Ειρήνη Υμίν
Μικρό παιδί του Ισραήλ, μικρό παιδί της Γάζας
μικρό παιδί στο Κίεβο, μικρό παιδί στη Μόσχα
αυτή η γη που βρέθηκες παράδεισος δεν είναι
κι όταν μια βόμβα σε ξυπνά ή σε ξυπνούν σειρήνες
κι όταν σε καίνε στο λαιμό της μάνας σου τα δάκρυα
κι όταν πεινάς κι όταν διψάς στο γκρεμισμένο
σπίτι
μικρό παιδί πάνω στη γη, ειρήνη δεν υπάρχει
ήρωες σκοτωθήκανε, λαοί ξεκληριστήκαν
πατρίδες κατατάχθηκαν κι αλλάξανε σημαία
θεοί ξαφανιστήκανε Χριστοί θυσιαστήκαν
χίλιους αιώνες εις τη Γη, μα ειρήνη δεν υπάρχει
να ΄τανε να γινόσαστε αφεντικά στον κόσμο
κανόνια να χαλάσετε να φτιάξετε παιχνίδια
και να μοιράσετε σωστά ψωμί, νερό κι αγάπη
παιδάκια της Ανατολής κι εσείς παιδιά της Δύσης
για σας η ειρήνη θα ΄τανε το πιο όμορφο παιχνίδι.
Ζευγάς
Χειμώνας
Δεν έχει λιακάδα
τούτο το μυαλό.
Η Άνοιξη το ξέχασε
σε περασμένα χρόνια.
Της σιγοτραγουδώ ν’ ακούσει
να ΄ρθει να με γυρέψει.
Μ’ αφήνει μουδιασμένη
σε ένα αιώνιο χειμώνα.
Δικό μου.
Ολότελα δικό μου,
κρύο…
– Άφησε λίγο φως
να μπει! με συμβουλεύει.
– Πώς αλλιώς θ’ ανθίσουν
οι γλαδιόλες
της ψυχής σου;
Μαρία- Χριστίνα Παγάνη
Για τη γιορτή της μητέρας.
Με ανιδιοτέλεια
Σε αγαπά θυμήσου.
Η μάνα θυσιάζεται
Για την ανατροφή σου.
Η αγκαλιά της βάλσαμο
Τον πόνο σου γιατρεύει.
Με ατελείωτη στοργή
Η μάνα σε χαϊδεύει.
Η μητρική η αγκαλιά
Το καταφύγιο σου.
Η μάνα είναι δίπλα σου
Πάντοτε σύμμαχός σου.
Η αγκαλιά της ανοιχτή
Πάντα σε περιμένει
Εκεί θα βρεις παρηγοριά
Ότι κι αν σου συμβαίνει.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλι.
Για δώρο στη μητέρα.
Φύλακας άγγελος πιστός
Κοντά σου κάθε μέρα.
Νεκταρία Θεοδωρογλακη
Η ενάργεια της αιματοβροχής
Το φιλί της είναι μέσα στη λίστα της ζωής μου.
Ονειρεύομαι πυκνά και το χαμόγελό της με οδηγεί
στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Η ψυχή πάλλεται και βρίσκει την περικαρδίτιδα
να απειλεί τη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Οι σκέψεις ανεβαίνουν την κλίμακα των αρετών
μέχρι ο μοναχός να τελειωθεί και να στεφανωθεί
με την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
Στο νέφος των πειρασμών, πολεμάμε με το μονολογισμικό
που εξέρχεται σαν λάβα, από το ηφαίστειο που βγάζει φωτιά
και κατακαίει ό,τι βρει στο πέρασμά του.
Καθαρότητα του νοός και παγωμένη λαίλαπα, μου προκαλούν
δίψα για ζωή και δημιουργία.
Όταν ο δρόμος ασφαλτοστρωθεί και μπορέσω να περπατήσω και
πάλι τυχαία, δυο ερωτικά ταξίδια θα με κάνουν πιο δυνατό·
ποιητή του φωτός και του απείρου κάλλους της ύπαρξης.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Τα γήινα οράματα
Οι άνθρωποι, πηλός γύρω, κι αερικά της σκέψης σου,
που ζητάς να εμπιστευτείς, κι εκεί ανάμεσα
η ζώσα καρδιά κι ο Νους που εμφύσησε ο Θεός
στον άνθρωπο όταν τον έπλασε.
Αυτόν τον Νου αναζητάς να στηριχτείς,
μες στον πηλό, στ’ ακανθώδη, στα γήινα οράματα
στην κοινωνία, τον εκλεγμένο στην πολιτική!
