∆οχείο µε µύρο
Ως ποίηµα ταξίδεψε, πανώριο ως µήνυµα,
σεπτό αποτύπωµα στη σφαίρα της ζήσης µας,
δοχείο µε µύρο µας στα πόδια του Κτίστη µας,
δακρύβρεχτο, λόγιο, σπασµένο αλαβάστρινο!
Στα πόδια του Πλάστη µας, ριγµένο σαν δάκρυ µας
το ποίηµα µας χύθηκε µαζί µε τα λάθη µας…
Και όµως όµως δε χάθηκε σαν φύλλο στον άνεµο
σε τόπο αφιλόξενο, και χρόνο που σκέπαζε.
Μα να! Είναι ο ψίθυρος χιλιάδων χειλέων µας
που σάλευαν όλα τους σε ανθρώπων δεήσεις µας,
και να! Στις χούφτες του µάζεψε τις τόσες ανάσες µας,
ψιθύρους και δάκρυα ο Θεός µας και Κύριος!
Με τούτα ετοιµάσαµε την όρια Ταφή Του,
κι ως την Αγία Του Ανάσταση, δοχείο µε µύρο µας
τον κόσµο πληµµύρισε ως γνήσια µετάνοια
πληθώρα ανθρώπων, χωριά, πολιτείες…
Λένα Αλυγιζάκη
Τώρα που η γης µοσχοβολάει
Φύσα αεράκι δροσερό κι ανάλαφρο τ’ Απρίλη
και της αγάπης σκόρπισε την τρυφερή πνοή.
Τώρα που η γης µοσχοβολάει κι ανθεί το χαµοµήλι
να βρει η χαρά ζεστή φωλιά, το γέλιο της η ζωή.
Να σεργιανίσει ο έρωτας του πλάστη ο χαϊδεµένος
να νιώσουν την ανάσα του τα πλάσµατα της γης,
να ερωτευτούν, ω, και να δουν πόσο είναι µαγεµένος
κι αυτοί που δεν τον γνώρισαν στο διάβα της ζωής.
Να φέρει γλυκοσκίρτηµα σ’ όποια καρδιά πονάει
τρυπώντας την µε τις γλυκιές χρυσές του σαϊτιές,
να µας κεράσει το κρασί που όποιος το πιει µεθάει,
ν’ ανάψει µες στα στήθια µας του πόθου πυρκαγιές.
Οι πεταλούδες, τα πουλιά εκείνον καρτερούνε
και το σκουλήκι µες στη γη και στ’ ακρογιάλι οι γλάροι,
η πλάση όλη µυστικό θαρρείς κρατάει δοξάρι,
κι όλα τη γλύκα του έρωτα και τις χαρές του υµνούνε.
Κι όσες ψυχούλες έχασαν το τρυφερό του χάδι
µια πικραυγή κι απόµειναν βορά της µοναξιάς
ας τις αγκάλιαζε απαλά πλάστη µου κάποιο βράδυ
ν’ ανθίσει πάλι η µυγδαλιά στο κήπο της καρδιάς.
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Μαγιού λουλούδια εµάζωξα
Μαγιού λουλούδια εµάζωξα
στεφάνι να σου πλέξω
να το κρεµάσω αµοναχός
στη πόρτα σου απ έξω .
Να το κρεµάσω και ευχές,
σε σένα εγώ να δώσω
Κι απείς να φύγω µη µε ιδείς
σα το κερί ας λιώσω.
Και σαν ανοίξεις και το ιδείς,
µη το πετάξεις πέρα
Γιατί για σένα τό φτιαξα,
µε της καρδιάς τη χέρα .
Κι είναι στεφάνι της ψυχής
κι αγάπης ποµινάρι
αφού εσύ µε πέταξες
για αλλουνού τη χάρη.
∆ε σου ζητώ µέρα Μαγιού
αγάπη να µου δώσεις
Έστω µονάχα µια στιγµή
οίκτο για µε να νιώσεις.
Να νιώσεις οίκτο για καρδιά
που σ αγαπά ακόµη
Κι όσο αναπνέει και θα ζει
δε θα αλλάξει γνώµη .
