Η συναντίληψη
της Αλήθειας
Σου δόθηκε, ν’ ασκητέψεις στην έρηµο
των πολυάριθµων ανθρώπων, εκεί που έλλειψε
η συναντίληψη της Αλήθειας.
Εκεί που έλλειψε η ενότητα εν αγάπη και εν αληθεία.
Ελπίζοντας σε µια ανάσταση της επικοινωνίας…
Σαν σε ρολόι τα δευτερόλεπτα ηχούν
την λέξη ενσυναίσθηση στον τοίχο της µοναχικότητας.
Ιδού σ’ αυτήν την έρηµο. Και ιδού τα ζητούµενα:
Το πρόσωπο σου, την εικόνα σου φύλαξε
ως εικόνα του Θεού καθώς πλάστηκε.
Και ιδού η ελπίδα σου λυχνάρι στον τοίχο µιας ησυχίας.
Ναι, εδώ παρόν αιωνιότητος…
Και κάπου στον τοίχο αυτόν, ένα παράθυρο
µε θέα, µε όσα αγωνίζεσαι.
Σε αυτήν την µοναχικότητα µεγαλουργείς µε το το έργο σου,
την πένα σου, σφυρηλατείς µε την σιωπή σου,
θαυµατουργείς µε την προσευχή σου!
Και το «αµήν» ακούγεται από χείλη αγγελικά,
διότι αγαθός είναι ο κόπος σου,
και θεάρεστος είναι ο τρόπος εκεί ψηλά…
Και κάτω, κάπου, ολόγυρα ωφελείς του κόσµο…
Λένα Αλυγιζάκη
Οι πέντε τόµοι Στροβλιανού
Σβάρνα επήρε τα χωριά, ο Θοδωρής και πάλι,
σε Κίσσαµο και Σέλινο, που δεν το κάµαν άλλοι.
Σε πέµπτο τόµο έβαλε, όσα ‘χαν αποµείνει,
από τους προηγούµενους κι ο κόσµος ας τον κρίνει.
Πόλεις παλιές επαρχιών, Κισσάµου και Σελίνου,
εζωντανέψανε ξανά και άρωµα αφήνουν.
Μέσ’ από τα βιβλία του, έχουµε ευκαιρία,
για να γνωρίσουµε και µεις, δική µας ιστορία.
Ακόµα και σε γειτονιές και σε τοποθεσίες,
µας γράφει αναλυτικά, στις δύο Επαρχίες.
Για εποχή των Ενετών, για την Τουρκοκρατία
και Γερµανών την κατοχή, για µια τετραετία.
Τι τράβηξαν οι πρόγονοι, απ’ τους Γερµαναράδες,
που σήµερ’ είναι φίλοι µας και πάλι εµείς ραγιάδες.
Γράφει για πύργο Βουκολιών, Γωνιάς το Μοναστήρι,
κι Ακαδηµί’ Ορθόδοξη, ∆εσπότη το χατήρι.
Μάλεµ’ Αεροδρόµιο, δίπλα στον Ταυρωνίτη,
Καµισιανά Μινωθιανά, του Μινωτή το σπίτι.
Σπηλιά µα και Πανέθηµο, έβαλε στα βιβλία,
που θα πρέπε, µαθητικά, να γίνουν στα σχολεία.
Μα σήµερα ριµάζουνε, τα πιο πολλά χωριά µας,
από το χάρτη σβήνουνε, µα µένουν στην καρδιά µας.
Πολλά συγχαρητήρια, αγαπητέ µου φίλε
και στις βιβλιοθήκες µας, τους πέντε τόµους στείλε.
Εννιαχωριανός
Για τη γιαγιά και τον παππού
Με τη γιαγιά και το παππού
Όσα κοπέλια ζούνε.
Τα χρόνια τους τα παιδικά,
Υπέροχα περνούνε.
Για τον παππού, η εγγονή,
Της άνοιξης λουλούδι.
Λέει για το χατίρι της
Το πιο γλυκό τραγούδι.
Την εγγονή σαν ζωγραφιά
Μες στην καρδιά του έχει.
Την εγγονή σαν θησαυρό
Πάντα θα την προσέχει.
Την εγγονή του αγκαλιά
Κρατά συγκινηµένος.
Αξία ανεκτίµητη
Νιώθει ευλογηµένος.
Απ τη γιαγιά και τον παππού
Ευχές πολλές να πάρεις.
Τις δυσκολίες της ζωής
Σαφή θα κουµαντάρεις.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
