Ευχαριστώ από καρδιάς
Σε όλους που διαβάζουνε τσι στίχους µου στον Τύπο
οφείλ’ ένα ευχαριστώ απ’ τση καρδιάς το χτύπο.
Τη δύναµη µου δίνουνε να συνεχίζ’ ακόµη,
χωρίς να ξέρω µέχρι πού, µε βγάζουν ρίµας δρόµοι.
Μα κι όσους αποκόµµατα κόβουν απ’ τα στιχάκια
και φυλαµένα να κρατούν µέσα σε ντοσχεδάκια.
Όπως κι όσους µε βλέπουνε καµιά φορά στο δρόµο,
γεια σου Νιοχωριανέ να πουν, το ‘χουνε κάνει νόµο.
Αλλά και σ’ όλους τσ’ αγνώστους, που παρακολουθούνε
τα γραφ’ ο Εννιαχωριανός χωρίς να το ξεχνούνε.
Κουράγιο δίνουν µ’ όλ’ αυτά στο ντόπιο ριµαδόρο
να συνεχίζει σταθερά στον εδικό ντου χώρο.
Όπως και ευχαρίστηση αφού αυτά που γράφει
τονε κρατούνε ενεργό σε στιχουργών σινάφι.
Καθηγητές ανώτατης, εκπαίδευσης καµπόσοι
µε τη φιλιά τους µε τιµούν που ‘ναι καλλιά ‘πο γρόσι.
Ευχαριστίες ξέχωρα, σε καθ’ εφηµερίδα
που γράφει τα στιχάκια µου που ‘ναι µισή µερίδα.
Αυτές µε κάµανε γνωστό σε ύπαιθρο και πόλη
και όπου δώσω και σταθώ, µ’ αναγνωρίζουν όλοι.
Εννιαχωριανός
∆ε θέλω Ίκαρου φτερά στα ύψη να πετάξω,
Μούτε σανίδα ναυαγού λιµάνι για ν’αράξω.
Θέλω φτερά που να πετούν που νάναι ριζωµένα,
νάναι Θεού γεννήµατα και δώρα χαρισµένα.
Στσι ουρανούς να χαίροµαι κόσµους του παραδείσου,
να µη τροµάζω σε καιρούς και στσ’ ερηµιές τσ’ αβύσου.
Μ’ ονειροφτερουγίσµατα γλυκά να ταξιδεύω,
κι απάνω απ’ τα σύννεφα αστέρια να ψαρεύω.
Με ταξιδιάρικα πουλιά να φεύγω σε πατρίδες,
π’ αιώνια τα φιλοξενούν µε τσι καρδιάς τσ’ ελπίδες.
∆ε θέλω ψεύτικα φτερά να µε τυλιγαδίζουν,
σε µπόρες µα και θύελλες να λιώνουν να σκορπίζουν.
Φτερά απ’ ούναι ριζιµιά εφόδιά µου έχω,
που προπατώ µα και πετώ και σαν πουλάκι τρέχω.
∆ε θέλω δόξες µε φτερά πούχ’ η αχαριστία, γιατί δε φέρνουν τη χαρά µ’ούτε την ευτυχία……..
Μαρία Νικ.Γρυφάκη
συγγραφέας
Συζήτηση του γέροντα πατέρα µε το παιδί του!
Ο γέροντας εκάθησε στη θέση του και πάλι
κι αρχίσανε οι ορµηνιές του γέρου ασπροµάλλη.
Ετέλεψεν ο δρόµος µου έφτασα προς το τέλος
και όπου νάναι θα γεννώ του ουρανού ένα µέλος.
Γι’ αυτό εγώ διπλά τούτα Σου παραγγέλλω…
∆ίχως κιαµι΄ αναστάτωση στο σπίτι Σου να φέρω
∆ε θέλω εγώ καµάρι µου παλάτια να µου φτιάξεις
σε µια ζεστή µονάχα τη γωνιά εκεί να µε κοιτάξεις.
Να µη µε βάλεις σε γωνιά που νέος δε µπορούσα
ούτε να ιδώ, ούτε να µπω, ούτε και τη κοιτούσα.