Αν θέλεις το στεφάνι µου
άφηστο εκεί να λιώσει
Ωσότου µέσ’ στα βάσανα
κι η ζήση µου τελειώσει .
Νικόλαος Φλεµετάκης
Αναστάσιµες µαντινάδες
Το φως της Αναστάσεως,
Τον κόσµο να φωτίσει.
Ειρήνη να επικρατεί
Σ ανατολή και δύση.
Ανέβηκες στο Γολγοθά
Χριστέ µου τί θυσία.
Οι άνθρωποι αδίστακτοι
Σταυρωσαν το Μεσσία.
Η σταύρωση του Ιησού
Ήρθε να µας διδάξει.
Πώς η αγάπη φαίνεται
Πάντοτε µε την πράξη.
Το µήνυµα τσ Ανάστασης
Να το αφουγκραστουµε.
Με καλοσύνη στην καρδιά
Αρµονικά να ζούµε.
Με τ Άγιο φως τσ Ανάστασης
Θ ανάψω µια λαµπάδα.
Χριστός Ανέστη και ευχές
Σε όλη την Ελλάδα.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Είναι λουλουδ’ αµάραντο πάντα τζη η φιλία
Είναι λουλούδ’αµάραντο πάντα τζη η φιλία,
έχει’ οµορφιές πολύλογες χαρές µε ιστορία.
∆ώρο Θεού πολύτιµο τη γλυκοτραγουδούνε,
σε γλέντια µε ξεφάντωσες τα κάληντσι υµνούνε.
Τα ευγενή αισθήµατα την’έχουν πλουµισµένη,
Κι’όπου φυτρώσει γίνεται βιόλα ευλογηµένη.
Που δε µαραίνεται ποτές πάντα τσι λουλουδίζει,
κι’όσο παιρνούνε οι καιροί ευτή δεν’απανθίζει.
Τη ψηλοκοσκηνίζουνε ψεγάδια να τσι βρούνε,
µα στσι φιλίας τη καρδιά λόγια ψυχής χορούνε.
Στον’άνεµο µε θίελες οι ρίζες δε ληγούνε,
στεργιώνουνέτην πιά πολύ µε κρίνα που ανθούνε.
Τα κάλη πούχεις θα υµνώ φιλία µε στιχάκια,
µε σιγκλονιάσµατα ψυχής και µε καρδιάς λογάκια…
Μαρία Νικ.Γρυφάκη
Συγγραφέας
Mέλος της λογοτεχνικής παρέας χανίων
Το άπλετο Φως της Αναστάσεως
«Νυν τα πάντα πεπλήρωται φωτός· ο ουρανός
και η γη και τα καταχθόνια».
Βαδίζουµε προς το τέλος του δρόµου· µ’ ένα δράµι
δάκρυα στα µάτια και µια φλόγα πόθου στην καρδιά.
Η καρδιά έχει ανατείλει γιατί θάνατος πια, δεν υπάρχει.
Η ψυχή ανασταίνεται κι ο νους µας, συγχορεύει µε τους αγγέλους.
Η ανθρωπότητα πανηγυρίζει και τα άτοµα αποκτούν θεοειδές πρόσωπο.
Το «εγώ» σπάει και γίνεται «εµείς».
Η Θεία Λειτουργία ξυπνάει ακόµα και τους κεκοιµηµένους.
Με ιερό ρίγος θα ψάλλουµε και πάλι τα αναστάσιµα τροπάρια
και θα ανταλλάξουµε τις καθιερωµένες ευχές:
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Μεγάλη εβδοµάδα Παθών προβληµατισµού & επανεκκίνησης!
