Η πληρεξουσιότητα
Ο κοινός κλήρος του ανθρώπου, μάντεψε
εσύ ποιος είναι.
Με τον δολωματικό ψεκασμό, καθαριζόμαστε
από τον βόρβορο των αμαρτιών μας.
Τελειωνόμαστε, καθώς με τη σβίγα
αντλούμε το ύδωρ το ζών από
το φρέαρ του Ιακώβ.
Ποτίζουμε με το αίμα μας τα αγροτεμάχια
για να γίνουν καλλιεργήσιμα.
Γινόμαστε φίλοι καθώς οι ακτίνες
Ρεντγκεν μας διαπερνούν και κάνουν
τη δερματοστιξία να γίνεται παιχνίδι
προσχολικής ηλικίας.
Κάπου όμως υπάρχει η απειλή
της οστεοπενίας, που μας τρομοκρατεί
και μας χαρίζει μαγικούς αυλούς,
για να υμνήσουμε και να τραγουδήσουμε
την άφθαρτη αιωνιότητα.
Κάνε ό,τι θες, ζήσε όπως εσύ
επιθυμείς, μην ξεχάσεις όμως,
πως κάπου υπάρχει Θεός.
Στέλιος Ξενάκης
Λουλούδι στο βράχο !
Ένα λουλούδι άνοιξε
στού βράχου μια σχισμή
και ο βράχος το καμάρωνε
κάθε ώρα και στιγμή
Ζωή στο βράχο έδωσε
χρώμα και πνοή
βαθειά ανάσα πήρε
χαρά και αναπνοή !..
Ένα λουλούδι άνοιξε
στου βράχου μια σχισμή
ο έρωτας το έσπειρε
με αέρα και βροχή
Βράχος σου λέει κάποιος
και τον υποτιμά
μα όποιος σαν βράχος στέκει
στην γή την παρουσία του
σαν βράχος την τιμά
Τα Μαδαρίτικα βουνά
είναι γεμάτο βράχους
που τους θαυμάζουν
εραστές του ύψους και του βάθους
Μέσα στου βράχου τη σχισμή
γεννήθηκε λουλούδι
που το μυρίζουνε αετοί
το καμαρώνουν τα πουλιά
του κελαϊδούν τραγούδι !
……………………………………
Στούς φίλους των βράχων
και της φύσης ! !
Μιχάλης Παπαδερός
Προσωπογραφία
Το γράψιµ’ ο Νιαχωριανός, το κάνει µε τα χέρια
και το παιδεύει το δεξί, χειµώνες καλοκαίρια.
Μα δεν διαµαρτύρεται, ποτέ το χέρι τούτο,
αφού το θεωρεί σωστά, καθηµερνό ντου φρούτο.
Κάποια στιγµή που το ΄σπασε, είπε να ξεκινήσει,
να γράφει µε τ’ αριστερό, µα λίγο θα κρατήσει.
Εις το δεξί εγύρισε, ως ήταν µαθηµένος,
ρίµες να γράφει σωρηδόν, µ’ αυτές είναι δεµένος.
Να σταµατήσει δεν µπορεί, αυτή την ασχολία,
που έµαθε από παιδί, πηγαίνοντας σχολεία.
∆ηµοτικό Γυµνάσιο και τέρµα η παιδεία,
σ’ ανώτερη δεν φοίτησε, ούτε και σε Ωδεία.
Σ’ ένα ταµείο δούλευε, σχεδόν τριάντα χρόνια
κι απολαµβάνει σήµερα, τσι κόπους µε τ’ εγγόνια.
Μετά που πήρε σύνταξη, δεν είχε τι να κάνει
και εις τη ρίµ’ απάνεµο, συνάντησε λιµάνι.
Η απασχόληση αυτή, κι η πείρα η µεγάλη,
που τόσα χρόν’ απόκτησε, στο νου του φέρνουν ζάλη.
Μα όσο νιώθει δυνατός, δεν σταµατά να γράφει
και µέλος είναι ενεργό, στση ρίµας το συνάφι.
Όπως και στη παρέα του, να τρέχει συνεχίζει
και µε τσι στίχους του κανούς, κάστανα δεν χαρίζει.
Σατιρικές κι επίκαιρες, γράφει και όχι µόνο,
που δείχνουνε του στιχουργού, το ύφος και τον τόνο.
Προσωπικά οι ρίµες του, δεν θίγουνε κανένα
και απευθύνοντ’ εν πολλοίς, στου κόσµου την… αρένα.
Αυτά για τον Νιαχωριανό, που το ψευδώνυµο ντου,
το πήρ’ απ’ τα Εννιά Χωριά κι ας είναι καταδικό ντου.
Εννιαχωριανός
Για τις καταστροφές
Τούτο το χρόνο γίνουνται τέρατα και σηµεία
του Νώε τον κατακλυσµό ζούνε στη Θεσσαλία.
Χίλιοι δαιµόνιοι κάµανε τα δάση µας λαµπάδα
και τ’ οξυγόνο θα χαθεί σύντοµ’ απ’ την Ελλάδα.
Αθρώποι, ζώα και πουλιά, χάνουνται κι αποθαίνουν
σεισµοί, λοιµοί κι άλλοι καηµοί µ’ αρρώσιες που δεν γειαίνουν.
Ο ήλιος εχαµήλωσε κι εσιοζεµάτισε µας
σ’ ένα γ-καµίνι αφτούµενο, έβαλε κι έλιωσε µας.
Εξαναστρόφις’ ο καιρός, µπλιο ντου δεν πηαίνει ντρέτα
κι ο άθρωπος ευθύνεται, περίσσα νέτα σκέτα.
Ανέ ρωτήξεις, άθρωπε, γι’ αυτά ποιος είν’ ο φταίχτης
για όλα την απάντηση, θα στηνε πει ο καθρέφτης…
Αντωνία Μηλογιαννάκη
Χαιρετισμός σε όλους τους εργάτες του πνεύματος για την καινούργια σχολική χρονιά
Εσένα που η μοίρα σου ‘ταξε τις γνώσεις να σκορπίσεις,
φέγγος να λάμψουν πλιότερο τα ωραία ιδανικά
μην το ξεχνάς, εμπόδια μύρια θα συναντήσεις,
μα μη λυγίσεις και μπροστά προχώρα σταθερά.
Αθώα μάτια θα κοιτούν τα μάτια της ψυχής σου
και θέλουν να ναι ξάστερη η ματιά τους, λαμπερή,
το φως τους θα ‘χουν οδηγό μα και η γλυκιά η φωνή σου
απαντοχή κι ελπίδα τους θα ‘ναι μες στη ζωή.
Εσύ ‘σαι ο πρωτομάστορας, κι έχεις μεγάλο χρέος
σωστά να χτίσεις της ζωής τα βάθρα, στερεά,
στην άμμο πύργος κι αν χτιστεί, όσο κι αν είναι ωραίος
συντρίμμια γίνεται με μιας στο κύμα του βοριά.
Να τα μετράς τα λόγια σου και δίκαια να κρίνεις
τη ζυγαριά στα χέρια σου να την κρατάς γερά
και να θυμάσαι όταν τροφή στη ερινύες δίνεις
όσο θα ζεις, θα σου τρυπούν το νου και την καρδιά.
Μα σαν θα φτάσεις στην κορφή, με σώμα αποσταμένο
σαν μια θεά πεντάμορφη η δικαίωση θα ‘ρθει
κι όλος ο κόσμος θα σε δει δαφνοστεφανωμένο
και μιαν αγάλλιαση γλυκιά θα νιώσεις στην ψυχή.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως
Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