Το δρόµο προς γεράµατα φαντάσου τον για λίγο,
κι ύστερα πες στο γέροντα εγώ θα… σε ξανοίγω.
∆ε θέλω εγώ φαγιά, ποτά, εµένα να µου φτιάχνεις
µονάχα µια γλυκιά λαλιά στα χείλη σου, µου φτάνεις.
∆ε θέλω εγώ πολλά πολλά ρούχα να µ’ αγοράζεις
στην οικογένεια τη γλυκιά έγνοιες για εµέ να βάζεις
∆ώρα πολλά δε σού ‘κανα γιατί κοιτούσα πρώτα
ρούχα, καλίκωση, νοίκι, φαΐ να βγάλω µε ιδρώτα.
Κράτησε ένα ασήµαντο απ’ αυτά κι όταν θα το κοιτάζεις
να σου θυµίζει, ανάσα µου, να ‘ρθεις να µε θυµιάζεις.
Σε κράταγε η µάνα σου στην αγκαλιά τση απάνω,
και µύρισά σε κι είπα τση στον ουρανό πως φτάνω
και δα που πάω προς τα εκεί, θέλω τη µυρωδιά σου,
να τη θυµούµαι ωσάν και πριν την πρώτη αναπνιά σου.
∆ως µου απαλά το χέρι σου τη µυρωδιά να πάρω
Τση πρώτης σου άνοιξης το φως κι απής ας αποθάνω.
Κι όταν µπορείς καµιά φορά εκεί που θα µε πάτε
έλα να νιώσω πως ζωή σηµαίνει να αγαπάτε.
Νίκος Φλεµετάκης
Σοφές µαντινάδες της ζωής
Ω Παναγία ∆έσποινα µε τον Μονογενή σου
το ανδρόγυνο που έγινε δώσε του την ευχή σου.
Ω Παναγία ∆έσποινα του κόσµου πλατυτέρα
σε σέβοµαι, σε προσκυνώ καθ’ όλη την ηµέρα (24ώρου).
Σταυρέ του κόσµου στήριγµα, ∆όξα της Εκκλησίας
γίνε στον κάθε άνθρωπο στόλισµα σωτηρίας.
Ειρήνη όνοµα γλυκό, εύχεται η εκκλησία
να σταµατήσουν οι λαοί την αιµατοχυσία.
Ο άνθρωπος εις τη ζωή έχει µεγάλη γνώση
πως πρέπει να φιλοσοφεί να µην το µετανιώσει.
∆υο δρόµους έχει η ζωή, χαρά τον που προφτάσει
να δει τον δρόµο τον σωστό ή να τον επεράσει.
Ο άνθρωπος εις τη ζωή πρέπει να εκκλησιάζεται
να κοινωνεί σώµα Χριστού διά να Αγιάζεται.
Η Παναγία Εµποδιανή, εµπόδιζε τους Τούρκους
να έλθουν εις την Κάινα και να λεηλατήσουν (χτυπούσε καµπάνες).
Ο άνθρωπος εις την ζωή πρέπει να έχει τρόπους
να σέβεται τους γύρω του ως σαν τον εαυτό του.
Ζωή χωρίς ταπείνωση και ευσέβεια µεγάλη
έχει χάσει τον µπούσουλα και ζει ει το σκοτάδι.
Ο άνθρωπος εις στη ζωή έχει µεγάλο χρέος
να εκκλησιάζεται πιστώς, να κοινωνεί µε δέος.
Ο άνθρωπος εάν µπορεί πρέπει να ζευγαρώσει
να κάµει οικογένεια µε τέκνα και µε γνώση.
Ο Άνθρωπος επλάστηκε µε γνώση και σοφία
να κυβερνά την πλάση του Θεού µε θεία ευλογία.
Πόσο µακραίνουν οι στιγµές όταν κανείς προσµένει
και κάθε µια στιγµή πόσο γοργά διαβαίνει.
Με ευχές
πρωτοπρεσβύτερος
πατήρ Νικόλαος Μαυροµατάκης
πρώην εφηµέριος Αγίου Φανουρίου Κάτω Γαλατά Κυδωνίας
