Ποίηση την λένε
(21/3 Παγκόσµια Ηµέρα Ποίησης)
Στης σκέψης µέσα τον µπαξέ, σε θέση προσεγµένη,
µία ΚΥΡΙΑ κάθεται, πολύ αγαπηµένη.
Είναι µια φίλη της καρδιάς, που ήρθε στη ζωή µου,
γνωρίζει πως αισθάνοµαι, τι κρύβω στην ψυχή µου.
Στις δύσκολές µου τις στιγµές, είναι πάντα σιµά µου,
συµπαραστάτης σθεναρός, στ’ αναστενάγµατά µου.
Μα είναι και χαρούµενη, γελά και τραγουδάει,
σε µέρη που ν’ εξωτικά, πολύ συχνά µε πάει.
Με ταξιδεύει σε βουνά, λαγκάδια και σε όρη,
µε ηλιαχτίδες λαµπερές, αλλά και ξεροβόρι.
∆εν την φοβίζουν οι καιροί, βροντές και καταιγίδες,
γιατ’ είναι αισιόδοξη, κ’ έχει πάντα ελπίδες.
Ο γαλανός ο Ουρανός, τ’ αστέρια το φεγγάρι,
είναι αδυναµία της, πάρα πολύ µεγάλη.
Μα κι’ γαλάζια θάλασσα, µπουνάτσα και φουρτούνα,
καράβι επιβατικό, κ’ εµπορική µαούνα.
Ευαισθησία στα παιδιά, έχει και τα λατρεύει,
τρόπους να ζούνε όµορφα, µ’ απόγνωση γυρεύει,
Σε όλους τους ανήµπορους, βρίσκεται στο πλευρό τους,
τους δίνει δύναµη πολύ, ν’ αντέξουν το Σταυρό τους,
Είναι γλυκιά και τρυφερή, µεγάλη ερωτιάρα,
µια ερωµένη φλογερή, γατούλα και χαδιάρα.
Το ψέµα δεν ανέχεται, ούτε την προδοσία,
εκείνους που στον λόγο τους, δεν δίνουν σηµασία.
Γι’ αυτό και γίνεται σκληρή, και χύµα τους τα ψέλνει,
και σε πολλά διλήµµατα, πολύ συχνά τους φέρνει.
Αυτή ν’ η ανεκτίµητη, δικιά µου φιλενάδα,
πιστός συνταξιδιώτης µου, σε µπόρες και λιακάδα.
Και τ’ όνοµά της ξακουστό, υπέροχο κι’ ωραίο,
ΠΟΙΗΣΗ τη φωνάζουµε, κ’ είναι το πιο σπουδαίο!
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Συντ. ∆ηµοσιογράφος.
Ήλιε
Ήλιε τίµιε και παιχνιδιάρη
Λάµψε στο δικό µου το δυάρι
Κόκκινος και φωτεινός
Υπέρλαµπρος πρίγκηψ αληθινός
Ήλιε µου ηλιάτορα
του κόσµου παντοκράτορα
στην ειρήνη να µπερδέψει
το όνειρο ξανά να θρέψει
Αρχοντάκη Αικατερίνη
Φέζα: Φως Έρωτας Ζωή Αγάπη
Χειµώνες που µουδιάζουνε
Χειµώνες που µουδιάζουνε, µέρες που τουρτουρίζουν*
στρώνουν το κάτασπρο χαλί και την ψυχή ορίζουν.
Μ’ απής** τα χιόνια λιώνουνε, λες τίποτα δεν µένει
κουρέλια πάγου µοναχά κι η γη η λασπωµένη.
Ετσι τ’ ανθρώπου η ζωή, κάθε που χειµωνιάζει
βασανισµένη, θλιβερή στα δύσκολα φαντάζει.
Κι όµως, αξία έχει πολλή ο παγερός Χειµώνας
κι ας φαίνεται κάθε στιγµή ολάκερος αιώνας.
Σιωπή αδιάκοπη βαστά, τη σκέψη ταξιδεύει
τα περασµένα συναντά, µελλούµενα µαντεύει.
Τότε, στο άδειο σκηνικό, δίχως να το ρωτήσεις,
σοφές µα και πολύτιµες έρχονται απαντήσεις.
Παίρνουν σειρά οι θύµησες στη θέση που αξίζουν
κι απ’ τσι καλές, οι πλια*** καλές θρόνο τιµής κερδίζουν.
Κι όταν µε βήµατα σερτά φεύγει ο Χειµώνας πάλι,
νάσου η χαρά της Άνοιξης, η φούρια και η ζάλη.
Τα µέλη ξεκορνιάζουνε****, καθείς κινά µε βιάση
καθώς η ανάγκη το καλεί να τρέξει, να προφτάσει.
