Μαντινάδες για τα πρωτοβροχια
Το πρωτοβρόχι καρτερώ
Χαίροµαι άµα φτάσει.
Το περιβόλι του σεβντά
Σαφή θα ξεδιψάσει.
Τη βιόλα της αγάπης µας
Θωρρω τη µαραµένη.
Του έρωτα σου τη βροχή
Καιρό την περιµένει.
Βροχούλα φθινοπωρινή
Ένα φιλί σου φτάνει.
Του έρωτα το γιασεµί
Καινούργιους κλώνους βγανει.
Το πρώτοβροχι του σεβντά
Τον κήπο µου ποτίζει.
Τσ’αγαπης ο βασιλικός
Ολοχρονίς ανθίζει.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Οι ανοσοθεραπείες
Ακούγεται µόνο ο ανεµιστήρας που καραδοκεί
να µου κλέψει τα χρόνια.
Με έναυσµα τη ζωή, κάνω κουράγιο η συνολοταυτιστική λογική
µου δίνει ελπίδα, καθώς µε κάνει να ανακαλύπτω ξανά
το supremum και το infimum του Απειροστικού Λογισµού.
Το κατάλυµά µου – το διαµέρισµα µιας πολυκατοικίας.
Η ανθρώπινη φύση – που είναι ασυµβίβαστη µε τον θάνατο.
Κάπου εκεί κοντά, µια απόκοσµη µελωδία κι ένα
τυχάρπαστο φερέφωνο – σαράκι για την καρδιά µου.
Θυµάµαι η παρέα που έγραψε υβριστικά συνθήµατα
στους τοίχους του σχολείου κι ο άνθρωπος
που πλάστηκε για την αιωνιότητα και όχι για τον θάνατο!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Νηστεία – Θρησκεία – Υγεία
Σε περασµένες εποχές, σε χρόνια που ‘χουν φύγει
αυτοί που δεν νηστεύανε ήτανε ντίπις λίγοι.
Οι πιο πολλοί κρατούσανε νηστείες της θρησκείας
σε µέρες τεσσαρακοστής, µεγάλης διαρκείας.
Μα και Τετροδοπάρασκα δεν δοκιµάζαν λάδι
ξεροφαγιά ετρώγανε απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Ασθενείς και οδοιπόροι µόν’ απαλλασσότανε
όπως και µικρά παιδάκια π’ έτσι διδασκότανε.
Να τηρούνε τους κανόνες που εδίδαξ’ ο Χριστός
και για την Ορθοδοξία, έχουν γίνει καθεστώς.
Αλλά και για την υγεία ρόλο παίζει βασικό
η νηστεία κάποιες µέρες συνιστάτ’ απ’ ειδικό.
Μα τη σηµερνή ηµέρα άλλαξε η συνταγή
κι οι νηστεύοντες ανθρώποι είν’ ελάχιστοι στη γη.
Εξαιρούντ’ όσοι δεν έχουν γεύµα καθηµερινό
και νηστεύουν εξ’ ανάγκης ελεήστε µε πεινώ.
Και Ορθόδοξοι ακόµη αγνοούν την εντολή
κρέας, ψάρι καταλύουν όχι όλοι µα πολλοί.
Ένας λόγος π’ αρρωσταίνουν οι ανθρώποι πιο συχνά
είναι κι η αδηφαγία που τον κόσµο κυβερνά.
Γι’ αυτ’ αν θέλεις συγκρατήσου, τήρησε τις εντολές
και προσπάθησε να µείνεις στον παλιών τις συµβουλές.
Εννιαχωριανός
«Αποστολή προς…»
Μέσα από τα χέρια µου γλιστράς, ξαναγλιστράς…
Και µε λατρεία πάντοτε, σε βλέπω να γελάς…
Μεσ’ την προσπάθεια λόγια να βρω και λέξεις να αρθρώσω, γυρνάς και µ’ αποχαιρετάς.
Φεύγεις ήρεµα και αργά.
Ενώ µε πόνο σε παρακολουθώ προσεκτικά.
Αναρωτήθηκες ποτέ αν σε περιµένει κάποιος πίσω;
Εγώ ακόµα σκέφτοµαι πότε θα σου ξαναµιλήσω…
Μα λέω και γω πια, σιγά σιγά να φύγω.
Τον δικό µου δρόµο πια να βρω, άλλο δεν µπορώ να µείνω,
Και ποιος ξέρει, ίσως οι δρόµοι µας κάπου ξανά να διασταυρώσουν.
Να ξέρεις όµως πως δεν θα περιµένω.
∆εν θα περιµένω άλλο προσπαθώντας να βρω τις λέξεις.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις που θα οδηγήσει το µονοπάτι εκείνο που διαλέξες…
Και ούτε εκείνο που στο µέλλον θα διαλέξεις…
Ειρήνη Καραντωνάκη
Όλα παίρνουν περίσσιο φως
Ω, τ’ αρµυρίκια όταν σε δουν
και το ξανθό περγιάλι
λένε τις οµορφάδες σου
πως δεν τις είδαν σ’ άλλη.
Κι εγώ θαρρώ πως πλιότερο
φωτίζονται όταν σε δούνε
κι όλα τα δέντρα από χαρά
τα κλώνια τους κουνούνε.
Κι η αυγούλα η δροσοστάλαχτη
κι αυτή το λέει κι οι γλάροι
πως λάµπεις περισσότερο
κι απ’ το χρυσό φεγγάρι
Κι εγώ στη στράτα όταν σε δω
µε χάρη να προβαίνεις
µες στην ψυχή µου ανάταση
και µια ευφορία φέρνεις.
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
