Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Οκτώ Μαρτίου πρόβαλε
υμνεί την ηρωίδα, την μάνα, σύζυγο,
την αδερφή, την Παναγία.
Την μητέρα που διαιωνίζει τον άνθρωπο επί γης,
που ανατρέφει παιδί προσέχει άνδρα και γονείς.
Την επιστήμονα τον άγγελο για ασθενή ,
την παντοτινή πρόμαχο που θωρακίζει τη ζωή.
Κάθε γυναίκα μοιάζει με τρίμορφη Εκάτη,
στην διανοούμενη, στην αγωνίστρια,στην μάνα.
Άνθη ας συλλέξουμε τις γυναίκες να ράνουμε,
τις πάντα αγωνίστριες, για να στεφανώσουμε.
Ανάβυσσος 8.3.2023
Θεόδωρος Δ.Ηλιάκης
Μέλος της Διεθνούς Εταιρείας
Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών
Δένδρα πεζοδρομίων
Πεζοδρόμια της πόλης των Χανίων αρκετά,
νεραντζιές είν’ φυτεμένα, που ‘ν’ εντόπια φυτά.
Ορισμένα είναι ήδη, κεντρισμένα λεμονιές,
που καλύπτουνε ανάγκες κι ομοραίνουνε γωνιές.
Τον καιρό τσ’ ανθοφορίας, η δική τους μυρωδιά,
στέλν’ άρωμ’ ευωδίας, σε μεγάλους και παιδιά.
Τα δεντράκια τούτα είναι, ως γνωστόν αειθαλή
και δεν ρίχνουνε τα φύλλα, δεν βρομίζουνε πολύ.
Πλάκες των πεζοδρομίων, δεν σηκώνουνε ποτέ
και νερατζανθούς υμνούνε, ριμαδόροι, ποιηταί.
Τα ξενόφερτα τα δέντρα, που ‘χουν φυτευτεί παλιά,
ασφαλτοστρωμένους δρόμους, ανυψώνουν μια σταλιά.
Ο τυφλός για να περάσει, πεζοδρόμιο δειλιά,
εκτός κι αν η συνοδός του, τον κρατάει… αγκαλιά.
Γιαυτό έκκληση στο Δήμο, ν’ επιλέγει τα σωστά,
με τη ρίμα μου θα κάνω, μα δεν θέλω ποσοστά.
Νεραντζιές που τσι κεντρίζουν, λεμονοπορτοκαλιές
αν φυτεύονται μονάχα, είναι καθαρές δουλειές.
Φυτά είναι του Νομού μας, τα εσπεριδοειδή,
κι είν’ αβάντα που χειμώνα, το δεντράκι δεν μαδεί.
Περγαμόντο το κεντρίζεις και ευρίσκουν υλικό,
οι νοικοκυράδες όλες, για να σιάζουνε γλυκό.
Δεν ξέρω αν κατάφερα, το Δήμαρχο να πείσω
και με τη ρίμα μου αυτή, το πρόβλημα να λύσω.
Μα έχω πείσει τους τυφλούς, που περπατούν στη πόλη
και τον Μιχάλη βέβαια που τον κοιτάζουν όλοι.
Εννιαχωριανός
O κόσμος αυτός ο όμορφος !
Ο κόσμος αυτός ο όμορφος με πλούτη είναι γεμάτος
γίνεται όμως άδικος σε μήκος και σε πλάτος….
Ο καθένας γεννηθείς τραβάει κουπί δικό του
με τα αγνότερα υλικά φιάχνει το όνειρό του
όμως σκοντάφνουν τα όνειρα, άλλοι τού τα κλαδεύουν
αλλάζει ο προσανατολισμός κι αυτά που τον μαγεύουν!
Μαγεία βέβαια θα πεί εσύ να συνεχίσεις
και αυτοί που σε εμποδίσανε, εσύ να εμποδίσεις!
Ο κόσμος αυτός παιδεύεται, για να τα βγάλει εις πέρας
και δίνει μάχες της ζωής να νικηθεί το τέρας,
αυτό που τρώει τις ψυχές και το βιός ανθρώπων
πρέπει να εμποδίζονται, θύλακες απανθρώπων…
Σε αυτόν το κόσμο τον καλό, παιδιά αργοπεθαίνουν
δεν έχουνε τη δύναμη να ζούν και να μαθαίνουν
τα όνειρα που πλάθουνε, λουλούδια να τους βγαίνουν !
