∆ύσκολα οι κουβέντες µας
∆ύσκολα οι κουβέντες µας, βγαίνουνε καθαρές
µισές- µισές βγαίνουνε και ολίγον πονηρές..
Ο φόβος αν κυριαρχεί ο λόγος αστοχεί
το τι θα πώ, το τι θα πείς θέλει προσοχή!
Οι κουβέντες που εκτοµίζουµε δεν πρέπει να πληγώνουν,
γιατί η ψυχή και η καρδιά τη νύφη την πληρώνουν
και ο γιατρός αδυνατεί να τις θεραπεύσει
γιατί δεν έχει φάρµακα, γνώσεις να γνωµατεύσει!
Το µόνο φάρµακο καλό ,είναι οι καλές κουβέντες
δίνουν κουράγιο, δύναµη, ελπίδες για ζωή
και όποιοι τις συναλάσσονται, σφίζουν από ζωή
Αν οι κουβέντες βγαίνουνε µέσα απ ´την καρδιά
τότε η ψυχή ανοίγεται τα λέει πλατιά-φαρδιά
και η αγάπη απλώνεται έξω απ ´την καρδιά….
Το «µη»και «µη» και µην το πείς και «άστο δεν βαριέσαι»
κάνει το λόγο δύσκολο και ανεπαρκή
και το επακόλουθο είναι ολισθηρό..
γιατί δεν προµυνίεται το µέλλον ανθηρό..ι
∆υό όψεις έχει και η ψυχή (σαν γράµµατα ή κορώνα)
είναι ένα ζάρι που αστοχείς ή ζάρι που κερδίζεις,
την λογική την ηθική βάλε για τιµονιέρη!
βάλε και το συναίσθηµα νάχει το πάνω χέρι,
µε µόνη προυπόθεση η γλώσσα να ευστοχεί!
Γιαυτό οι κουβέντες, µάτια µου, µην βγαίνουνε µισές
σκέψου και πές ολοκλήρο ότι θες να πείς
να µην πληγώνεις τις καρδιές που θέλουνε να ακούνε
αλήθειες και όχι ψέµµατα (τα χείλια να γελούνε !)
Πρέπει τα λόγια της ψυχής να βγαίνουν καθαρά
µισά- µισά αλοίµονο δεν είναι σοβαρά
Πρέπει να ανοίγεται η ψυχή να µπαίνει πολύ Φως
να λειάζονται τα αµπάρια της
τα σκοτεινά σηµεία της να αντιλαµπούνε ΅ΦΩΣ΅
Μιχάλης Παπαδερός
«Ακροβατώντας»
Αυτό θέλω
Στον δρόµο ξυπόλητη να τρέξω·
Χωρίς τον φόβο αν θα πληγωθούν τα πόδια µου.
Αν θα πατήσω τα σπασµένα γυαλιά από τα µπουκάλια που εσείς πετάξατε.
Έχοντας µάλιστα την απαίτηση άλλοι να τα καθαρίσουν.
Θέλετε να είναι ο δρόµος σας λαµπερός και ευδιάβατος.
Καθώς είστε προστατευµένοι από τα καλογυαλισµένα σας παπούτσια·
Κοιτάτε τους άλλους να κουτσαίνουν.
Τα σκουπίδια σας µόλυναν τους δρόµους.
Τώρα όλοι φοβούνται να τους διασχίσουν.
Ο κόσµος άβουλος παρατηρητής·
Εξαιτίας της δικής σας ανευθυνότητας.
Της δικής σας αµέλειας.
Ειρήνη Καραντωνάκη
µαθήτρια Λυκείου
Πληγωµένη ειρήνη
Αυγή τσ’ αυγής σηκώθηκα, να πάω στο κυνήγι
επήρα και το σκύλο µου τσ’ αποβολές να βρίστει.
Ακούω τ’ αηδόνια και λαλούν πέρδικες κακαρίζουν,
και γίνοµαι και ΄γω πουλί, αητός στα κορφοβούνια.
Φτάνω ψηλά σε µια κορφή, στ’ όβγορο να βιγλίσω,
να δω το φως, τσ’ ανατολής τη νύχτα ν’ αποβγάνει.
Μα εκεί δα απού εκάθου µου, τη πλάση εβγορολώγου,
δρικώ το σκύλο κι ανουργά οµπρός σ’ ένα σπηλιάρι.
Οπλίζω το τουφέκι µου και βάνω στο σηµάδι
µα σαν εσίµωσα κοντά, η αναπνιά µου εχάθη.
Θωρώ µια νιά περίλυπη στο χώµα πληγωµένη,
κι ευγενική της η µορφή, περίσσια ταραγµένη.
Αφήνω το τουφέκι µου σπουδάζω να σιµώσω,
τη νιά την τοιµοθάνατη από χάµω να σηκώσω.
Ποια είσαι; και πού βρέθηκες σε τούτονε τον τόπο!
Και ποιος σε πλήγωσε έτσι δα; και µ’ απαντά µε κόπο:
Είµαι η ειρήνη κυνηγέ, µα ούλοι µε πολεµούνε
κι ούλοι µ’ ανοίγουνε πληγές, το αίµα µου να πιούνε.
