Φιλανθρωπίας εραστής
Παιδοκαρδιοχειρουργός, φτωχαδάκια χειρουργεί
δίχως αμοιβή καμία σε ιδρύματ’ ευαγή.
Έχει τη φιλανθρωπία αναγάγει σε θεσμό
και διατηρ’ ως εκ τούτου με τον Ύψιστο… δεσμό.
Όπου δει μεγάλη φτώχεια και ασθένεια μαζί
σπεύδει για να βοηθήσει στήνει αγάπης μαγαζί.
Και προσφέρ’ υπηρεσίες και σε χώρες μακρινές
φαίνεται το ενδιαφέρον ότι είν’ ειλικρινές.
Είκοσι επτά χιλιάδες αναφέρονται παιδιά
που τους έκαν’ επεμβάσεις στην ασθενική καρδιά.
Σε είκοσι μία χώρες του πλανήτη όπου γης
έχ’ ανάψει μέχρι τώρα φως ανέσπερης πηγής.
Όλα τούτα που σας γράφω, τ’ άκουσα εις την τι βι
γι’ άνθρωπο με κεφαλαία κατά πάντα ευλαβή.
Που το νόμο τ’ Ιπποκράτη, εφαρμόζ’ επακριβώς
σ’ όσους παίρνουν φακελάκι απαντά «Αργείοι αιδώς».
Μακάρι να ‘βρει μιμητές πολλούς ετούτ’ η πράξη
κι η Οικουμένη σήμερα προς το καλό ν’ αλλάξει.
Εννιαχωριανός
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Όσα ποιήματα
Όσα ποιήματα μέναν
με φτερά σφαλιγμένα
τις από πλήξη βαριά,
τα τινάζουνε τώρα
και πετάνε μ’ ασπούδα
στη γλυκιά λευτεριά!
Τ’ όνειρο τους ν’ ανθίσει
κι επιτέλους να σβήσει
κάθε πόνος κρυφός,
τη χαρά που σκοτώνει
τα φτερά που διπλώνει
που ληστεύει το φως.
Πάει πια το σκοτάδι
τ’ αξημέρωτο βράδυ
κι η βαριά μοναξιά.
Τώρα θέλουν να λένε
να γελούν και να κλαίνε
μπρος σε μάτι’ ανοιχτά!
Δρόμους κείθε να βρούνε
στης καρδιάς να περνούνε
τη γλυκιά ζεστασιά,
μη βουλιάξουν στη λήθη
με τ’ απύθμενα βύθη
να χαθούν σιωπηλά…
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Το στρεβλό υλικό της ανθρωπότητας
Ο έρωτας σκοτώνει τον θάνατο.
Κυνηγημένος τρέχω στους δρόμους,
να βρω την αγάπη μου.
Με στολίδια και φαντεζί ρούχα,
πέφτω στα πράσινα νερά κι αναμένω
την εσωτερική καθαρότητα.
Οι καημοί και τα βάσανα, δεν σταματούν ποτέ
καθώς έλεγε ο μεγάλος συγγραφέας.
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη κι ατενίζω
τους δροσερούς κρουνούς της καλοκαιρινής θάλασσας.
Στην επιφάνεια της κρυώνω και
στον πυθμένα της, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου.
Λίγη παρηγοριά, λίγη ειρήνη και στο τέλος
του δρόμου – τα κορίτσια που γελούν,
βάφουν τα χείλη τους κι ερωτευμένα δίνουν νόημα
στη ζωή μου.
Η εκδρομή θα πραγματοποιηθεί κι οι δαίμονες
θα κάνουν χαρακίρι, για να φανερωθεί
το στρεβλό υλικό της ανθρωπότητας.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Στο λιμανάκι της καρδιάς
Στο λιμανάκι της καρδιάς δεμένες δυό βαρκούλες
κάθονται κι ονειρεύονται Αυγερινούς και πούλιες
Ο έρωτας τις χτύπησε με το γλυκό του βέλος
τα όνειρα έρχονται βροχή και δεν υπάρχει τέλος…
Στο λιμανάκι της καρδιάς φωτίζει το φεγγάρι
κι ο έρωτας πίνει κρασί για τη δική τους χάρη
Βάρκες πηγαίνουν και έρχονται γεμίζει το λιμάνι
άλλες πηγαίνουν για ψαριά κι άλλες για πυροφάνι
Στο λιμανάκι της καρδιάς δεμένες δυο βαρκούλες
σκέφτονται να ξαμολυθούν να γίνουν ψαροπούλες
ψάρια για να ψαρεύουνε τα δίχτυα να γεμίζουν
και η ψυχή με την καρδιά μαζί να γευματίζουν
Στο λιμανάκι της καρδιάς υπάρχει ένας φάρος
βάρκες να συμβουλεύονται μα και να πέρνουν θάρρος
γιατί στο κύμα άμα ριχτούν , το κύμα δεν χαρίζει
πρέπει να ξέρει ο ναυτικός όμορφα να αρμενίζει..
