Ρίμα
Άντρες, γυναίκες και παιδιά, τση Κρήτης αντρειωμένοι,
τση Λευτεριάς τη Ρήγισσα ήρθανε να σκλαβώσουν,
βροντά κι αστράφτ’ ο ουρανός κι η θάλασσα βρουχάται,
τα όρη αναταράσσονται και τα βουνά βροχούνται
κι ο Διγενής σέρνει φωνή απού τον Ψηλορείτη:
– Απού ‘χει άρματα ας βαστά κι απού δεν έχει ας βρίσκει.
Ριζίτικο
Ίντα ‘ναι η μονομέριαση στσ’ Αράδαινας τη μπάντα
κι αγκομαχά ο φάραγγας και τα βουνά βογκούνται.
Αραδαινιώτες ήρθανε πάλι να γνωριστούνε
πάλι να σμίξουνε καρδιές κι αδερφοκτοί να γίνουν,
τ’ Αστράτηγου ‘ναι η γιορτή τ’ Αστράτηγου ‘ναι
η σκόλη, μεγάλη μέρα των Σφακιών.
Μαντινάδα
Παιδιά κι ανέ τζη γύρισα τσι όμορφες Μαδάρες (έρημες)
μ’ από Σφακιά κι απ’ Ομαλό τση Σαμαριάς τσι τόπους
και στη κορφή Μελινταού που φαίνετ’ ούλη η Κρήτη
έκατσα να ξεκουραστώ να μου βγορίσ’ ο κόσμος.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Καλοκαιρινή βραδιά
Και τ αστέρια από ψηλά μοιάζουν με πυγολαμπίδες.
Στο βαθύ μπλε ουρανό,
Με τη σκέψη τριγυρνω,
Και γεμίζω με ελπίδες.
Το φεγγάρι από ψηλά,
Μας χαϊδεύει απαλά,
Με τις χρυσαφιες ακτιδες.
Μοιάζει φάρος οδηγός,
Που μας δείχνει συνεχώς
Δρόμους για νέες πατρίδες.
Καλοκαιρινή βραδιά,
Τ αερακι μας γυρνά,
Της Ζωής μας τις σελίδες.
Και σ’ αυτή τη σιγαλια
Η ψυχή αγαλλια,
Κι απαλαινουν οι ρυτίδες.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Πόλεμος και Ειρήνη
Στον Πόλεμο, λουλούδια δεν ανθίζουν,
όπλα τα σχολεία μας γκρεμίζουν,
οι γονιοί χάνουν τα παιδιά τους,
ερείπια γίνονται τα σπιτικά τους!
Στην Ειρήνη, οι κήποι λουλουδιάζουν,
μαθητές τα σχολειά πλημμυριάζουν,
οι νέοι ευφραίνονται ερωτευμένοι,
γονείς & παιδιά χαίρουν αγκαλιασμένοι!
Πάρετε της Ειρήνης ελιά στα χέρια,
πετάξτε του Πολέμου τα μαχαίρια,
Μεγάλοι στους δρόμους και μικροί
βγείτε, όμορφη, δείτε, είναι η ζωή!
Γεώργιος Η. Ορφανός
Αντρείκελα
Το σύστημα θέλει ρομπότ, τον άνθρωπο να κάνει
να μη δουλεύει το μυαλό, μόνο στροφές να χάνει.
Ν’ αχρηστευτούν με τον καιρό, η λογική κι η σκέψη
που μας εχάρισ’ ο Θεός για να μας προστατέψει.
Από παραστρατήματα στου βίου την πορεία
στην πράξη που τα βλέπουμε και σκέτ’ είναι μωρία.
Αντρίκελα να γίνουμε στον κόσμ’ αυτό που ζούμε
χωρίς τη δυνατότητα μονάχοι να σκεφτούμε.
Κομπιούτερ να δουλεύουνε εις του μυαλού τη θέση
και εντολές να παίρνουμε αρέσει δεν αρέσει.
Η Παγκοσμιοποίηση να ‘χει το πάνω χέρι
εις τον Πλανήτ’ ολόκληρο γιατ’ έτσι τους συμφέρει.
Κουμάντο, διαχείριση, μονάχ’ αυτή να κάνει,
‘περάνω του Δημιουργού τη θέση της να βάνει.
Περίσσεψε μου φαίνεται (ο) εγωισμός τ’ ανθρώπου
κι η λογική που ξέραμε στερεύει όπου κι όπου.
Σε ξέν’ αμπελοχώραφα θέλει ν’ εξουσιάζει
μα παροιμία μολογά, οπίσω φούρνος βράζει.