Κι όση ζωή µ’ απόµεινε πήρα των αµαθιών µου
κι ήρθα σ’ αυτή την ερηµιά µόνη µε τον καηµό µου.
Ιφιγένεια Μποµπολάκη Βουρδουµπά
Περί χειλέων
Τα χείλη των σωφρόνων
εκπέµπουν φως.
Τα δίκαια χείλη
είναι καλοδεχούµενα στους ανθρώπους.
Τα γλυκά χείλη
ευφραίνουν το είναι µας.
Γεώργιος Η. Ορφανός
Η Κάθαρση.
Καθένας άνθρωπος,… έχει δικαίωµα στην ζωή,…
κανείς δεν δικαιούται,… σε βάρος του να εγκληµατεί.
Προπαντός ο νέος,… που µοιάζει µε ανατολή,…
δεν πρέπει του να φεύγει,… πρόωρα από την ζωή.
Για όποιον εγκληµατεί,… η νέµεσις αυστηρή,…
το δίκαιο επιβάλλει,… την ισόβια ποινή.
Ένας δεκαεννεάχρονος,… θύµα εγκληµατία,…
τον στερήθηκε πρόωρα,… όλη η κοινωνία.
Από χέρι οµάδας,….έσβησαν όνειρα σπουδών,….
από έγκληµα φονιά,….θανάσιµων των πληγών.
Η Θέµης στον ρόλο,… ο νόµος ορίζει το εύρος,…
η δικαιοσύνη τον λόγο,… οι φυλακές το σθένος
Κανείς ο οίκτος,… καµία η δικαιολογία,…
η θεία δική προστάζει,… την Κάθαρση η τιµωρία.
Θεόδωρος ∆. Ηλιάκης
Ευχές κι αγάπη από Σκολειό
Αγάπη και πολλές ευχές, δεχτήκαµε και φέτο,
απ’ το ∆ηµοτικό Σκολειό, Χανίων δέκατο έκτο.
Τα µέλη του τρίτου Κ.Α.Π.Η. που είναι στη Θερίσου
και κάλαντρα ακούσαµε, που θα µας οδηγήσουν.
Καλές να έχουµε γιορτές, µε Χριστουγέννων νότες,
µα και Πρωτοχρονιάτικες, µε ανοιχτές τις πόρτες.
Τα παλαιά µας έθιµα, ακολουθούν και τώρα,
τα σχολιαρούδικα παιδιά, σε πόλη κι ενδοχώρα.
Τα κάλαντρα που λέγαµε, παλιά εις τα χωριά µας,
ακόµα συνεχίζουµε, να ΄χουµε στην καρδιά µας.
Εθίµατα ελληνικά που στέκονται αιώνια,
αφού µεταβιβάζονται, απ’ τον παππού σ’ εγγόνια.
Έτσι µονάχα η Ελλάς, θ’ ακροβατεί για πάντα
και θ’ αποπνέει άρωµα κι οσµή από λεβάντα.
Σ’ αντίθετη περίπτωση, σβήνουµε λίγο λίγο
κι αυτό το ενδεχόµενο, από τη στήλη θίγω.
Εγρήγορση χρειάζεται, καθένας µας να έχει
και όχι µ’ εφησυχασµό, να λέµε πέρα βρέχει.
Μονάχ’ αν µείνουµε και µεις, στον προγονών τα ήθη,
θα επιζήσει ο Ρωµιός, φλόγα θα καίει στα στήθη.
Εννιαχωριανός
Πικρές αλήθειες
Της φύσης ο αργαλειός
Της φύσης ο ώριος αργαλειός δεν πλέκει όπως πρώτα
τα πλουµισµένα της χαλιά που οµόρφαιναν τη γη,
απ’ τη φωτιά κι απ’ τους καπνούς µαραίνονται τα χόρτα
και θολωµένη απλώνεται η δροσούλα την αυγή.
Τώρα αναµµένο κάρβουνο θαρρείς είναι απλωµένο
και σιγοκαίει ό,τι κι αν βρει σ’ ολόκληρη την πλάση,
µαύρο είναι το χώµα της, µε στάχτες ζυµωµένο
και την παλιά οµορφάδα της τώρα την έχει χάσει.
Η άνοιξη κι αυτή θαρρείς τώρα στον ερχοµό της
δεν βρίσκει χώµα καθαρό ν’ απλώσει το χαλί της
για να οµορφύνει όλη η γη… και κλαίει απ’ τον καηµό της
όµως γλυκό κι ανάλαφρο το δίνει το φιλί της.
Φιλώντας τα λουλούδια της τους λέει θα ‘ρθει η µέρα εκείνη
που θα µε φέρει στ’ άρµα του ο χρόνος πλουµισµένη
µ’ όλες τις οµορφάδες µου… και γελαστή η ειρήνη
µε τα φτερά της κάτασπρα, ω, θα µε περιµένει
και τα διαµάντια* τ’ ουρανού καθάριο φως θ’ απλώνουν
πάνω στη γη περίλαµπρο και τη ρήγισσα σελήνη
της νύχτας τα πετούµενα θα τηνε καµαρώνουν
ενώ αυτή πάνω στη θάλασσα τ’ ασήµι θα αφήνει!
διαµάντια: αστέρια
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
