Ένα τραγούδι μιας ματωμένης ιστορίας
19-05-1909
Αφιερωμένο
Στον άνανδρο θάνατο ενός παλικαριού που εσφάχτηκε στον ύπνο του μετά από την εντολή του Τούρκου στην τοποθεσία Στραβός Αζίλακας.
Στίχοι Δημοσθένη Εμμ. Φιωτάκη
Φιωτάκης Χρήστος (ο φενευθείς) 16 ετών
Στο Σέλινο και στον Βουτά
στη θέση Κουντελιάδο
εκεί τόνε σκοτώσανε
τον Τούρκο τον μεγάλο.
Εις το Φαράγγι το χωριό
εκεί εκατοικούσε
τους Χριστιανούς αγγάρευε
κανένα δε ρωτούσε.
Δύο ανδρειωμένοι ήτανε
όπως το λέγαν όλοι ο Βάκος
από την Κάντανο
και ο Παπαδομανώλης.
Αυτοί οι δύο αποφασίσανε
να πάνε να τον βρούνε
και να του πουν τα πράτη του
και να ξεμετρηθούνε.
Πήγαν και τον περίμεναν
κι ερχόταν καβαλάρης
μα μόλις τους αντίκρισε
πολύ του βαροφάνει.
Ο Παπαδομανώλης ήταν τολμηρός
και μπήκε εις τον τρόμο
και τον Μπουρλή ακούμπησε
απάνων εις τον ώμο.
– Μπουρλή, κι αν είσαι δυνατός
και αν έχεις καμωμένα…
ήρθε κι εσένα η ώρα σου
να μου τα πεις εμένα.
Κατάθεσε τα άρματα
για τώρα θα μαρτυρήσεις…
του Φιωτακιού εζήτηξες
το αίμα να ρουφήξεις.
Σκληρέ, Τούρκε, άπιστε
όλα θα τα πληρώσεις
και στον καλό μας το Θεό
λογαριασμό θα δώσεις.
Και τη σκανδάλη τράβηξαν
τα δυο τα παλικάρια
μα ο Τούρκος εσωριάστηκε!!!
απάνω στα πρινάρια.
Μαντινάδες
“Κάφτε τα ούλα,κάφτε τα”
Ούλα τριγύρω μαύρισαν
θωρώ παντού καμένο
πάει η ελπίδα ποθανε
ίντα να περιμένω.
Κάθε χρονιά απού περνά
γινουνται πάλι τα ίδια
και οι κόποι ουλής τση ζωής
στάχτες & αποκαιδια.
Κάφτε τα ούλα κάφτε τα
αλλά μην ξεχαστείτε
αφήστε μόνο ένα δεντρο
εκεια να κρεμαστείτε.
Αντώνης Κωνσταντουλάκης
Έτη φωτός
Σ’ έτη φωτός οι ειδικοί, μετρούν τις αποστάσεις,
αστέρων και Γαλαξιών, της Οικουμένης πάσης.
Ασύλληπτες απ’ το μυαλό, νοήμονος ανθρώπου,
που Γήινα κατανοεί, πολλάκις μετά κόπου.
Αλλά τα μέτρα και σταθμά, π’ ισχύουνε στ’ αστέρια
και να επέμβουν δεν μπορούν, τ’ ανθρώπινα τα χέρια.
Οι επιστήμες προχωρούν, μέχρις ενός σημείου
και ‘κει τα πάντα σταματούν, με κλείσιμο ταμείου.
Άνθρωπος υπεράνθρωπος, στο κόσμο δεν υπάρχει,
όσο κι αν αγωνίζεται, χαμένη θα ‘ν’ η μάχη.
Και αν επροσγειώθηκε, κάποτε στο φεγγάρι,
φωτογραφίες μοναχά, ετράβηξ’ απ’ τον Άρη.
Θεού αμπελοχώραφα είν’ τ’ Ουρανού τ’ αστέρια
και μας βοσκότοπος η Γη, χειμώνες καλοκαίρια.
Αυξάνεσθε πληθύνεσθε, είπ’ ο Θεός τ’ ανθρώπου
και κατακυριεύσατε, του Γήινου μετώπου.
Ο Διάβολος που θέλησε, πιο πάνω για να φθάσει,
από τον ίδιο το Θεό, τον μπούσουλα ‘χει χάσει.
Η περηφάνια άμα θες και ο εγωισμός του,
τονέ κρατούνε δέσμιο και του στερούν το φως του.
Και δυστυχώς πολλές φορές, ανθρώπους παρασύρει,
στη σφαλερή πορεία του, μα κάνουν… χαρακίρι.
