Η συνάντηση των Καρυάτιδων
(βρετανικό Μουσείο)
Ήταν μια ανοιξιάτικη, μια ηλιοφορούσα ώρα
που ήρθαν και σε συνάντησαν ξενιτεμένη κόρη,
πέντε ελληνίδες αδελφές από τον Παρθενώνα
κι όλος ο κόσμος άλαλος, το θαύμα τούτο εθώρη
Μοναδικές, αέρινες, με πάλλευκους χιτώνες
με κάνιστρα στην κεφαλή τη λουλουδοπλεγμένη,
άφθαρτες κι ακατάλυτες εικοσιπέντε αιώνες,
ήρθαν να ελευθερώσουνε μιαν αδελφή κλεμμένη.
«Έλα μαζί μας αδελφή στον κόσμο των θαυμάτων
η θέση σου μένει κενή δυόμιση αιώνες τώρα.
στην γη των Καρυάτιδων και άλλων αγαλμάτων
που αμίλητα διαλαλούν ποια είναι ετούτη η χώρα»
Βέβηλα χέρια μόλυναν το άχραντο σου σώμα
σε ξένα μέρη σ’εφεραν μ’ άλλα γλυπτά οϊμένα
και από το φως σας πήραν φως και λάμπουνε ακόμα
Μουσεία απ’ τ’ Απολλώνιο φως φωταγωγημένα.
Ορφανεμένος στέκεται ο ναός του Ερεχθείου
π’αλύγιστες σηκώνουμε πάνω στην κεφαλή μας
μιαν αλήστου κάλλους εποχή δόξας και μεγαλείου
κι εσένα περιμένουμε κλεμμένη αδελφή μας.
Έλα να δεις τη μάνα μας την πολυδοξασμένη
που κόσμους εγαλούχησε με της σοφίας το γάλα,
ξέφραγο αμπέλι που έφεραν της πείνας οι ανέμοι
αλλόφυλους π’ αλλοίωσαν την όψη της Παλλάδας».
Κι αν θα μπορούσε ανθρώπινο αφτί να ερμηνεύσει
την ομιλούσα σιωπή που κραύγαζε «αδικία»
«η Καρυάτις πάραυτα στη θέση της να σπεύσει»
παρότρυναν το άγαλμα της τέχνης τα μνημεία.
Κι εκείνη αναταράχτηκε και δάκρυσε η ματιά της
κι αθόρυβα μουρμούρισε πως «ήγγικε η ώρα»
που θα ανοίξει τα φτερά, θα σπάσει τα δεσμά της
και θα επιστρέψει αλώβητη εις των θεών τη χώρα.
Ελένη Μανιωράκη – Ζωιδάκη
Τα χωριουδάκια τα παλιά
Τσουνατολιά, ευκάλυπτος, μα και το κυπαρίσσι
βάζουνε πλώρη στα ψηλά, δεν τα φοβίζ’ η κρίση.
Που χτύπησε τη χώρα μας κι ολόκληρο τον κόσμον
και έχει πάψ’ από καιρό, ν’ ευωδιάζει δυόσμο.
Καμπαναριό της εκκλησιάς, κοιτούν να ξεπεράσουν
και καταφέρνουν εν καιρό, στο στόχο τους να φθάσουν.
Στο κυπαρίσσι ειδικά, εις την Αγιά Τριάδα
του Βλάτους αναφέρομαι και γράφω μιαν αράδα.
Διάμετρος στη βάση ντου, περνά τα πέντε μέτρα
όμως για ύψος μη ρωτάς, αν δεν πετάξεις πέτρα.
Κι ευκάλυπτοι υπήρχανε που κόπηκαν πριν χρόνια
που ξεπερνούσαν το Ναό και ζούσανε αιώνια.
Επέκταση εκάνανε εις το νεκροταφείο
οι κατοικούντες σήμερα, στου Βλάτους το χωρίο.
Μεγάλωσαν και το παλιό, δίπλα στον Άι Γιάννη
π’ Αυγούστου είκοσι κι εννιά, το πανηγύρι κάνει.
Τα χωριουδάκια τα μικρά, παλιά ευημερούσαν
μα δυστυχώς τα πιο πολλά, πήραν την κατιούσαν.
Η κρίση που βιώνουμε, τα χτύπησε και κείνα
και πάνε για διάλυση, τ’ απορροφά η Αθήνα.
Σε κάποια χρόνια ύπαιθρος, χώρα δεν θα υπάρχει
και θα ‘ναι μια καταστροφή, μια ήττα δίχως μάχη.
Εννιαχωριανός
Τα σύννεφα της μοναξιάς”
Τα σύννεφα της μοναξιάς
Τον ήλιο έχουν κρύψει.
Το πρόσωπό μου σκυθρωπό
Γιατί μου έχεις λείψει.
Τον ήλιο πήρες φεύγοντας
Και μ άφησες τα νέφη.
Αφού δεν είσαι δίπλα μου
Πού να το βρω το κέφι.
Χειμώνα έχω στην καρδιά
Στα όνειρά μου βρέχει.
Γιατί την απουσία σου
Το σώμα δεν αντέχει.
Μοναδική παρηγοριά
Έχω κρυφή Ελπίδα.
Ο ήλιος πώς θα ξαναβγεί
Μετά την καταιγίδα.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Το σχολείο εν έτει 2021
Το σχολείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Προκαλεί εφιδρώσεις στους καθηγητές και ετοιμάζει τους αυριανούς πολίτες.
Ο βόμβος των μαθητών σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση.
Οι θλίψεις τους μας στενοχωρούν και το χαμόγελό τους κάνει πιο όμορφη τη ζωή μας.
Οι έντονες προσωπικότητες αναδεικνύονται και οι πιο ευαίσθητοι είναι τις πιο πολλές φορές, άριστοι.
Τις πρώτες ώρες, το μάθημα είναι ο ύπνος και καθώς η μέρα κυλάει ξυπνάει η αυλή και οι λεμφαδένες φουσκώνουν και εξανίστανται. Όταν η Αρσινόη σταματήσει να διώχνει τους δασκάλους της θα ανατείλει ο “Ήλιος ο Πρώτος”· όταν φτιαχτεί τέλειο το πρόγραμμα όλοι θα ανακουφιστούν και θα αποφασίσουν τη γραμμή πλεύσεώς τους.
Μέλλον, παρόν και παρελθόν, θα μας θυμίζουν την ευθύνη μας
και την Τριαδολογική μας υπόσταση.
Σχολείο – μαθητές – καθηγητές: Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία αγάπης.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Η καστανιά
Στους λόγγους και στις ρεματιές στα πλάγια του βουνού στη ράχη
δίπλα στις ακροποταμιές όπου βρεθεί και όπου λάχει.
***
Φαντάζει η αρχόντισσα η καστανιά μέσα στα καταπράσινα ντυμένη
ψιλή θεόρατη φανταχτερή τον τόπο μας στολίζει και ομορφαίνει.
***
Μέσα στη λάβρα του καλοκαιριού η καστανιά ανθεί και λουλουδίζει
τις ομορφιές της και ίσκιο το βαθύ εις τον καθένα μας χαρίζει.
***
Όμορφο δέντρο μεγαλόπρεπο χαρά Θεού και ευλογία
στους κλώνους του πάντα κρατεί του τόπου μας την ευτυχία.
***
Λένε ο Χριστός στον ίσκιο της ελιάς εξεκουράστηκε
όμως στον τόπο μας αν ζούσε;
και ο Χριστός που ήταν Χριστός: στης Καστανιάς
τον ίσκιο θα ζητούσε.
Σ. Δ. Σηφάκης