Μα είναι πολλοί που νοσταλγούν το κρύο που ‘χει φύγει,
τη σιωπή τη διάφανη, που µε τη σκέψη σµίγει,
το χιόνι, οπου σπλαχνικά νερό παντού θα δώσει,
το παραγώνι, που γλυκά τη ζεστασιά θ’ απλώσει.
Κι ακόµα, έχουν στην καρδιά περίσσια ευγνωµοσύνη
σαν ο Χειµώνας, φεύγοντας, γνώση ζωής αφήνει…
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
(*τουρτουρίζουν=(πιθανά κοινή η ρίζα µε τη ρίζα της λέξης τριγµός, στην περίπτωση αυτή τριγµός των δοντιών στα πλαίσια του δυνατού ψύχους)
**απής= (αφ’ ης στιγµής) από τη στιγµή που
***πλια=(πλέον) ερισσότερο
****ξεκορνιάζουνε=ξεµουδιάζουν)
Η συρταριέρα
Στο πάνω συρτάρι τα φακελάκια µε τη χρυσόσκονη.
Στο δεύτερο τα µαύρα ρούχα του πένθους.
Στο τρίτο οι κουβερτούλες φλις για να ζεστάνουν τη µοναξιά.
Στο τέταρτο εσύ.
Στο πέµπτο εγώ, που µάζευα τη χρυσόσκονη
για να χρυσώσω το πένθος.
Τις κουβερτούλες φλις για να σε ζεστάνω.
Μα ήσουν οπτασία
σ’ ένα άδειο συρτάρι
σ’ ένα άδειο όνειρο!
Αλίκη Σκαράκη – Φλεµετάκη
Συγκάτοικοι
Η πολυόµµατος ελευθερία
δεν θέλει πολύ χώρο.
Τόσος της χρειάζεται,
όσος για να τον µοιράζεται
µε το συγκάτοικό της, το σεβασµό.
Τον έχοντα δύο άγρυπνα µάτια,
ένα προς αυτήν και ένα προς τους άλλους.
Γ. Η. Ορφανός – 17.02.2024
Ο πρόσφυγας
κι ο µορφονιός
Πεντέµιση κι εξίµιση κι εφτάµιση και κάτι
µέρες εχρειαστήκανε, σε µορφονιό δραγάτη.
Να κατακτήσει κοπελιά, όµορφη και πιτήδια
και κληρονόµος να γενεί, σε πρόβατα και γίδια.
Που είχε ο πατέρας της, αλλά και περιουσία
και λίρες που απόκτησε, εις τη Μικρά Ασία.
Πρόσφυγας ήρθε στην Ελλάς, εις το Εικοσιδύο
και είχ’ αγόρια τέσσερα και κόρες άλλες δύο.
Στη Σµύρνη ήταν έµπορος, κάπου τριάντα χρόνια,
µα οι καλές οι εποχές, δεν κράτησαν αιώνια.
Χρήµα απόκτησ’ αρκετό, µε ζήλο και µε κόπο,
ποτέ δεν καταχράστηκε, ιδρώτ’ άλλων ανθρώπω.
Τον έµπορο στη χώρα µας, συνέχισε να κάνει
και πλήσιανε τη σερµαγιά, χωρίς καιρό να χάνει.
Οι κόρες µεγαλώσανε, όπως και τα αγόρια
και από τη φαµίλια του, έλειπ’ η στενοχώρια.
Και σαν γνωρίζ’ ο µορφονιός, την πιο µικρή ντου κόρη
στου πρόσφυγα το σπιτικό, εµπήκε κι άλλ’ αγόρι.
Παντρεύτηκαν κι απόκτησαν κι αυτοί τρία παιδάκια
κι ευτυχισµένα πιο πολύ, κάναν τα γεροντάκια.
Μια γειτονιά ολόκληρη, είχανε για δική τους
και όµορφα περνούσανε, εις τη στερνή ζωή τους.
Στη Σµύρνη ό,τι είχανε, Τούρκοι τα καρπωθήκαν,
µα στην Ελλάδα πιο πολλά, στα τέκνα τους αφήκαν.
Εννιαχωριανός
Χελιδονάκια ήρθετε
Χελιδονάκια ήρθετε µ’αγάπη φορτωµένα,
και µε τσ’ελπίδας τη χαρά οµορφοπλουµισµένα.
Μερεµετίζετε φωλιές όµορφα τραγουδήτε,
µε φτερουγίσµατα χαράς ευτυχισµένα ζείτε.
Θάλασσες µε ωκεανούς κόσµους παραδεισένιους,
θωρείτε στα ταξίδια σας µε όνειρα χτισµένους.
Μα δε σας σε πλανέψανε ν’ αλλάξετε πορεία,
το δρόµο δεν εχάσετε µ’ είχετε πειθαρχία.