Αυτός ο κόσμος ο όμορφος θα πρέπει να αλλάξει
τα κάθε που εκτρέπονται, να μπούνε σε μια τάξη
να ωφεληθούνε οι πολλοί να ωφεληθούν κι οι λίγοι
και η Γή να περιστρέφεται με αγάπη και ειρήνη..
Είναι Οδύσσεια η ζωή που ψάχνεις την Ιθάκη,
πρέπει να περιστρέφεται και το μυαλό λιγάκι
θα βρείς θηρία στις γωνιές έτοιμα να σου ορμήξουν
βγάλε την πανοπλία σου. !
και το δρομάκι της φυγής ,κάνε τους να τραβήξουν…
Ο κόσμος αυτός ο όμορφος είναι του παραδείσου
όλοι πρέπει να ζήσουνε !
μην οδηγούνται άνθρωποι στο χείλος της αβύσσου…
Η ζωή είνα όμορφη γεμάτη με εκπλήξεις !!
πρέπει να την κυνηγάς γιατί αλλιώς θα πλήξεις..
αν σου τυχαίνουν άσχημα κοίτα να ξεπεράσεις
αν σου τυχαίνουν όμορφα καλά να τα περάσεις..
πρέπει όμως το μυαλό να είναι εν εγρηγόρσει !
γιατί μπορεί η θέληση και σίδερο να λειώσει !
Μιχάλης Παπαδερός
Υπηρεσίες, Κόμματα, Κυβερνήσεις, Εκκλησίες
ομόφωνοι σ’ ένα συμβάν φυσικό τέτοιο
τρόμου και φόβου, όπως οι σεισμοί.
Όλοι απ’ τον κόσμο, κινήθηκαν, φρόντισαν
ενίσχυσαν την ελπίδα των πληγέντων.
Αισθάνθηκαν οι ίδιοι ανακούφιση
γιατί συνετέλεσε το έργο που πρόσφεραν.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ που την κοσμεί αυτό
άνοιξε την ψυχή της, τη συμπάθεια της.
Η θλίψη κοινή στον κόσμο ολόκληρο.
Έγραψα αυτό το ποίημα
Ποίημα τιμής. Μετέλαμψε το μεγαλείο των Ελλήνων.
Οι λαοί θέλουν ειρήνη, αγάπη, φιλία, πρόοδο.
ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ Η ΑΓΑΠΗ
Μήτηρ θεού η αγάπη.
Ας μένει ετούτη παντού.
Η γη πολέμους γεμάτη.
Μα κείνη στερεωμένη,
στη καρδιά και στο νου.
Χρυσοκρατούσα αγάπη
ο φονικός φτος σεισμός.
Σανέδειξε ήδη, ακόμη,
τρόπος μάχης,
γινης, μηχανισμός.
Πάντα εσύ υποφέρεις
στο τέλος όμως νικάς
τρέχει σε σεισμό
με δάκρυ καθάλλος.
Έργο εκτελεί βιαστικά
Σώσε θεέ τους λαούς σου.
Τούτοι μεταξύ τους, διψούν.
Για αγάπη, μανουσι
πάντοτε φίλοι
κι αδελφωμένα περνούν.
Το δίκιο, μη το αρπάζουν
θέλουν γαλήνη στη γη.
Θυσία του πολέμου,
ουδείς να γίνει
εμπόριο του, ας μη γίνεται η ζωή.
Αγάπη, αγάπη, αγάπη
όπως ο θεός στήριξε σεμνά
Αγάπη αγάπη φιλία
κι όχι προπαντός ερημιά.
Όλοι μαζί στο πόνο
και θλίψη, είμαστε μπρος.
Απονεκρηται ο τόπος
έρημος είν’, δυστυχώς,
ΑΓΑΠΗ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΤΟ ΞΕΡΩ
Αγάπη τι θα πει το ξέρω.
Απέτυχε να αγαπήσω
κι αφού αδέλφια και γονείς μου
έτυχε βέβαια να μισήσω.
Η αγάπη δύναμη εγίνη
και ξεπερνάει την ψυχή.
Πιο πέρα απ’ την αδελφοσύνη
το ίδιο αν αγαπά κι αυτή.
Ο κόσμος γίνεται μεγάλος,
πιωρααίος, πιο φανταστικός.
Τότε έχεις ζήλο, υπερβάλλων,
να κάνεις τον, απολαυστικόν.
ΧΡΥΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ
Πέρα απτο φως το νερό
τη γη και το οξυγόνο.
Π’ είναι αγάπη κι αυτά
Ανόθευτη κι όχι επιπολαι μένει
μέσα μας, ‘κει και μετρά.
Τρέχει κι εις ζωα ακόμη
ψάρια, ζώα και πουλιά.