Τον επιλεγμένο στην αγάπη, στη φαμίλια, στη συμπόρευση…
Και ψάχνεις τόπο, συνοικία, κήπο,
όπου το Πνεύμα του Θεού θα πνέει ωσάν σοφία
στην αρχική Εδέμ, κι επιλέγεις εφικτούς σκοπούς,
και τοπικούς άρχοντες της προσδοκίας σου.
Ζητάς μεσ’ τα δημόσια και εκκλησιαστικά αξιώματα
να χτίζεις, μα τα γήινα οράματα γκρεμίζονται,
ενώ εσύ είσαι ψυχή ζώσα, που ποτίζεις την ενέργεια σου
απ’ τον Θεό τον Ζώντα. Κι εδώ είναι το γήινο τέλμα!
Λένα Αλυγιζάκη
Στη μάχη τση Κρήτης
Η Λευτεριά είναι δεντρί, με αίμα ποτισμένο,
π’ ολοχρονίς καρποφορεί κι είναι στο φως λουσμένο.
Όλες οι χώρες του Ντουνιά, στο Γήινο Πλανήτη,
για λάβαρο την έχουνε, μα πιο πολύ η Κρήτη.
Που έχει δώσει άνισους, πολλές φορές αγώνες,
από το χρόνια, τα παλιά και προ Χριστού αιώνες.
Μα και σε πρόσφατους καιρούς, έδωσ’ ακόμα ένα,
με Γερμανούς κατακτητές, εις το Σαρανταένα.
Παρ’ ότι φίλοι της καλοί, την είχαν ξαρματώσει,
με γκράδες αγωνίστηκε, εχθρούς για να λαβώσει.
Που πέφταν απ’ τον Ουρανό, για να την καταλάβουν,
μα πληρωμέν’ απάντηση, από-θεριά-θα λάβουν.
Οι Κρητικοί πολέμησαν και πάλι σαν λιοντάρια,
ζωή δεν λογαριάσανε, σταθήκαν παληκάρια.
Το όνομα τους γράφτηκε, στην ιστορία πάλι,
για τον αγώνα που ΄δωσαν, σώμα με σώμα πάλη.
Κι αν έπεσε ηρωικά, στου Χίτλερ τα φουσάτα,
συνέχισε στσ’ αντίστασης, να περπατά τη στράτα.
Του Κράιπερ απαγωγή, η πιο μεγάλη πράξη,
που έκαν’ η αντίσταση, σκλαβιά ν’ αποτινάξει.
Σήμερ’ εμείς οφείλουμε, να κλείνουμε το γόνα,
σ’ αυτούς που για τη λευτεριά, πέσανε στον αγώνα.
Εννιαχωριανός
Μαντινάδες
Κόκκινη κλωστή δεμένη
στο χεράκι περασμένη,
δώσε λίγο το νερό
δίψα έχω να σε δω.
………..
Κρήτη μου νησί λαμπρό
χέρια έχω με ζυγό.
Τον κριτή θα συναντήσω
στο όνειρο Κρήτη μου να ζήσω.
………..
Ψάξε τώρα μες στο χέρι
μήπως βρεις και το μαχαίρι.
Μ’ έχουν στήσει για καρτέρι
ψάξε για μένα ένα περιστέρι.
………..
Άγιε Γιώργη καβαλάρη
την ευχή σου έχω πάρει
και τη μέρα τούτη Θε μου
έχω σχηματιστεί καημέ μου.
ΦΕΖΑ
«Ελεύθερος πολίτης»
Ο χρόνος κυλούσε και εγώ μεγάλωνα.
Άκουσα πως ήρθε η ώρα στην κοινωνία να ενταχθώ, στο σύνολο να ενσωματωθώ.
Και κάπως έτσι βρέθηκα στην παραλία…
Ξαπλωμένη στην άμμο να την παρατηρώ.
Να μην ξεχωρίζω το ένα σημείο της από το άλλο.
Η ανησυχία για φουρτούνα με κυρίευσε.
Μην παρασύρει εμένα και τα πάντα στο πέρασμά της.
Μην καταστρέψει την ακτή, την όμορφη κοινωνία που μου ετοιμάσατε να βρω, γεμίζοντας την περισσότερα σκουπίδια.
Πόσοι εθελοντές πια να βρεθούν να την καθαρίσουν;
Ξάπλωσα λίγο ακόμη στην ζεστή την άμμο νιώθοντας την να με ρουφάει.
Να προσπαθεί κομμάτι της να με κάνει.
Ήταν η στιγμή που φοβήθηκα μη γίνω και γω άλλος ένας κόκκος άμμου,
χαμένος στην παραλία…
Ειρήνη Καραντωνάκη
μαθήτρια Λυκείου
