Το κατάλυμα
Πού να βρούμε κατάλυμα
να φυλάξουμε τα νώτα,
διαμονή και διάλειμμα
για να ζούμε όπως πρώτα;
Ω, ψυχή την εικόνα σου
να φυλάξεις πώς, ρώτα,
τη σορό απ’ το σώμα σου,
και από φλύαρη, σώπα…
Στων αγίων το τάμα σου
και κεράκια για φώτα,
στο σκοτάδι η λαμπάδα σου,
ψαλμωδίας η νότα…
Ο Χειμώνας μακρόσυρτος
σ’ ένα τούνελ εμπρός μας,
κι έξω ο κόσμος απρόσιτος,
στων αγίων ο χορός μας…
Σε σπηλαίου το απάγγιασμα
ως γλαυκός ο ουρανός μας,
κι απ’ τα μάταια το άδειασμα
και της θανής ο συρμός μας…
Ω, ζωή μες στο κλάμα σου
στην αρχή όταν βγαίνει,
Παναγία έχεις μάνα σου,
στον Πατέρα ανεβαίνεις…
Ασφαλές σου κατάλυμα
κι απ’ τα πλάσματα χνώτα,
στοργικά κι απαράμιλλα
η Ζωή όπως πρώτα!
Λένα Αλυγιζάκη
Περί ψυχής
Ανήμπορα
τα λεξικά και τα λόγια των ανθρώπων
να μας εξηγήσουν τι τάχα είναι η ψυχή.
Άκου, λοιπόν, και μάθε!
Είναι
τα μάτια των τυφλών, τα πόδια των χωλών,
τα αφτιά των κωφών, τα χέρια των συγγραφέων.
Είναι
ένα λευκό περιστέρι,
ένα ανοιξιάτικο λουλούδι,
ένας λαμπερός ήλιος,
η πότε γαλήνια και πότε κυματισμένη θάλασσα,
που συγκατοικούν εντός μας εκ γενετής,
δώρο στο ανθρωπολόι του Θεού.
Είναι
το τιμόνι, το οδοσήμαντρο, ο φανοστάτης
μιας ανθρώπινης ζωής,
ο δάσκαλος και η δύναμη
της ανθρωπιάς, της αλήθειας και της αγάπης.
Προς τούτο,
οσάκις αγαπάς, με την ψυχή σου ν’ αγαπάς
και από τα χείλη της ψυχής σου
“Ψυχή μου!”
τον/την συνάνθρωπο,
τον/την αγαπημένο/ αγαπημένη,
εκείνον/εκείνη που μοιράζεστε της ζωής το φως
άδολα και ειλικρινά να αποκαλείς, χωρίς φειδώ…
Γεώργιος Η. Ορφανός
Περί ψυχής
Ανήμπορα
τα λεξικά και τα λόγια των ανθρώπων
να μας εξηγήσουν τι τάχα είναι η ψυχή.
Άκου, λοιπόν, και μάθε!
Είναι
τα μάτια των τυφλών, τα πόδια των χωλών,
τα αφτιά των κωφών, τα χέρια των συγγραφέων.
Είναι
ένα λευκό περιστέρι,
ένα ανοιξιάτικο λουλούδι,
ένας λαμπερός ήλιος,
η πότε γαλήνια και πότε κυματισμένη θάλασσα,
που συγκατοικούν εντός μας εκ γενετής,
δώρο στο ανθρωπολόι του Θεού.
Είναι
το τιμόνι, το οδοσήμαντρο, ο φανοστάτης
μιας ανθρώπινης ζωής,
ο δάσκαλος και η δύναμη
της ανθρωπιάς, της αλήθειας και της αγάπης.
Προς τούτο,
οσάκις αγαπάς, με την ψυχή σου ν’ αγαπάς
και από τα χείλη της ψυχής σου
“Ψυχή μου!”
τον/την συνάνθρωπο,
τον/την αγαπημένο/ αγαπημένη,
εκείνον/εκείνη που μοιράζεστε της ζωής το φως
άδολα και ειλικρινά να αποκαλείς, χωρίς φειδώ…
Γεώργιος Η. Ορφανός
Για τα Τέμπη
Φωτιές και κρότος δυνατός
κόβουν στη νύκτα το ταξίδι
όλο το τρένο ένα συντρίμμι
και μέσα απ’ τα αποκαΐδια
βγαίνουν κραυγές απ’ τις φωτιές
κι είναι κραυγές νεανικές
«Αχ Μάνα μας βοήθεια»!
