Δώρα Αγιοβασιλιάτικα
Των Χριστουγέννων οι γιορτές, εφτάσανε και πάλι
κι Άγιος Βασίλης ακλουθά, κρατώντας το τσουβάλι.
Με δώρα για μικρά παιδιά, το ΄χει καργάρει φίσκα
και κείνα για να τονε βρουν, πολλά παίρνουνε ρίσκα.
Από νωρίς τα πιο πολλά, γράμματα του ΄χουν στείλει,
δωράκια περιμένουνε, που φέρει το ζεμπίλι.
Οι Μάγ’ απ’ την Ανατολή, είχανε φέρει δώρα,
στο νεογέννητο Χριστό, με άστρο π’ επροχώρα.
Επάν’ από το σπήλαιο, που γέννησ’ η Παρθένα,
σταμάτησε να προχωρά, βήμα δεν έκαν’ ένα.
Έτσι οι Μάγοι βρήκανε, το ακριβές σημείο,
της γέννησης του Ιησού κι ανοίξαν το ταμείο.
Πρόσφεραν στον μικρό Χριστό, μύρο, χρυσό, λιβάνι
και στην πατρίδα του μετά, φύγανε μάνι μάνι.
Του γεγονότος τούτουνα, ανάμνηση θα μένει,
δωρ’ Αγιοβασιλιάτικα, κάθε παιδί προσμένει.
Είναι γιορτή για τα παιδιά, αυτές οι Άγιες μέρες,
μέσα στο καταχείμωνο, με χιόνια και αγέρες.
Χρόνια πολλά σας εύχομαι, απ’ την καρδιά μου μέσα,
γιατί και μένα οι Γιορτές, από παιδί μ’ αρέσαν.
Εννιαχωριανός
Τραίνων συρμός…
Ήταν παρόντος στίχοι, ήταν στεναγμός,
και είναι του κόσμου τούτου ο ειρμός
κι ομοιοκατάληκτη ζωής μας τύχη
στων δημοσίων αγαθών την πήχη.
Κ’ είναι κλάμα – αδιέξοδο τραίνων συρμός,
μα είναι του κόσμου η αλήθεια ο λυτρωμός,
των κοινωνικών μας αγαθών ο μύθος
που δεν είναι παρεχόμενα απ’ το ήθος!
Είναι στην ομίχλη αυτή η διαδρομή,
χάνουμε τα ίχνη και τοπία στη Γη,
μάς κούρασαν της εκδρομής τα τραγούδια,
της πλάσης τα υπολείμματα και χνούδια.
Ω Παναγία – Παραμυθία και σταθμός
μες στην πληθώρα αγαθών που ΄ναι ατμός!
Ω Παναγία – Παρηγοριά και μόνη στάση,
των λεωφόρων, τραίνων μας εικονοστάσι!
Και αν εμείς ζητούσαμε αρκετά
με παραπανίσια υλικά,
ψάχνοντας για “ειδικούς” μας άλλους,
για Θεούς μικρούς μας και μεγάλους…
Ο Θεός είναι ο Δοτήρ των αγαθών,
κι όπου είναι αρετή, δεν είναι απών,
κι ως Τριαδικός Θεός διαλαλεί
και διά των Αποστόλων μας μιλεί…
Λένα Αλυγιζάκη
Σκύλοι και ανθρώπων συνήθειες
Σπανίως βλέπω σκυλιά
να πολεμούν μεταξύ τους
εξαιτίας του χρώματος του δέρματος.
Συχνά, όμως, ακούω για κάποιους σκύλους,
που, ζώντας κοντά σε ανθρώπους
και αντιγράφοντας τις συνήθειες εκείνων,
ερίζουν για ένα τοσοδούλι κόκκαλο
ή δέχονται εκούσια αλυσίδα στο λαιμό τους…
Γ. ΑΠΤΕΡΑΙΟΣ (11.12.2023)
Χριστουγεννιάτικες μαντινάδες
Μυρισανε Χριστούγεννα
Το σκηνικό αλλάζει.
