Και τα δεντρά μιλούν
(Η ανθισμένη αμυγδαλιά)
Το πρώτο είναι το δεντρό π’ ανθίζει τον Γενάρη,
αμυγδαλιά της άνοιξης τση φέρνει το χαμπάρι.
«Άνοιξης είμαι το παιδί, μοναδική της κόρη,
άσπρα ΄ναι τα λουλούδια μου σα χιόνι εις τα όρη».
«Μπουμπούκια κάνω την αρχή απάνω στα κλαδιά μου,
λουλούδια γίνονται μετά, που τα ‘χω ομορφιά μου».
«Και με τα φύλλα πράσινα είναι ο στολισμός μου,
όλοι το καμαρώνουνε τ’ ωραίο ντύσιμό μου».
«Σα μια νυφούλα φαίνομαι τον μήνα τον Γενάρη
και το βραβείο τσ’ ομορφιάς δώρο το έχω πάρει».
Τ’ άλλα δεντρά που είδανε τη ‘μυγδαλιά ν’ ανθίζει,
«το κρύος δε φοβήθηκες ούτε και πως χιονίζει;»
Πρώτη, το δέντρο η ελιά, τον λόγο τονε παίρνει,
τη μυγδαλιά τηνε ρωτά, γιατί δε περιμένει.
Η μυγδαλιά της απαντά ότι δε προλαβάνει,
για να γενούν τ’ αμύγδαλα, για κείνο και το κάνει.
Η μυγδαλιά απάντηση πολύ σωστή τση δίνει,
«επτάμηνο χρειάζεται τ’ αμύγδαλο να γίνει».
Για κείνο και προτίμησε ν’ ανθίσει τον Γενάρη,
για τον καρπό της να γενεί, ήθελε να προλάβει.
Τ’ αμύγδαλο τον Αύγουστο γίνεται κι ωριμάζει,
προτού ν’ αρχίσει η βροχή, να μαζευτούν κοιτάζει.
Αρολιθιανάκης Γ. Ανδρέας
Ας είμαστε σ’ εγρήγορση
Δεν ξέρω μα μου φαίνεται, πως έχ’ αλλάξει κάτι
και η πορεία της ζωής, πήρ’ άλλο μονοπάτι.
Η κρίση που βιώνουμε, αλλά κι η πανδημία,
σε άπιστους δημιουργούν, στυγνή επιθυμία.
Έθιμα Χριστιανικά και ήθη των προγόνων,
που σε γενιές περνούσανε, χρόνια των απογόνων,
ν’ αλλάξουνε κατεύθυνση, την εποχή ετούτη,
χωρίς να πάρουμ’ είδηση, ότι βρομεί μπαρούτι.
Η πίστη μας στον Ιησού Χριστό ν’ αδυνατίσει
και σ’ απολαύσεις Γήινες, ν’ αναζητούμε λύση.
Σημάδια π’ εμφανίζονται, στην κοινωνία μέσα,
μας δείχνουν πως ο Μαμωνάς, καμιά δεν έχει μπέσα.
Τα μέχρι και τη σήμερον, ημέραν τα κρατούντα,
θέλει να τα κρεμάσουμε, στου καλαμιού τη φούντα.
Ελληνοχριστιανικά, εθίματα και θέσεις,
να μας στρεβλώσουν προσπαθούν, ακόμα και μ’ ενέσεις.
Τα υλικά τα αγαθά, να ‘χουν τη πρώτη θέση
και τ’ άυλα κι Ουράνια, να φύγουν απ’ τη μέση.
Νηστείες να καταργηθούν, απ’ τη διατροφή μας,
να τρώμε καθημερινά, ότι ποθεί ψυχή μας.
Αντίχριστου τις εντολές, ν’ ακολουθούμε όλοι,
γιαυτόν ν’ αγωνιζόμαστε, να γίνουμε… διαβόλοι.
Ο διεθνής Σιωνισμός, παντού ν’ επικρατήσει,
επάνω στον Πλανήτη Γη, σ’ Ανατολή και Δύση.
