Εργασία άοκνη
Ό,τι σε αγχώνει και σε στενοχωρεί σε τούτη τη ζωή
να ξέρεις ότι θα σου συμβεί.
Κοιτάζω από το φινιστρίνι του δωματίου μου
ως στρουθίον μονάζων επί δώματος. Το “εγώ της
ύπαρξης μου” κερδίζει έδαφος και το “είναι”
της ψυχής μου ποθεί τον Θεό, που ως παντεπόπτης,
παντοκράτωρ και ζωοδότης, με κρατάει στη ζωή.
Φενάκη και ψέμα, καραδοκούν στον κόσμο
τον ανερμάτιστο.
Θα βάλω φωτιά στο κελί μου και ύστερα
θα γίνω ήρωας στις χολιγουντιανές ταινίες.
Κρίμα για τη βροχή και τον καιρό που μαυρίζουν
την καρδιά μου.
Στο άπλετο φως, το λευκό των ενδυμάτων μου
αναλύεται στον δίσκο του Νεύτωνα, που τώρα
γελάει και τραγουδάει μαζί μου!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Λάθη με το αζημίωτον
Όλοι μας στη ζωή αυτή, έχουμε κάνει λάθη,
μα λίγοι τ’ αποδέχουνται, τα βάζουν στο… καλάθι.
Εδώ βεβαίως εννοώ, τον κάλαθο αχρήστων
και όχι του νοικοκυριού, ειδών ακαθορίστων.
Όποιος τα λάθη του θωρεί και τα αναγνωρίζει,
δεν ξανακάν’ άλλη φορά, το νου ντου κουλαντρίζει.
Εκτός απ’ τους πολιτικούς, που κάνουνε τα ίδια
και καταντήσαν’ την Ελλάς, να γίν’ αποκαΐδια.
Μα λάθη όταν ωφελούν, εκείνον που τα κάνει,
γίνονται εξεπίτηδες και τούτο μόνο φτάνει.
Μνημόνια υπέγραψαν, λαού οι εκπροσώποι
και ‘μεις χωρίς αντίδραση, πίνουμε το… σιρόπι.
Όλοι σχεδόν, ατράνταχτη, μάζεψαν περιουσία,
κοίταξαν το συμφέρον τους, πιάσανε την ουσία.
Εντός ολίγου θα ‘ρθουνε, ψήφο να μας ζητήσουν,
κι αργότερα τα λόγια τους, θα τα καταπατήσουν.
Στις εκλογές μας ομιλούν, για μια καινούργι’ Ελλάδα,
μα ύστερα όσα τάξανε, κρεμνούνε στην αχλάδα.
Όμως οι πιο πολλοί περνούν ασίκικα και φίνα,
μ’ εξοχικό στη Μύκονο και σπίτι στη Ραφήνα.
Οι νόμοι που ψηφίσανε, τους απαλλάσσουν πάντες,
από ευθύνες όψιμες και βγαίνουνε λαπάντες.
Ενώ για μέρος του λαού, συσσίτια υπάρχουν,
ένα πιατάκι φαγητό, όσοι πεινούνε να ‘χουν.
Η εκκλησία μεριμνά κι ευαίσθητοι ανθρώποι,
που ‘χουν απόθεμα ψυχής, σ’ τση Γης το βοσκοτόπο.
Αυτά για την κατάσταση, στη ρίμα μου θα βάλω
κι ύστερα φεύγω εκδρομή, για Λαφονήσι Μπάλο.
Που έχω να επισκεφτώ, κάποια χρονάκια τώρα,
αφότου την πατρίδα μας, την πήρ’ η κατηφόρα.
Εννιαχωριανός
Θερισιανό φαράγγι
Οθέ ντη μπάντα τω Χανιώ ανέ θελήσεις νάρθεις
θα νιώσεις μπόλικες χαρές που στη ζωή σου θάχεις.
Όντε θα πρωτοβγείς μαθώς όξω απού την πόλη
ξανοίγεις και θα χαίρεσαι τη φύση ως πέρα ούλη.
Για να βρεθείς εις το χωριό το Θέρισο που λέμε
φαράγγι πούν αγαπητό σ’ αυτούς που το διαλένε.
Το ποταμάκι μέσα ντου τρέχει ένα νεράκι
που τσι Μαδάρες έρχεται δούδει δροσιά λιγάκι.
Θωρείς ζερβά κι αριστερά πλατάνους και χαράκια
που σε μαγεύουν σαν θα δεις φεγγάρια κι αστεράκια.
Διαδρομή είναι όμορφη με πράσινα γεμάτη
από κατσίκες, αετούς γεμίζει σου το μάτι.