Κι μέρα μόλις έφεξε
άλλες φωνές σπαραχτικές
είναι αυτές οι μητρικές
που τα σκοτάδια σχίζουν
και μάτια πλημμυρίζουν
«Πού είσαι παιδί μου;
Ακούεις τη φωνή μου;»
Μα τα παιδιά δεν τις ακούνε
γιατί αρχίσαν να πετούνε
κι αν με φτερά σπασμένα
κορμιά κατακαμμένα
από ψηλά κοιτούνε.
Δέσποινα Μπολάκη
Λίγη αθρωπιά απόμεινε
Καθημερνά μαθαίνουμε καινούρια ντοκουμέντα
ο κάθα εις που τα γροικά θαρρεί πως είναι μέντα.
Δεν ειπωθήκανε ποτές λίγες σωστές κουβέντες
να τσί δεχτούμε φρόνιμα όσοι είμαστε λεβέντες.
Νόμοι, αποφάσεις βγαίνουνε καλύτεροι απ’ άλλους,
που μάσε κάνουνε σωστούς σίγουρα πια μεγάλους.
Όντε θα καταλάβουμε τσοι νόμους ίντα λένε
βρίστουμε την απάντηση και σίγουρα θα κλαίμε.
Ανάστατοι πομένουνε όσοι θα τσί ακούσουν
σαν ψάχνουνε για νάβρουνε κάτι να αποκρούσουν.
Γλήγορα μεταδούδουνται σ’ ούλη την κοινωνία
αντί να βγει πράμα σωστό τσοι πιάνει αγωνία.
Οι αγωνίες τα σκάνταλα πιάνουν τσι κοινωνίες
ξεχύνουνται και πιάνουνε τσοι δρόμους τσοι πλατείες.
Εδά απούρθε η αφορμή, ναλλάξουνε τα λάθη
ανάστατοι βρισκόμαστε και πέφτουμε σε πάθη.
Ήθελα και να κάτεχα ο κόσμος πού θα φτάξει
αν δε δεχτεί διόρθωση τα λάθη ντου να φθιάξει.
Σαν θα βρεθεί ο κάθα εις σε μια ψηλή καρέκλα
πρέπει να νιώθει να θωρεί πού παν αυτά τα μέτρα.
Μόνο ετσά θα γίνεται σωστά η νέα πράξη
και θάναι πάντοτε σωστή όσες φορές αλλάξει.
Θεός απούναι στα ψηλά και ούλους μάσε βλέπει
ευκές και δώρα θεϊκά δούδει στον κόσμο πρέπει.
Πλάστης απού μας έφερε σε τούτονε τον κόσμο
θα ευλογά και θα θωρεί τον κόσμο δίχως τρόμο.
Μαδαρίτης
Τώρα που η γης μοσχοβολάει
Φύσα αεράκι δροσερό κι ανάλαφρο τ’ Απρίλη
και της αγάπης σκόρπισε την τρυφερή πνοή.
Τώρα που η γης μοσχοβολάει κι ανθεί το χαμομήλι
να βρει η χαρά ζεστή φωλιά, το γέλιο της η ζωή.
Να σεργιανίσει ο έρωτας του πλάστη ο χαϊδεμένος
να νιώσουν την ανάσα του τα πλάσματα της γης,
να ερωτευτούν, ω, και να δουν πόσο είναι μαγεμένος
κι αυτοί που δεν τον γνώρισαν στο διάβα της ζωής.
Να φέρει γλυκοσκίρτημα σ’ όποια καρδιά πονάει
τρυπώντας την με τις γλυκιές χρυσές του σαϊτιές,
να μας κεράσει το κρασί που όποιος το πιει μεθάει,
ν’ ανάψει μες στα στήθια μας του πόθου πυρκαγιές.
Οι πεταλούδες, τα πουλιά εκείνον καρτερούνε
και το σκουλήκι μες στη γη και στ’ ακρογιάλι οι γλάροι,
η πλάση όλη μυστικό θαρρείς κρατάει δοξάρι,
κι όλα τη γλύκα του έρωτα και τις χαρές του υμνούνε.
Κι όσες ψυχούλες έχασαν το τρυφερό του χάδι
μια πικραυγή κι απόμειναν βορά της μοναξιάς
ας τις αγκάλιαζε απαλά πλάστη μου κάποιο βράδυ
ν’ ανθίσει πάλι η μυγδαλιά στο κήπο της καρδιάς.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