Εάν έχεις μέσα σου αγάπη
όλα ξεχνάς τα παλιά.
Δεν κρύβω ετούτην βεβαίως
ούτεχω κοινό μυστικό
την αμολάω ευθέως
τιμίως κι οριστικώς.
Η αγάπη δεν πρέπει, πτο κοσμο
Αυτή, ποτέ να χαθεί
ένα να γίνει ετούτος
χρυσός, αν συσπειρωθεί.
Νικ. Ι. Φιλιππάκης
Επίκαιροι στίχοι
H τραγωδία των Τεμπών
Στην Όσσα* οι πέτρες έσπασαν, στον Όλυμπο* ραΐσαν,
που βλέπαν μες στο πλουμιστό περβόλι της ζωής
να κόβει ο χάρος λούλουδα, τα δέντρα όλα δακρύσαν
και μαύρο χρώμα πήρανε τα ρόδα της αυγής!
Η κουκουβάγια απ’ τις σπηλιές τη θλίψη της σκορπούσε
που έφερνε πόνο στις ψυχές και πίκρα στις καρδιές
κι ήταν σαν να μας έλεγε και σαν να μας ρωτούσε
‘’γιατί στης ύλης το βωμό θυσιάζετε ζωές;’’
Τα δάκρυα όπου στάλαζαν καυτά ήταν σαν τη λάβα
τα χορταράκια τα καίγαν κι ανοίγανε πληγές
κι απ’ άκρη σ’ άκρη σείστηκεν ολόκληρη η Ελλάδα
από τους αναστεναγμούς κι απ’ του πόνου τις κραυγές.
Τώρα η μαύρη συμφορά τηράει και καμαρώνει
που ‘χει μυριάδες όνειρα στις στάχτες τυλιγμένα
και έχει ριγμένο πάνω τους το μαύρο της σεντόνι
κι οσμίζεται κι ευφραίνεται τη μυρωδιά απ’ το αίμα.
Ω, εσείς του Ολύμπου αθάνατοι θεοί στήστε μνημείο
που να θυμίζει αιώνια τα ανθρώπινα τα πάθη,
να μην τα ρίξει και χαθούν της λησμονιάς το πλοίο
μέσα στη θάλασσα της ζωής τα σκοτεινά τα βάθη!
Όλυμπος και Όσσα: βουνά της Θεσσαλίας
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
“Το τελευταίο ταξίδι με το τραίνο”
“Κάνανε τόσα όνειρα χάθηκαν σ ένα τραίνο
Μάνα της είπε, έρχομαι,γιε μου σε περιμένω.”
“Λιγάκι πριν τις 12,σε κάθε ένα βαγόνι
ξάφνου κ τότε άρχισε ο χρόνος να παγώνει.”
“Θα ψάχνουνε τα αίτια,ποιος έχει την ευθύνη
Και μια σταλιά φιλότιμο άμα τους έχει μείνει.”
“Τόσες ψυχούλες χάθηκαν και τούτο δεν αλλάζει
κι αυτό είναι το παράπονο που την καρδιά σπαραζει.”
Αντώνης Κωνσταντουλάκης
Αϊδόνι
Ξυπνάς αϊδόνι τα πουλιά την ώρα που κοιμούνται,
και στο γλυκό τραγούδι σου τ’ όνειρο δε θυμούνται.
Αποξεχνιούνται στη λαλιά που έχ’ η φωνή σου,
και στα γλυκά καλέσματα που κάνεις στη ζωή σου.
Εις το σκιανιό τσι ρεματιάς καθίζεις σε κλαδάκια,
για να μετράς και στα ψιλά τσι νύχτας τ’αστεράκια.
Το φεγγαράκι το γλυκό οντέ το αντικρίζεις,
καντάδας συγκλονιάσματα τραγουδιστά αρχίζεις.
Με ταίρι μερακλήδικο ψάχνεις φωλιά να χτίσεις,
μα με τσ’ αγάπης βελονιές και μ’ άστρα να κεντίσεις.
Στσι άνοιξης τσι ομορφιές στου φεγγαριού τα χάδια,
στα νανουρίσματα νερού σε μέρες μα και βράδια.
Θέλεις με αϊδονόπουλα φωλίτσα να γεμίσεις,
και στα παλάτια τσι καρδιάς λεύτερα να τ’ αφήσεις.
Που να γλεντούν να τραγουδούν σε κόσμους μαγεμένους,
με παραδείσου ομορφιές και μ’ όνειρα χτισμένους.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Κουφαλωτός-Καντάνου