Μα και ο Πανάγαθος Θεός και ο Μονογενής του,
σύντομα θ’ αντιδράσουνε, σ’ τσ’ ορέξεις του απίστου.
Και τότε θα καθαριστεί, η ήρα ‘πο το στάρι,
όμως αλίμονο σ’ αυτούς, που δεν πήραν χαμπάρι.
Κείμενο μου ‘δωσ’ έμπνευση, Αλυγιζάκη Λένας,
κι ας είμαστε σ’ εγρήγορση, όλοι μας κι ο καθένας.
Εννιαχωριανός
Πληγώνοντας
τον υποφωτισμένο χώρο
Τη λεπτή αύρα που τιθασεύεις
όταν είσαι ήρεμος, γεύομαι.
Εσωτερική ησυχία, γλυκιά αταραξία
φως ψυχής και κύματα σκέψεων.
Τον μίτο του φθινοπώρου τυλίγω
καθώς ο ύπνος με ταξιδεύει
με πρόσωπα και προεκτεινόμενες
επ’ άπειρον καταστάσεις.
Στέκομαι· υπολογίζω την ώρα
εξουσιάζω τα βήματα μου
βιώνω το παρόν και ανατέμνω
υπαρξιακά το μέλλον.
Στα μπλε μου ενδύματα, που
θα σημαδευτούν από αλμυρά δάκρυα
θα χωρέσω για ένα χρόνο στάσιμο.
Ύστερα τα έτη θα κυλήσουν γρήγορα
μέχρι την επόμενη αποκορύφωση
της πνευματικής μου πορείας.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Τα σκάνταλα του κόσμου
Μόλις τα καταφέραμε μπήκαμε στην Ευρώπη
ποτές δεν είπενε κιανείς πρέπει ν’ αλλάξουν τρόποι.
Πράξη εκάμανε καλή για μας οι προκατόχοι
αέρα πήραμε καλό σαν νάμαστε μετόχι.
Τα νέα που μαθαίνουμε καθημερνά στον τόπο
λένε πώς γίναμε καλιά χωρίς μεγάλο κόπο.
Θυμούμαι πως η χώρα μας καλιά ‘ναι παρά τσ’ άλλες
που συνεργάζουνται εδά να ξεγελάσουν τσάλλες.
Δεν προσπαθήσαμε ποτές να βλάψουμε καμία
από τσι άλλες πούχουνε δουλειά συνεργασία.
Πολλή δουλειά εβρήκανε οι πίβουλοι και ψεύτες
που χάλασαν τσι γειτονιές, δραματουργοί και κλέφτες.
Ετσά δουλεύουν δυνατά όσοι ‘χουνε τη μπέσα
και προσπαθούνε νάμαστε αγαπημένοι μέσα.
Πολλοί ήτονε έξυπνοι που βολευτήκαν οι πρώτοι
ετσά επαραμείνανε κρυμμένοι γη μαφιόζοι.
Θαρρώ πως σαν ξανοίγουμε σκάνταλα πούνε γύρω
τέλος ούλοι μπλεκόμαστε στσι πράξεις των αιτίω.
Οι Έλληνες πούνε πιστή εις την Ορθοδοξία
εκεινανά τη νιώθουνε ανάγη εκκλησίας.
Γιορτάζουνε και χάρουνται, γλέντια και ευλογία
επαδά συγκεντρώνεται θεού την προστασία.
Μαδαρίτης
Είσαι στη χούφτα του Θεού
Όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς κι όπου κι αν σταματήσεις
μέσα στη χούφτα του Θεού θα είσαι όσο θα ζεις,
πρόσεξε όμως στα χνάρια σου σημάδια μην αφήσεις,
μαύρα, στις στράτες της ζωής απ’ όπου κι αν διαβείς.
