Πρόγραμμα αλλαγής
Βλέπω τον χρόνο να ανακυκλώνεται τα μαλλιά μου να γίνονται λευκά την καρδιά μου να ποθεί να πιει από το νέκταρ των λουλουδιών.
Στις γλυκές συμμαθήτριες που με
με περίμεναν για χρόνια, θα πω συγγνώμη.
Στο κατάστρωμα του πλοίου θα δω τα δελφίνια, ανέμελα να παίζουν με τα κύματα.
Και κάτω απ’τον δροσοβόλλο ίσκιο του πεύκου, θα υποσχεθώ πως αυτή τη χρονιά,θα γίνω καλύτερος και πως θ’αγωνιστώ για να βελτιώσω τον εαυτό μου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Η Υπέρμαχος Στρατηγός
Στις παρυφές μας των τόπων ευχαρίστησε
και στις κορφές αυτού του κόσμου δοξολόγησε
σε μεσιτεία κραταιά της Θεοτόκου,
και πώς έχοντας την μνήμη ασυλλόγιστη;
Από πάντων των κινδύνων ελευθέρωσε
για να κράζεις κι εσύ: Χαίρε Παναγία μου Υπερύμνητε!
Τις αμαρτίες της ζωής μας υπενθύμισε,
ότι ο χρόνος κι ο καιρός μας κοστολόγησε,
και της πατρίδας μας τον τρόπο κάθε τόπου,
μα καθώς Εκείνη παραμένει Παντευλόγητη,
στις προσευχές μας καταπράυνε κι ημέρωσε
για να λες κι εσύ: Ω Παναγία μου αφύπνισε!
Μα η αμαρτία μας τα όρια μετακίνησε
και η αισχρότητα την φύση μας πυρπόλησε
και την ελπίδα σωτηρίας κάθε ανθρώπου,
μα Εκείνη πάντα μένει Μυριοστόλιστη
και στις ψυχές μας η Ευχή για ό,τι τις λέρωσε,
για να κράζεις κι εσύ: Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!
Μες στα λαγκάδια της ζωής μας μετανόησε
φωνή βοώντος εν τη ερήμο πώς αγνόησες;
Ακούς σημείο των καιρών και κάθε κρότου,
μα στους σεισμούς μορφή γαλήνια κι ακλόνητη
και μες στους βίους μας ο Τόκος της προπλήρωσε
για να ψάλλεις κι εσύ: Θεοτόκε Υπερύμνητε!
Λένα Αλυγιζάκη
Χειμώνας
Φαίνονται θαµπά τα άστρα µέσα στον ουρανό και οι αστρίτες κρύβονται γρήγορα κάτω απ’ τις πέτρες.
Νεράιδες κεντούν λευκά φορέµατα πάνω απ’ τις στέγες. Οι καµινάδες καπνίζουν και οι τοίχοι µαυρίζουν. Μα η εξαρθρωµένη πόρτα στέκεται µουγγή. Η µάνα σκύβει πάνω από τη φωτιά για να δοκιµάσει τη σούπα. Στο έλκηθρο η λευκή µάγισσα µοιράζει λουκούµια -µα
ευτυχώς- τα παιδιά τραγουδούν 《Χριστός γεννάται σήµερον》.
Μαργαρίτα Αυγουσιανάκη
Λαχτάρα και μεράκι
Λουλούδια αλλά και δέντρα, μ’ αρέσει να φυτεύω
και ν’ ασχολούμαι συνεχώς, την αφορμή γυρεύω.
Νοέμβριο, Δεκέμβριο, καταβολάδες βάνω,
εις το χωριό μου σαν βρεθώ, το χρόνο μου δεν χάνω.
Λίγο μετά τη γειτονιά, που λένε Κουτσουνάρα,
έβαλα σε ενέργεια, αυτή μου τη… λαχτάρα.
Στον δρόμο από τη γέφυρα, μέχρι και το βρυσάλι,
λεβάντα και αροσμαρί, φύτεψα και δεν σφάλει.
Όπως και στ’ Αγροκήπιο, εις το σκολειό του Βλάτους,
που σήμερα ανθίζουνε κι αφήνουν τ’ άρωμα τους.
Και σε πιθάρι στην αυλή, εφύτεψα λεβάντα,
με δάφνη που μοσχοβολά και θα μυρίζει πάντα.
Αλλά και παπουτσοσυκιές, εφύτεψα σε στράτες,
που έχουν κάνει και καρπούς και τρώνε οι διαβάτες.
Από πολύ μικρό παιδί, έμαθα να κεντρίζω
και όλα τ’ άγρια δεντρά, σ’ ημέρα να γυρίζω.
Πορτοκαλιές και λεμονιές, ελιές μα και αχλάδες
και χαρουπιές εις τη Μηλιά, κάποιες εκατοντάδες.
Εις το χωριό και στα Χανιά, έχω φυτά κεντρίσει,
και έπεται συνέχεια, ο χρόνος αν μ αφήσει.
Εννιαχωριανός
Το σκυλί τσ’ Αράχωβας
και η κραυγή του αρνιού
Οι άνθρωποι στον κόσμο μας λατρεύουν τα ζωάκια,
γι’ αυτό μασούνε μαλακά τ’ αρνιού τα παϊδάκια.
***
Θε μου γιατί δεν μ’ έκανες σκυλάκι στα σαλόνια,
κι όχι αρνάκι σουβλιστό στ’ ανθρώπινα σαγόνια.
***
Θε μου και δώσε μου φωνή τσ’ αθρώπους να μιλήσω
για να τους πως θα ΄θελα μαζί μ’ αυτούς να ζήσω.
***
… Το βέλασμα τση μάνας μας τση λαγκαδιές ραγίζει
και δάκρυ στ’ άλλα ζωντανά και πόνο τα γεμίζει…
***
Για το σκυλί τσ’ Αράχωβας πολλοί μοιρολογούνται
και μας σε κάνουνε μεζέ για να παρηγορούνται.
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Της αγάπης
Βαθιά στη γης κρυμμένος
της αγάπης μένει ο θησαυρός·
για να τον βρεις,
μην περιμένεις απ’ άλλους να σκάψουν
αυτοί για σένα!
Εσύ, ο ίδιος, κάθε του Χρόνου ανθυποστιγμή
την αξίνα πάρε·
κόπων και πόνων μην φεισθείς!
Συνάμα, μην αφήνεις το πηγάδι της αγάπης
το νερό κανείς να φαρμακώσει.
Απ’ της γης τα σώψυχα,
για σένα και το ανθρωπολόι άπαν,
φρεαντλής γίνε του ήλιου της ζωής,
το φως ώστε και το θάλπος του
σε κάθε ψυχή συντροφιά να χαρίζουν…
Γ. Η. Ορφανός,
