ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Η μάνα είναι μόνο… μία
Η μάνα. είναι μόνο μία
και στον κόσμο καμμία
δεν την αντικαθιστά….!
Έχει λάβει απ ´το Θεό
πολύτιμο δωράκι
να παραδώσει στη ζωή
ένα μικρό ανθρωπάκι.
Ο νούς της μάνας δίπλα του
πώς θα το μεγαλώσει
και όνειρα κάνει ατέλειωτα
στο ανθρωπάκι σπλάχνο της
την ευτυχία να δώσει.
Όμως
παρά την καλή πρόθεση
δύσκολη λέξη η μάνα
πρέπει λουλούδι για να βγεί
και άρωμα να έχει
ίσως θυσίες χρειαστούν
και αγάπη να το βρέχει…
Μάνα μια λέξη μαγική
που δεν υπάρχει άλλη
η αγάπη της με αμέτρητα
είναι ντυμένα κάλλη
Για τη γιορτή τους σήμερα
πολύχρονες και άξιες
και ευχές στη κάθε μία.🌷🌹🌺
Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
Είναι μεγάλη υπόθεση
η μητρική ΑΓΑΠΗ
ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΧΑΡΑ ΖΩΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΘΗΣΑΥΡΟΣ
ΕΙΝΑΙ
Το ΡΟΔΟ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟ
που χρώμα έχει και πνοή
και ευοδία το άρωμα
απ´του ΘΕΟΥ ΑΓΑΠΗ
ΕΙΝΑΙ ´Ονειρο μαζί ΤΙΜΗ
στη μάνα που το ΖΕΙ
ΕΝΑΙ το κάτι ΔΥΝΑΤΟ
που ΟΡΙΑ δεν ΕΧΕΙ……
Μιχάλης Παπαδερός
Μανούλα δώρο του Θεού
Μανούλα, δώρο του Θεού
“ΜΑΝΑ” πηγή νερού αγνού
μες στις φτερούγες σου ακουμπώ·
να τις χορτάσω δεν μπορώ…
Μάνα, μητέρα, με κρατάς·
τα μάτια πάνω μου ακουμπάς
να ψάξουν να ΄βρουν κάτι τις…
ΔΕ ΣΟΥ ΠΑ… μήπως πληγωθείς…
Μάνα το γέλιο σου ζητώ!
Πολλά σε τούτο εγώ χρωστώ…
Μείνε μαζί για συντροφιά!
Θα ξεγελάσω τη νυχτιά…
Μαζί σου σβήνει ο καημός
μανούλα μου είσαι θησαυρός,
πες μου εσύ μια συμβουλή
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΒΟΥΛΗ;
Όσο υπάρχεις σε ζητώ
(να τανε μάνα μόνο αυτό…)
Στον Κύριο πάνω οι δυο εμείς
είμαστε μάνα μου ασφαλείς!
Αγκάλιασε με σε φιλώ,
μάνα μου πόσο σε αγαπώ!
Δε χόρτασα, πάλι πεινώ
ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΤΑΠΕΙΝΟ…
Μαρία Δημητρίου Δασκαλάκη
μουσικοπαιδαγωγός- ζωγράφος
Μητρική αγκαλιά
Η μητρική η αγκαλιά
Απάνεμο λιμάνι.
Εκεί κουρνιάζει το παιδί
Τον πόνο του να γιάνει.
Όπως τη μάνα δεν θα βρεις
Άλλο να σε φροντίζει.
Θα νοιάζεται για σένανε
Όσο η γη γυρίζει.
Αγάπη σαν της μάνας σου
Δεν θα γνωρίσεις άλλη
Απ όλες είναι πιο γλυκιά
Η μητρική Αγκάλη.
Αγαπημένο πρόσωπο
Για όλους η μητέρα.
Γι αυτό και να γιορτάζεται
Θα πρέπει κάθε μέρα.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Η μάνα
Της μάνας η αγκαλιά
απάνεμο είναι αραξοβόλι·
της μάνας η καρδιά
φωτίζει τη ζωή μας όλη!
Της μάνας η φροντίδα
μοιάζει με ηλιαχτίδα·
της μάνας η στοργή
δύναμη δίνει στην ψυχή!
Μάνα, πολύ σ’ ευχαριστώ·
δώρο είσαι από το Θεό
εσύ που αγάπη μάς χαρίζεις
και κάθε καλό μάς δωρίζεις !
Γ. Η. Ορφανός
(Μάης 2023)
Πετρέλαια κι αέρια
Όσα μου έρχονται στο νου, απ’ το γαλάζιο τ’ Ουρανού
τση θάλασσας τα πλάτη,
ρίμα να κάνω χαλαρά, δεν είν’ η πρώτη μου φορά
γνωστό το μονοπάτι.
Θεού δημιουργήματα μ’ αφήνουνε μηνύματα
που με ταρακουνούνε,
μου σπιρουνίζουν το μυαλό και ‘γω χατήρι δεν χαλώ
μα κάποιοι δεν γροικούνε.
Εκείνοι που πετρέλαια ψάχνουνε και αέρια
σ’ Ωκεανών τα βάθη,
χτυπούνε τον Πλανήτη γη και του ανοίγουνε πληγή
θέλουν και κάνουν λάθη.
Να τ’ αγνοήσω δεν μπορώ με ρίμα μπαίνω στο χορό
και το επισημαίνω,
μα δεν ακούγομαι ποτές, οι μίζες είναι αρκετές
και στα γραφτά μου μένω.