Μπορεί στο διάβα σου πολλές να απαντήσεις μπόρες
κι άγριες θύελλες θολές και μαύρες καταιγίδες,
μα μη κιοτέψεις και να λες θα ‘ρθουν κι ωραίες ώρες
να σου ζεστάνουν την ψυχή του ήλιου χρυσαλίδες!
Μπορεί μι’ αυγή σαν ναυαγός ανήμπορος να μοιάζεις
μέσα στου πέλαου της ζωής την κρύα του αγκαλιά,
μα μην αφήσεις τη ζωή μα να την αγκαλιάσεις
και δεν θ’ αργήσει για να ‘ρθει πάλι η σιγαλιά.
Μπορεί του χάρου το σπαθί βαθιά να σε πληγώσει,
έτσι ‘ναι ο κύκλος της ζωής κανένας δεν το ξέρει
τι κουβαλάει στο διάβα του και τι έχει να μας δώσει,
μήτε της μοίρας ξέρουμε τι γράφει το τεφτέρι.
Κι όσο θα ζεις διώξε μακριά το μίσος και την κακία
δεν θα σου δώσουν τίποτα γλυκό να το γευτείς,
θα σου μαυρίζουν την ζωή, δεν θα ‘χεις ηρεμία,
ζητιάνος θα γίνεις της χαράς κι εχθρός της προκοπής.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Oμορφα είναι τα πουλιά
Όμορφα είναι τα πουλιά όταν ανοίγουν πλώρη
από το χείλος του γρεμνού υψώνονται στα όρη
Σαν να τιμούνε τον Θεό μα και την Παναγία
υμνούνε και δοξολογούν την χάρη την Αγία !!
Σε συγκινεί το πέταγμα και η αεριοσύνη
είναι γεμάτα από χαρά και ταπεινοφρωσύνη
Την ευλογία του Θεού έχουνε στα φτερά τους
της Γής να υπερύπτανται να δείχνουν την χαρά τους
Με ένα κελάδισμα γλυκό σαν κάτι να μας λένε
πετάξετε ελεύθερα οι σκλάβοι μόνο κλαίνε
Την ομορφιά δοξάζουνε απ´ακρης γής στο άκρο
ιπτάμενη είναι η χαρά και η ομορφιά έπάκρο (έπακρον)
Δεν λείπει το κελάδισμα σε πτήση η μη πτήση
χαίρονται ετούτη τη ζωή Ανατολή ως τη Δύση !
Δεν πειράζουν άνθρωπο και έχουν αγιοσύνη
έχουν συναισθήματα γεμάτα ευγνομωσύνη
Είναι φορείς άλλης ζωής πετούνε στους αιθέρες
χαίρονται τη μικρή ζωή δεν κουβαλούν μιζέριες
Δεν φορούν φορέματα μα είναι στολισμένα
εκ φύσεως με ομορφιά είναι εμπλουτισμένα
Όμορφα είναι τα πουλιά όταν ανοίγουν πλώρη
και χάνονται στο πι και φί σε κάμπους η σε όρη
———————————————————————
ερωτικό
Πουλάκι άνοιξε πανιά και βρέθηκε στη πλώρη
και εμένα μου το πέταξε του αετού μια κόρη
Μιχάλης Παπαδερός
Τό τραγούδι
Γνωρίζετε
ὅτι ἡ ψυχές τῶν ἀγαπημένων μας τραγουδοῦν;
Τό τραγούδι των
κρύβεται πίσω ἀπό τίς βροχοσταλίδες,
παίζει μέ τ’ ἀνθισμένα λουλούδια,
γελᾶ μέ τά παιδιά τοῦ ἥλιου
καί κυνηγᾶ στίς ἀκροθαλασσιές τά κύματα.
Ἴσως γι̣’ αὐτό νά μήν ἀκούγεται
σέ ἄλλων τά αὐτιά παρά μόνον στά δικά μας·
εἶναι, ὅμως, κάθε ἀνθυποστιγμή
ἐδῶ καί κοντά μας, μέσα μας…
(Γ. Η. Ὀρφανός/ ιη Κλαδεφτῆ βκγ)