Στο λιμανάκι τις καρδιάς δεμένες δυο βαρκούλες
κάθονται κι ονειρεύονται Αυγερινούς με πούλιες
θέλουν να φύγουν μακρυά να ανοίξουν στα πελάγη….
εκεί που ζωγραφίζουνε τον έρωτα δυό μάγοι
θέλουν να ανοίξουνε πανιά θέλουν να αγαπήσουν
τα όνειρά τους τα γλυκά να πραγματοποιήσουν
Στα λιμανάκια της καρδιάς έρωτας σημαδεύει
ρίχνει τα βελάκια του και άντε ποιός τον μαζεύει…
———————————————
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
πάει ψάρια να ψαρέψει, την καρδιά να ταξιδέψει
τα άστρα θέλει να σημώσει το φεγγάρι να ασημώσει….
και η καρδιά να ζωγραφίσει την αυγή όταν ροδίσει
—————————————————
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
πάει να μαζέψει ψάρια και αν τύχει και σφουγγάρια
στης καρδιάς τα μαϊστράλια πάνε βολτα τα φεγγάρια..
—————————————————
ξεκινά μια ψαροπούλα και πάει γυαλό γυαλό
και οι γλάροι που πετούνε τσάρκα κάνουνε, να δούνε
πώς πηγαίνει η ψαροπούλα γυαλό γυαλό, !!
ζωγραφίζουνε καρδιές στου γυαλού τσακρογιαλιές
και ο έρωτας περνάει κάνει κύκλους και γελάει .!
Μιχάλης Παπαδερός
Tο Γέλιο
Σαν έπλασε ο Δημιουργός
ολόκληρη την πλάση
του πρωτοπλάστου τη μορφή
θεόμορφη χαράσσει.
Εθαύμασε την ομορφιά
τη χάρη τη θωριά του
και τον ορίζει άρχοντα
σ’ όλα τα χτίσματα του.
«Βουνά, λαγκάδια, θάλασσες
ζώα ξηράς κι αέρα
όλα σε ‘σε θ’ ανήκουνε
τη νύχτα και τη μέρα».
«Ευχαριστώ», απάντησε
λατρεύω τ’ όνομα Σου,
Σε ψάλλουνε μαζί με μέ
όλα τα πλάσματα Σου».
Τότ’ έλαμψε από χαρά
το θείο μέτωπο Του
και θείο γέλιο φώτισε
το Άγιο πρόσωπο Του.
Και είπε: «Θείο χάρισμα
το γέλιο σου χαρίζω
ουρανοφώτιστη χαρά
μ’ αγάπη σου δωρίζω».
Το γέλιο χύνει βάλσαμο
στην πονεμένη χτίση
του παραδείσου τη χαρά
σκορπά σ’ όλη τη φύση.
Είναι αχτίδα στη νυχτιά
ελπίδα στο θλιμμένο
βοτάνι εις τον άρρωστο
ζωή στον πονεμένο.
Δημήτρης Δασκαλάκης
Συν/χος δάσκαλος
Υπευθυνότητα ζωής
Καθένας απού βρίσκεται μέσα στη ζήση τούτη
δεν πρέπει μόνο ναγαπά τη δόξα και τα πλούτη.
Κάμποσοι εδά δε σκέφτουνται ίντα θα ξεστομίσουν
θέλουνε νάναι διαλεχτοί τσοί χρόνους που θα ζήσουν.
Ο κόσμος απού τσοι γροικά γελά για όσα λένε
και σκέφτεται ίντα θα βγει που τσοι ψευτιές που καίνε.
Φαίνεται πως θα δείξει μπλιο καθένας ίντα θέλει
ετσά που φαίνεται εδά σαν το μιτσό κοπέλι.
Πολλές φορές εγράφτηκε πως πρέπει να θωρούμε
τη χώρα απού είμαστε να υπερασπιστούμε.
Ένα σπουδαίο κίνητρο λείπει απού τη χώρα
και δε θωρούμε συμφορές που θα μας έρθουν τώρα.
Κίνητρο για να σώσουμε σπουδαία μας πατρίδα
που διχασμοί τη φάγανε χρόνια παλιά δεν είδα.
Υπάρχουν άθρωποι σωστοί γνήσιοι δημοκράτες
που δεν αφήκανε τσεχθρούς να μας βαρούν τσι πλάτες.
Αθρώποι πούνε σοβαροί έχουνε την ελπίδα
και δεν αφήνουν έκθετη σπουδαία μας πατρίδα.
Πάντα σαν είμαστε πιστοί κιανείς δε θα μπορέσει
παλιά και σύγχρονη γενιά ποτές να μας εκθέσει.
Είν’ η Ελλάδα πάντοτε τίμια, πιστή, γενναία
και πάντα ήταν σίγουρη πάρα πολύ σπουδαία.
Γιάντα υπάρχει μέσα μας ρώτημα έχει γίνει
οι Έλληνες έχουν βρισιά ο Πλάστης να τσοι κρίνει.
Πρέπει να είμαστ’ αγαθοί Χριστό μην τον ξεχνούμε
έργα να κάνουμε καλά όσο καιρό μπορούμε.
Μαδαρίτης
