Άφεση αµαρτιών
Κοπελάρα µια φορά
που κρατούσε από σειρά,
του πουλιού τση το χαβά,
τον επλήρωσ’ ακριβά.
Ήταν κόρη Βουλευτή,
που δεν τση ΄σερνε τ’ αυτί
κι ήταν λόγος κι αφορµή
να ξεσπάσει στο κορµί.
Είκοσι χρονώ και δυο,
τα ΄χε κάνει ριµαδιό
γιατί το «κόµµατ’» αυτό,
το ΄χε αφήσ’ αλιµπερτό.
∆εν της µίλησε κανείς
για κατάντια µιας κοινής,
που ΄βγαζε πολύ παρά
και κρυφά και φανερά.
Από άνδρες που ποθούν,
µε µικρούλες να βρεθούν
και να έχουν µερτικό,
από κοπελιάς… κοκό.
Όχι ένας µα πολλοί
να της δίνουνε φιλί
και να χαίρονται κι αυτοί,
την κοπέλα την καυτή.
Ώσπου ήρθ’ η εποχή, που το είδε µοναχή,
εκατάλαβε το λάθος, που της είχε γίνει πάθος.
Κι έκοψε ντο µε µαχαίρι, δεν ξανάβρε άλλο ταίρι.
Εις τον άπαντα αιώνα, µέχρι που κλεινε το γόνα.
Σε παπά µ’ εξοµολόγο, πιο νωρίς θα δώσει λόγο
και συγχώρεση θα πάρει, για όσα την πετρώναν βάρη.
Έφυγε αναπαυµένη κι εντελώς µετανιωµένη
δίχως αµαρτίες να ΄χει, αφού κέρδισε τη µάχη.
Εννιαχωριανός
Ανίκητη διαφθορά…
Ανίκητη διαφθορά ποιός θα σε ξεριζώσει..!
χρειάζεται ένας Ηρακλής να σε ισοπεδώσει
Είσαι ανίκητο θεριό σαν την Λερναία Ύδρα
ένα κεφάλι κόβεται σου βγαίνουν δεκατρία
Πρός χάρην της διαφθοράς σφάζονται παλληκάρια
στο βάθρο της λικνίζονται αχόρταγα λιοντάρια
πάνω εγώ – κάτω εσύ- να κάνω και να δείξω
τον πλούτο και την δύναµη πρέπει να επιδείξω
Οι καλονές ένα σωρό θαυµάζουν τον επαίτη
πώς έκανε τη δύναµη τον πλούτο!
και αψηφούνε την καρδιά που έχουνε στον µπέτη
Στο τέλος τί κερδίζουµε µηδέν εις το πηλίκον
οι υλικές οι ηδονές …αγώνες µε αστερίσκον*
Στον κόσµον τον εφήµερον ποιός λογαριάζει πνεύµα
κοστίζει του να σκέφτεσαι και ακολουθείς το ρεύµα
Πιστεύεις και στο διάβολο και στο Θεό συχρόνως
θέλεις να τόχεις δίπορτο και όπου σε βγάλει ο χρόνος
Ανίκητη διαφθορά τον Ηρακλή φοβάσαι
µην βγεί σε ανύποπτη βραδιά όταν εσύ κοιµάσαι
τότε στον δρόµο σου θα βρείς που λεν το διαβολό σου
θα κόψει τα κεφάλια σου και τον εγωϊσµό σου
και θα βρεθείς προ εκπλήξεων το πνεύµα θα σου λέει
γιατί εσύ δεν άναψες ? τζάκι που πάντα καίει
Ο χρόνος είναι δάσκαλος -δουλειά του να διδάσκει
και γίνεται και Πάνσοφος καθώς αεί γηράσκει
θα νοιώσει η διαφθορά πέλεκυ στον λαιµό της
και ο χρόνος θάναι τιµωρός- θάναι και Πεχλιβάνης
σαν Ηρακλής θα εµφανιστεί και ουέ και αλίµονο της
Ωραία είναι η ζωή µε τα γυρίσµατα της
την λερναία υδρα πρόσεξε που ψάχνει ( γεύµατα της 😉
Η Ευτυχία δεν φιάχνεται µόνον καταχτιέται
και όποιος το νοµίζει αλλιώς µάλλον πως ξεγελιέται
Πεχλιβάνης εστίν (Ήρωας ατρόµητος και θαρραλέος )
Μιχάλης Παπαδερός
Παράπονο
Ο αλύπητα χτυπηµένος
από την µοίρα του.
Εγώ δεν την αντίκρισα ποτέ µου την ελπίδα,
να λάµψει λίγο από χαρά η πονεµένη µου όψη,
την σκέπασε της συµφοράς η µαύρη καταιγίδα
κι ούριος άνεµος ποτέ δεν φύσηξε να τη διώξει.
Και περπατούσα στη ζωή µε πόνο στην καρδιά µου
έρµος σαν κούκος και ποτέ δεν έπλεξα φωλιά,
έτσι το ‘θελε η µοίρα µου κι έκοψε τα φτερά µου
µες στη γλυκιά της µάνας µου και τη ζεστή αγκαλιά.
Ποτέ δεν έπαιξα κρυφτό µε τ’ άλλα τα παιδιά
µήτε δεν έτρεξα ποτέ στα χρυσαφένια αλώνια
στης µάνας µου κρυβόµουνα την µαύρη της ποδιά…
µια πονεµένη διάβηκα ζωή µε µαύρα χρόνια!
Σακάτη µε φωνάζανε και µε περιφρονούσαν
πικρές µατιές µου ρίχνανε τα µάτια της κακίας
και σαν µαχαίρια µπήγονταν στα σπλάχνα µου… πονούσαν
και χείλη µύρια µ’ έλεγαν ‘’παιδί τη αµαρτίας’’.
Τώρα που ‘γειρε ο ήλιος µου και πάει να βασιλέψει
αυτούς που µε πληγώσανε όλους τους συγχωρώ
και λέω µε πόνο στην ψυχή, παιδί µην αναθρέψει
άλλη µητέρα, σέρνοντας του πόνου το σταυρό.
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Επείγει…
Επείγει να πάψουν οι ήχοι των πολέµων
για ν’ ακουστούν οι ήχοι της ζωής…
Ο ήχος της φωτιάς που ψήνει το φαΐ.
Τα κλαδιά που κόβονται για κάποιο τζάκι…
Για ν’ ακούγονται αέναα τα κάλαντα
των παιδιών για τον ∆οτήρα της Ειρήνης…
Να πάψουν οι ήχοι των εσωτερικών µας πολέµων
για ν’ ακούγεται πλέον ο Λόγος Του εντός µας….
Ν’ ακούγεται πόσο απλά επιτιµά το κύµα απ’ έξω.
Ν’ ακούγεται η ευλογία Του στον ελαιώνα γύρω…
Ν’ ακούγεται ο ήχος της ευδοκίας Του στον σιταρώνα µας…
Ο ήχος όλων των καρπών µες στην Ειρήνη Του…
Επείγει ν’ ακούγονται οι ήχοι της ζωής µας µες την Ειρήνη Του!
Επείγει, και θ’ ακουστεί ο ήχος της Ανάστασης Του!
Επείγει να ακουστεί η νίκη επί του θανάτου!
Λένα Αλυγιζάκη
