ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ
Το αλικο μπλε
Κάποτε οι σκιές θα χαθούν στο βλέμμα του λύκου. Είναι τότε που ένας χαμένος καπνός θα αναδυθεί. Στο άλικο μπλε. Ως άλμα αύρας που ξεσπά. Σε μιαν αέναη εναιώρηση στον ήχο της σκέψης.
Ένα ταξίδι της αυγής . Ένα ταξίδι του δειλινού .
Στο λυκόφως των ήχων πεθαίνουν οι σκιές .
Μη πεις ποτέ ψέματα στις σκιές σου .
Οι σκιές είσαι εσύ όπως σε βλέπει το φως .
Κύκλοι που έγιναν κυματισμός και ξύπνησαν πριν τα πουλιά.
Κάποτε θα δούμε τις κερασιές , πριν το άρμα του Φαέθοντα γίνει βέβηλη πεθυμιά .
Θα είμαστε μόνο τα φτερά , χωρίς τον έκπτωτο άγγελό τους .
Ως άγραφοι δρόμοι της σιωπής.
Μη πεις ποτέ ξανά ψέματα στις σκιές μου ..
Όρσα Δρετάκη
Ξανά
Τοῦ Πριάμου, τοῦ Διαγόρου
καί τοῦ Λαέρτου.
Ἡ καρδιές.
Ὀνειροφανταξιά.
Χτές βράδυ.
Μέ γέμισαν θάῤῥος και δύναμη.
Τόν πλοῦ ἡ λέμβος μου νά συνεχίζει-
παρά τά φουσκοθαλασσισμένα πελάγη.
Στό παγκράτιο τῆς ζωῆς ποτέ
νά μή λυγίζω-
ὁ φόβος βλέποντάς με νά ὑποχωρεῖ.
Τίς ἀμάχες κάθε ἀνθυποστιγμή νά δίνω-
ξεγελώντας κάθε Δούρειον Ἵππο.
Ἑωσοῦ τοῦ πατρός μου
τά μάτια καί τήν ψυχή
ἀνταμώσω στό Θιάκι μας ξανά…
Γ. Η. Ορφανός
Μια μπαλάντα
για τη φιλιά μας
Από της νιότης μας τα χρόνια ξεκινά
και μέχρι σήμερα δεν έπαψε να θάλλει
τι το λουλούδι της βαθιά μες στην καρδιά
δεν τα κατάφερε ο χρόνος να μαραίνει,
Στίχο το στίχο τώρα βάζω στη σειρά
ένα πολύστιχο να πλέξω γαϊτάνι
στην όψη όμορφο, στο βάθος του αγνό
για τη φιλιά μας που δε λέει να πεθάνει!
Βοήθα με μούσα μια μπαλάντα τρυφερή
με τη δική σου συνδρομή τώρα να πλέξω·
βήμα το βήμα απ’ τον κήπο της καρδιάς
οδήγησε με ωριά λουλούδια να διαλέξω!
Βοήθα να πλέξω ένα ποίημα λυρικό
όπου φθορά ποτέ καμιά να μην το φτάνει
λουσμένο μέσα στης αγάπης μας το φως
για τη φιλιά μας που δε λέει να πεθάνει!
Διόλου δε στάθηκαν για κείνη αρκετά
τα τόσα χρόνια που περάσαν να τη σβήσουν
να την αρπάξουν απ’ τα φύλλα της καρδιάς
και σε σκοτάδι λησμονιάς να τη βυθίσουν
γιατί εκείνη δε φοβάται τον καιρό
κι αντί να σβήνει, περισσότερο αυξάνει
κι είμαστε σήμερα περήφανοι πολύ
για τη φιλιά μας που δε λέει να πεθάνει!…
Προτού η μπαλάντα μου στο τέλος της να ΄ρθει,
θερμή παράκληση η καρδιά στη μούσα κάνει
γλυκά πολύ κάθε φορά να τραγουδά
για τη φιλιά μας που δε λέει να πεθάνει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Ίσως…
Τ’ αγέννητο ακόμα ποίημα μου
μες στην ψυχή καιρό “φυλακισμένο”,
μ’ ανυπομονησία περιμένω
να μετοικήσει στη ζεστή καρδιά μου.
Μέρες πολλές εκεί να το κρατήσει
στην πάντοτε φιλόξενη αγκαλιά της,
να το μεθύσει με την καρδιά της
και με ωραίες λέξεις να το ντύσει.
Έτοιμο πια σα θα ΄ναι για ν’ αφήσει
τη στοργική που το ΄θρεψε αγκάλη,
έξω θα βγει το φως να χαιρετήσει!
