Καλοκαιρινή βροχή
Ιούνης μήνας έφτασε
Όμως χειμώνας μοιάζει.
Βρέχει αστράφτει και βροντά
Καθόλου πια δε λιαζει.
Μας κάνει πλάκα ο καιρός
Να μας τρελάνει θέλει.
Και φέρνει περονόσπορο
Στο δυσμοιρο τ αμπέλι.
Ο ήλιος έχει πια κρυφτεί
Γι αυτό ανησυχούμε.
Ιούνη μήνα πώς μπορεί
Ομπρέλα να βαστουμε.
Πότε θα σιαξει ο καιρός
Μόνο ο Θεός το ξέρει.
Ελπίζουμε πως σύντομα
Θα ρθει το καλοκαίρι.
Νεκταρία Θεοδωρογλακη
Το γιασεμί
Ένα πανώριο γιασεμί βαθιά μου μεγαλώνει
κι ολόδρωσα τα ψώνια του μέρα τη μέρ’ απλώνει.
Δεν το πειράζουν οι καιροί, οι παγωνιές, τ’ αγέρι
κι ανθεί χωρίς σταματημό χειμώνα- καλοκαίρι.
Χρόνια το νιώθω μέσα μου το γιασεμί ν’ ανθίζει
και κάθε μέρα τη ζωή χαρά να τη γεμίζει!
Το θαλερό το γιασεμί με τ’ άνθη τα κατάσπρα
μοιάζει καθάριος ουρανός πλημμυρισμένος μ’ άστρα!
Σ’ αυτό τον έναστρο ουρανό μ’ αρέσει να ρεμβάζω
και τ’ άστρα του τα φωτεινά ώρες να τα κοιτάζω…
Κι όλο ρωτώ: Το γιασεμί, ποιος να μου το ΄χει φέρει;
Ρωτώ, απόκριση ζητώ, αλλά κανείς δεν ξέρει!
Μόνο η καρδιά σα ρώτησα, φάνηκε να γνωρίζει
τι με μι’ απόκοσμη λαλιά, γλυκιά, μου ψιθυρίζει:
Είναι η Αγάπη αθώρητη, τα πάντα εδώ π’ ορίζει
κι είναι δικό της πρόσωπο, το γιασεμί π’ ανθίζει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Τυρταίος
Ο Βαγγέλης Γεωργιακάκης ή αν θέλετε Τυρταίος,
φίλος της παρέας είναι, που μασέ γεμίζει δέος.
Με τις γνώσεις που ΄χει μέσα, στο κεφάλι και στο νου
κι όλο ερωτήσεις κάνει, του ενός και τ’ αλλουνού.
Για αρχαίους φιλοσόφους, που δεν πήγαν σε σκολιά
κι είχανε όπως κι εκείνος, πίσω ρίξει τα μαλλιά.
Κάθε Πέμπτη στην παρέα, δίχως να βαταλαλεί
διαβασμένος καταφθάνει, με μια άνθους κεφαλή.
Που προσφέρει με αγάπη, κίνηση ευγενική,
στου παρεακιού τα μέλη, που ευρίσκονται εκεί.
Την ομάδα ομορφαίνει, με την παρουσία του
και τη διαφαινομένη, πάντ’ ευθυκρισία του.
Από φίλος πρέπει μέλος, να γενεί οριστικό
στο δικό μας παρεάκι, για να δέσει το γλυκό.
Την παρέα μας που έχει, διαζύγια πολλά,
εις το πέρασμα του χρόνου, μ’ ο κορμός της δεν χαλά.
Και με τα καινούργια τώρα, εις τη θέση των παλιών
θα συνεδριάζει χρόνια και με έλλειψη… μαλλιών.
Εννιαχωριανός
Ήθελα νάμουνε παιδί
Ήθελα νάμουνε παιδί μικρό στα γονικά μου
νάχω πατέρα κι αδερφούς τη μάνα μου κοντά μου.
Ήθελα νάμουνε παιδί στης μάνας την αγκάλη
μέσα σε χάδια και χαρές να ξαναζήσω πάλι.
Ήθελα νάμουνε παιδί να παίζω το κρυφτούλι
με τα παιδιά της γειτονιάς το Νίκο τον Τασούλη.
Να παίζομε καλόγερο, σβούρα, τόπι και βόλι
πεντόβολα, κυνηγητό μέσα στο περιβόλι.
Ήθελα νάμουνε παιδί τα βράδια στα ξενύχτια
νάκουγα τη γιαγιάκα μου να λέει παραμύθια.
Ήθελα νάμουνε παιδί να χαίρομαι όλη μέρα
παππούλης την Πρωτοχρονιά να δίνει καλή χέρα.
Ήθελα νάμουνε παιδί να βάνω τα καλά μου
να πιαίνω εις την εκκλησιά μαζί με τον μπαμπά μου.
Ήθελα νάμουνε παιδί να πάω στη δασκάλα
να τραγουδώ μ’ άλλα παιδιά μικρά και τα μεγάλα.
Ήθελα νάμουνε παιδί αθώο στην ψυχή μου
σαν περιστέρι άκακο σε όλη τη ζωή μου.
Ήθελα νάμουνε παιδί και να μη μεγαλώνω
το ότι εμεγάλωσα τώρα το μετανιώνω.
Δημήτρης Δασκαλάκης
Συντ/χος Δάσκαλος
Η επινοικίαση των κορμοράνων
Πρέπει να ΄χεις ελπίδα μες στην καρδιά σου
για να βαδίσεις στη νύχτα.
Τα φώτα είναι χαμηλωμένα κι ένα πεφταστέρι σού ραγίζει την καρδιά.
Η μουσική ακούγεται στη διαπασών· τα νεανικά πηγαδάκια
στερεύουν από ιδέες κι αφήνονται να χορεύουν στο ρυθμό.
Μονήρεις πελεκάνοι, υπαρξιακά αδιέξοδα, αλλά και χαρά
και ένταση και ζωντάνια.
Στη δίνη του σκοταδιού- σειρήνες· στις πόρτες αυστηρός
έλεγχος και λοβοτομή.
Είναι τη νύχτα, η Αθήνα γλυκιά· είναι κι η επαρχία με τον
ατέρμονο συγκρητισμό της.
Όταν ξανάρθουν οι γιορτές, οι άνθρωποι θα ΄χουν αλλάξει
χρώμα, κι έτσι, ζεστά και παιχνιδιάρικα, ο άνεμος
θα γεμίσει «σ’ αγαπώ».
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
