Σε µια ησυχία
Σε µια ησυχία απείραχτα µείνανε
όσα πρέπει να καταγράψεις…
Σε µια σιγή αµόλυντα µείνανε
τα καλά να περιγράψεις
κι ακλόνητες οι οµορφιές
µες στην Ειρήνη…
Και κει ως αφέψηµα ζεστό
να πιει η καρδιά προσφέρεται…
Για ν’ ακουµπήσεις ένας βράχος
κι ένα κούτσουρο ως σκαµνί
να αναντρανίσει το κορµί,
και η ψυχή να ξεµουδιάσει τα φτερά…
Και ιδού η πλάση,
σαν απευθύνεσαι σ’ αυτήν,
δίχως απαίτηση πολλή
µες στη σιγή σου…
Και το πουλί το παραδείσιο
θα ΄ναι σιµά σου.
Κι άλλο κελάηδηµα γλυκό πιο δίπλα,
που τόσα θέλει να σου πει…
Σε µια ησυχία αναβλύζουν όλα
ολόγυρα, ωσάν πηγή των αγαθών!
Και παρεχόµενα µες στην Ειρήνη,
στην έσω Ειρήνη όλα, που ποτίζει γύρω…
Σε µια ησυχία η νέα αρχή,
κι η απαρχή των πάντων.
Η αναγέννηση ξανά στην πλάση…
Κι αληθινά όλα όσα θες να καταγράψεις.
Λένα Αλυγιζάκη
*****
Πειραιάς – Τρίτη 5 Σεπτεµβρίου 2023
Θλίψη, αγανάκτηση, οργή, κ.τ.λ. για τον απάνθρωπο και απαράδεχτο σπρώξιµο από τα µέλη του πληρώµατος του πλοίου µε αποτέλεσµα να πνιγεί απροστάτευτος και αβοήθητος στα φουσκωµένα νερά του Πειραιά από την προπέλα του πλοίου ο συµπολίτης µας Αντώνης Καργιώτης, που όποτε τον έβλεπα τον κερνούσα ένα κρασί… και θα τον ξανακεράσω όταν συναντηθούµε στον κάτω κόσµο…
1. Ο άδικός σου ο χαµός, σόκαρε τον µ-πλανήτη…
θλίψη, οδύνη αβάσταχτη, φέρνει στο κάθε σπίτι…
2. Ο άδικός σου ο πνιγµός, στη µνήµη µας θα µείνει…
κι ας δικαστούν ισόβια… όσοι ‘χουν την ευθύνη.
3. Ο άδικός σου ο πνιγµός, εις τα τριάντα έξι (36)…
είναι στις χίλιες, µια φορά, στη βράση και στη φέξη…
4. Ο Άνικολας πάγωσε, η Κρήτη, η Ελλάδα…
κι η θλίψη µας δεν λέγετε, µε µια µαντινάδα…
5. Αγνότητα, χαµόγελο, ήτανε η ζωή σου…
και θα ‘ναι µες στη σκέψη µας, Αντώνη η µορφή σου….
6. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, συγκινηθήκαµε όλοι…
µα πιο πολύ Αντώνη µας, η εδική σου πόλη…
7. Το άδικο, να µην το θες, το δίκιο σου µην χάνεις…
κι αυτό απου δεν ήθελες, σ’ άλλους να µην το κάνεις…
8. Μην κάµεις, µην σου κάµουνε, µην πεις να µην σου πούνε…
Μην περγελάς άµα δεν θες, να µην σε περγελούνε…
9. Αν η χελώνα το λαγό, στο γλάκι τονε πιάσει…
ετότεσας, ο καθανής, ίσως να σε ξεχάσει…
10. Στου παραδείσου τα κελιά, να ‘χεις τη θέση πρώτη…
είναι ευχή ‘πο την καρδιά, του Γιώργη Θραψανιώτη…
(Βροντοντραντοµαριοδασκαλονικολογιώργης)
~ Ο καλός ο σπόρος ~
«Είναι µερικές φορές, που αναρωτιέσαι:
αν είµαστε ακόµα άνθρωποι;
Αν είµαστε ακόµα άνθρωποι
και τι σηµαίνει αυτό;
Τι σηµαίνει κρατάω την ανθρωπιά µου,
νιώθω, αισθάνοµαι, αντιδρώ;
Τα έχουµε χάσει όλα,
τα έχουµε ισοπέδωσει όλα…
Τίποτα πια δεν µας ξαφνιάζει, δεν µας
εντυπωσιάζει, δεν µας φαίνεται περίεργο.
∆εν έχει «πάτο το βαρέλι» και ίσως
αυτό, να είναι και το πιο αηδιαστικό.
Ζούγκλα καταντήσαµε από άγρια θηρία,
που κατασπαράζει το ένα το άλλο.
Αλλά όχι, ακόµα και στην
ζούγκλα, υπάρχουν νόµοι.
Όλα γίνονται µόνο για το αίσθηµα
της επιβίωσης, για να συντηρηθεί
η ζωή και το είδος.
Χειρότεροι από άγρια θηρία γίναµε,
γιατί µπορεί να έχουµε χορτάσει
την πείνα µας, πεινάει όµως η ψυχή µας
και αυτή η πείνα, είναι και η χειρότερη.
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο
που δεν πήρε ποτέ αγάπη;
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο,
που δεν έχει γνωρίσει τον σεβασµό,
την αναγνώριση, την εκτίµηση;
Πώς να χορτάσεις έναν άνθρωπο,
που δεν αναγνωρίζει την αξία της ζωής,
ως ύψιστο αγαθό;
Όχι, όχι…υπάρχουν άνθρωποι.
Τους έχω δει µε τα µάτια µου.
Ανθρώπους που νοιάζονται,
που δεν γυρνούν την πλάτη, που δίνουν
το χέρι τους στα δύσκολα, που έχουν
πάντα το ένα µάτι τους ξάγρυπνο.
Άνθρωπους που µοιράζονται
την µπουκιά τους,
ανθρώπους µε ενσυναίσθηση
και αίσθηση αυτοθυσίας όταν χρειαστεί.
∆εν µπορεί να τα χάσαµε όλα.
∆εν µπορεί να τα ξεπουλήσαµε όλα.
Κάπου, σε κάποιο γόνιµο χωράφι,
υπάρχει ο καλός ο σπόρος.
Ας παλέψουµε να τον κρατήσουµε
ζωντανό, για να υπάρχει ελπίδα.
Γιατί αυτό που µας δυναµώνει
για το αύριο, είναι µόνο η ελπίδα.
Ας την κρατήσουµε ζωντανή,
µαζί µε την ανθρωπιά µας.
Αφιερωµένο…
Ρούλα Παγιαλάκη
Από τη πρώτη Κυριακή
∆εύτερη δεν χρειάστηκε, φορά να δώσει µάχη,
η πρώτη ήταν αρκετή, µόνο υγεία να ΄χει.
Από τη πρώτη Κυριακή, εβγήκ’ ο Παναγιώτης,
∆ήµαρχος εις την πόλη µας, εις τον ανθό τση νιότης.
Τα ποσοστά του ήτανε, πάρα πολύ µεγάλα,
όπως και η πορεία του, που τρέχει σαν τη µπάλα.
Τση καλής µέρας λέγεται, από νωρίς τση δείχνει
κι όπου περάσει και σταθεί, αφήν’ οπίσω ίχνη.
Ίχνη που ανεξίτηλα, θα µείνουνε για χρόνια
και θα τα καµαρώνουνε και τα δικά ντ’ εγγόνια.
Απ’ την αρχή εφάνηκε, την πόλη πως θ’ αλλάξει
και στο εξής θα έχουµε, νέα πραγµάτων τάξη.
Οι αναπλάσεις έρχονται, η µία πισ’ απ’ την άλλη
και τα Χανιά µας γίνονται, µια ανοιχτή αγκάλη.
Στη δεύτερη περάσαµε, τώρα τετραετία,
µε καθαρή την εντολή, από την πολιτεία.
Να πράττει κατά το δοκούν, όπως αυτός γνωρίζει,
αφού η πλειονότητα, του το αναγνωρίζει.
Υποµονή του εύχοµαι και δύναµη και πίστη,
να δει µια µέρα τα Χανιά, όπως τ’ οραµατιστεί.
Εννιαχωριανός
*****
η ζήλεια και ο εγωισµός
Η ζήλεια άµα αφθονεί
σκοτώνει παληκάρια
αν δεν τραβήξει ο άνθρωπος
εγκαίρως χαλινάρια !
Είναι επικίνδυνος εχθρός
κάθε µορφή ζηλείας
είναι δεινός και άφρωνας
σύντροφος της βλακείας !
Η ζήλεια σκοτώνει αδελφό
σκοτώνει και ζευγάρι
κι όποιους νοµίζουν η ζωή
πώς παίζεται στο ζάρι !
Χωρίς τη ζήλεια θά´τανε
ο κόσµος πιό καλός
θα συµπεριφερότανε
… αξιοπρεπώς !
…………………………………………..
Ο εγωισµός είναι µεγάλο αγκάθι
που δεµένος βρίσκεται στης ψυχής τα βάθη
είναι κατά της προκοπής
πατάει όλο φρένο
και φέρνει όλο εµπόδια
σε ότι κινείται τρένο.
Ο έχων τον εγωισµό είναι και υπερόπτης
γιατί νοµίζει πρός αυτόν κινείται η ανθρωπότης
αυτό είναι άκρον άοτον της ηλιθιότης
Η ζήλια και ο εγωισµός
τροφοδοτούν τον φθόνο
και δίνουν µόνο µαχαιριές
που επιφέρουν πόνο !
……………………………………
∆εσµώτες είναι της ζωής
και είναι εγκλωβισµένοι
Όσοι στο λιµάνι των κακών συνηθειών
είναι αγκυροβολισµένοι
……………………………….
Η αλήθεια είναι οδυνηρή
γιατί πολλά ακούµε
λίγα καταλαβαίνουµε
ως θέλουµε εννοούµε…..
…………………………………..
Ό έχων τη µύγα ας µυγιαστεί
ψυχίατρο µην χρειαστεί…..
……………………………………….
Μιχάλης Παπαδερός
