Στις βαρυσήµαντες ηµεροµηνίες
Στις βαρυσήµαντες ηµεροµηνίες, Πνεύµα του τ’ ουρανού και πνοές ολόγυρα Η έπαρση της Σηµαίας γίνεται µε τις φυχές των Ηρώων που πνέουν δυνατά! Σε κάθε Μεγάλη Μέρα οι ανάσες των Ηρώων
κάνουν την Σηµαία να κυµατίζει! Ως άνεµοι ξεσηκωµού, πνοές υπενθύµησης…. Εµπνεύσεις, ρίµες, λόγοι κοντά στον Υιό και Λόγο
του Θεού, που δεν µας θέλει υπόδουλους. του καικού! Αναντρανίστε και αναπνεύστε τις πινοές της Λευτεριάς!
Στις βαρυσήµαντες ηµεροµηνίες ανασαίνουµε… Πνοές δυνατές σηκώνουν τα ιερά Σύµβολα ψηλά, µας δίνουν το οξυγόνο στις υποτονικές εποχές!
Αναζωογονηµένοι κάτω απ’ την Αγία Σκέπη της • Παναγίας µας! 1 Ελλάδαµας! ς! Προστατευµένοι παντού στην Ελλάδα Νικηφόροι ως Χριστεπώνυµο πλήθος!
Λένα Αλυγιζάκη
Χριστίνα Κ.
Μια ποιητική
ζωγραφιά
Ολόκληρη η ζωή µας είναι σαν µια µέρα:
Ξηµερώνει, µεσουρανεί και κάποτε τελειώνει.
Ελπίζω να φύγω ανένοχος, κατακτώντας την ισοϋψία
θεωρίας και πράξης.
Μ’ έναν υδροσίφωνα αγκαλιά, όπως η µάνα κρατάει
το παιδί της, θα ξεπλυθώ από τις ανοµίες για να υποστηρίξω
πως οι τύψεις και τ’ απωθηµένα, πάνε µαζί.
Με σπρέι στον τοίχο του σχολείου, θα ζωγραφίσω ότι
ο υπερρεαλισµός είναι ουµανισµός.
Κι ύστερα η σιωπή· κι ύστερα θα αναφωνήσω µαζί
µε τον ποιητή-θεολόγο: ∆ιψάω για τη ζωή που µέρα µε την ηµέρα µεγαλώνει!
Το λόµπι του αθεϊσµού ας κάνει τη δουλειά του
κι ο καθρέφτης που πάνω του εκτονώνω
τον ναρκισσισµό µου, ας σπάσει.
Αγάπη στη βία και διάκριση, για να καρποφορήσουν
µια και καλή, όλες οι αρετές στο πέλαγος
της Θείας Ευχαριστίας!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Εξέγερση
Πολυτεχνείου
Πολυτεχνείου φθάσαµε µέρες,
του Νοεµβρίου του µακρινού,
που είχ’ η, Χούντα καθυποτάξει,
∆ηµοκρατία, λαού- κοινού.
Ψωµί παιδεία ελευθερία,
ψάλλουνε όλοιοι φοιτητές,
κλεισµένοι µέσα εις τις σχολές τους,
που οµοιάζουν µε φυλακές.
Τα τανκς απ’ έξω, από την πύλη,
µε ταχυβόλα καραδοκούν,
για να θερίσουν τη νεολαία
κι αυτά τα λόγια µονάχ’ αρκούν.
Μ’ οι φοιτητές µας δεν τα φοβούνται
και δεν διστάζουν να βγουν µπροστά,
µα πέφτουν κάτω, από τα βόλια
και η Πατρίδα, τιµές χρωστά.
Πενήντα χρόνια, έχουν περάσει,
που µείναν κάτω, κορµιά νεκρά
κι ένα λουλούδι, αφήνουν τώρα
από παππούδες, µέχρι µικρά.
Εννιαχωριανός