Μία μεγάλη εορτή
Σε λίγο πλησιάζει.
Χαρούμενη ατμόσφαιρα
Στολίστηκε η πόλη.
Παραμονή τα κάλαντα
Πρέπει να πούμε όλοι.
Η γέννηση του Ιησού
Όλους να μας φωτίσει.
Και στων ανθρώπων τις καρδιές
Αγάπη να γεμίσει.
Χριστουγεννιάτικες ευχές
Από τον Ψηλορείτη.
Ειρήνη να επικρατεί
Σε όλο τον πλανήτη.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Έχει ο Θεός…
Τη Γη εδιάλεξε ο Θεός να οικοδομήσει “Σπίτι”!
παράδεισο τον ήθελε, να μην ανοίγει μύτη..
Το Οξυγόνο ενώθηκε με δύο υδρογόνα
και αυτά εσχηματίσανε νερά, τα ζωογόνα
Φύτεψε πρώτα τα φυτά, νεράκι να ξοδεύουν,
να γίνεται ανακύκλωση όλα να ζωντανεύουν,
με λουλούδια και καρπούς στον κάθε τους τον κλώνο,
την ευλογία του, έδωσε να κάνουν κάθε χρόνο!
Την ευκαιρία βρήκανε ζώα, πουλιά και ψάρια
στη Γη εμφανιστήκανε με του Θεού τα χνάρια!
Κτίστηκε ένας παράδεισος όλα να ζούνε μέσα
εγίνηκε και ο άνθρωπος νάχει ψυχή και μπέσσα,
μα εκείνος εξεστράτησε να μοιάσει στο Θεό του,
και αντι Θεό στο δρόμο του βρήκε το διάβολο του…
Δυνάμεις αντιμάχονται ποιά θα υπερνικήσει
και κύκλος φαύλος η ζωή, ποιός θα την κατακτήσει…
Έχει ψυχή ο ανθρωπος έτσι είναι προικισμένος
ψάχνει να βρεί το δρόμο του, να είναι κερδισμένος
θέλει να ζήσει ελεύθερος και όχι φυλακισμένος!!
Παράδεισο έκανε ο Θεός κι ο διάβολος ξωπίσω,
να τον χαλάσει ορέγεται
σου λέει τίποτα όρθιο δεν πρέπει να αφήσω…
Παράδεισο έκανε ο Θεός τη Γη και έτσι πρέπει να μείνει,
εις πείσμα όσων πονηρών που αρέσκονται καμίνι…
Όσοι τας χείρας τους κινούν για το καλό του κόσμου,
μοιάζουνε του βασιλικού,του γιασεμιού,του διόσμου,
τα αγκάθια που εμποδίζουνε θα τα εξολωθρεύσουν,
δρόμο προς τον παράδεισο, προς την Δικαίωσην
θα ανοίξουν όσοι πιστοί…… προσέλθουν,
οι δίκαιοι και τίμιοι για να μακροημερεύσουν!
Παράδεισο θέλει ο Θεός να μην ανοίγει μύτη,
να χαίρεται ο άνθρωπος σε ετούτον τον πλανήτη!
Πολύ δουλειά χρειάζεται και χρόνος και σοφία,
όλα να αλλάξουν επί της Γής
και να γευτεί ο άνθρωπος Θεού την Πανσοφία!!
———————————————————————
Πολέμους και καταστροφές ο διάβολος τις σπέρνει,
Χριστός ξανασταυρώνεται στο Γολγοθά ανεβαίνει !
Για κοίτα γύρω τα παιδιά που κλαίνε και φοβούντε,
Ηρώδης τα στιγμάτισε, οι ψυχές τους θα εκδικούντε…
Αδύνατον ο διάβολος να επικρατήσει
όσο λουλούδια ανθίζουνε, μέλι δεν θα τρυγίσει !…..
εφόσον θέλει πόλεμο -μηδέν- θα καταντήσει……
Τι ψυχή διάβολε έχεις να παραδώσεις
να παίρνεις μόνο θές, δεν έχεις για να δώσεις…..