Πολλά καλωσορίσµατα η άνοιξη σας έχει,
και µε λουλούδια µυρωδιές το κόσµο σας προσέχει.
Παρέα τα µερόνυχτα κάνετε µε φιλία,
και την αγάπη δείχνετε σε κάθε ευκαιρία.
Πουλάκια είστε του θεού µε οµορφιές λουσµένα,
γι’ αυτό δεν έχετε εχθρούς και ζείτε αγαπηµένα.
Πολλές ελπίδες τσι χαράς µας φέρν’ ο ερχοµός σας,
καλοστραθιά ευχόµαστε κι ύστερα στο φευγιό σας.
Μαρία Νικ.Γρυφάκη
Συγγραφέας
Ο γλάρος
∆εν τον τροµάζουν καταχνιές και µαύρες καταιγίδες,
ανάλαφρος σαν άνεµος τις σχίζει να διαβεί
και τη λαλιά του όταν ακούν δίνει µύριες ελπίδες
σε κείνους που τις έσβησαν το µίσος και η οργής.
Ακούραστε ταξιδευτή στης θάλασσας τα πλάτια,
νιώθω ένα δέος όταν σε δω στα αιθέρια να πετάς,
πόσους δεν βλέπουν ναυαγούς, γλάρε, τα δυο σου µάτια
και πόσα στις φτερούγες σου µηνύµατα κρατάς!
Μηνύµατα που στέλνουνε οι µάνες στα παιδιά τους
που µε την υγρή την έρηµο πλαγιάζουν αγκαλιά
και της γιαγιάς… που προσδοκούν να βρίσκονται κοντά τους
για να τους δώσουν στην στερνή πνοή τους δυο φιλιά!
Τώρα αν διαβείς ταξιδευτή απ’ το µικρό νησάκι
που ‘χτιζαν πάνω του φωλιές της θάλασσας πουλιά,
θα βρεις πάνω στα βράχια του ένα µικρό εκκλησάκι
χτισµένο µε δάκρυα πικρά από µια κοπελιά,
να προστατεύει ο Άγιος της δόλιας τον καλό της
που η θάλασσα τον άρπαξε µέσα απ’ την αγκαλιά της
και που δεν πήρε γράµµα του και λιώνει απ’ τον καηµό της
και πάει κάθε απόβραδο και στέλνει τα φιλιά της.
Και λέει στην πούλια να του πει γλήγορα να γυρίσει,
το λέει και στον αυγερινό και στην δροσάτη αυγή,
στ’ άστρα τους λέει να του πουν την ξενιτιά ν’ αφήσει
σώνετε, σβιέτε, χάνετε, θα τηνε φάει η γη.
Μα κείνα δεν της µαρτυρούν, τίποτα δεν της λένε…
λυπήσου την γλάρε καλέ κι αν δεις τον ακριβό της
πες του ποτέ τα µάτια της δεν έπαψαν να κλαίνε…
κι εγώ την είδα που πέρασα απ’ το µικρό χωριό της!
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Της αγάπης το µαχαίρι
γιά τους ερωτευµένους
Της αγάπης το µαχαίρι
είναι πολύ κοφτερό
την αγάπη άµα προδώσεις
γίνεται πολύ αιχµηρό….
∆εν µπορείς µε την αγάπη
να παίζεις σε πολλά ταµπλό
γιατί ένα να σου σπάσει
θα πληρώσουν τα σπασµένα
το όµορφο και το καλό…
Το µαχαίρι δεν χαρίζει
τιµωρεί κάθε στιγµή
µόλις δεί παρασπονδίες
και εµφανίζονται τριγµοί
Το µαχαίρι της αγάπης
µε την κόψη του,πονεί
και το φάρµακο του είναι
τόλµη και υποµονή
Η αγάπη είναι µύθος
και σχαράς τον, που την ζεί
αγαπάς και αγαπιέσαι
δυό καρδιές είναι µαζί
Τα λουλούδια της αγάπης
είναι πολύ ισχυρά
σε καρδιές που αγαπούνε
κάνουν κάστρα και οχυρά
……………..,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στίς καρδιές που αγαπούνε
τα µαχαίρια δεν χτυπούνε
οι λαβές τους δεν πονούνε
Οι καρδιές ψηλά πετούνε
τον Θεό τους συναντούνε !…..
…………………………………..
Το λουλούδι της αγάπης
είναι πολύ τρυφερό
είναι ευαίσθητο και θέλει
ήλιο αέρα και νερό !
…………………………………..
Τα λουλούδια της αγάπης
είναι ∆ώρα του Θεού
πρέπει αµάραντα να µείνουν
άλλως κρίµα / πρός Θεού
Μιχάλης Παπαδερός