Είθε μακάρι σύντομα, του κόσμου οι ηγέτες
στα λογικά τους να ‘ρθουνε πριν τσακιστούν στσι δέτες.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
Επιστήμονες- Χρισιανοί
Έπρεπε να ‘ρθει ο ιός για να αντιληφτούμε
πόσο αξίζει η ζωή, αρρώσιες σαν μας βρούνε.
Αμέσως εκλειστήκαμε μιτσοί μεγάλοι μέσα
ζόρ’ είδαμε και ‘καμε δουλειές που δεν αρέσαν.
Τσι μέρες απού είμαστε στα σπίθια σφαλιγμένοι
άλλοι περνούσανε καλά κι άλλοι εκνευρισμένοι.
Επεριμέναμε καθώς τα νέα κάθε μέρας
να μάθουμ’ ίντα γίνηκε γη έφταξε το πέρας.
Μεγάλη πληροφόρηση εκάνανε στα σπίθια
γιατροί και επιστήμονες καθημερνά στ’ αλήθεια.
Ο Τσιόδρας ήτονε γιατρός καθηγητής μεγάλος
με καλοσύνη κι αθρωπιά, που δεν την έχει άλλος.
Ο Τσιόδρας ήτονε γιατρός κοντά δυο μεγάλοι
καθηγητής ιατρικής και υπουργοί οι άλλοι.
Ετούτουσας εθαύμασε ούλη η χώρα κι είδε
αγάπης, αυταπάρνησης, παράδειγμα επήρε.
Είδαμε, εγνωρίσαμε πόσο αξίζουν νέοι
που σπούδαξαν στην ξενιθειά και γύρισαν σπουδαίοι.
Η χώρα ούλη έμαθε πως είν’ οι επιστήμες
σε κάθε δύσκολη στιγμή ότι κι αν έχεις δίνε.
Οι Έλληνες να μάθουνε εδά είν’ ευκαιρία
αγάπη και ομόνοια στου έθνους την πορεία.
Καλύτερα παράδειγμα να δουμ’ άλλο δε θέμε
για σωτηρία τση ψυχής θα έχουμε να λέμε.
Απού καρδιάς να δώσουμε πολλές ευχαριστίες
σ’ ούλους που ξενυχτήσανε και κάμανε θυσίες.
Για να γλιτώσει ο λαός και η γενιά μας ούλη
απού του Χάρου τη σφαγή που χτύπαγε την πύλη.
Μαδαρίτης
Αυτοκριτική
Δεν ξέρω και δεν νοιάζομαι αν είμαι ποιητής
λόγιος, στοχαστής ή κάτι άλλο,
σαν όλα τούτα δεν τα διάλεξα εγώ,
άλλοι τα λεν με τη δική τους κρίση
και δεν ψάχνω.
Δεν ξέρω εάν είμαι μορφωμένος,
σοφός, ημιμαθής ή κάτι άλλο,
σαν όλα τούτα δεν τα διάλεξα εγώ,
άλλοι τα λεν με τα δικά τους μέτρα
και δεν ψάχνω.
Ξέρω πως ξέρω γράμματα πολλά,
πως διάβασα αμέτρητα βιβλία,
πως έγραψα σελίδες’ κατοντάδες
μα όλα τούτα τα εδιάλεξα εγώ
δεν ψάχνω το γιατί, το πώς, το πότε.
Ξέρω πως είμαι άνθρωπος με πάθη,
λάθη σωρό στο ενεργητικό μου,
ένστιχτα, συναισθήματα, ορμές,
αισθήματα, αισθήσεις, παρορμήσεις.
Ξέρω πως αγαπώ το δίκιο, το σωστό,
ποτέ δε βάζω την τελεία στην αγάπη,
δεν θέλω τ’ άδικο, το δόλο, το κακό,
δεν θέλω δολοπλόκους και ρουφιάνους.
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος-Συγγραφέας
Μέλος της «Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων»
Σ’ ακολουθεί
Το φιλί
είναι σαν πιστό σκυλί, σαν ανεξίτηλο μελάνι.
Όποιον δρόμο κι αν έκτοτε διαλέξεις,
σ’ ακολουθεί και με τίποτα δεν σβύνει…
Και όταν την ανηφόρα της ζωής παίρνεις,
δε χρειάζεται να βροντοφωνάζεις ό,τι κάνεις,
το νου σου μονάχα έχε
μήπως οι πέτρες
από τους δήθεν αλάθητους και αναμάρτητους
το δρόμο της επιστροφής σου στο κάλλος της αγάπης
θα φράξουν…
Γ. Απτεραίος