Μιχάλης Παπαδερός
Των καστρινών οι θύμησες
των περασμένων χρόνων
Φωτογραφίες οι παλιές και τι δε μας θυμίζουν!
Μέρες χαράς που ζήσαμε, μα πίσω δε γυρίζουν.
Χριστουγεννα σημώνουνε κι ούλ’όι παλί’Ηρακλειώτες
μες στο μυαλό τους φερνουνε τις εποχές τσι τότες.
Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά, όλοι στην εκκλησία
και το βραδάκι χαβαλές ,στη Λιονταριών πλατεία
Σε τόπους που γλεντήσαμε, τα περασμένα νιάτα
σ αυτούς που μαζευόμαστε να πούμε τα μαντάτα
Οι τόποι εμαγνητίζανε κι ώσπου να ξημερώσει
Η Κρήνη επλημμύριζε, γινόμαστε άλλοι(ν)τόσοι
Πόσοι δε μαζευόμαστε ,σ’ αυτούς εδώ τους τόπους !
Κι όλοι τους σεβόμαστε ,σα τους παλιούς Ανθρώπους .
Εις τα Λεοντάρια αράζαμε ΤΩΝ ΚΑΣΤΡΙΝΩΝ Το φάρο
Κιρκόρ-μπογάτσα, Μακριμίχαλο για σέρτικο τσιγάρο.
Πριχού σ’ αυτούς να φτάξουμε ,εις το CAPRIS κρασάκι
στο δίπλα εστιατόριο ,του Γιάννη Μαζωνάκη.
Κάθε πρωί Θεού χαρά, ήτανε στα Λιοντάρια
Στου Ρεγγινάκη στη Βουλή, αφήναμε τ’ αχνάρια .
Εκεί κι η Βικελαία μας, μιας εποχής φανάρι,
Δεντρί καλό όπου ανθεί ,κάθε λογής κλωνάρι
Κι όποιου, για αγάπη αληθινή ,πονούσε το δοντάκι
τον στέλναμε για φάρμακο ,στου Γιάννη Χλουβεράκη….
Στο φαρμακείο που συχνά έβλεπες το Φραγκούλη
κι αν είχες τύχη θ άκουες για τη ζωή του Ούλη .
Το φάρμακο θα έλεγε αμέσως ο Φραγκούλης
γιατί θα καταλάβαινε πως ήσουνα καψούρης .
Και σουλεγε:«Ισόβια σε δίκασε ,ποινή πολύ μεγάλη
θέλεις να κάμεις φυλακή στην εδική τση αγκάλη»
Μα κείνο απού έλεγε και άπου πολλούς αγγίζει
είναι η πείνα κι η ξυπολησιά, που σε πολλούς θυμίζει
«Ξυπόλυτος ξεκίνησα κοπέλι από τη Λάστρο
και πορπατάρης έφταξα εις το Μεγάλο Κάστρο».
Μα και βιβλία αν θέλαμε του Νίκου Καζαντζάκη
το βρίσκαμε στο φίλο μας Γρηγόρη Αστρακιανάκη
Ε ! πώς αλλάζουν οι καιροί κι αλλάζουν κι ανθρώποι
Μα οι αναμνήσεις μένουνε κι ας άλλαξαν οι τόποι
Μα οι τόποι κι αν αλλάξανε και χρώμα πήραν άλλο
Θα τσοι διαβαίνουμ’ εμείς κι ας πηαίνουμ’ ζάλο ζάλο .
Γιατί μ΄ αυτές τις θύμησες ,δεμεν’ ειν’ η ζωή μας
γι αυτό θα τους βαδίζουμε ,ως τη στερνή πνοή μας.
ΤΩΝ ΚΑΣΤΡΙΝΩΝ ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
ΤΣΗ ΝΙΟΤΗΣ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΝ
ΧΡΙΣΤΟΕΝΝΑ ΤΟΥ …..’23
Νίκος Φλεμετάκης