Όμως θα έρθει η στιγμή στου χρόνου τη διαδρομή
που θα φανεί στην πράξη,
σαν αβγατίσει το κακό και δεν θ’ υπάρχει γιατρικό
τον κόσμο για ν’ αλλάξει.
Για τούτο πριν να φθάσουμε όρια να περάσουμε
και να καταστραφούμε,
πρέπ’ οι Ηγέτες του ντουνιά ν’ αφήσουνε την απονιά
μέρα καλή να δούμε.
Μόνο με συνεννόηση και πλήρη κατανόηση
μπορεί να σταματήσει,
στην τελευταία τη στροφή του κόσμου η καταστροφή
πριν φτάσουμε στη δύση.
Εννιαχωριανός
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Η Μάχη της Κρήτης
Μαύρο καπνό είδα στα βουνά
της δοξασμένης Κρήτης
κι εμελανιάσαν τα “λευκά”
κι ο γέρο Ψηλορείτης.
Στου Μάη τη μοσχοβολιά
τσ’ άνοιξης τη γαλήνη
ξέσπασε θύελλα βαριά
και κόλασης καμίνι.
Λάβα και φλόγες και καπνοί
βροντές κι αστροπελέκια
πέφτουνε μαύροι αετοί
κοράκια και λελέκια.
Τέρατα σμάρια τρομερά
μουγκρίζουν στον αέρα
καίοντας πόλεις και χωριά
και βράζει η ατμοσφαίρα.
Μα η Κρήτη δε λιγοψυχά
στην μάχης την αντάρα
την εύρηκε χωρίς σπαθί
της τύχης η κατάρα.
Κι αδράχνει πέτρες και ραβδιά
τσεκούρια κι ό,τι λάχει
είναι στην όψη τρομερή!
και ρίχνεται στη μάχη.
Λαβώνει και λαβώνεται
η ένδοξη αμαζόνα
και πέφτει μα σηκώνεται
στον άνισο αγώνα.
Κοίτονται στις πλαγιές κορμιά
στους λόγκους στα λαγκάδια
τώρα ο Χίτλερ εκτιμά
των Κρητικών τα χάδια.
Χιλιάδες λεβεντόκορμους
στον Γολγοθά τους είδα
εις τη θυσία αλύγιστους
για τη γλυκειά πατρίδα.
Και σε χαράδρα ή βουνό
και κάθε μονοπάτι
δάφνες, θυσίες, τρόπαια
θυμίζουν στο διαβάτη.
Μ’ αίματα και πληγές νωπές
πετάχτηκε στα όρη
κι έριχνε πάλι σαϊτιές
της λευτεριάς η κόρη.
Εις το σκοτάδι της σκλαβιάς
ρίχνει άγκυρες αχτίδες
διαφώτισμα της λευτεριάς
της χαραυγής ελπίδες.
Κι εχτύπα όλο τους εχθρούς
ώσπου έφθασε η ώρα
που ο ήλιος έλαμψε ξανά
στη δοξασμένη χώρα.
Η δόξα η αθάνατη
και η κρητική ψυχή
χρυσό θρόνο της λευτεριάς
εχτίσανε μαζί.
Γι’ αυτό στην Κρήτη η λευτεριά
παντοτεινά θα μείνει
μα θα πετάξει μα χαρά
στην Κύπρο που προσμένει.
Είναι γραμμένο το 1945
από τον αείμνηστο δάσκαλο Γεώργιο Προβιδάκη.
Η αντιγραφή από το πρωτότυπο του έγινε από τον Δημήτριο Δασκαλάκη,
συν/χο δάσκαλο.
Ο Αλεξανδρινός ποιητής που τον δικαίωσε ο χρόνος
Όλες τις μνήμες ήθελε να πει, όλες να τις κρατήσει!
Κι όσο γινόταν, κάποιος κράτησε άσβηστες μες στο χρόνο
τυλίγοντας τες με τ’ αδιάφθορο, ωριό μαντί της Τέχνης!
Κατάρα ή ευχή, πώς να το πεις, της φύσης κάποιο λάθος
π’ έτσι ασυνήθιστα για τους πολλούς, τη λύρα τη δονούσε;
Τις Θερμοπύλες, την Ιθάκη του, τα Τείχη, τα Κεριά του,
Απέλειπεν ο Θεός Αντώνιο, τα Βήματα, η Πόλη,
πώς τ’ αγαπήσαμε και πώς συχνά διανθίζουμε το λόγο
με κάποιους στίχους των όπου ομορφιά κι ουσία συνταιριάζουν!
Ό,τι μ’ αυτά στην Τέχνη κόμισε, μ’ ευμένεια το δέχτηκαν
εγκώμια πολλά του πλέξανε, άξιο ποιητή τον είπαν!
Μα είναι και τ’ άλλα, τολμηρά πολύ γεννήματα της λύρας
που δεν μπορέσανε και δεν μπορούν, πολλοί να τα δεχτούνε…
Έτσι, τον έπαινο από κοντά, ακολουθεί κι ο ψόγος·
ψόγος σεμνότυφος που δε σχωρνά της φύσης κάποια λάθη
έστω κι αν απ’ αυτά κάτι καλό στο τέλος θα προκύψει!…
Μ’ αυτός, στην πόλη πια των Ιδεών πολιτογραφημένος,
απ’ την ψυχή της Ποίησης κορφή, μακροθυμεί γαλήνιος
και το δικό τους λάθος συγχωρεί, που κρίμα, δεν μπορούνε
στα ποιήματα που ψέγουνε, να δουν, άνθη λευκά της Τέχνης!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
