Εικόνες πολέμου
(Το ποίημα απέσπασε το 2ο βραβείο ποίησης στον 11ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2022 του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος).
Το ‘κρυψε η μανούλα το παιδί μέσα στην αγκαλιά της
κι έφυγαν απ’ το σπίτι τους το μισογκρεμισμένο,
ωσάν τα κρέπια ανέμιζαν τα ξέπλεκα μαλλιά της,
με δάκρυα στα μάτια της και κόρφο ματωμένο.
Μα έξω στον δρόμο τον πλατύ τον αιματοβαμμένο
ξεψύχησαν κι οι δυο μαζί πλάι σ’ άλλα κορμιά,
κράταγε η μάνα το παιδί το χιλιοπληγωμένο
άψυχο μες στα χέρια της από το χέρι του φονιά.
Ένα παιχνίδι αγκάλιαζαν τα τρυφερά του χέρια
που πήρε από την κούνια του να το ‘χει συντροφιά
κι η νύχτα εκεί τους έβρηκεν και του ουρανού τ’ αστέρια,
ενώ το σπίτι το ‘ζωνε του μίσους η φωτιά.
Γύρω τους είχε απλωθεί μια νεκρική γαλήνη,
μόνο τ’ αλαφροπέταγμα από της νύχτας τα πουλιά
ακούονταν πολύ σιγά και η ρίγησα η σελήνη
αχνό το φως της έριχνε μέσα στη σιγαλιά.
Κι η ελπίδα ματοστάλακτη βιαζότανε να φτάσει,
να βρουν κουράγιο οι ζωντανοί να θάψουν τους νεκρούς
κι οι πληγωμένοι να την δουν ο πόνος να λαγιάσει,
ενώ κοράκια πρόβαιναν μέσα από τους καπνούς.
Κι ήρθε η αυγή ροδόπεπλη τούς βρήκε πλάι – πλάι
ανάμεσα σ’ άλλους νεκρούς και το παιδί αγκαλιά,
κράταε το παιχνιδάκι του και σαν να του μιλάει
έμοιαζε και πως του ‘δινε αμέτρητα φιλιά.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Εγχείρηση χολής
Εγχείρηση εις τη χολή, ήρθα εδώ να κάμω,
μα θα ‘πρεπε και στο πουλί, π’ όλο κοιτάζει χάμο.
Μόνο τη μια ντου τη δουλειά, κάνει σωστά και ντρέτα,
σαν προσπαθεί τη δεύτερη, γίνεται οπερέτα.
Ομως από ολότελα, μια παροιμία λέει,
καλή κι η Παναγιώτενα, που μια γελά μια κλαίει.
Πρόβλημα θα ‘ταν σοβαρό, καμιά να μη δουλεύει,
αφού και κατούρημα, κόσμο πολύ παιδεύει.
Διατροφή μου δώσανε, που την τηρώ στα άκρα,
ίσως γυρίσω στα παλιά κι ισοροπήσ’ η βάρκα.
Ψάρι με ρίζι στο ζουμί, κάθε δυό μέρες τρώγω,
και μοιάζει μου με… άχερα, στη πάχνη των αλόγω.
Μα και βραστό κοτόπουλο, έχ’ η διατροφή μου,
τούτ’ η περίοδος περνά, πολύ την οροφή μου.
Μα σκέφτομαι υπομονή, να κάμ’ ακόμα λίγη,
ίσως η περιπέτεια, σε λίγο να ‘χει φύγει.
Εμπιστοσύνη σε γιατρούς, Κατσούγκρη και Καστάνη,
για τη δουλειά που κάνουνε, έχω κι αυτό μου φτάνει.
Και περιμένω σύντομα, στο σπίτι να γυρίσω,
ρίμες που εξεκίνησαν, στη μέση μην αφήσω.
Εννιαχωριανός
μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
