Απογευματινό φως της ημέρας
Πτήση εδάφους-εδάφους.
Τόσα χρόνια σε περίμενα,
να βάλεις φωτιά στη ζωή μου.
Τα μαλλιά μου ασπρίζουν,
εγώ όμως ακόμα περιμένω.
Στέκομαι με το κλεφτοφάναρο
στο χέρι.
Τώρα, πια, δε βλέπω εφιάλτες.
Ο ύπνος μου είναι οριζόντιος
το ίδιο κι η σκέψη μου.
Μια χαλκομανία του τοίχου
μού θυμίζει εσένα.
Τα καλύτερα είναι μπροστά ’
θα τρέξω να τα προλάβω
και να τα κατακτήσω.
Στυλιανός Ξενάκης
Δυο μάνες
Δυο Μάνες ανεβαίνουνε,
στου Γολγοθά τα μέρη
κι ο πόνος ο ανείπωτος,
κοντά θε να τις φέρει.
Η μια πηγαίνει στο Σταυρό
κι άλλη στη κρεμάλα
διάφορους δρόμους πήρανε
τη Μεγαλοβδομάδα.
Είναι η Μάνα του Χριστού
το γιό της πούχει χάσει
και κλαίει απαρηγόρητα
και πώς να σιωπάσει
Η άλλη του Ιούδα η Μάνα
το γιό της έχει χάσει
πώς να μην κλαίει η άμοιρη
και πως να μη ξεσπάσει
Μόνο εκείνος που πονεί,
και μοιρολόγια λέει
μοιάζει της Μάνας πούχασε
το σπλάχνο της και κλαίει
Η Μια τον είδε στο Σταυρό,
να είναι Σταυρωμένος
Κι άλλη στ΄ αψηλό δεντρί,
να είναι κρεμασμένος.
Κι δυο μανάδες ήτανε
κι ίδιο καημό περνούσαν
αφου στο κόσμο έχασαν
το γιό που αγαπούσαν
Κι όπως το ψάρι στη στεριά,
που ξέρει ο καθένας
έτσι εσπάραζ’ η ψυχή
μιας Μάνας, Μιας Παρθένας..
Η Παναγιά κατέβαινε,
παρέα με τη ζάλη
μα στάθηκε σαν άκουσε,
το ίδιο κλάμα απ’ άλλη.
Εστάθηκε κι ερώτηξε,
άλλη ποια μάνα κλαίει;
κάποιος της αποκρίθηκε ,
και με φωνή της λέει
Σκοτώνεται και σέρνεται,
για το μοναχογιό της
του Γιούδα η Μάνα ,
που ητανε το καταφύγιό της
Στο δέντρο εκρεμάστηκε,
πολύ μετανιωμένος
γιατί Χριστόν επρόδωκε,
από οχθρούς βαλμένος
Του Γιούδα η Μάνα έκλαιγε,
μα σαν ροή στροβίλου
άκουσε μες το κλάμα της,
«Σήμερα Κρεμάται επί Ξύλου»
Ο λοϊσμός της σάλεψε ,
δεν βλέπει πού να πάει
και ξαφνικά στο δρόμο της
μια Νέα συναντάει.
Είμαι η Μάνα του Χριστού
κι εσύ Ιούδα η μάνα
και δυό μανάδες είμαστε,
τον ίδιο πόνο ζούμε,
Έλα μες στην αγκάλη μου,
να παρηγορηθούμε
και σαν μανάδες και οι δυο,
να σφιγγαλιαστούμε
Γινήκανε μια αγκαλιά
και πάψανε το κλάμα
για μια στιγμή σιωπήσανε
για το δικό τους δράμα.
Η Μάνα είναι σιωπηλή
εις τη μεγάλη οδύνη
έτσι παλεύει τη ζωή ,
έτσι κουράγιο δίνει
Αγάπη και συγχώρεση,
η Μάνα πάντα σπέρνει
δεν τηνε νοιάζει στη σπορά,
ποιός άνεμος τη δέρνει….
Νίκος Φλεμετάκης
Ο παλιός φάρος των Χανίων
Επί του κυματοθραύστη
σε βενετσιάνικο κτίσμα
της ψυχής μας ο Φάρος
φωτίζει το σύμπαν.
Μετά τη δύση του Ήλιου,
όταν πια χρυσοσβήνει η λάμψη
από το διάδημα της μέραας
και πυρκαγιά πυρακτώνει το πέλαγος,
τότε κουρδίζεται το τούμπανο
του συρματότοιχου,
ενεργοποιώντας το σύστημα περιστροφής.
Κρύσταλλα περιστρέφονται
σαν κοφτερές λεπίδες στους αιθέρες,
απροσδόκητα μαγική αναλαμπή
μεγενθύνει τη λάμψη
και διάφανα μετάξια θαλασσινής πορφύρας
στροβιλίζονται.
Έκτοτε, τρεις αναλαμπές
και είκοσι μίλια φωτοβολία.
Επί του κυματοθραύστη
σε βενετσιάνικο κτίσμα
της ψυχής μας ο Φάρος
φωτίζει το σύμπαν.
