμή αγκαλιά σου
κρύφτηκα κι έκλαιγα πικρά κι είδα πως η ματιά σου
έλαμπε σαν την αστραπή και χτύπαγε η καρδιά σου
δίχως ρυθμό και τρέχανε βροχή τα δάκρυά σου.

Μύρια μας βρήκαν βάσανα στο δρόμο της φυγής μας,
μες στην υγρή την έρημο δεν μ’ άφησες στιγμή
και μου ‘λεγες: «Μια άλλη γη καλύτερη απ’ τη γη μας
μας περιμένει γιόκα μου, που έχει γλυκό ψωμί».

Κι ήρθαμε εδώ στην ξένη γη, σε μι’ άγνωστη πατρίδα,
αλάργα από τον πόλεμο και της οργής τη μπόρα,
μα στο φευγιό μας μου ‘ταξες- και ζω με την ελπίδα-
πως θα ξαναγυρίσουμε μάνα, μη κι ήρθε η ώρα!

«Ξένο» με λένε στο σχολειό, με βρίζουν, με μαλώνουν,
τα λόγια τους μ’ ανοίγουμε μες στην καρδιά πληγή,
φίδια θαρρώ τα σπλάχνα μου πως μου τα φαρμακώνουν.
Πάμε μάνα να ζήσουμε στην πατρική μας γη!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

Πάντα εν σοφία εποίησας
Τ’ όνομα του Πανάγαθου Θεού ευλογημένο,
ότι θα μένει πάντοτε αυτό ‘ναι δεδομένο.
Ο Ένας, ο μοναδικός, Άρχοντας των απάντων
είναι ο Παντοδύναμος, ο ρυθμιστής των πάντων.
Ο ποιητής και κτήτορας, σύμπαντος του κοσμάκη
που θεμελίωσε σωστά το κάθε λιθαράκι.
Με κάθε λεπτομέρεια και θεϊκό αλφάδι
φέρνει τη μέρα κάθ’ αυγή, τη νύχτα κάθε βράδυ.
Ο αδιαμφισβήτητος του κόσμου Βασιλέας
μας φώτισε κι ορίσαμε τον κλάδο της ελαίας,
σήμα ειρήνης των λαών της Οικουμένης πάσης
και τούτο άνθρωπε θνητέ κοίτα μη το ξεχάσεις.
Είτε μεγάλος και τρανός, επίγειος ηγέτης
απ’ όλους λογαριάζεσαι είτε φτωχός επαίτης.
Μην αδικείς συνάνθρωπο, αδύνατο λυπήσου
αν θέλεις να διαβείς και συ, πύλη του Παραδείσου.
Μη γίνεσαι αχόρταγος μη κυνηγάς τα πλούτη
περαστικός είσαι και συ, απ’ τη ζωή ετούτη.
Ο Μαμωνάς του χρήματος αν δεν σε κυριεύσει
ανάμεσα στους εκλεκτούς θα ‘χεις και ‘συ μια θέση.
Τίποτα δεν θα πάρουμε εις τη ζωή την άλλη
έστω κι αν έχουμ’ αγαθά στη Γη με το τσουβάλι.
Όλα εδώ τ’ αφήνουμε φεύγοντας απ’ τον κόσμο
ένα μονάχ’ ακολουθεί η μυρωδιά ‘πο δυόσμο.
Όποιος μυρίζει όσο ζει, μυρίζει και στον Άδη
και χαίρετ’ η ψυχούλα ντου, Παραδεισένιο χάδι.
Εννιαχωριανός

Τρυγοπατήματα
Πολλα τρυγοπατήματα,
τέτοιο καιρό στην Κρήτη.
Παράγουν το καλύτερο,
κρασάκι στον πλανήτη.
Στο πατητήρι του σεβντα,
Σταφύλια θα πατούμε.
Του έρωτα γλυκό κρασί
αγάπη μου να πιούμε.
Τ αμπέλι της αγάπης μας
Ποτίζω καθε τοσο.
Απ του σεβντά μας το κρασι
Να πιω να ξανανιώσω.
Πίνω το νέκταρ των Θεών
στα χείλη τα δικα σου.
Ζαλίζομαι οταν βρεθώ
αστέρι μου κοντα σου.
Μες το αμπέλι της καρδιάς,
πουλί του παραδείδου
Κερνάς του έρωτα κρασί
Και τραγουδώ μαζι σου.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη