Πόλεµος πάντων ολετήρ
Κι ειπώθηκε, τελείωσαν οι πόλεµοι
κι ακούστηκε το «επί γης ειρήνη».
ψεύτικη δοξασία που δεν κάρπισε
κι ο πόλεµος παναιώνιος έχει γίνει.
Μετράω από τότε πόλεµους ατέλειωτους
εµφύλιους σπαραγµούς, θεοί τι λόξα!
Ο θάνατος, αθάνατος να κυβερνά
κι όλα τούτα δήθεν για τη δόξα.
Κι ήρθε στιγµή που φάνηκε πώς κόπασαν
πως χόρτασαν µε αίµα τα θηρία
µα οι εραστές του πόλεµου µετάπνισαν
και έχρησαν τον θάνατο θρησκεία.
Κοιτάχτε, αθώων αίµ’ άδικα χύνεται
Συρία, Ουκρανία, Παλαιστίνη,
Ο πόλεµος ο ζοφερός εξόρισε
από τη γη την «πτερωτήν ειρήνη».
Τις άγριες αιµατοχυσίας της γείτονος
αδιάφοροι θωρούµε στις οθόνες
κορµιά διαµελισµένα και ακέφαλα
σκληρές, απάνθρωπες, φρικτές εικόνες.
Οι ειρηνοφόρες υποσχέσεις ψεύτικες
αµέστωτες θυµίζουν χρυσαλίδες
που από τη φλόγα έλκονται και καίγονται
Αχ! της ειρήνης άπιαστες ελπίδες.
Ο πόλεµος, Οι πόλεµοι, ω! πόλεµε !
πατήρ των πάντων, σαν µικρό παιδάκι
στων ισχυρών τα χέρια τα ολέθρια
γίνεσαι εξουσίας παιχνιδάκι.
Χώρες διαµελίζονται κι αλλάζουνε
οι ισχυροί και σύνορα και χάρτες
λαοί ανακατεύονται µε σύστηµα
φώναξε ΟΧΙ στων Εθνών τους νεκροθάφτες.
Ελένη Μανιωράκη
Γυµνός είναι ο Βασιλιάς από το παραµύθι!
Γυµνός είναι ο Βασιλιάς
είπε ένα παιδάκι
και να τον φάνε πέσανε
Γύπες και Ταγοί!
Ένα σφάλµα έκανε
να πεί για την αλήθεια
και πως όλα στη ζωή
δεν είναι παραµύθια!
Ξετυφλωθήκαν οι τυφλοί
ως δια µαγείας
ο ένας τον άλλο κοίταζε
συνολικά µετρούσανε
το µέγεθος βλακείας…
Της αλήθειας είναι εχθρός
ο φόβος και ο τρόµος
και όταν αποκαλύπτεται
ανοίγεται ένας δρόµος!
Ο Βασιλιάς είναι γυµνός
Ω! τι Ωραίος είναι!!!
και όλοι εκτός ενός µικρού παιδιού
είναι: για το θεαθείναι
Μην βαλαντώνεται η ψυχή
γιατί µπορεί να σκάσει
ελεύθερη γεννήθηκε
ψηλά πρέπει να φθάσει!
Γυµνός είναι ο Βασιλιάς
Θεέ µου τέτοιο χάλι,
ντυµένο τονέ θέλουνε
Ταγοί και Παπαγάλοι…..
………………………….,.,,,,
Να µήν ακούεις τους Ταγούς
κάνουνε τη δουλειά τους
άλλη δουλειά δεν έχουνε
να παίζουν τα βιολιά τους
……………………………….
Οι Γύπες είναι ορµητικοί
δεν κάνουνε αστεία
το Βασιλιά στολίζουνε
να πάει <<στα Καλιστεία!>>
…………………………………
για ένα κόσµο καλύτερο……
Μιχάλης Παπαδερός
epapaderou@gmail.com
Έρχεται ο χρόνος…
Η γης η Μάνα πλάθει το κορµί
µα τη λιµάρα φλόγα
π’ ανέσπλαχνα µας “τρώει” τα σωθικά
ποιος µέσα µας την κρύβει
κι ολοζωής εκεί τη συντηρεί
να µας “τρυγά” τα σπλάχνα;
Αχ, νιώθεις τη ζωή σου πιο πλατιά
κι υπόµονα πασχίζεις
του σκοταδιού την πόρτα να διαβείς
στο πλέριο φως να φτάσεις
µα κλειδωµένη η Μοίρα την κρατά
και συ κλειδί δεν έχεις…
Αλλ’ όµως κι έτσι, µην αγανακτείς
που η σφραγισµένη Πύλη
δε σου επιτρέπει πίσω της να δεις
αν κάτι πέρα υπάρχει,
έτσι εσύ δε θα ΄βγαινες ποτέ
επίµονα να ψάχνεις…
… Κι εκεί που το µυστήριο το βαθύ
σα να ΄χεις κάπου αγγίσει,
σα να τρεµόπαιξε µια σπίθα φως
στην άβυσσο του σκότους,
προτού γευτείς της νίκης τη χαρά
πριν τον καρπό να δρέψεις,
έρχεται ο χρόνος ο ανίκητος
της ζήσης ο κουρσάρος
και τα φτερά που σε ταξίδευαν
στα κλείνει αγάλι- αγάλι,
άλλο να µη µπορείς πια να πετάς
µετ’ άλλο πια να ψάχνεις…
Ελισάβετ ∆ιαµαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Κριτική στις δυνάµεις της ψυχής
Ο έρωτας σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Σαν αερικό τριγυρνάω
στις κόκκινες καφετέριες
ψάχνοντας τον εαυτό µου
στα άπειρα φοιτητικά πηγαδάκια.
Το όρυγµα της ζωής µ’ έριξε
ένα δράµι πιο κάτω απ’ το περιθώριο.
Λαξεύω στις αρχαιολογικές πέτρες
φουτουριστικά σύµβολα
κι ακούω οιµωγές θανάτου
από τα νέκρα σώµατα των ηρώων.
Προσαρµογή στην πραγµατικότητα:
Ανδρών και γυναικών πάθη.
Φειδωλές εκµυστηρεύσεις·
χαρτόνια, τέµπερες και καλλιτεχνικά
εργαλεία.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους,
γράφω ερωτικούς διθυράµβους
για τα κορίτσια.
Κι αν είναι να ζήσω,
θα ρουφήξω όλο το µεδούλι από τη ζωή.
Κι αν είναι να πεθάνω,
θα προσµένω την Ανάσταση
των νεκρών σωµάτων.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Τον γέννησε στην αυλακιά
Παραδουλεύτρα η µάνα του δούλευε στα χωράφια
των πλούσιων οληµερίς χωρίς σταµατηµό,
ποτέ δεν γιόµισαν ψωµί στο σπίτι της τα ράφια,
µε στεναγµό κοιµότανε και ξύπναγε µε καηµό.
Μια µέρα φθινοπωρινή γέννησε µες στ’ αυλάκι
‘κει στο χωράφι που όργωνε, κι ήτανε βροχερή
και το ‘πλυνε µε τα δάκρυα της το τρυφερό κορµάκι
κι έµοιαζε σαν της Παναγιάς η µατιά της τρυφερή!
Στεγνό δεν είχε πάνω της ρούχο να το ζεστάνει
να µη βραχεί το σκέπασε µε τη λερή ποδιά της,
παρακαλούσε το Θεό η δόλια µην πεθάνει
ενώ ο πόνος ένιωθε να τρώει τα σωθικά της.
Τον πήρε και στο στήθος της, του ‘δωσε να θηλάσει
κι είπε στον Πλάστη ‘’ευχαριστώ’’ µε δέος ιερό,
ω, το νανούριζε γλυκά και του ‘λεγε να πλαγιάσει
κι έµοιαζε σαν της θάλασσας τον κάτασπρο αφρό.
Κι όταν το πήρε ανάλαφρα ο ύπνος στην αγκαλιά του
για να γνωρίσει τα όνειρα στο πρώτο του σεργιάνι
χίλιες φορές του φίλησε τα ολόξανθα µαλλιά του
και την ευχή της του ‘δωσε κι είπε ‘’χώµα να πιάνει,
κι αυτό ζεστό να γίνεται ψωµί για να χορτάσουν
όλα της φτώχιας τα παιδιά που τρέµουν και πεινούν
κι αν πέτρες πιάνει να γίνονται αστρέχα ν’ απαγκιάσουν
και η συµπόνοια, η αρετή να τον καθοδηγούν!’’
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Έχει ο Θεός
Ο παλαιός Επίσκοπος Κισσάµου και Σελίνου
που έφυγε στον Ουρανό, τώρα και δέκα χρόνια,
είχε περνώντας απ’ τη Γη, την οµορφιά του κρίνου
κι ήταν τα λόγια του µεστά, γεµάτ’ από συµπόνια.
Όµως ποτέ κοµπόδεµα, δεν έκανε το χρήµα,
που του ΄στελναν, συχνά πυκνά, σηµαίνοντες ανθρώποι,
για έργα το διέθετε, άµεσα τα ξεκίνα
και έτσι προοδεύσανε, οι εδικοί µας τόποι.
Σ’ όσους τον ερωτούσανε, που θα ΄βρουµε παράδες,
έδινε την απάντηση, «εχ’ ο Θεός παιδιά µου»
και υλικά εµάζευε και πέτρες καντονάδες,
που ήταν απαραίτητες, αλλά και κόκκους άµµου.
Έτσι πραγµατοποίησε, τα έργα του τα τόσα,
οικοτροφεία και σχολές και την Ακαδηµία,
µε όσα οι φιλάνθρωποι, του στέλναν και του δώσαν,
µα ξεκινούσε πάντοτε, χωρίς να έχει µία.
Η πίστη του εις τον Θεό κι η άµετρη αγάπη,
για τους ανθρώπους όπου Γης, του διναν το κουράγιο,
είχε στην προστασία του και κίτρινο κι αράπη
κι αυτό τον εβοήθησε ν’ αράξει σε µουράγιο.
Από ψηλά τα έργα του, σήµερα καµαρώνει,
που στέκονται και λειτουργούν, ως κι αν περνούν οι χρόνοι.
Εννιαχωριανός