Διάλε το γεις που θα βρεθεί στο δρόμο και περάσει
δε χάνει τη διάθεση εις το χωριό να φτάξει.
Είναι χωριό περίκαλο στον κόσμο ξακουσμένο
στο άκουσμα του τόπου μας είναι σημαδεμένο.
Εμαζωχτήκανε εκειά τση Κρήτης Καπετάνιοι
ζητούσανε την Ένωση με τη Μαμά να κάμει.
Για ούλους ήταν αρχηγός ο Μέγας Βενιζέλος
που στην πατρίδα έφερε τη Λευτεριά στο τέλος.
Τρανό μνημείο στήθηκε στον τόπο και υπάρχε
για να θυμίζει στο λαό τη Λευτεριά που θάχει.
Εκειά στη μέση του χωριού στήθηκε και μουσείο
δείχνει θάματα πούγιναν τα γράφει και βιβλίο.
Κάθε χρονιά στον τόπο αυτό ψάλλεται ευλογία
το Βενιζέλο ψάλλουνε και την Ελευτερία.
Μαδαρίτης
Ημίθεοι και ήρωες
Στις 7 του Μάη 2023 έγινε ως γνωστό ο 7ος Μαραθώνιος Κρήτης που διοργανώθηκε στα Χανιά.
Ο Μαραθώνιος ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του μακαριστού μητροπολίτου Ειρηναίου Γαλανάκη και του Νίκου Καζαντζάκη, όπως επίσης και στη μνήμη του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη και στην Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Με την ευκαιρία του γεγονότος αυτού αφιερώνω στους δύο πρώτους μακαριστό μητροπολίτη Ειρηναίο Γαλανάκη τον φτωχούλη του Θεού και Νίκο Καζαντζάκη με σεβασμό και αγάπη τους παρακάτω στίχους μου:
«Στης γης ετζιριτούσατε με κάψες και με χιόνια
και μας σε φέρατε καρπούς να τσι ’χουμε αιώνια»
«Είστε στη γης ημίθεοι, ζείτε στους ουρανούς σας
και ταπεινά προσεύχεστε να δείτε τους θεούς σας»
Στους υπόλοιπους ήρωες μας θα πω:
«Κι εσείς που σκοτωθήκατε για να σωθούνε άλλοι
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ θα ΄χουμε για σας πολύ μεγάλη».
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Mήνας Μάιος
Οι νέοι σε αγρούς τρέχουν ανθούς για να μαζέψουν
πλέκουν στεφάνια εισόδους για να κοσμίσουν.
Για να ακούσουν κελαιδίσματα πουλιών,
να απολαύσουν ευωδιέςπολλών λουλουδιών.
Το περιβάλλον μαγεύει ζηλευτά τ’έχει ντύσει
όλοι ανθολογούν τριγύρω σε όλην την κτίση .
Οι μέρες σε γιορτή οι άνθρωποι παντού υμνούν
την ευτυχία και την Ειρήνη παντού προσδοκούν.
Η πλάση χαίρεται μελωδίες παντού αντηχούν
τραγούδια σ’όλα τα βουνά, κουδούνια κτυπούν.
Με πολλές εξορμήσεις ο κόσμος απολαμβάνει,
μέσα στην έξοχη χαρούμενος γιορτάζει.
Τα πάντα εν σοφία η κάθε στιγμή θαυμάζει
όλη η Θεία δημιουργία υμνεί, δοξάζει.
Ανάβυσσος 1.5.2023
Θεόδωρος Δ.Ηλιάκης
Μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών. Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Ν.Χανίων.
Στο λιμανάκι της καρδιάς
Στο λιμανάκι της καρδιάς δεμένες δυό βαρκούλες
κάθονται κι ονειρεύονται Αυγερινούς και πούλιες
Ο έρωτας τις χτύπησε με το γλυκό του βέλος
τα όνειρα έρχονται βροχή και δεν υπάρχει τέλος…
Στο λιμανάκι της καρδιάς φωτίζει το φεγγάρι
κι ο έρωτας πίνει κρασί για τη δική τους χάρη
Βάρκες πηγαίνουν και έρχονται γεμίζει το λιμάνι
άλλες πηγαίνουν για ψαριά κι άλλες για πυροφάνι
Στο λιμανάκι της καρδιάς δεμένες δυο βαρκούλες
σκέφτονται να ξαμολυθούν να γίνουν ψαροπούλες
ψάρια για να ψαρεύουνε τα δίχτυα να γεμίζουν
και η ψυχή με την καρδιά μαζί να γευματίζουν
Στο λιμανάκι της καρδιάς υπάρχει ένας φάρος
βάρκες να συμβουλεύονται μα και να πέρνουν θάρρος
γιατί στο κύμα άμα ριχτούν , το κύμα δεν χαρίζει
πρέπει να ξέρει ο ναυτικός όμορφα να αρμενίζει..