Μεγάλη ∆ευτέρα ο Χριστός µε τη µαχαίρα
η εβδοµάδα των Παθών είναι η πρώτη µέρα
Μεγάλη Τρίτη ο Χριστός εκρύφθη
είναι η αρχή του τέλους του και απόφαση ελήφθη
Μεγάλη Τετάρτη ο Χριστός εχάθη
στους κήπους της Γεσθηµανής προ τέλους εθεάθη
Μεγάλη Πέµπτη ο Χριστός ευρέθη
ο Ιούδας τονέ πρόδωσε αντί αργυρίων µέθη
Μεγάλη Παρασκευή ο Χριστός στο καρφί
ο λόγος του εµπόδιζε και η Αγία του µορφή…
Μεγάλο Σάββατο ο Χριστός στον τάφο
η πλάκα ανατρίχιασε και εκπόρθησε την τάφρο
Μεγάλη Κυριακή ο Χριστός Ανέστη!
ΖΩΗ Αδίκως σταυρωθείσα – ∆ικαίως απεκατέστη
—————————————
Η ∆ικαιοσύνη µιλάει πάντα τελευταία
η απόφασή της είναι και Ευκταία
Χριστός εσταυρώθηκε Χριστός και Ανεστήθη
Πάσχα Λαµπρυθώµεν µε έθιµα και ήθη…
—————————————
Χρόνια καλά µε Αγάπη και ∆ικαιοσύνη
να ανοίξει η αυλαία για Φώς και Καλοσύνη
του Χριστού Υπόδειγµα η Ταπεινοφροσύνη !
—————————————
Μιχάλης Παπαδερός
Λεβάντα και αροσµαρί
Λεβάντα και αροσµαρί, φύτεψα σε πιθάρι
και δάφνης ένα µόσχευµα, που τους προσθέτει χάρη.
Νερό θέλουν ελάχιστο, αυτά τα λουλουδάκια,
για να επιβιώσουνε, σε δρόµους και σοκάκια.
Αυξάνουν κι αναπτύσσονται, χωρίς πολύ φροντίδα,
δεν θέλουν βαγιοκλάδεµα, αχρείαστ’ η… σκαλίδα.
Χρήσιµα στη µαγειρική, είναι τα τρία είδη
κι οι Σεφ τα χρησιµοποιούν, πολλούς αιώνε ήδη.
Σε ξένους είναι αρεστή, η τοπική κουζίνα,
και για το χατηράκι τση, έρχονται στην Αθήνα,
τουρίστες από το Ντουνιά, όλο το καλοκαίρι,
για να διασκεδάσουνε, εις τα δικά µας µέρη.
Εις το Νησί µας αρκετοί, για διακοπές αράζουν,
τρώνε και πίνουνε καλά, αλλά και αγοράζουν.
Τις παραλίες τις γνωστές, Μπάλο και Λαφονήσι,
να επισκέπτονται συχνά, έχουνε συνηθίσει.
Το κλίµα µας το εύκρατο, τα φαγητά, τα ήθη,
είναι αιτία κι αφορµή, τουρίστες να ΄ρθουν πλήθη.
Όπως κι οι αρχαιότητες και η καλή καρδιά µας,
παίζουνε ρόλο για να ΄ρθουν, στα µέρη τα δικά µας.
Ό,τι σε χρόνι’ επόµενα, θα ΄ρχουνται παραπάνω,
Ηλίου φαεινότερον και το σταυρό µου κάνω.
Η χώρ’ από τον τουρισµό, έχει µεγάλ’ αβάντα,
γι’ αυτό φυτεύ’ όπου βρεθώ, και δάφνη και λεβάντα.
Οι ξένοι που τα βλέπουνε, να τα φωτογραφίζουν
και να ξαναγυρίζουνε, αγάπη να θερίζουν.
Εννιαχωριανός
Εὐωδία
Ὅταν ἀνοίξουν ἡ ἁλυσόδετες πόρτες,
ἕνα ἡλιόλουστο πρωϊνό,
γιά νά βγοῦν οἱ φυλακισµένοι ἔξω,
τά σκοτεινά κελιά τους θά γεµίσουν
ἀπό τήν εὐωδία τῆς ζωῆς.
Θἄθελα νά µποροῦσα
λίγη ἐξ αύτῆς στίς φοῦχτες µου νά ἔκλεινα,
µαζύ σας γιά νά τήν µοιράζοµαι …
Γ. Ἀπτεραῖος – Ἀπρίλης 2020