Γιώγια Σιώκου
Εκεί…
Πριν μπεις, ψυχή, στο σώμα το δικό μου
και ‘δω στη γη να περπατάμε ομάδι
σε φως να ζούσες τάχα ή σε σκοτάδι
τ’ αόρατου ή τ’ ορατού μας κόσμου;
Κι όταν εμένα κάποτε θ’ αφήσεις,
σε ποιο άγνωστο μου τόπο θα πετάξεις
από ξαρχής και πάλι εκεί να ψάξεις
άλλο κορμί να βρεις να κατοικήσεις;
Πόσες πρέπει ν’ αλλάξεις «κατοικίες»
ώσπου στην τέλεια λύτρωση να φτάσεις
πάναγνη πια, με δίχως αμαρτίες;
Εκεί, στην περανθρώπινη γαλήνη,
τις περιπέτειες σου θα ξεχάσεις
και κάθε μια που γνώρισες οδύνη!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Ενορατικές Υπερβάσεις
Η φωνή της Καμπάνας
Ανοιξη ήταν Μεγαλοβδομάδα- Μεγάλη της Χριστιανοσύνης σχόλη. Δυο μικρά οκτάχρονα παιδάκια φίλοι και συμμαθητές, ο Ερρίκος και ο Αλβέρτος, συζητούν για τα μαθήματα του Σχολείου τους.
Ξαφνικά ο Ερρίκος προτείνει: «Πάμε να κυνηγήσουμε πουλιά;» Ο Αλβέρτος για να μην τον κοροϊδέψει ο φίλος του με μια μικρή κίνηση του κεφαλιού του συμφωνεί. Παίρνουν δυο λάστιχα (σφεντόνες) και πηγαίνουν στα χωράφια. Στήνονται κάτω από ένα μεγάλο πλατύφυλλο δέντρο και περιμένουν. Σε λίγο χαρούμενες ψιλές φωνούλες ακούγον- ται και τα φυλλώματα του δέντρου γεμίζουν από μικρά ξέγνοιαστα πουλάκια. Το ένα κυνηγάει τ9 άλλο, κι όλα μαζί ξεφωνίζουν ευτυχισμένα μην ξέροντας πως τα παραμονεύει ο θάνατος.
Ο Ερρίκος γρήγορος σαν αστραπή μαζεύει μικρές πετρί- τσες, τις τοποθετεί στο λάστιχο κι αρχίζει να σημαδεύει τα κακομοίρα τα πουλάκια. Ο Αλβέρτος αμήχανος τοποθετεί κι αυτός πετρίτσες στο δικό του λάστιχο μ9 αντί για να πουλάκια βαράει… στον αέρα.
Ντιν! Νταν! Ντιν! Νταν!
Ντιν! Νταν! Ντιν! Νταν!
Οι καμπάνες των εκκλησιών καλούν τους πιστούς να παρακολουθήσουν τα Πάθη του Κυρίου.
Ο μικρός Αλβέρτος ξαφνιάζεται! μεμιάς πετά μακρυά το λάστιχο κάνει θόρυβο να φύγουν τα πουλιά και εξαφανίζεται.
Η φωνή της Καμπάνας θύμισε στο Μικρό Αλβέρτο την εντολή «Μη σκοτώσεις» Αλβέρτος Σβάιτσερ το όνομά του· Ο Νέος Χριστός!
Ιωάννης Κουρουτάκης
Συγγραφέας
Ευχάριστο καθήκον
Καθήκον μου το θεωρώ τσι ρίμες σαν στοιχίζω
με κρητική ντοπιολαλιά περίσσια να στολίζω.
Του παρελθόντος υλικά, ψάχνω κι ανακυκλώνω
να παραμείν’ η ρίμα μου, άφθαρτη μέσ’ το χρόνο.
Λέξεις που δεν ακούγονται συχνά να βρούνε θέση
να παραμείνουν ζωντανές, ούλου του κόσμ’ αρέσει.
Γιατί διαφορετικά θα σβήσουνε για πάντα
και θα ‘ναι άδικο αφού μοσχοβολούν λεβάντα.
Οι λογοτέχνες του νησιού όπως κι οι λαογράφοι
έδαφος να ‘βρουν γόνιμο και καρπερό χωράφι.
Και να διαιωνίζονται ρίμα και μαντινάδα
που ‘ναι για μας τους Κρητικούς αυτούμενη λαμπάδα.
Κορνάρος εξεκίνησε παλιά ‘πο το Λασίθι
κι έγραψε το Ρωτόκριτο που μοιάζει παραμύθι.
Τα ζάλα του ακολουθούν χιλιάδες μέχρι τώρα
οι ριμαδόροι του νησιού που ‘χουνε πάρει φόρα.
Στα Νέα τα Χανιώτικα, γεμίζουνε σελίδα
την εβδομάδα μια φορά το μάτ’ εκεί γαρίδα.
Εκεί κι ο Εννιαχωριανός, πιστός εις το καθήκον
ρίμες θα στέλνει τακτικά, σε ριμαδόρων οίκον.
Εννιαχωριανός
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Ανάσταση
Η μεγαλύτερη γιορτή
Στη Χριστιανοσύνη.
Η μέρα της Ανάστασης
Ελπίδα σ όλους δίνει.
Το μήνυμα τσ Ανάστασης
Πρέπει ν αφουγκραστουμε.
Φτωχούς κι ανυπεράσπιστους
Όλοι να βοηθούμε.
Το Άγιο φως τσ Ανάστασης
Τον κόσμο να φωτίσει.
Ειρήνη να επικρατεί
Σ ανατολή και δύση.
Χριστός Ανέστη και ευχές,
Αγάπη στην καρδιά σας.
Υγεία να χετε κι εσείς
Κι η οικογένεια σας.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