Στο λιμανάκι τις καρδιάς δεμένες δυο βαρκούλες
κάθονται κι ονειρεύονται Αυγερινούς με πούλιες
θέλουν να φύγουν μακρυά να ανοίξουν στα πελάγη….
εκεί που ζωγραφίζουνε τον έρωτα δυό μάγοι
θέλουν να ανοίξουνε πανιά θέλουν να αγαπήσουν
τα όνειρά τους τα γλυκά να πραγματοποιήσουν
Στα λιμανάκια της καρδιάς έρωτας σημαδεύει
ρίχνει τα βελάκια του και άντε ποιός τον μαζεύει…
————————————
ερωτικά
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
πάει ψάρια να ψαρέψει, την καρδιά να ταξιδέψει
τα άστρα θέλει να σημώσει το φεγγάρι να ασημώσει….
και η καρδιά να ζωγραφίσει την αυγή όταν ροδίσει
—————————————————
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
πάει να μαζέψει ψάρια και αν τύχει και σφουγγάρια
στης καρδιάς τα μαϊστράλια πάνε βολτα τα φεγγάρια..
————————————
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
και οι γλάροι που πετούνε τσάρκα κάνουνε, να δούνε
πώς πηγαίνει η ψαροπούλα γυαλό γυαλό, !!
ζωγραφίζουνε καρδιές στου γυαλού τσακρογιαλιές
και ο έρωτας περνάει κάνει κύκλους και γελάει .!
Μιχάλης Παπαδερός
Επιμνημόσυνος εις τους πεσόντας Έλληνας και Άγγλους
Τώρα που φέγγει ο ουρανός
και λαμπυρίζουν οι κάμποι
τώρα που χαίρεται η γη
γλυκογελά και λάμπει,
τώρα που ο ήλιος ζέστανε
κι ελιώσανε τα χιόνια,
τα χιόνια που μας πάγωναν
στα τέσσερα τα χρόνια,
τώρα που λέοντας πατεί
το μανιασμένο ταύρο
που ΄καμε τούτο το νησί
παντέρημο και μαύρο
μέσα στης νίκης τις χαρές
στης λευτεριάς τη λάμψη
κάθε καρδιά ευλαβικά.
Με δάφνινα κλωνάρια
ας στεφανώσει τα λαμπρά
της δόξας παλληκάρια
που χύσανε το αίμα τους
στη γη η δοξασμένη
στην Κρήτη που η λευτεριά
ψηλά ΄ναι θρονιασμένη,
Έλληνες, Άγγλους, Αυστραλούς
όλους αδελφωμένους
Κρήτες και Νεοζηλανδούς
περίσσια ανδρειωμένους.
Το αίμα πότισε τη γη
και βγήκε η λευτεριά μας
κι αναστηθήκαν οι νεκροί
οι πόλεις τα χωριά μας.
Πουλάκια γλυκοκέλαλα
βουβά ήσαν τόσα χρόνια
και τα δεντρά μαδήσανε
απ’ τον βαθύ τον πόνο
κι οι ποταμοί στηρέψανε
Κερίτη στάσου πίσω
το αίμα των μαρτύρων μας
τρέχει πολλά περίσσιο
μη τύχει και το καταπιείς
είναι τρισάγιο θείο
πρέπει να μείνει άμωμο,
αγνό σαν των Αγίων.
Πουλάκια πάλι ψάλλετε
τραγούδια νέα τώρα
στους ήρωες που δόξασαν
τη σκλαβωμένη χώρα.
Και σεις δεντράκια ρίξετε
τ’ άνθη σας και τα μύρα
σ’ αυτούς που εστεφάνωσαν
και λάμπρυνεν η μοίρα.
Στου Γαλατά το Γολγοθά
στου μακελειού τη φρίκη
ξαναγεννήθη η λευτεριά
και θέριεψεν η νίκη.
Γι’ αυτό η Κοινότης Γαλατά
περήφανα δακρύζει
τον τάφο σας με δάκρυα
και δάφνες τον στολίζει
κι αναφωνεί: «Στον ουρανό
στη θεία βασιλεία
ας είναι πάντα η μνήμη σας
κι η δόξα αιωνία».
Εκφωνήθηκε από τον αείμνηστο δάσκαλο Προβιδάκη Γεώργιο στο Μνημείο του Γαλατά το 1946.
Η αντιγραφή έγινε από το χειρόγραφο του από τον Δημήτρη Δασκαλάκη, συνταξιούχο δάσκαλο.