… Κι αν βρει άλλες καρδιές να “κατοικήσει”,
πολλές καρδιές, τη μια μετά την άλλη,
ίσως έτσι το χρόνο να νικήσει…
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
Ετσά ’ναι η παράδοση
Έγραψα κάμποσες φορές για την παράδοση μας
που μένει μέσα στην καρδιά σε ούλη τη ζωή μας.
Εδά ξανά μούρθε στο νου παράδοση γαλήνης
γιορτάσαμε πέντε Μαγιού γιορτή Αγιάς Ερήνης.
Τρεις ξαδελφούλες φέρανε χωριό στη θύμηση τους
ποτές δεν εδειλιάσανε ν’ ανάψουν το κερί τους.
Πήγανε, προσκυνήσανε, μαζί Αγιά Ερήνη
θύμηση φέρανε ξανά σκέψεις που έχουνε μείνει.
Οι θύμησες απούρθανε τότες εις το μυαλό τους
έφεραν την παράδοση σα νάτανε ομπρός τους.
Ετσάναι η παράδοση πούχουμε στη ζωή μας
απού μας έρχεται ξανά σα δώρο στην αυλή μας.
Τόσες χαρές και βάσανα τούτος ο κόσμος έχει
απού χρειγιάζεται θαριό ο κόσμος να αντέχει.
Ήθελα και να κάτεχα ίντα θελα γενούμε
αδέ μας έδουδ’ ο Θεός παράδοση να ζούμε.
Για τούτο κάθε άθρωπος πρέπει να συλλογάται
κάθε δουλειά που γίνεται στον κόσμο εκτιμάται.
Να προσκυνούμε πάντοτε Χριστό μα και Αγίους
Αυτός μας παρακολουθά ούλους τσοι επιγείους.
Πρέπει να είμαστε πιστοί πάντοτε στσοι Αγίους
ακόμη να σεβόμαστε ούλους τσοι επιγείους.
Μαδαρίτης
Ιστορίες της ζωής
Φτωχάκι μπουνταλούδικο, πάντρευαν με τη… Σία
και του ‘λεγαν ατράνταχτη, πως έχει περιουσία.
Επιχειρήσεις, μαγαζιά, αλλά και εταιρείες
π’ απόδιδαν εισόδημα, μεγάλο κι ευκαιρίες.
Γι’ ακόμα περισσότερο, ζεστό και φρέσκο χρήμα
κι άμα δεν δέσει το γλυκό, θα ‘ναι μεγάλο κρίμα.
Γιαυτό το λόγο σύντομα, πρέπει ν’ αποφασίσει
και στη ζωή καλύτερη, σελίδα να γυρίσει.
Για να τον πείσει του ‘δειξε και μαγαζιά καμπόσα,
που είχε συνεταιρικά και τση ‘φερναν τα γρόσσα.
Στο τέλος το κατάφερε, το ναι ‘πε το μεγάλο
μα κείνη πέρ’ απ’ το κορμί, δεν είχε τίποτ’ άλλο.
Ατάκα παντρευτήκανε, σωστό κάνανε γάμο,
στην εκκλησία με παπά, ρύζι στρωμένο χάμω.
Οι συγγενείς ευχήθηκαν, στο νεαρό ζευγάρι
κι αφήσαν τα δωράκια τους, καθ’ εις ότ έχει πάρει.
Πιο πέρα ο προξενητής, πήρε το μερτικό ντου,
από τση νύφης το μπαμπά, μικροποσό δικό ντου.
Μα σύντομ’ έμαθ’ ο γαμπρός και τα κακά χαμπάρια,
ότι δεν είχ’ η σύζυγος, αμπάρια τα σιτάρια.
Μα κι αν το χρήμα έλειπε, είχε προσόντα άλλα
κι ο γάμος τους επήγαινε, τρέχοντας σαν τη μπάλα.
Εργατικοί κι ακούραστοι, ήτανε και οι δυο τους
και φέραν σε λογαριασμό και το νοικοκυριό τους.
Γρήγορα προοδεύσανε κι ήτανε το καμάρι,
στο χωριουδάκι το μικό, που ‘μενε το ζευγάρι.
Πέντε παιδ’ αποκτήσανε, τρεις κόρες δυο αγόρια
κι απ’ το φτωχό σπιτάκι τους, έλειπ’ η στεναχώρια.
Μα όταν ήρθαν στη ζωή, τα πρώτα εγγονάκια,
εσυμπληρώθηκε το παζλ, πριν γίνουν γεροντάκια.
Η ευτυχία κι η χαρά, στο σπιτικό φωλιάζει,
χωρίς κανένα σύννεφο, να την αναταράζει.
Εννιαχωριανός