Εννιαχωριανός
Εξομολογήσεις
Συλλογίζομαι πως οι καθημερινές αρέσουν στον μέσα μου
άνθρωπο, περισσότερο από τα Σαββατοκύριακα.
Είναι η αδιόρατη ησυχία, τα νούφαρα και το κενό.
Είναι η δρασκελιά του Διγενή κι η ουλή που έχει
στο πρόσωπο του.
Κι όμως ο θόρυβος κάνει την ημέρα να περνάει πιο γρήγορα.
Οι γυναίκες που κυκλοφορούν, τα αυτοκίνητα με τη
δυναμική τους, τα κοτσύφια και τα περιστέρια.
Η γάτα που μ’ αφήνει και την χαϊδεύω κάθε πρωί.
Κι ο λευκός ισορροπιστής που ουρλιάζει και ρωτάει:
«μάννα;»
Θα φροντίσω στο μέλλον, να βιώνω και τα εφτά μερόνυχτα.
Ως τότε, το Σάββατο κι η Κυριακή θα φεύγουν σαν αστραπή!
Στυλιανός Ξενάκης
Ίντα αξίζει στη ζωή
Τσοι μέρες απού έρχουνται και κείνεσάς που φεύγουν
σκέφτομαι ίντα θέλουμε, μερκοί ίντα γυρεύουν.
Σ’ αυτό τον κόσμο πούμαστε μπόλικα τριγυρίζουν
μα δεν κατέχω στη ζωή ποια είναι που αξίζουν.
Απής το καλοσκέφτηκα είδα επά που ζούμε
λίγα ΄ναι τα ωφέλιμα, εμείς πολλά ζητούμε.
Δεν είμαστε απού τη ζωή αυτή ευτυχισμένοι
γιατί δε λογαριάζουμε ίντα μας περιμένει.
Όντεν είμαστε νιότεροι κι έχουμε την υγειά μας
τότες δε λογαριάζουμε πώς θάν τα γεραθιά μας.
Εις τσι ζωής το πέρασμα πάθη μας καρτερούνε
μερκά είναι ο αβάσταχτα αλλά μ’ ευχές περνούνε.
Στη φύση πουφτιαξ’ ο θεός έβαλε τσι αθρώπους,
σέβουνται ούλα γύρω των σαν έχουν καλούς τρόπους.
Πολλοί ΄ναι όσοι θέλουνε αντίσταση να κάμουν
ετσά λαλούνε στη ζωή, μέχρι να αποθάνουν.
Καλή ΄ναι η αντίσταση όντε δε βγαίνεις ψεύτης
να σέβουνται όσακαμες και στο γρεμνό δεν πέφτεις.
Όντε καλείς ένα λαό αντίσταση να κάμει
σταλήθεια στήριξε ντονε όη μετά να γειάνει.
Ο καθαείς σε μια ζωή θαπρέπει να κατέει
πώς τουτηνέ απούχουμε άλλο δεν έχει ταίρι.
Πρέπει να την προσέχουμε με αθρωπιά να ζούμε,
ποτές μας να μην τρέχουμε και τσ’ άλλους να τιμούμε.
Καθένας τίμια, σωστά να βλέπει τη ζωή ντου
που μας την έδωκ’ ο θεός, με ούλη την ευχή ντου.
Ετσά θα πρέπει μια ζωή απούχουμε στη φύση
να την προσέχουμε πολύ πριν να χαθεί και σβήσει.
Μαδαρίτης
Το ποίημα της σιωπής
Ήθελα μ’ όλη μου την καρδιά
να σου χαρίσω ένα ποίημα.
Ένα όμορφο ποίημα!
Διαφορετικό απ’ όλα τα ποιήματα!
Γι’ αυτό,
μ’ αγάπη πολλή και περίσκεψη,
το ΄γραφα όλα αυτά τα χρόνια
στο “χαρτί” της καθημερινής ζωής
ελπίζοντας κάποτε να τραβήξει την προσοχή σου…
Ήταν το ποίημα της σιωπής·
Κρίμα που δεν το διάβασες!
Αν το διάβαζες,
αν προσπαθούσες να το διαβάσεις,
μέσα σ’ εκείνη τη σιωπή,
πόση αγάπη, και πόσα δε θα ΄βρισκες
ωραία μηνύματα!…
Σιωπή… σιωπή… Τίποτ’ άλλο…
Και την είδες μονάχα σιωπή.
Τίποτ’ άλλο!
Ελισάβετ Διαμαντάκη- Κωνσταντουδάκη
